ΚΛΕΙΣΤΟ..

Δεν τις διαλέγεις τις σκιές σου.Δεν αποφασίζεις εσύ το πότε θα εμφανιστούν.
Στο επόμενο βήμα μπορεί να σε προλάβουν, να σκοτεινιάσουν τον πιο γαλάζιο ουρανό.

Είναι στιγμές που ο άνεμος φυσάει αντίθετα και φέρνει μυρωδιές που δε θέλεις να θυμάσαι, ξυπνάει μνήμες που είχες σκάψει βαθιά και τις είχες κρύψει.

Μπορεί το σώμα σου να γίνει ξένο? ΝΑΙ
Μπορεί να σε περίμενε πάντα ένα άγνωστο σώμα?..ΟΧΙ

Τα βήματα πότε πότε θολώνουν απο δυο δακρυσμένα μάτια,
τα πόδια βαραίνουν και η ψυχή κουράζεται..

Ναι ρε..η ψυχή κουράζεται, εσύ μπορεί να μη ξέρεις
ξέρω όμως εγώ.

Πρέπει να πάω κάπου που δεν θέλω,
πρέπει να μιλήσω για κάτι που με πονάει.

Θέλω τόσο πολύ να κάνω κάτι που δεν πρέπει,
θέλω τόσο πολύ να πάω κάπου που δεν έχω ξαναπάει.

Φοβάμαι τι θα δω αν στρίψω στη γωνία και έχω ξοδέψει τόσο καιρό να κάνω κύκλους,
έχουν περάσει τόσα χρόνια και τώρα παρατήρησα αυτη τη γωνία..

Επέλεξα τα χρώματά μου, επέλεξα να μη βλέπω κάθε τι ξένο.
Δείλιασα να ονειρευτώ δυνατά, φώναξα με θάρρος οτι είμαι κάτι που δεν είμαι.

Σαν όλα τα καταστήματα και εγώ..
πέρνα και όλο το οκτάωρό μου θα σου έχω στην πόρτα μια λέξη ΑΝΟΙΚΤΟ

Πέρνα και όταν πέσει η νύχτα, όταν σε δω να φεύγεις θα αλλάξουν τα γράμματα..
θα γίνουν εκείνα που έχω χαραγμένα πάντα σε μια αιώνια ταμπέλα
κρεμασμένη πίσω απτο πιο γλυκό και πιστευτό χαμόγελο..

ΚΛΕΙΣΤΟ

Απο ψυχής..

Όσα κι αν πω θα είναι κούφια..
ότι κι αν κάνω θα είναι λιγοστό..
Μισώ αυτό που βρήκα..
μισό.. κι αυτό ποτέ δεν είναι αρκετό.

Γυρίζω μέσα το έξω μου,
δείχνω ότι έχω θαμμένο,
δίνω όσα με φύλαγαν
κι όσα με είχαν κρυμμένο.

ζήτάω το χέρι σου να κρατηθώ
ζητάω τις πράξεις σου για να σταθώ
τώρα που είμαι σκυφτός μη μου μιλήσεις
για λίγο μέσα σου έχω ανάγκη να με κλείσεις
....................................
κι όμως δεν είναι αρκετό αυτό για να νικήσω,
δε βοηθάει ουτέ καν τα πόδια να κουνήσω
δεν έχω άλλο τρόπο να με βρείς
ειλικρινά..από ψυχής


ΥΓ.μετά το τέλος,κάπου υπάρχει ανάγκη να βρούμε ο ένας τον άλλο..

Δες με..

-Δες με ..
είπε
-Είμαι μια πνοή
-Είσαι η αναπνοή μου
-Όχι δεν είμαι..ίσως να μπορούσα, ίσως να ήμουν κάποτε
-Μα όχι είσαι εδώ ακόμα, είσαι μέσα μου δε βλέπεις?
-Δεν είμαι πια, προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου,ξέχνα το, εγώ κατάλαβα..εγώ ξέρω.


-Κοίτα
είπε
-Είμαι η εκπνοή σου..

Απόψε..

Θα σου ζωγραφίσω πεταλούδες με όμορφα χρώματα και θα σου υποσχεθώ πως θα τις ξαναδείς..
Θα σου τραγουδήσω γλυκά για να κρύψω το θόρυβο που κάνουν οι ψυχές όταν καίγονται, να μην τον ακούσεις ποτέ..
Θα σε χαϊδέψω στο πρόσωπο, να ξέρεις πως είναι να δίνεις ότι έχεις σε ένα άγγιγμα χωρίς λόγο, χωρίς να περιμένεις να πάρεις..
Θα σε κοιμίσω στην αγκαλιά μου μωρό μου, θα σε κλείσω στην ασφάλεια μιας αγάπης που πάντα θα υπάρχει για σένα..
σ'αυτόν τον κόσμο που σε έφερα ψυχή μου ξεκίνα με την αλήθεια μου και κρύψτη μέσα σου για πάντα.θα σε κοιμίσω στην αγκαλιά μου δυνατό..και θα φύγω

ΜΗΠΩΣ??

