Μου είπε πως ήρθε ένα γράμμα,πως το άνοιξε και ένιωσε τα πόδια του να λυγίζουν..
Κάποιος εκεί έξω ήξερε,τα ήξερε όλα..από τότε που ξεκίνησαν.
Ήξερε τις παιδικές του νύχτες που τον αποχαιρετούσαν σε ένα βρεγμένο μαξιλάρι,ήξερε για τα σημάδια στο δέρμα του που πονούσαν φουσκωμένα και για εκείνα που κανείς δεν έβλεπε και τον έκαιγαν ακόμα μέσα του.
Γνώριζε λέει για τα λόγια που άκουγε,για τις εικόνες που έβλεπε μικρός,το μίσος που άρχισε νωρίς να σβήνει όλα τα άλλα..για το κενό εκείνο που μεγάλωσε μαζί του,το κενό εκείνο που σήμερα ήταν όλος και γιόρταζε τα 57 του χρόνια..
Κάθισε μου είπε και σκέφτηκε για λίγο..ποιος να ήταν ..πως να ήταν..που ?
Γρήγορα όμως η σκέψη του άλλαξε δρόμο και πλανήθηκε στο χθές..δεν ήταν μόνος,κάποιος το ζούσε μαζί του..κάποιος άντεξε όσο και αυτός..
Πόσο θα ήθελε να τον είχε παρέα στη διαδρομή,τόσες φορές που αισθάνθηκε έτοιμος να εγκαταλείψει,τόσες στιγμές που βρέθηκε να ατενίζει το σκοτάδι.
Είναι δύο λοιπόν..και τα κατάφεραν..και ποιος ξέρει τι ακόμα θα καταφέρουν..κανείς δεν είπε πως τα σημάδια θα σταματήσουν,κανείς δεν είπε πως θα λυτρωθείς απο αυτούς που μεγάλωσες..
Γιατί και εκείνοι μια μέρα θα ακούσουν την πόρτα να χτυπά
και εκείνοι μια μέρα θα λάβουν ένα γράμμα..
και ξέρω εγώ ποιος θα το έχει γράψει..αλλά δεν στο λέω..θα περιμένω να το δεις μόνος σου..