Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι..

06:44

Τις τρείς τελευταίες ημέρες ξυπνάω ακριβώς στις 06:44..

Πες μου μπας και ξυπνάς και εσύ?

Πες μου μπας και κάνεις θόρυβο σπίτι σου εσύ και μου έρχεται εμένα σε ταρακούνημα στην άλλη πλευρά του ημισφαιρίου? Ξέρεις όπως γίνεται με εκείνη την πεταλούδα?

Μπα ε?

Ε τότε τι...τι γαμώτη μου?

Ρε μπας και είναι το γήρας έξω απ΄την πόρτα και μου βαράει το κουδούνι? Πες το μου και αυτό..πες μου οτι κατήντησα σαν τη γιαγιά μου κιόλας. Θα κοιμάμαι με τις κότες και θα ξυπνάω πριν τον κόκορα..πες το μου κι αυτόοοοο!

Πφφφφφφφφ...ορίστε με στεναχώρησες πάλι...Τι θες και μιλάς..

Σου είπα έχω σηκωθεί απ'τα άγρια χαράματα, δεν αντέχει και πολλά το σύστημα, υπολειτουργώ ήδη και κατά τη μία θα αρχίσω να γλαρώνω..Χέσε μέσα Πολυχρόνη που γινήκαμε ευζώνοι..

Έτσι έτσι ..καλά τα λες εσύ αλλά ποιος σε ακούει ε?

Ταβανοσκόπηση και στριφογύρισμα και σκέψεις ..όλα εκείνη την ώρα μου έρχονται αδερφέ..

Τι φαί θα μαγειρέψω, πόσα θα δώσω στο ενοίκιο, να μη ξεχάσω να κλείσω εισητήρια για Αθήνα, να σιγουρέψω την άδεια με το boss..ΟΛΑ ΛΕΜΕΕΕΕΕ!

Ααααααχ..περνάει ο καιρός και δεν το καταλαβαίνουμε, μεγαλώνουμε, αλλάζουμε..

Και μια ωραία πρωία τσουυυπ το μάτι κάγκελο στις 06:44..

Θα το αποδεχθώ, δε γίνεται αλλιώς.

Θα σηκωθώ νωρίς, θα ξεκινήσω νωρίς, θα παρκάρω νωρίς...ξέρεις πως πάει το τραγουδάκι..

Ξεκινάς αεράτη στα 20-κάτι με το come with me για να τη βρείς, να γιορτάσουμε together και η ανάμνηση απ'το Greece θα σου μείνει για forever..

και τσίου τσίου και λα λα λα και ντύνεσαι και βάφεσαι και βγαίνεις , ε δουλεύεις και λίγο..και μετά δουλεύεις λίγο παραπάνω, ε βγαίνεις κιόλας και..

Κλααατς, μπουυυμ, ντααααααααανγκ, ΓΚΛΙΝ ΓΚΛΟΟΝ!

Ποιος? Ναι να τα πείτε..

"Είμαι η Άννα Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη γυναίκα, μια καλή νοικοκυρά.."

(Το'χω ανσάμπλ το ρεπερτόριο, είδες τι γίνεται άμα το πάνω βλέφαρο αποχωρίζεται το κάτω νωρίτερα απ'ότι πρέπει?)

Τι έγινε? Τι έχασα? ..Πως ξέφυγα..

Αμ δεν τον κρατάς το χρόνο, δεν έχει τσουλούφι, πουκάμισο, ζώνη..κάτι anyway να το τραβήξεις..Όσο στοκάρισμα κι αν πέσει, όσος παλιμπαιδισμός κι αν ανθίσει στην γκαρνταρόμπα σου, ένα είναι το δεδομένο..Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ.

Η βαρύτητα επιδρά πλέον σε όλα όπως και στο ηθικό σου. Το μόνο που δεν πέφτει είναι το βλέφαρο. Τίγκα το μάτι λέμεεεεεεεε

Μία είναι η λύση..(όχι δεν είναι η μιτσουμπισι..) ζήσε τη ζωή πριν σβήσει!

(Να τον είχα τώρα τον Καβάφη εδώ..θα ανατρίχιαζε ο άνθρωπος!)

Τι παπαριές μου λες και είμαι στο πόδι απ΄το πρωι!..Πέφτει ο γενικός το νιώθω..δεν ακούω πάρε το μεδέν!.......

ΟΥΦ!Δε νιώθω καλά..νυστάζω ήδη..

...................Ζ..Ζ.......Ζ..........μη μιλάς άλλο..θα τα πούμε αύριο πάλι..στις 6 και κάτι..

ΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ.....

Κολοκύθια μετά ριγάνεως!

Το άκουσα χθές αυτό και μου άρεσε..στο Λαζόπουλο..

Άκουσα πολλά χθές..