Πηγαίνοντας για τη δουλειά ο φίλος μου άκουσε λέει στο ραδιόφωνο κάποιον που πήρε τηλέφωνο να πει τη γνώμη του για τις φωτιές στην Πελοπόννησο που κάηκε στο μεγαλύτερο μέρος της..Ο κυριούλης λοιπόν είχε την εξής άποψη:

''Αυτούς κάτω απ΄το αυλάκι ..δεν τους θέλει ούτε ο θεός.''

Και λέω εγώ..Είναι ανάγκη να χωριζόμαστε σε παναυλακιώτες, καταυλακιώτες, χαμουτζήδες και βόρειους..χωρίς λόγο και αιτία?
Είναι ανάγκη τέτοιες ώρες να αποδεικνύουμε περίτρανα πόοοσο μαλάκες είμαστε?
Μήπως μπορούμε να ενωθούμε απέναντι σε αυτά που απειλούν το μέλλον όλων μας και να δούμε τι μπορεί ο κάθε ένας μας να κάνει για να αντιμετωπιστεί όλο αυτό?
Λέω τώρα εγώ...
Μήπως μπορούμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και τους άλλους που ζούν έξω απ΄το δικό μας μικρόκοσμο?
ΛΕΩ ΜΗΠΩΣ???

Χθές

Χθες σε ένα ταξίδι αστραπή με πρόλαβε το αύριο, γκρίζο και απόκοσμο..
με πλάκωσε ένας ουρανός γεμάτος στάχτη απο τις ψυχές που άδικα στριφογυρίζουν εκεί πάνω..
Στο ράδιο ..2002GR..
''σιδερένιε άνθρωπε , βίαιε και απάνθρωπε..''

για 'σένα σιδερένιε άνθρωπε που έσβησες τη μέρα,
που έκαψες όνειρα και βίασες ψυχές

για σένα που σου αξίζει τα δάκρυα αυτών που πονάνε σήμερα να φτιάξουν μια βροχή
που να τα κάνει όλα ένα μισητό χθές..
και να κάψει μόνο εσένα που φταίς..

για όλους σαν εσένα..που σεν σου αξίζει δεύτερη ευκαιρία αύριο..για να αλλάξεις
γιατί ''το αύριο σαν 'ρθει εσύ θα το πετάξεις..''

ΥΓ.Για όλους όσους φταίνε..όσους έκαψαν,πόνεσαν τις οικογένειές τους,την γυναίκα του, τους φίλους μου ...
Για ένα Σαββατοκύριακο που κάποιους τους κατάπιε,που κάποιοι δε θα το ξεχάσουν ποτέ..
ΓΙΑ ΌΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΒΑΘΙΑ..

Ξανά..αλλιώς

θα κλείσω τα μάτια και θα ευχηθώ για μια βροχή..να έρθει να με διαλύσει,να μπεί στο σώμα μου και να με κάνει πάλι χώμα και νερό...
μετά θα ευχηθώ για ήλιο να με ξεράνει ώσπου να γίνω σκόνη..
κι ύστερα θα ελπίζω να με βρεί ένας άλλος γλύπτης ..να ρίξει το δικό του νερό και να με φτιάξει απ'την αρχή..αλλιώς

Ιστορίες στον καθρέφτη..

