Χθές απέδρασα απ΄το δωμάτιό μου..ενώ κοιμόταν το σώμα μου,το άφησα..
Με κατάλαβες?ήρθα αθόρυβα στο δικό σου δωμάτιο..σε είδα που κοιμόσουν
και αόρατη όπως ήμουν ,έμεινα εκεί για λίγα λεπτά να σου πώ όλα όσα με πνίγουν τον τελευταίο καιρό..δεν μπόρεσα,δεν ήθελα να σε τρομάξω ούτε καν στα όνειρά σου..
Έψαξα στα ράφια της βιβλιοθήκης σου..τον βρήκα.Τον ακούμπησα ελαφρά στον τοίχο και
έμεινα εκεί να τον κοιτάζω..ώρες θαρρώ..
Καθισμένος στη γη έμοιαζε θλιμμένος,παραδομένος πια σε κάτι που δεν μπορεί να παλέψει..κρατούμενος σε ένα κελί από μύριες σκέψεις..
Τα χρώματά του με έκαναν να θέλω να τον αγκαλιάσω..
Μπήκα μες στο χαρτί του και ένιωσα τη μπογιά να γδέρνει το δέρμα μου..
Κάνει κρύο εδω μέσα ..ακούμπησα τα πόδια μου στην ίδια στάση με τα δικά του ..το κεφάλι μου το έγειρα εμπρός όπως εκείνος..
και ύστερα σήκωσα το ένα χέρι μου ψηλά και σου έγνεψα Καληνύχτα..
λίγο πριν γίνω ένα με εκείνον τον πίνακα που πάντα είχα μέσα μου..σε ένα πορτοκαλί ουρανό χωρίς σύννεφα ..με ένα γαλαζοπράσινο όνειρο για πλαίσιο..στο δωμάτιο της καλύτερής μου παρέας.
YΓ.Ο πίνακας αυτός είναι δημιουργία της καλύτερης παρέας μου εδώ και χρόνια..της κολλητής μου Καρυάτιδας