Λέω να πάω να βγάλω διαβατήριο γιατί ποτέ δε ξέρεις..ξυπνάς ένα πρωί και σου έρχεται να πας μια βόλτα Θεσσαλονίκη. Ε μιάμιση ωρίτσα είναι..τι να λέει. Μπαίνεις στο τουτού σου και τσουυυπ λίγο μετά τα Τέμπη σε σταματάνε..Διαβατήριο σου λέει, περάσατε τα σύνορα. Ποια σύνορα ρε φίλε? Πότε αλλάξανε τα σύνορα?

Τώωωωρα , σου λένε, πάει καιρός που χρειάζεσαι διαβατήριο για κάτω Μακεδονία..

Κάτω? Πόσο κάτω δηλαδή? Εγώ που ήμουν όταν έγινε αυτό? Κοιμόμανε?

Ναι ρε κοιμόσουνα! Κοιμάσαι από τότε που γεννήθηκες!

Και μόλις αρχίζει να ανοίγει το μάτι..μασάς λίγο τηλεκοντρόλ, πίνεις και κάνα χάπι του στυλ ο τάδε πήδηξε, η τάδε παντρεύτηκε, ο παρατάδε έφαγε ξύλο απ΄την πρώην και χράαααααπ γλαρώνει πάλι το ματάκι..

Κάπου εκεί στο ντεμί του ύπνου στην πέσανε και κάνανε τη χώρα σου μπακλαβά, την κόψανε γωνίες και τη μοιράσανε. Ποια γωνία πήρες εσύ? Ξέρω κι εγώ ..όποια έμεινε, όποια συμφωνήσανε να σου μείνει..Σάμπως μίλησες? Αποχαυνωμένος ήσουνα όταν την κόβανε ηλίθιε!

Πάρε το διαβατήριο τώρα και άντε να επισκεφθείς τους συγγενείς σου στην κάτω γωνία του μπακλαβά!

Όοοοοχι ρε μη ταράζεσαι, δεν υπάρχει λόγος..θα έρθουν μια μέρα και θα σε πακετάρουν να σε πετάξουν έξω άπ΄τη χώρα που γεννήθηκες, απ΄την ιστορία που δεν ξέρεις, απ΄όσα έπρεπε να φυλάς και να προσέχεις..τότε να συκινηθείς, τότε να αγχωθείς ρε καραγκιόζη..ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ...

Κι αφού συγκλονιστείς και ανησυχήσεις ..άνοιξε πάλι την τηλεόραση, πιες το σταρχιδιαμόλ σου, κάνε γαργάρα τις υποσχέσεις αυτών που πάλι ψήφησες γιατί ήσουν σίγουρος πως κάτι άλλο μικρότερο δεν έχει δύναμη να επιβιώσει..και νανουρήσου κακομοίρη..κοιμήσου και αύριο το πρωί αν ακούσεις φωνές μη τρομάξεις..Πανυγηρίζουν γιατί κατάφεραν να συμφωνήσουν το όνομα του μπακλαβά..ναι ναι !

Χαμογέλα..ο άνω μπακλαβάς θα έχει το όνομά σου!

The hug squad..(και πράσινα άλογα!)