Γ.Καλώς τον..άργησες βλαμμένε.
Κ.Θα μου τα χώσεις ακόμα δεν ήρθα στριμμένε?Λέγε τι έπαθες και ήθελες να βρεθούμε επειγόντως?
Γ.Είδα ένα όνειρο ρε φίλε και κατάλαβα πολλά..
Κ.ΑΑΑ..τόσα χρόνια στο σχολείο που δεν καταλάβαινες γραμμή, δεν έβλεπες όνειρα ρε παπάρα να περάσεις και καμιά τάξη?
Γ.Ρε νομίζεις ότι σε έφερα εδώ για να μου τα πρήζεις? Θα με ακούσεις? Είναι σοβαρό ντε..
Κ.Καλά θα κεράσεις τίποτις όμως? Δεν παρακολουθώ στεγνός και ατσίγαρος.
Γ.Τόσα χρόνια τράκα ρε, πάρε καπνό και στρίψε και πιες και ότι γουστάρεις..αλλά άκου.
Κ.Κοπελιάαααα, ένα σκέτο διπλό..
Γ.Διπλό κιόλας ε? Πως με σκέφτεσαι όμως φίλε..
Κ.Σκάσε. Ακούω...Τσιφούτη!
Γ.Λοιπόν..έιδα λέει πως πήγα στην παραλία, ξέρεις εκεί που παίζαμε παλιά, έτσι να καθίσω λίγο να σκεφτώ. Είχε κύμα. Έβγαλα τα παπούτσια μου και περπάτησα στην άμμο, υγρή και δροσερή..ένιωθα λες και μιλούσε κάτω απτά πόδια μου, λες και ψιθύριζε κάτι διαφορετικό σε κάθε βήμα..
Κ.Ποιητής εκ του προχείρου..
Γ.Άκου ρε καραγκιόζη..
Κ.Καλά σκάω..
Γ.Περπατούσα που λές πλάι στο κύμα που έφτανε μέχρι τις πατούσες μου και τις άγγιζε απαλά για να φύγει πάλι..Στάθηκα μια στιγμή και απολάμβανα το χάδι..κοίταξα τη θάλασσα μέσα βαθιά και σκέφτηκα πως εκεί θα υπήρχαν χίλια τέτοια χάδια,πως αν βυθιζόμουν εκεί θα ένιωθα το άγγιγμα σε όλο μου το κορμί.Άρχισα να προχωράω μέσα, το νερό έφτασε στα γόνατα, στην κοιλιά, στο στήθος μου..και το κύμα ερχόταν και με άγγιζε γλυκά, με μετακινούσε κάθε φορά λίγο πιο πέρα σαν ένα γλυκό χέρι που σε αγκαλιάζει πριν να κάνεις έρωτα..
Κ.Ρε μπας και πούστεψες?
Γ.Έλεος..άκου ρε φίλε μιλάω σοβαρά, ήταν ότι πιο ζωντανό έχω νιώσει εδώ και χρόνια.
Κ.Συγνώμη..
Γ.Ένιωθα ελεύθερος, αθώος πάλι όπως όταν ήμουν παιδί, η καρδιά μου σφιγγόταν και κάτι μέσα με τσιμπούσε ελαφρά όπως όταν ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, ξανά όπως τότε..
Το νερό έφτασε στο πρόσωπό μου, σε λίγο θα έπρεπε να διαλέξω αν θα ανασάνω ή θα βουλιάξω για πάντα εκεί μέσα.Γύρισα στη στεριά το βλέμμα μου, είδα τα παπούτσια μου, είδα την άμμο, τον ουρανό με το λυπημένο φεγγάρι..είδα κάπου εκεί και εμένα να περπατάω γυμνός,ματωμένος, να κάθομαι σε εκείνο το βράχο και να κλαίω. Με άκουσα να φωνάζω πως δεν αντέχω άλλο, πως θέλω να με πάρει η θάλασσα και να χαθώ..
Κ.Ήταν τότε που..
Γ.Ναι..Κόιταξα τα κύματα για άλλη μια φορά και βυθίστηκα. Τότε ρε φίλε είδα τα πάντα σκοτεινά και ένα περίεργο φως έβγαινε από εμένα..ακούς? Φως απ΄το σκοτάδι μου..
Άφησα το σώμα μου να αιωρείται και προχώρησα εγώ και το φώς..ελευθερώθηκα από όλα. Τόσα χρόνια έπρεπε να πετάξω τα ρούχα μου, να φύγω απ΄την άμμο, να χαθώ στη θάλασσα που ερωτεύτηκα, να μη φοβάμαι..
Κ.Εγώ όμως σε έχασα..
....................
-Ρε κοπελιά..ο κύριος θα μιλάει πολύ ακόμα με τον καθρέφτη? Με κούρασε..
-Κύριε Κώστα πηγαίνετε για ύπνο..είναι ώρα ..θα κάνω εγώ παρέα στον ..αδερφό σας.
...
Κ.Τον έχασα ρε κοπελιά..


Καληνύχτα..

Ανάμεσα σε δύο κόσμους..

Σε βρήκα..σε κατάλαβα αμέσως..είχες τη λάμψη που έψαχνα, είχες το δέρμα που ονειρευόμουν,την ελευθερία που ευχόμουν..
Σε πλησίασα φοβισμένος για τις διαφορές μας που μπορεί να με έκαναν διάφανο..
Τα μάτια σου χρειάστηκε να με κοιτάξουν μόνο μια φορά και οι λέξεις σου να αντηχήσουν στα αυτιά μου άγνωστες μόνο για λίγο..ύστερα όλα έγιναν ένα

Δύο εικόνες που δεν ταιριάζουν, δύο ψυχές που ελευθερώθηκαν σε μια αναπνοή, δύο χαμόγελα από άλλο κόσμο..
Εγώ από το χώμα μου .. και εσύ απ'τη θάλασσα
Εγώ άσχημος στα μάτια τους, παράξενος..μικρός..
και εσύ όμορφος, αποδεκτός..

για μια στιγμή είχα τα πάντα, όσα μου απαγόρευαν οι άλλοι, όσα μου στερούσε ο εαυτός μου, όσα δε βούλιαζαν ως εσένα, εκείνα που περίσσευαν στον άνεμο και δε χωρούσαν στο βυθό σου

κι ήταν τόσο απλό να τα αποκτήσουμε..

Έτσι μας βρήκαν τα μυαλά που δε μας χώρεσαν ποτέ, τα βλέμματα που δε μας δώσανε ευκαιρίες..
Έτσι μπορέσαμε, χωρέσαμε, εκεί για πάντα..

