...........................................Γλύστρισαν στιγμές, ίσως και ώρες, ώσπου ένας περίεργος σφυριχτός ήχος τον ξύπνησε απ΄το λήθαργο της πρώτης νύχτας με τον εαυτό του. Κάτι σαν ξύλο που έτριζε μετά από αιώνες ακινησίας…
Ανασήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε γύρω…τίποτα!
«Πονάω…»
Μια φωνή πάνω απ΄το κεφάλι του, δε μπορεί να του φάνηκε αυτά τα αυτιά ποτέ δεν έκαναν λάθος!
Το ίδιο τρίξιμο ξανά έκανε το τρίχωμα στη ράχη του να σηκωθεί…
«Πονάω…»
Γύρισε και κοίταξε το δέντρο…μια μορφή είχε σχηματιστεί ανάμεσα στους ρόζους του κορμού του, σχεδόν ανθρώπινη…
Γρύλισε φοβισμένος και πισοπάτησε.
«Μη φύγεις, είμαι μόνος, χρόνια τώρα κλεισμένος εδώ μέσα..είμαι τόσο μόνος που πονάει.»
Τα ξύλινα μάτια της μορφής φαίνονταν τόσο οικεία λες και ο χρόνος κάπου στο παρελθόν τα είχε ξαναφέρει εμπρός του, χαμήλωσε τα αυτιά του και ξανακάθισε στις ρίζες της αναπάντεχης αυτής παρέας.
«Μια απόφαση με έκανε έτσι πριν καιρό, μια τρελή επιθυμία να μη μπορεί κανένας να με πλησιάσει…
Και δε θα μπορέσει κανείς φίλε μου, ποτέ ξανά…
Μόνο ο άνεμος και η βροχή, μόνο αυτά με φτάνουν πια, ο ήλιος και τα αστέρια. Κι ένας απέραντος ουρανός που απλώνεται πάνω μου τη μέρα και χύνεται κάθε νύχτα μέσα μου προσπαθώντας να με ξεπλύνει από τη λύπη και το φόβο, από όσα έχω μετανιώσει.. »
Βαθιά πίσω απ΄τις φυλλωσιές άρχισε να χαράζει…μέσα του κάτι γνώριμο τον έκανε να σηκωθεί. Έπρεπε να γυρίσει πίσω, να γυρίσει που?
Να μπει στην ασφάλεια του κουτιού που του είχαν φτιάξει σε μια πίσω αυλή…
Δεν είχε κάτι άλλο…Δεν είχε που αλλού…
«Ξημερώνει…σε τραβάει η ζωή σου φίλε ε? Το ξέρω, έμαθα πια να ξέρω…Μάθε κι εσύ κάτι έστω από ένα κούφιο τίποτα σαν κι εμένα, μάθε να εκτιμάς το κομμένο σου σχοινί..
Μη κρύβεσαι, μην ξεμακραίνεις απ΄τη ζωή, πλησίασε για να σε πλησιάσουν…
Μάθε να υπάρχεις ελεύθερος ....να ζεις με κομμένο το σχοινί!»
Κοίταξε μια τελευταία φορά το δάσος γύρω του και έφυγε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Λίγο αργότερα ξάπλωνε κουλουριασμένος στο σπιτάκι του και πριν τον πάρει ο ύπνος μια ξύλινη μορφή του ψιθύρισε στα κουρασμένα βλέφαρα…
«Μάθε να ζεις με κομμένο σχοινί!»