-Ελένη τρέχα να σου πω τι έγινε στο σημερινό επεισόδιο..
-Ναι άλλη σκασίλα δεν είχα ρε Χαρά να ακούσω τι έκαναν πάλι αυτές οι τρείς ηλίθιες!
-Πφφφφφφφφφφ...αμάν αυτός ο αρνητισμός σου ρε φιλενάδα.
-Έχεις δίκιο μωρέ..τα κορίτσια όποτε βρίσκουν τα σκούρα αγκαλιάζονται και τα προβλήματα εξαφανίζονται ως δια μαγείας..Ρεαλιστικό κάργα έ?
-Δηλαδή σου φαίνεται τόσο δύσκολο να το αποδεχθείς? Κακιασμένη! Εγώ φταίω που θέλω να σου φτιάξω τη διάθεση..Ώχου μωρέ..
-Άντε άντε τελείωνε...λέγε τι έπαθαν πάλι οι τρείς χάριτες στο σημερινό επεισόδιο...
-Μην ειρωνεύεσαι χαζή..Άκου. Η μελαχρινή, ξέρεις εκείνη που τα μαλλιά της μοιάζουν με πόδια αράχνης..
-Ναι εκείνη η ανάποδη λες..
-Αυτή! Ήταν σκατά σήμερα γιατί..
-Έεεεελα σκατά αυτή, αυτή ρε είναι ο ορισμός της αρνητικής διάθεσης ..Κανονικά η λέξη ανάποδος θα έπρεπε στον υπερθετικό να έχει το όνομά της..Χα!
-....Δε θα μιλήσω τώρα ..
-Ναι μη μιλήσεις γιατί είσαι ίδια με τη γκόμενα και μη το αρνηθείς.. θα γυρίσει ο καθρέφτης σου να σε μουτζώσει!
- Ναι ρε έκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο..κοίτα ποιος μιλάει..
-Πσσσσσσσσστ πως το κόβεις να ξεμανικιαστώ να τα σπάσουμε εδώ μέσα παπάρω? Ακούω τις ιστορίες σου, μου τα χώνεις κιόλας?
-Ννννναι..που είχα μείνει..Α..της έκατσε λέμε μια στραβή με το σύστημα διακτινισμού, ξέμεινε σε ένα κωλογαλαξία τίγκα στην πλέμπα του διαστήματος και δε μπορούσε να επιστρέψει εκεί που ήταν οι άλλες δύο..
-Το σύστημα διακτινισμού..μάλιστα..ΜΠΙΜ ΜΙ ΑΠ ΣΚΟΤΤΥΥΥΥΥ!
-Ρε θα σκάσεις να σου πω?
-Άντε τελείωνε γιατί θα χτυπήσει η καμπάνα για την Ανάσταση και δεν έχω κάνει τα κουμάντα μου για λαμπάδα!
-@#$##!!@..Λοιπόν..στεναχωρήθηκε που λες, το έψαξε από δω το κούνησε από κει αλλά μπααααααα, οι άλλες δύο περίμεναν στο γνωστό γαλαξιακό καφέ για να έρθει και αυτή δε φαινόταν πουθενά. Τότε η καστανή ..ξέρεις αυτή που είναι αρχηγός ρε παιδί μου, είπε στην άλλη την ψηλή να ανοίξουν το ρολόι προτζέκτορα για να επικοινωνήσουν μαζί της..
-Στάκα λίγο..ο προτζέκτορας βγαίνει και σε ζώνη?
-Χέσε μας μωρέ!Ανοίγουν τον προτζέκτορα που λες και τη βλέπουν να κλαίει..
-Γιέ μουυυυυ γιατί δεν άκουσες το δόλιο σου πατέεεερααα..
-Είσαι τελείως ηλίθια ρε Ελένη?
-Σορυ ρε αλλά είναι τόσο αληθινή η ιστορία που ανατσουτσούρωσαν μέχρι και τα φρύδια μου..Αααααααααααχ θα λιώσω απ΄το γέλιο..άντε συνέχα..
-Ουυυυυυυυυυυυυφ! Ξεκινάνε που λες οι δυό τους και κατεβαίνουν στο σταθμό έκτακτου διακτινισμού. Μπαίνουν μέσα και παφ!
-Παφ ε? Τώρα εμένα κάτι μου θύμισε αυτό το παφ αλλά τι...
-Μη με διακόπτεις γαμώτη..Παφ που λες της εμφανίζονται ..Εκείνη δε πίστευε στα μάτια της. Την πήραν μια μεγάλη αγκαλιά για να νιώσει καλύτερα και της είπαν οτι σύντομα θα βρουν τη λύση να ξαναγυρίσει κοντά τους..
-Και ζήσαν αυτές καλά και εμείς καλύτερα..Έχασα 10 λεπτά απ΄το χρόνο μου για παπαριές Χαρά..
-Όχι βλάκα, έκατσες 10 λεπτά με την κολλητή σου..αν ήμουν εγώ μακριά και μένατε μόνες σας με την Αλέκα θα σου άρεσε?
-Όχι ρε ..δε θα μου άρεσε..θα μου έλειπες πολύ..Άντε έλα για μια αγκαλιά τώρα!..


ΥΓ.Αυτό το ανάλαφρο post (καλά πες το και ανούσιο σκασίλα μου!) το υποσχέθηκα στη φιλτροθεά ..

Το συμπέρασμα είναι οτι πρέπει αγαπητές μου φίλες να..

ΤΣΑΚΙΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΡΘΩ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΙΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΠΑΡΙΕΣ..ΑΝΤΕΕΕΕΕΕ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕ!

;P

Λόγια σιωπηλά..

18:42

Ο ουρανός καθρεφτιζόταν στα μάτια μου, μωβ..

Μακάρι να μπορούσα να κρατήσω τα χρώματα για να πω όσα θέλω ..

Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω το μαύρο που έρχεται , να περάσω πάλι από εκείνο το δρόμο..από εκεί που τον άκουσα να μου ψιθυρίζει..

Αν είχα άλλη μια ευκαιρία θα έβγαινα απ΄τη σκιά που με έκρυβε, θα του μιλούσα..

Ο κόσμος του ήταν ένα βήμα μακριά, δεν μπόρεσα όμως, δεν βρήκα το κουράγιο να κάνω αυτό το βήμα. Τον άκουσα να ρωτάει το σκοτάδι για ένα όνομα, να ψάχνει το άρωμα που ξαφνικά τον σκέπασε...Πέρασε η φωνή του τους τοίχους μου, με ζέστανε για τόσο λίγο..

Κράτησα την ανάσα μου, ξέχασα τη μορφή μου.Τα δικά μου μάτια στεγνά, τα δικά μου λόγια σιωπηλά.