Έτσι ζωγραφίσαμε το αδύνατο.. με μια αγκαλιά.

Διάβασα κάπου..
''κάθε είσοδος είναι και μια έξοδος για κάπου αλλού..''(Τ.Στόπαρντ)

ποιός είπε ότι είναι όλα όπως φαίνονται..
ποιός είπε ότι όποιος χαμογελάει είναι χαρούμενος,ότι όποιος δακρύζει το κάνει από λύπη,όποιος αγκαλιάζει έιναι ερωτευμένος?

Πάρε ένα τετράδιο και ξεκίνα να γράφεις..ότι έρχεται..βγάλτο..
θα δείς ..τα γράμματα δε θα μείνουν εκεί,θα γλυστρίσουν στις γραμμές..κάποια θα πάνε να σχηματίσουν αυτά που σκέφτεσαι και δεν λές,άλλα θα ξεθωριάσουν ή θα σβηστούν τελείως..και κάποια θα μείνουν ακίνητα όπως τα έφτιαξε ο δημιουργός τους..
Πάρτο και μη σταματήσεις ώσπου να νιώσεις ελαφρύς για να μπορείς να κοιμηθείς τη νύχτα,άδειασε το μυαλό σου στο μελάνι,κάνε μουτζούρες..εδώ συγχωρούνται τα λάθη σου..

Γράψε εκείνο το όνομα,γράψε την ευχή σου,το φόβο σου,τις πιο μύχιες σκέψεις,τα θέλω σου που φόβισαν ..

Δώσε μου το χαρτί ..θα κάνω τα γράμματά σου άρωμα,θα τα ελευθερώσω,δε θα τα δείς ξανά εσύ ούτε κανένας άλλος,στο υπόσχομαι..
και ξέρεις τις τηρώ τις υποσχέσεις μου ..όλες

Δώστο και βγές..βγές από μέσα σου και μπές αλλού ..εκεί που θα είσαι ευτυχισμένος..
θα κλείσω εγώ την πόρτα που θα μείνει πίσω ανοιχτή..μη σε νοιάζει..

μόλις βγείς θα την κλείσω..εγώ θα μείνω εδώ λίγο ακόμα,δεν έχω όρεξη να αφήσω ή να βρω..

Βγές..

Τη νύχτα που ο ουρανός γεμίζει φωτιές ..καίγεσαι?
Όταν τα πάντα είναι απλά και εσύ στέκεσαι στη γή κοιτώντας όσα δε φτάνεις..λυπάσαι?
Τη στιγμή που καταλαβαίνεις πως πρέπει να αποφασίσεις τι θα φανεί και τι θα μείνει κρυμμένο..φοβάσαι?
Όταν κρατάς κάτι γιατί θάβεις αυτά που θες..γιατί δεν ξέρεις τον εαυτό σου..γιατί τον άφησες κάπου μεγαλώνοντας..πονάς?

Τη νύχτα που ο ουρανός γεμίζει φωτιές νιώθεις ..?

Απ΄τα αλώνια στα ...σαλόνια

Το ΣΚ πήρα τον καλό μου και πήγα Βόλο για να βρούμε το τρελό γνωστό παρεό απο Αθήνα και το CHEF!

Ήπιαμε τα καφεδάκια μας ..τις μπυρίτσες μας..είπαμε τα μαύρα μας,γελάσαμε και γενικότερα ξέχασα την πίκρα που έφαγα την Παρασκευή..
Το βραδάκι λοιπόν πήγαμε να φάμε απ΄τα χεράκια του ψηλέα..

Έλεος παίδες..αυτό έχω να σας πω μόνο..το παιδί είναι απίστευτοοοο

Πάρτε εικόνα..
Λίγο κρασί,λίγο θάλασσα,το αγόρι μου,οι φίλοι μου και εγώ...
να κάνω ερωτική εξομολόγηση σε μια πατάτα!!!!
Αμέ...δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γεύση μπορεί να έχει μια πατάτα..όχι δε μπορείτε..
για να μη θίξω τα καραμελωμένα κεράσια και το ριζότο μαστίχα του it is..
Ανατρίχιασα...ειλικρινά..

Τελικά ρε πούστη μου κάτι τέτοιες στιγμές είμαι όχι μόνο υπερήφανη για τους φίλους μου αλλά ευτυχισμένη γιατί αυτές ακριβώς οι στιγμές δεν μπορούν να ανακληθούν..δε μπορούν να σβηστούν ,δεν μπορούν να γαμηθούν απο ΚΑΝΕΝΑΝ..

Ψηλέα μου ευχαριστώ που είσαι εκεί..
όσο για τους υπόλοιπους..σας ΞΑΝΑΠΕΡΙΜΕΝΩΩΩΩ
ΜΑΤΣ!

ΟΚ

ΠΕΡΙΜΕΝΑ..
ΠΕΡΙΜΕΝΑ..
ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΜΟΥ..ΓΙΑ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ..ΝΑ ΞΕΚΟΛΛΗΣΩ

ΑΔΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ...ΑΝΑΚΑΛΕΙΤΑΙ..

