Σε ένα παγκάκι βράδυ στην Πανεπιστημίου..έκατσες να διώξεις τη ζαλάδα του ποτού απ΄το κεφάλι σου.
Κάθισε δίπλα απλά κι αέρινα χωρίς να νοιώσεις παρουσία..
Μάυρα ρούχα τη σκέπαζαν στο σώμα..τα δάχτυλά της ήταν λεπτά,μακριά,απόκοσμα..
Τα μάτια σκοτεινά,κρύα,οικεία..
Ανάμεσα στα μάυρα μαλλιά έβγαιναν λέξεις,φράσεις ολόκληρες..λες κι ήταν κορδέλες πλεγμένες εκεί απο καιρό..
"Να πάρω μία"..ψέλλισες
"Δικές σου όλες",είπε,"διάλεξε.."
Το χέρι σου τράβηξε μια πιο μικρή απο όλες τις άλλες.."Φοβάμαι να μέινω"..έλεγε.
"Να τη φορέσω στα μαλλιά μου"..της είπες..
"Την έχεις ήδη αυτή..θέλεις μια άλλη?"
Απόρησες και την έκλεισες σφιχτά στα χέρια σου..ύστερα πλησίασες κοντά και μύρισες τον αέρα..τράβηξες μια πίσω πίσω..
Φοβήθηκες να τη διαβάσεις..
"Μη φοβάσαι "..άκουσες τη φωνή της να λέει με ένα ήρεμο καθησυχαστικό τόνο..
Ξετύλιξες την γκρίζα κορδέλλα.."μη ψάχνεις άλλο,δεν έχεις,δεν θα έχεις ποτέ"
Απόρησες και γύρισες να σβήσει τα ερωτήματά σου η σκοτεινή μορφή..
Στο παγκάκι υπήρχες μόνο εσύ..εσύ και η μυρωδιά που πριν λίγο σου έκανε παρέα..
Δεν θα έχεις ποτέ ...άκουσες τη φωνή πάλι να αντοιχεί μέσα σου..γλυκιά..αληθινή..λες και ήταν η δική σου.
Σηκώθηκες και σε λίγο περπατούσες μόνη προς το σπίτι..οι κορδέλλες ανέμιζαν στα μαλλιά σου..και η σκιά σου έδειχνε μεγαλύτερη..