Τον ακολούθησα βουβή...

'Ενιωσα τον φόβο του για τις αποφάσεις που περίμεναν, άκουσα τα δάκρυα για εκείνες που ήδη πήρε, είδα τα δειλά του βήματα για το γυρισμό σε ένα σπίτι που από καιρό ήταν το τέλος μιας διαδρομής ..δεν ήταν πια το καταφύγιό του.

Νόμιζε πως δεν τον βλέπει κανείς, άδειασε ότι είχε μέσα στο σκοτάδι και στη στροφή του δρόμου λύγισε, έκρυψε στα χέρια το πρόσωπό του και αφέθηκε για λίγο...

Εγώ όμως άκουσα, εγώ τον είδα..

Ένα βήμα η αγκαλιά, ένας κόσμος μακριά, μια ανάσα στη δική του ..έτσι σιωπηλά.

Άργησα..

Σηκώθηκε μόνος του, σκούπισε το πρόσωπο και έστριψε στο δρόμο για εκείνο το σπίτι..

Τον είδα να ανεβαίνει τα σκαλιά, είδα το φως στο δωμάτιο να ανάβει και ύστερα μουσική βγήκε απ΄το παράθυρο ..μελαγχολική, όπως η νύχτα απόψε, ζεστή όμως όπως η αγκαλιά που έπρεπε να έχει..

19:00

Το μωβ του ουρανού χάθηκε, η νύχτα πίσω μου με κοιτάζει και καίει την πλάτη μου..θα σβήσω σε λίγο απ΄τα μάτια όλων και θα κρυφτώ σε εκείνο το στενό.

Απόψε θέλω εγώ να αδειάσω..δε θέλω λόγια ..θέλω το αδύνατο, κάτι δικό σου..

απόψε θέλω απλά μια αγκαλιά..

Για ένα όνειρο..

Μια στιγμή, μόνο μια στιγμή έφτασε για να τον κάνει να πάρει την απόφαση..

Η στιγμή που τον πρόδωσαν όλες μαζί για έναν ψίθυρο ..για ένα ψεύτικο χρώμα.

Τις άφησε να φύγουν με την ελπίδα πως γυρίζοντας θα του φέρουν όσα λείπουν, θα του χαρίσουν ότι δεν είχε ποτέ..

Κράτησε μόνο μία για τον εαυτό του, την πιο κρυφή..

Ντύθηκαν τους γκρίζους μανδύες τους και ξεκίνησαν τέσσερα διαφορετικά ταξίδια, η κάθε μία μόνη χωρίς αυτόν, χωρίς τις υπόλοιπες.

Πέρασαν ημέρες και νύχτες πολλές μα εκείνος δεν μπορούσε να αισθανθεί τίποτα, μόνο το στόμα του ένιωθε να τον καίει, μόνο απ΄τα ξεραμένα χείλια του μπορούσε να καταλάβει το χρόνο που κυλούσε με εκείνες μακριά του. Περίμενε υπομονετικά, το μυαλό του έχτιζε τείχη και τα γκρέμιζε μόνο του, χτυπούσε ο εαυτός τον εαυτό του, άναβε χίλια φώτα το μυαλό του για να μη κοιμηθεί και φυσούσε ξαφνικά άμμο και τα έσβηνε..Χανόταν για πολύ, για λίγο...έγλυφε τα χείλη του μετρώντας τις στιγμές επάνω τους...

Ξαφνικά άκουσε θόρυβο..το στόμα του τεντώθηκε σε μια προσπάθεια να χαμογελάσει..ήρθε η πρώτη.

Ο θόρυβος σιγά σιγά ξεκαθάρισε και έγινε λόγια γλυκά που χάιδευαν τα αυτιά του, ένιωσε την ψυχή του να ανοίγει για να ξαπλώσει αυτή η φωνή..

Τα χέρια του άρχισαν να τρέμμουν, τα έσφιξε ..ήρθε και η δεύτερη.

Άνοιξε τα δάχτυλά του αγγίζοντας τον κενό χώρο γύρω του ψάχνοντας τη διαβεβαίωση της απουσίας ..

Μια παράξενη μυρωδιά τον έκανε να μαζέψει ξανά τα χέρια σε γροθιές..ήρθε η τρίτη..

Βάλθηκε να ανασαίνει βαθιά σε μια προσπάθεια να καταλάβει τα κομμάτια αυτής της ανάσας που γέμιζε το χώρο. Κάθε που ρούφαγε αέρα ένιωθε ασφαλής σαν να τον έκλεινε μέσα της μια μεγάλη αγκαλιά, η δική της αγκαλιά..

Μια θολή εικόνα άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά του, ένα αχνό περίγραμμα εκείνης της σκέψης που είχε φυλάξει στα βάθη του μυαλού του...ήρθε και η τελευταία.

Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα ακόμα μια φορά και κοίταξε γύρω..