ΟΚ

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΛΛΟ..ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ ΞΕΧΥΛΙΣΑΝ ΣΕ ΔΑΚΡΥΑ..
ΤΩΡΑ..
ΕΝΑΣ ΝΑ ΠΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ..ΤΟΝ ΕΣΚΙΣΑ..ΑΛΗΘΕΙΑ..
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙ ? ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΒΑΛΕ..
ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΡΑΓΩ...

Έφυγα..

Buried at PhotoCasket.com

Τρόμαξα..τρέχω να φύγω..
τα έκανα όλα χάλια,τα διέλυσα,τα μάτωσα..
Οι αλήθειες πόνεσαν και τα ψέμματα τις έκαναν ακόμα πιο δυνατές..

Πού είναι το κουτί που έφτιαξα?που είναι μέσα μου και δεν το βρίσκω?
Θέλω να κλειστώ σε κάτι μέσα,να μη μπορεί να μπει κανείς ..να μη μπορώ και εγώ να βγω..

Φοβάμαι και γελάς..
Μιλάω και φεύγεις..
Αιωρούμαι για να μην αγγίξω τίποτα και το χαλάσω..
Δύσκολο το μέρος που διάλεξα να πάω και τώρα που γύρισα το έχω συνέχεια στο μυαλό μου..

Τρόμαξα..έφυγα στη νύχτα..μπορείς να ξαναρθείς..δεν θα είμαι εκεί..
τα άφησα όλα όπως πριν..

Στον πίνακά σου

Χθές απέδρασα απ΄το δωμάτιό μου..ενώ κοιμόταν το σώμα μου,το άφησα..
Με κατάλαβες?ήρθα αθόρυβα στο δικό σου δωμάτιο..σε είδα που κοιμόσουν
και αόρατη όπως ήμουν ,έμεινα εκεί για λίγα λεπτά να σου πώ όλα όσα με πνίγουν τον τελευταίο καιρό..δεν μπόρεσα,δεν ήθελα να σε τρομάξω ούτε καν στα όνειρά σου..
Έψαξα στα ράφια της βιβλιοθήκης σου..τον βρήκα.Τον ακούμπησα ελαφρά στον τοίχο και
έμεινα εκεί να τον κοιτάζω..ώρες θαρρώ..
Καθισμένος στη γη έμοιαζε θλιμμένος,παραδομένος πια σε κάτι που δεν μπορεί να παλέψει..κρατούμενος σε ένα κελί από μύριες σκέψεις..
Τα χρώματά του με έκαναν να θέλω να τον αγκαλιάσω..
Μπήκα μες στο χαρτί του και ένιωσα τη μπογιά να γδέρνει το δέρμα μου..
Κάνει κρύο εδω μέσα ..ακούμπησα τα πόδια μου στην ίδια στάση με τα δικά του ..το κεφάλι μου το έγειρα εμπρός όπως εκείνος..
και ύστερα σήκωσα το ένα χέρι μου ψηλά και σου έγνεψα Καληνύχτα..
λίγο πριν γίνω ένα με εκείνον τον πίνακα που πάντα είχα μέσα μου..σε ένα πορτοκαλί ουρανό χωρίς σύννεφα ..με ένα γαλαζοπράσινο όνειρο για πλαίσιο..στο δωμάτιο της καλύτερής μου παρέας.

YΓ.Ο πίνακας αυτός είναι δημιουργία της καλύτερης παρέας μου εδώ και χρόνια..της κολλητής μου Καρυάτιδας

Μου είπε πως ήρθε ένα γράμμα,πως το άνοιξε και ένιωσε τα πόδια του να λυγίζουν..
Κάποιος εκεί έξω ήξερε,τα ήξερε όλα..από τότε που ξεκίνησαν.
Ήξερε τις παιδικές του νύχτες που τον αποχαιρετούσαν σε ένα βρεγμένο μαξιλάρι,ήξερε για τα σημάδια στο δέρμα του που πονούσαν φουσκωμένα και για εκείνα που κανείς δεν έβλεπε και τον έκαιγαν ακόμα μέσα του.
Γνώριζε λέει για τα λόγια που άκουγε,για τις εικόνες που έβλεπε μικρός,το μίσος που άρχισε νωρίς να σβήνει όλα τα άλλα..για το κενό εκείνο που μεγάλωσε μαζί του,το κενό εκείνο που σήμερα ήταν όλος και γιόρταζε τα 57 του χρόνια..
Κάθισε μου είπε και σκέφτηκε για λίγο..ποιος να ήταν ..πως να ήταν..που ?
Γρήγορα όμως η σκέψη του άλλαξε δρόμο και πλανήθηκε στο χθές..δεν ήταν μόνος,κάποιος το ζούσε μαζί του..κάποιος άντεξε όσο και αυτός..
Πόσο θα ήθελε να τον είχε παρέα στη διαδρομή,τόσες φορές που αισθάνθηκε έτοιμος να εγκαταλείψει,τόσες στιγμές που βρέθηκε να ατενίζει το σκοτάδι.
Είναι δύο λοιπόν..και τα κατάφεραν..και ποιος ξέρει τι ακόμα θα καταφέρουν..κανείς δεν είπε πως τα σημάδια θα σταματήσουν,κανείς δεν είπε πως θα λυτρωθείς απο αυτούς που μεγάλωσες..
Γιατί και εκείνοι μια μέρα θα ακούσουν την πόρτα να χτυπά
και εκείνοι μια μέρα θα λάβουν ένα γράμμα..
και ξέρω εγώ ποιος θα το έχει γράψει..αλλά δεν στο λέω..θα περιμένω να το δεις μόνος σου..

