Ξύλινος είμαι..

Photo by Ruth Bernhard


Πονάνε τα χέρια μου ρε..
Νομίζω πως αν είχα καρδιά θα πονούσε και αυτή..
Κοίτα με..πάλιωσα. Με άφησα να γεράσω, με έχασα κάτω από αυτά τα σχοινιά..
Περπάτησα, χόρεψα, ερωτεύτηκα, πόνεσα...όλα μέχρι εκεί που έφταναν αυτά τα σχοινιά.
Πέρασε κάποιος χθες απ΄έξω..δεν τον είδες, κοιμόσουν.
Σκόνταψε ..έπεσε. Έχεις σκοντάψει ποτέ ;
Σκέφτομαι τα βράδια που τα βλέφαρά μου δεν μου τα κλείνει κανείς πως θα ήθελα να πέσω μόνη μου, θα ήθελα να σκοντάψω και να ξανασηκωθώ..θα ήθελα να πονέσω εδώ κάτω απ΄το ξύλο..να βραχούν τα γυάλινα μάτια μου.
Πες μου γιατί αφήνουμε εκείνους να κρατάνε τα σχοινιά ;
Δεν θέλησες ποτέ να τρέξεις μόνος, να πας μακριά ;
Τότε γιατί; Γιατί είμαστε ακόμα εδώ ;
Γιατί μένουμε ξύλινοι κάτω απ΄τα χέρια που κάποτε νομίζαμε πως φτιάχτηκαν για εμάς ;
Γιατί δεθήκαμε ;
Κι εγώ φοβάμαι...ακούω τα σίδερα ανάμεσα στα δάχτυλα μου να χτυπούν όταν φοβάμαι...
Δεν ξέρω τι θα γίνει αν κόψουμε τα σχοινιά μας, δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να σταθούμε μόνοι και να κάνουμε το πρώτο βήμα.
Θέλω όμως τόσο να το κάνω, θέλω να διώξω τη σκόνη μου, να σηκωθώ ..να έρθω εκεί και να ανοίξω τα μάτια σου..
Δε σε αφήσαν τα σχοινιά ποτέ να τα ανοίξεις και θέλω να σε δω πριν φύγω.
Θέλω να μου πεις αν θα έρθεις.
Αρκεί να με αφήσεις να δώ μέσα..

Πονάνε τα χέρια μου απόψε..