"Τι πάλι? Πάλι δεν μπορείς να κοιμηθείς? Έλα μωρέ μικράκι..θα σου πω ιστορία με την οικογένεια ..ξέρεις εσύ!"... Έτσι περνάγαμε τις νύχτες μας, εγώ και η αδερφή μου..
Έτσι κοιμόταν όταν ήταν φοβισμένη. Έτσι ερχόταν το γέλιο και της έκλεινε τα μάτια όταν κάποιος την έκανε να κλάψει..
Είχα εφεύρει μια οικογένεια..κάτι σαν την οικογένεια γλυκοπατάτα που είχαμε τότε μικρές και παίζαμε.. Κρατήσου..
Ο πατέρας ήταν ο κύριος σκατός και η μάνα η σκατούλα, δε θέλει πολύ μυαλό να καταλάβεις ότι τα δυο παιδιά της οικογένειας λέγονταν σκατουλάκια! Ε τι θες να κάνω, μικρή ήμουν και εγώ! Δεν είμαι η ξαδέρφη του Τόλκιν ντε!
Που λες της έφτιαχνα χίλιες δυο ιστορίες με αυτή την οικογένεια και ξεκαρδιζόταν..Θυμάμαι πως μια μέρα ο μπαμπάς σκατός πήρε στη μαμά δώρο ένα υπέροχο άρωμα που το φορούσε όπου πήγαινε..το έλεγαν "Διαρροιέξ"! Τη μέρα εκείνη η αδερφούλα είχε πυρετό και πονούσε, έπρεπε να φτιάξω κάτι πολύ καλό για να ξεχάσει.. Ε λοιπόν αυτό το άρωμα όσο μαλακία όνομα και αν είχε τόσο αστείο της φάνηκε... Γέλασε τόσο μα τόσο πολύ.."κλέψανε που λες τα σκατούλια το διαρροιέξ και μύρισε όλο το σχολείο σκατό..", έλιωσε η μικρή!
Και έχει ρε γαμώτο το πιο ωραίο γέλιο, δεν έχεις ακούσει πιο αληθινό γέλιο σου λέω...Μου άνοιγε την καρδιά και έπαιρνε ότι ήθελε από μέσα..Τότε...
Υπήρχαν βράδια που οι ιστορίες κρατούσαν ώρες ολόκληρες, όσο και ο πυρετός, από όλα αυτά ελάχιστα πράγματα θυμάμαι..
Στο σπίτι της οικογένειας εκείνης μιλούσαν οι βρύσες, τα σαπούνια , οι οδοντόβουρτσες..όλα! Έμπαινε στη μπανιέρα το μικρό για να της ρίξουμε τον γαμοπυρετό και μιλούσε με τις πετσέτες, μέχρι και το χαρτί τουαλέτας της απαντούσε.. Αν δεν ήξερες θα μας περνούσες για τρελές..άσε!
Τα καταφέραμε όμως ρε..πέρασε κι αυτό με λίγο γέλιο, υπομονή και εμάς τις δύο να ξεκρεμάμε απ'το χερούλι της πόρτας την πραγματικότητα και να κρεμάμε ένα χρωματιστό κομμάτι φαντασίας..Πέρασε.
Τώρα το μικρό είναι μακριά, μέσα της είναι ακόμα πιο μακριά, δεν τη φτάνουν οι ιστορίες πια.. Προσπαθώ αλλά δε βλέπω άνοιγμα..Φοβάται να ανοίξει πια ακόμα και σε εμένα.. Άλλαξαν πολλά και δε φτάνει ένα "σκατοάρωμα" για να την κάνει να κοιμηθεί..
Κάπου, κάπως ξεχάσαμε να κρεμάσουμε εκείνο το πάπλωμα στην πόρτα και ήρθε και μαζεύτηκε τόση αλήθεια που όταν μπήκε μέσα μας πόνεσε..Ξεχάσαμε να κοιτάξουμε πίσω και χαθήκαμε για λίγο..μείναμε σε ξεχωριστά σπίτια και οι ιστορίες δεν ακούγονται..Το γέλιο της δε μου ανοίγει πια την καρδιά.
Τα έχουμε πει όμως..εμείς δε μασάμε ρε..περάσαμε πολλά για να μασήσουμε τώρα στη στροφή..Νομίζω πως τώρα που το μικρό ξεμάκρυνε θα της πω μια άλλη ιστορία με μια αληθινή οικογένεια, με δυο κορίτσια που μεγάλωσαν πριν να το καταλάβουν ..
Θα φτιάξω την καλύτερη αγκαλιά να κρεμάσουμε και να ρουφήξει μέσα ότι κακό υπάρχει αφήνοντας μόνο τη φωτεινή πραγματικότητα να μπει..
Μια αγκαλιά για ένα χρωματιστό χαμόγελο απ΄τη μικρή μου αδερφή ..