Σερνόμουν σε ένα όνειρο περίεργο..σε μια ξανθή άμμο που ρούφαγε τα πόδια μου και με τρομερή προσπάθεια προχωρούσα..
Κάπου είχε ήλιο γιατί με έκαιγε..αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά..κάπου είχε άνεμο γιατί η άμμος ανακατευόταν αλλά δε φυσούσε στο δικό μου ιδρωμένο κορμί..
και προχωρούσα,βήμα το βήμα με υπομονή..
Ξαφνικά είδα να γυαλίζει μπροστά μου κάτι που με έκανε να θέλω να το πλησιάσω σαν τρελλή..ένα ρυάκι..
ένιωσα τόση δίψα..το στόμα μου ξεράθηκε..λές και ποτέ δεν ήπιε νερό,λες και ήμουν απτην αρχή του ονείρου διψασμένη..
τα βήματά μου έγιναν γρηγορότερα και η ανάγκη βασανιστική..πλησίαζα αλλά όχι όσο πολύ θα ήθελα..
κάποια στιγμή άρχισα να σέρνομαι και τελικά κατάφερα να φτάσω..
τι όμορφο χρώμα,καθαρό,σαν κανένα άλλο,τι γεύση θα έχει άραγε?πόση δροσιά...?
Λάιμαργα βούτηξα μέσα το χέρι μου να αρπάξω όσο νερό χωράει η παλάμη μου και τότε...
το χέρι μου άρχισε να ξεβάφει..μαύρο χρώμα δηλητηρίασε το διάφανο νερό..αρρώστια απλώθηκε παντού..
εγώ το έκανα αυτό?
τράβηξα τα δάχτυλά μου έξω τρομαγμένη και τα κοιτούσα και έψαχνα να βρω τι...
κοίταξα πάλι το νερό και αντίκρυσα μια εικόνα αλλιώτικη..ήταν πιο δυνατό τώρα,έτρεχε με μανία μα ήταν εντελώς καθαρό πάλι..
Σηκώθηκα στα πόδια μου και γύρισα την πλάτη..δεν μπορείς να αγγίζεις ότι θές..δεν μπορείς να ξεδιψάσεις παντού..τα χέρια σου είναι φτιαγμένα να αγγίζουν την άμμο και ότι αυτή σου επιτρέπει να πάρεις..

άρχισα πάλι να προχωρώ βουλιάζοντας μέσα μου..μακριά απ'το νερό..

Ένα βράδυ..

Σε ένα παγκάκι βράδυ στην Πανεπιστημίου..έκατσες να διώξεις τη ζαλάδα του ποτού απ΄το κεφάλι σου.
Κάθισε δίπλα απλά κι αέρινα χωρίς να νοιώσεις παρουσία..
Μάυρα ρούχα τη σκέπαζαν στο σώμα..τα δάχτυλά της ήταν λεπτά,μακριά,απόκοσμα..
Τα μάτια σκοτεινά,κρύα,οικεία..
Ανάμεσα στα μάυρα μαλλιά έβγαιναν λέξεις,φράσεις ολόκληρες..λες κι ήταν κορδέλες πλεγμένες εκεί απο καιρό..
"Να πάρω μία"..ψέλλισες
"Δικές σου όλες",είπε,"διάλεξε.."
Το χέρι σου τράβηξε μια πιο μικρή απο όλες τις άλλες.."Φοβάμαι να μέινω"..έλεγε.
"Να τη φορέσω στα μαλλιά μου"..της είπες..
"Την έχεις ήδη αυτή..θέλεις μια άλλη?"
Απόρησες και την έκλεισες σφιχτά στα χέρια σου..ύστερα πλησίασες κοντά και μύρισες τον αέρα..τράβηξες μια πίσω πίσω..
Φοβήθηκες να τη διαβάσεις..
"Μη φοβάσαι "..άκουσες τη φωνή της να λέει με ένα ήρεμο καθησυχαστικό τόνο..
Ξετύλιξες την γκρίζα κορδέλλα.."μη ψάχνεις άλλο,δεν έχεις,δεν θα έχεις ποτέ"
Απόρησες και γύρισες να σβήσει τα ερωτήματά σου η σκοτεινή μορφή..
Στο παγκάκι υπήρχες μόνο εσύ..εσύ και η μυρωδιά που πριν λίγο σου έκανε παρέα..
Δεν θα έχεις ποτέ ...άκουσες τη φωνή πάλι να αντοιχεί μέσα σου..γλυκιά..αληθινή..λες και ήταν η δική σου.
Σηκώθηκες και σε λίγο περπατούσες μόνη προς το σπίτι..οι κορδέλλες ανέμιζαν στα μαλλιά σου..και η σκιά σου έδειχνε μεγαλύτερη..