Οι τέσσερις αισθήσεις του κρατούσαν τα κομμάτια από αυτό που ως τώρα ήταν όνειρο, ένα αχνά αρωματισμένο όνειρο που ζούσε μέσα του για χρόνια..

Τα πολύτιμα μέρη ενώθηκαν καθώς οι αισθήσεις του άρχισαν αργά να εξαφανίζονται η μία μέσα στην άλλη.....

ακουμπώντας τελικά στην ξεχασμένη γεύση του, το φιλί της.

Για ένα χρωματιστό χαμόγελο..

"Τι πάλι? Πάλι δεν μπορείς να κοιμηθείς? Έλα μωρέ μικράκι..θα σου πω ιστορία με την οικογένεια ..ξέρεις εσύ!"...

Έτσι περνάγαμε τις νύχτες μας, εγώ και η αδερφή μου..

Έτσι κοιμόταν όταν ήταν φοβισμένη. Έτσι ερχόταν το γέλιο και της έκλεινε τα μάτια όταν κάποιος την έκανε να κλάψει..

Είχα εφεύρει μια οικογένεια..κάτι σαν την οικογένεια γλυκοπατάτα που είχαμε τότε μικρές και παίζαμε.. Κρατήσου..

Ο πατέρας ήταν ο κύριος σκατός και η μάνα η σκατούλα, δε θέλει πολύ μυαλό να καταλάβεις ότι τα δυο παιδιά της οικογένειας λέγονταν σκατουλάκια! Ε τι θες να κάνω, μικρή ήμουν και εγώ! Δεν είμαι η ξαδέρφη του Τόλκιν ντε!

Που λες της έφτιαχνα χίλιες δυο ιστορίες με αυτή την οικογένεια και ξεκαρδιζόταν..Θυμάμαι πως μια μέρα ο μπαμπάς σκατός πήρε στη μαμά δώρο ένα υπέροχο άρωμα που το φορούσε όπου πήγαινε..το έλεγαν "Διαρροιέξ"! Τη μέρα εκείνη η αδερφούλα είχε πυρετό και πονούσε, έπρεπε να φτιάξω κάτι πολύ καλό για να ξεχάσει.. Ε λοιπόν αυτό το άρωμα όσο μαλακία όνομα και αν είχε τόσο αστείο της φάνηκε... Γέλασε τόσο μα τόσο πολύ.."κλέψανε που λες τα σκατούλια το διαρροιέξ και μύρισε όλο το σχολείο σκατό..", έλιωσε η μικρή!

Και έχει ρε γαμώτο το πιο ωραίο γέλιο, δεν έχεις ακούσει πιο αληθινό γέλιο σου λέω...Μου άνοιγε την καρδιά και έπαιρνε ότι ήθελε από μέσα..Τότε...

Υπήρχαν βράδια που οι ιστορίες κρατούσαν ώρες ολόκληρες, όσο και ο πυρετός, από όλα αυτά ελάχιστα πράγματα θυμάμαι..

Στο σπίτι της οικογένειας εκείνης μιλούσαν οι βρύσες, τα σαπούνια , οι οδοντόβουρτσες..όλα! Έμπαινε στη μπανιέρα το μικρό για να της ρίξουμε τον γαμοπυρετό και μιλούσε με τις πετσέτες, μέχρι και το χαρτί τουαλέτας της απαντούσε.. Αν δεν ήξερες θα μας περνούσες για τρελές..άσε!

Τα καταφέραμε όμως ρε..πέρασε κι αυτό με λίγο γέλιο, υπομονή και εμάς τις δύο να ξεκρεμάμε απ'το χερούλι της πόρτας την πραγματικότητα και να κρεμάμε ένα χρωματιστό κομμάτι φαντασίας..Πέρασε.

Τώρα το μικρό είναι μακριά, μέσα της είναι ακόμα πιο μακριά, δεν τη φτάνουν οι ιστορίες πια.. Προσπαθώ αλλά δε βλέπω άνοιγμα..Φοβάται να ανοίξει πια ακόμα και σε εμένα.. Άλλαξαν πολλά και δε φτάνει ένα "σκατοάρωμα" για να την κάνει να κοιμηθεί..

Κάπου, κάπως ξεχάσαμε να κρεμάσουμε εκείνο το πάπλωμα στην πόρτα και ήρθε και μαζεύτηκε τόση αλήθεια που όταν μπήκε μέσα μας πόνεσε..Ξεχάσαμε να κοιτάξουμε πίσω και χαθήκαμε για λίγο..μείναμε σε ξεχωριστά σπίτια και οι ιστορίες δεν ακούγονται..Το γέλιο της δε μου ανοίγει πια την καρδιά.

Τα έχουμε πει όμως..εμείς δε μασάμε ρε..περάσαμε πολλά για να μασήσουμε τώρα στη στροφή..Νομίζω πως τώρα που το μικρό ξεμάκρυνε θα της πω μια άλλη ιστορία με μια αληθινή οικογένεια, με δυο κορίτσια που μεγάλωσαν πριν να το καταλάβουν ..

