18:42
Ο ουρανός καθρεφτιζόταν στα μάτια μου, μωβ..
Μακάρι να μπορούσα να κρατήσω τα χρώματα για να πω όσα θέλω ..
Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω το μαύρο που έρχεται , να περάσω πάλι από εκείνο το δρόμο..από εκεί που τον άκουσα να μου ψιθυρίζει..
Αν είχα άλλη μια ευκαιρία θα έβγαινα απ΄τη σκιά που με έκρυβε, θα του μιλούσα..
Ο κόσμος του ήταν ένα βήμα μακριά, δεν μπόρεσα όμως, δεν βρήκα το κουράγιο να κάνω αυτό το βήμα. Τον άκουσα να ρωτάει το σκοτάδι για ένα όνομα, να ψάχνει το άρωμα που ξαφνικά τον σκέπασε...Πέρασε η φωνή του τους τοίχους μου, με ζέστανε για τόσο λίγο..
Κράτησα την ανάσα μου, ξέχασα τη μορφή μου.Τα δικά μου μάτια στεγνά, τα δικά μου λόγια σιωπηλά.
Τον ακολούθησα βουβή...
'Ενιωσα τον φόβο του για τις αποφάσεις που περίμεναν, άκουσα τα δάκρυα για εκείνες που ήδη πήρε, είδα τα δειλά του βήματα για το γυρισμό σε ένα σπίτι που από καιρό ήταν το τέλος μιας διαδρομής ..δεν ήταν πια το καταφύγιό του.
Νόμιζε πως δεν τον βλέπει κανείς, άδειασε ότι είχε μέσα στο σκοτάδι και στη στροφή του δρόμου λύγισε, έκρυψε στα χέρια το πρόσωπό του και αφέθηκε για λίγο...
Εγώ όμως άκουσα, εγώ τον είδα..
Ένα βήμα η αγκαλιά, ένας κόσμος μακριά, μια ανάσα στη δική του ..έτσι σιωπηλά.
Άργησα..
Σηκώθηκε μόνος του, σκούπισε το πρόσωπο και έστριψε στο δρόμο για εκείνο το σπίτι..
Τον είδα να ανεβαίνει τα σκαλιά, είδα το φως στο δωμάτιο να ανάβει και ύστερα μουσική βγήκε απ΄το παράθυρο ..μελαγχολική, όπως η νύχτα απόψε, ζεστή όμως όπως η αγκαλιά που έπρεπε να έχει..
19:00
Το μωβ του ουρανού χάθηκε, η νύχτα πίσω μου με κοιτάζει και καίει την πλάτη μου..θα σβήσω σε λίγο απ΄τα μάτια όλων και θα κρυφτώ σε εκείνο το στενό.
Απόψε θέλω εγώ να αδειάσω..δε θέλω λόγια ..θέλω το αδύνατο, κάτι δικό σου..
απόψε θέλω απλά μια αγκαλιά..