Καλημέρες!!

To οτι λείπουν όλοι και κολυμπάνε σε παραλίες ενω εμείς δουλεύουμε το έχετε καταλάβει?
Το οτι μείναμε εμείς και εμείς μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός λειψού χεριού το είδατε?
Για να δω..πόσοι θα μου απαντήσουν στο σημερινό post...
χμμμμμ...βλέπω..βλέπω ένα σύννεφο στη μαγική μου μπάλλα..

...ΕΝΑΣ-ΔΥΟ-ΤΡΕΙΣ...ΑΝΤΕ ΑΜΑ ΠΙΑΣΩ 5 ΘΑ ΒΑΛΩ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΧΕΡΑΚΙ ΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΩ..ΧΙΧΙ

ΘΕΛΩ ΕΠΙΓΟΝΤΩΣ ΔΙΑΚΟΠΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ!!

'Ακου..

Μια φορά και έναν καιρό.. σε ένα όμορφο δάσος..όπου τα πουλάκια κελαιδούσαν και τα λουλούδια μύριζαν τρελλά(μην κοιμηθείτε..έχει σημασία..)..εκεί που λέτε ζούσε ένα μικρό αθώο κοριτσάκι..η κοκκινοσκουφίτσα..(της γνωστής οικογενείας..)

Αποφάσισε λοιπόν μια μέρα τρελλής αγαμίας να πάει στο δάσος να μαζέψει λουλουδάκια για τη γιαγιά της(που ποιός τη χέζει...αλλά αν δε βγείς στο δάσος να βρείς γκόμενο πόσες έιναι οι πιθανότητες να μπεί απ΄το παράθυρό σου..οπότε)..

Μάζευε παπαρούνες και τραγουδούσε που λέτε και ξαφνικά..τσούπ..ο κακός ο λύκος..(βασικά ήταν υπερβολικά τριχωτός και με πεταχτά αυτιά..αλλά στην αναβροχιά καλό ειναι και το χαλάζι..)
-Τι κάνεις εδώ κοριτσάκι?
-Μαζεύω λουλουδάκια(πάμε μέσα να σου δείξωωωωω..)
-Κρίμα γιατί εγώ ψάχνω ένα κοριτσάκι που να μαζεύει αγάπη..
-(Τι λέει ο καραγκιόζης?μας βγήκε και ρομαντικός ο τριχομούτσουνος?)ΑΑΑΑΑ και εγώ θα ήθελα να μαζέψω αγάπη αλλά που να τη βρείς στις μέρες μας?
-Σε παραμύθι είσαι αγαπητή μου..όλα μπορείς να τα βρείς..αρκεί να δώσεις κάτι..και όχι πάντα αυτό που φαντάζεσαι..

και την άφησε πίσω του να τον κοιτάζει ώσπου κρύφτηκε στο δάσος..


Θα μου πείτε ακούτε μαλακίες τόση ώρα και τι καταλάβατε?
Και θα σας πω..μη πιστεύετε σε παραμύθια,μη ψάχνετε κοκκινοσκουφίτσες και λύκους..
έχουμε γεμίσει κοκκινοπουτανίτσες και καλαθάκια τίγκα στην παπαριά που θέλει ο κάθε μαλάκας για να τραβηχτεί..''όμορφους'' τυπάδες με τους πιο άγριους λύκους κρυμένους μέσα τους,
κενά αισθήματα και τρύπιες στιγμές που αντί να γεμίσουν αδειάζουν..δεν είναι όλοι κόκκινοι και μαύροι,δεν θα'ναι πάντα ίδιοι οι ρόλοι..

Θέλει φαντασία η ζωή κιας μην έχεις καλάθι,θέλει θάρρος κι ας βρίσκεις λύκους,θέλει να μη σε τραβάει η όψη αλλά η ζεστασιά,θέλει αγάπη και πρέπει να αρχίσεις να πιστεύεις σε αυτήν,
και εσύ και εγώ και όλοι..