Θα φτιάξω την καλύτερη αγκαλιά να κρεμάσουμε και να ρουφήξει μέσα ότι κακό υπάρχει αφήνοντας μόνο τη φωτεινή πραγματικότητα να μπει..

Μια αγκαλιά για ένα χρωματιστό χαμόγελο απ΄τη μικρή μου αδερφή ..

Για 'σένα

Ωραία μέρα σήμερα..

Με τα όλα της σου λέω..

Φως πολύ χωρίς να σε καίει ο ήλιος, χαλαρό αεράκι, καλή διάθεση, αρωματάκι αγαπημένο, ωραία μουσική στο τουτούνι και περίμενε να ακούσεις τι ακολουθεί...ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΠΛΟΥΖΑ!

Ω ναι..έγινε μέχρι και αυτό σου λέω..

Ξύπνησα σήμερα και ένιωθα καλά ρε πούστη. Καλά με εμένα, με τον αγαπούλη, με τα σχέδιά μου για το μέλλον..και ξαφνικά..

Το γαμοτηλέφωνο ρε φίλε!

Άκουσα κάτι στραβό, κάτι που με χάλασε, όχι θα σου πω τη σωστή μου λέξη, την κρυμμένη..με πόνεσε ρε αλήθεια!

Τι γίνεται?

Τι?

Δε με ξέρεις καλά ούτε και εγώ..

Λατρεύω το χαμόγελό σου, την αισιοδοξία που χαρίζεις σε όλους ακόμα κι αν δε τη δίνεις σε αυτόν που τη χρειάζεται πιο πολύ..

Είσαι όμορφη, είσαι αγάπη, είσαι καλοσύνη ..Ακούς?

Είσαι άξια για ότι σκεφτείς κι αν αυτή τη στιγμή δε μπορείς να σκεφτείς κάτι πάρε με τηλέφωνο, θα σου πω τόσα πολλά, θα σου μιλάω για ώρα..

'Οχι γιατί έτσι ξέρω καλύτερα να σε κάνω να ξεχνάς αλλά γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις..

Με ακούς?

Ξέρω πως είμαι μια φίλη, ξέρω πως είμαι η γκρινιάρα φίλη, η απαισιόδοξη, η φασαρία η ίδια αλλά είμαι αληθινή ..μόνο αυτό έχω για όλους σας..την ειλικρίνειά μου ..αυτό!

Με αυτό το δικαίωμα λοιπόν σου λέω το εξής..

Είμαι εδώ όσο και όποτε θες..αλλά δε μπορώ άλλο ρε..

Θέλω να σου φωνάξω, να σε κάνω να θυμώσεις, να τα σπάσεις όλα, να ουρλιάξεις και να κλάψεις..να πείς ότι έχεις μέσα σου εκεί που πρέπει..σε όποιον! Μη κρατάς άλλα μέσα, μη ντύνεσαι χαμόγελο και αγκαλιά για να ξεχάσεις τη σκόνη..Δε φεύγει έτσι η σκόνη, δεν αλλάζει έτσι χρώμα το μέσα μας..Εγώ γιατί το καρφιτσώνω στη μπλούζα μου ρε όποτε βγαίνουμε μαζί? Για να δείτε αν ταιριάζει με τα ρούχα μου? Όχι βρε χαζούλα..για να ακούσω.. να μου πείτε πως το βλέπετε, αν μυρίζει πιο όμορφα, αν είναι κάπου τρύπιο και πρέπει να με πάρετε αγκαλιά για να το ράψουμε..

Πάρε μια ανάσα και βγάλε ότι έχεις μέσα λοιπόν..

Στην κοκκινομάλλα, τον αρχηγό, την ψηλή, εμένα ..σε όποιον σου φταίει και όποιον γουστάρεις..

Σήκω και σπάστα τώρα..μη περιμένεις να φτάσεις στο αμήν..

Έφτασε το αμήν από προχθές!

Συγχώρεσέ με αλλά δε μπορώ να είμαι "εγώ για σένα" και να μη μιλάω..αν θες κρατάς όσα λέω..αν θες με κρατάς.

ΥΓ.Δεν είσαι μόνη σου εδώ..είμαστε όλοι μαζί..

Εσύ είσαι το μπρόκολο αν αναρωτιέσαι και εγώ απλά ΔΕΝ είμαι στη φωτό γιατί ..

ΕΕΕΕ...ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΛΛΟ ΦΡΟΥΤΟ ΕΓΩ ΝΤΕΕΕΕ!

;P

Έκτακτο ανακοινωθέν..!

ΦΦΦΦ..ΦΦΦΦ..ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ? ΑΑΑ..ΕΕΕΛΑ..ΑΚΟΥ..

