Σσσσστ…Μη με ενοχλείς.
Η πόρτα είναι ανοιχτή, μπες και κάθισε όπου θέλεις.
Μόνο μην αγγίξεις τίποτα, άφησέ τα όλα όπως είναι, μην αλλάξεις τίποτα…
Δε μπορώ ακόμα..
Μη μου μιλάς, μη περιμένεις να απαντήσω.
Ξόδεψα όσα λόγια είχα σε άδειους τοίχους.
Ρώτησα ξανά και ξανά…
Φώναξα ώσπου να μη θυμάμαι πια το λόγο της κραυγής μου.
Μπες, κάθισε, μη μου μιλάς…
Σκόρπισα μόλις τον εαυτό μου και προσπαθώ να με φτιάξω απ’την αρχή.
Μη φύγεις, κάθισε ώσπου να κοιμηθώ, φοβάμαι μόνη εδώ μέσα.
Πάρε με μια αγκαλιά να ξεχαστώ, κράτα με λίγο παραπάνω απόψε.
Χίλιες φωνές ουρλιάζουν στο κεφάλι μου και δε μπορώ να βρω ποια είναι η δική μου.
Κάθισε λίγο, μέχρι να σωπάσουν.
Λίγο ακόμα, να βάλω τα κομμάτια σε σειρά.
Σκόρπισα μόλις τον εαυτό μου και πρέπει να με φτιάξω απ’την αρχή.