ΥΓ..την επόμενη φορά θα πούμε για τα 7 πηδήματα της χιονάτης με ένα μόνο νάνοοοοοο

χαχαχαχχαχαα

06/08

06/08 ..και αύριο? 07/08 και μετά?
περνάνε οι μέρες και τι?
ξυπνάμε παιδιάααα
μπήκαμε στον αυτόματο και προχωράμε χωρίς αισθήματα,χωρίς χρώματα,μόνο παράπονα και γκρίνια..και εγώ?ΠΡΩΤΗΗΗΗ
ΝΑΙ ΑΜΕΕΕ
στη γκρίνια πρώτη..και μου είχα υποσχεθεί πως θα προσπαθήσω να βρίσκω τα καλά στις μέρες,να φτιάχνω χώρο για να ζω ..αφού ζω..
Δεν τρέχει,τώρα που έφαγα το φλας αρχίζω απ΄την αρχή..

............................
Γειά σας?Τι λέει ? Όλα καλά?
Ποιός?Λάθη?ΑΜΕΕΕΕ
πολλά.. και λοιπόν ?προχωράμε,δεν κοιτάμε πίσω,κλείνουμε την παρένθεση της κοτσάρουμε και ένα μήδενικό απέξω να την πολλαπλασιάσουμε και να την ξεχάσουμε και προχωράμε χωρίς να σκύβουμε..μαζεύουμε όλους τους αγαπημένους μας αριθμούς στην πρώτη γραμμή,καβατζώνουμε αυτοκόλλητα τον πιο αγαπημένο,αυτόν που προχωράει μαζί μας και μας τα συγχωρεί όλα και γινόμαστε διψήφιοι...τέλεια..

Είμαι ο 88...γιατί ?
γιατί έτσι θέλω..γιατί μοιάζει με το άπειρο..είμαι τρία γράμματα πριν το τέλος στην αλφάβητο..είμαι τρία γράμματα μετά την αρχή..και έχω ακόμα πολλά να δω,πολλά να νιώσω,κι ακόμα ίσον δεν βάζω..
ελάτε μέσα,χωράτε όλοι πριν το αποτέλεσμα..

κι όταν κουραστούμε και ζήσουμε..τότε θα κάτσουμε μια γραμμή κάτω απτο σύνολό μας..θα το κοιτάξουμε και θα φύγουμε γελώντας

My dream

My dream is to fly..
over the rainbow..so high!!
I try to fly away..

Καλή μας εβδομάδα..
το τραγουδάκι που ακούτε δεν έχει σχέση αλλά έλα που το γουστάρωω ;)

Έλα μαζί μου..

Buried at PhotoCasket.com

Για ένα λεπτό,μια στιγμή που για μένα θα είναι μέρες..
Έλα για ένα λεπτό μαζί μου..
Έλα να με πάρεις απ'το χέρι να πετάξουμε μαζί..
σου είπα οτι ποτέ δεν μπόρεσα να πετάξω?
Βαρέθηκα να τα βλέπω όλα απο τόσο χαμηλά..είναι πιο καθαρά απο εκεί πάνω?
για πές...
Με συντροφεύουν άγρια μάτια και δόντια κοφτερά εδώ..μη τους φοβάσαι δε θα σε δαγκώσουν..θα μυρίσουν τα λάθη σου και θα γλύψουν τα σωστά σου..έλα κοντά για μια στιγμή..
Οι ανάσες μας θα σε τρομάξουν,μη κρυφτείς..δε θα το πω σε κανέναν..δεν είναι ανάγκη να μάθει κανείς..τι θα κοστήσει μια στιγμή μας?
Αν βάλεις φτερά στα ουρλιαχτά ..αν τα καταφέρεις..θα μπορέσεις και εσύ να ακουστείς και εγώ να πετάξω..έλα..
Σε λίγο το φεγγάρι θα υποκληθεί..και εγώ θα πρέπει να κρυφτώ..δεν ήρθες πάλι..
υπάρχεις μόνο στα όνειρά μου ..εκείνα που μπορούν να σε αλλάξουν, να σε πάνε σε κόσμους που μόνο εμείς μπορούμε να δούμε..
πως να σε βγάλω απο εκεί..

κι όμως κάτι ένιωσα ..για μια στιγμή

?

Buried at PhotoCasket.com

Έχεις αγοράσει ποτέ βιβλίο γιατί έτυχε να ανοίξεις μια σελίδα και αυτό που διάβασες ένιωσες πως ήταν για σένα?
Σου έχει τύχει να μπείς μέσα σε ένα άγνωστο μαγαζί και να νιώσεις σαν να ανήκεις εκεί..σαν να υπήρξες ξανά σε αυτό το χώρο?
Είναι δυνατόν να μυρίζεις πρώτη φορά κάτι και να φέρνει στο νου σου εικόνες γνωστές που ποτέ δεν είχαν συναντήσει αυτό το άρωμα?
Μπορεί κάτι που είχες ως τώρα άσπρο στο μυαλό σου ξαφνικά να γίνεται γαλάζιο?
Άνθρωποι που μέχρι χθες δεν γνώριζες μπορούν αν σε κάνουν να νοιώσεις?

Τελικά τίποτα ίδιο δεν γίνεται ξανά..τελικά η ζωή πάντα σου έχει γραμμένη μια σελίδα που ποτέ δεν ξέρεις που θα τη χωρέσει και πως θα τελειώσει..