Όοοοχι ρε δε θα σου πώ για το χιόνι..μα καθόλου φαντασία δεν έχεις? Καλά κουκούτσι το μυαλό? Ρε λέμε εδώ έχει ήλιο..θα πάμε για μπάνιο σε λίγο..γαμοανάποδη πόλη γαμώ...έχασα το θέμα ..που ήμουνα..

Α!

Πάμε....

Εδώ και ένα μηνάκι περίπου.. οι κάτοικοι της υπέροχης (οπωσδήποτε!!!) πόλης στην οποία ζω φοράνε κράνη.. Oι πεζοί ρε παιδί μου..ναι σου λέω.. Στην αρχή δεν το έπιασα το υπονοούμενο, λέω να δεις θα κατάλαβαν πως ούτε ο θεός τη γουστάρει την πόλη (μετα συγχωρήσεως δηλαδή) και θα ρίξει πέτρες..μπαααααααααα !

Τελικώς όλα εξηγούνται ως εξής..

Το φαινόμενο "κράνη" συνέπεσε με την κοσμοϊστορική απόφασή μου να οδηγήσω! Πως? Ε μα τι ρωτάς..ασφαλώς αγόρασα αμαξούλι! Μου πήρε κάτι χρόνια παραπάνω αλλά το αποφάσισα λέμεεεεεεεεεεε. Και του έβαλα και ένα Ν-ΝΑ με το συμπάθειο..που λέει "ΝΑΙ ΝΥΧΤΑ ΤΟ ΠΗΡΑ"(το αμαξούλι μωρέ)! Έτσι για να μην απορεί κανείς ρε παιδί μου..

Λοιπόν που λες ως τώρα είχα παρέα στο τουτού καθ΄ότι είμαι ολίγον χέστρα αλλά εδώ και δύο εβδομάδες πηγαίνω και έρχομαι (εε αφού πηγαίνω σαφώς θα έρχομαι κιόλας!) ΜΟΟΟΝΗ ΜΟΥΥΥ! Να μη ξεχάσω να σου πω ότι την Παρασκευή έβρεχε κιόλας και οδηγούσα με υαλοκαθαριστήρες..αμέεεεεεεεεεεε! Και που'σαι άκουγα και μουσικούλα..αμ πώωωωως! Τι? Όχι ρε μη τρελένεσαι.. σιγά την είχα γιατί με μπερδεύει προς το παρόν..

Όπως κατανοείς (γιατί είσαι παιδί με κατανόηση και το ξέρωωωω...) είναι λογικό που εδώ οι άνθρωποι φοράνε κράνη και προσεύχονται πριν κατέβουν από το πεζοδρόμιο..Τι να κάνεις είμαι παιδί κουμπί και δυστυχώς αυτό δεν κρύβεται ούτε μέσα στο αυτοκίνητο!

Πάντως έχω να σου πω ότι δεν έχω φάει ούτε μούντζα ούτε μπινελίκι ως τώρα..άσε που βρίσκονται συνεχώς ευγενέστατοι κύριοι που με αφήνουν να περάσω στις διασταυρώσεις χωρίς φανάρια ( που έχει άπειρες όμως λέμεεεεεεεεεεε..) κι ας έχουν προτεραιότητα!!! Και χαμογελάω και λέω και ευχαριστώ αμέεεεεεεεεεεεεε...(Ναι σου λέω ΕΓΩ!)

Τι άλλο είχα καλέ να σου πω...μμμμμ...να δεις εδώ το'χω...Α ναι.. θυμήσου την επόμενη φορά στη λίστα για τα ψώνια να βάλεις και ένα κρανάκι για καλό και για κακό. Μη ξεχνάς...όπου να'ναι σου'ρχομαι και στας Αθήνας! ΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ..που θα με κράξεις..ΚΑΘΙΚΙ!
; )

ΥΓ.Βeautiful day λέμεεεεεεεεεεε!

ΥΓ2 Θωμά είσαι σπίτι γιατί σε παίρνω και μιλάει..δεν πιστεύω να φοβάσαι να πάμε με το τουτού μου στη Χαβάηηηηηηηηηηηηηηη!!!

Ξύλινος είμαι..

Photo by Ruth Bernhard


Πονάνε τα χέρια μου ρε..
Νομίζω πως αν είχα καρδιά θα πονούσε και αυτή..
Κοίτα με..πάλιωσα. Με άφησα να γεράσω, με έχασα κάτω από αυτά τα σχοινιά..
Περπάτησα, χόρεψα, ερωτεύτηκα, πόνεσα...όλα μέχρι εκεί που έφταναν αυτά τα σχοινιά.
Πέρασε κάποιος χθες απ΄έξω..δεν τον είδες, κοιμόσουν.
Σκόνταψε ..έπεσε. Έχεις σκοντάψει ποτέ ;
Σκέφτομαι τα βράδια που τα βλέφαρά μου δεν μου τα κλείνει κανείς πως θα ήθελα να πέσω μόνη μου, θα ήθελα να σκοντάψω και να ξανασηκωθώ..θα ήθελα να πονέσω εδώ κάτω απ΄το ξύλο..να βραχούν τα γυάλινα μάτια μου.
Πες μου γιατί αφήνουμε εκείνους να κρατάνε τα σχοινιά ;
Δεν θέλησες ποτέ να τρέξεις μόνος, να πας μακριά ;
Τότε γιατί; Γιατί είμαστε ακόμα εδώ ;
Γιατί μένουμε ξύλινοι κάτω απ΄τα χέρια που κάποτε νομίζαμε πως φτιάχτηκαν για εμάς ;
Γιατί δεθήκαμε ;
Κι εγώ φοβάμαι...ακούω τα σίδερα ανάμεσα στα δάχτυλα μου να χτυπούν όταν φοβάμαι...
Δεν ξέρω τι θα γίνει αν κόψουμε τα σχοινιά μας, δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να σταθούμε μόνοι και να κάνουμε το πρώτο βήμα.
Θέλω όμως τόσο να το κάνω, θέλω να διώξω τη σκόνη μου, να σηκωθώ ..να έρθω εκεί και να ανοίξω τα μάτια σου..
Δε σε αφήσαν τα σχοινιά ποτέ να τα ανοίξεις και θέλω να σε δω πριν φύγω.
Θέλω να μου πεις αν θα έρθεις.
Αρκεί να με αφήσεις να δώ μέσα..

Πονάνε τα χέρια μου απόψε..

Μπορώ..πάντα!

Με τόση σιγουριά στο λέω..τόση όση έχω και για το πρόσωπο που ξέρω πως θα συναντήσω στον καθρέφτη μου το πρωί, τόση όση έχω για το αν το γέλιο μου είναι αληθινό ..

Είναι όμως κάτι μέσα μου που με τρομάζει, ένα μικρό κουτάκι με το καπάκι του ανοιχτό.
Εκεί κρατάω το μόνο πράγμα για το οποίο δεν είμαι σίγουρη..

Εσένα ..

Θέλω να σου κάνω χίλιες ερωτήσεις, να προσπαθήσω να καταλάβω αν έχεις κάτι, να μπορέσω να βρώ την άκρη σου. Να σου ζητήσω το κλειδί για το κουτί εκείνο, να μάθω αν το'χεις για να πάψει να χάσκει σκοτεινό..
Δε σε ρωτάω όμως, δε τολμώ καν να προσπαθήσω..προτιμώ να συνεχίσω να σε κάνω να γελάς..Είσαι ωραίος όταν γελάς..όταν ξεχνάς..
Είναι ο τρόπος που βρήκα για να κρατάω τη δική μου πλευρά απ'το σχοινί χωρίς να τεντώνεται, χωρίς να φοβηθείς και να το αφήσεις.
Μόνο που κάθε φορά που δε ρωτάω, κάθε φορά που ξέρεις και δεν απαντάς..αισθάνομαι πως το σχοινί μακραίνει..απ΄τα γέλια σου, απο αυτά που ξεχνάμε..
Σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα είναι οι άκρες που κρατάμε τόσο μακριά η μια απ΄την άλλη που δε θα με βλέπεις πια..
Φοβάμαι πως μια μέρα θα σε χρειαστώ, μια στιγμή που δε θα μπορώ να γελάσω..και εσύ θα φύγεις, θα αφήσεις το χέρι σου ανοιχτό και θα πέσω..

Δε θα ρωτήσω όμως, δε θα ψάξω ..

Έλα..έχω να σου πω κάτι πολύ αστείο. Θα σου αρέσει..
('Ελα και κράτα με λίγο με το γέλιο σου..)
Έλα να παίξουμε ντάμα, σκοτάδι εγώ και φώς εσύ..
(Έλα μου έλειψες πολύ!)

Hug ..anyone?

Τρελό τετραημεράκι ..over!

Παρασκευή βραδάκι μαζεύτηκε το παρεό για καφε-ποτο-κουβεντο-κατάσταση..

Καιρό είχαμε να μιλήσουμε έτσι παίδες..πολύ καιρό..

Μου έλειψε..

Διαφορετικές ιστορίες, αλήθειες απο διαφορετικές φωνές..

Κάποιος χρειάστηκε μια αγκαλιά και ήταν εκεί αμέσως, χωρίς ανταλλάγματα , αληθινή....

Φωνάξαμε, διαφωνήσαμε, ακούσαμε, είπαμε...

Στο τέλος φύγαμε με χαμόγελο..αφήσαμε την πίκρα πίσω στα μισοσβησμένα μας τσιγάρα, το αλκοόλ που ανακατευόταν με τα λιωμένα παγάκια και τις μπερδεμένες μας καρέκλες..

Περάσαμε όλοι μέσα από τα δικά μας ποτάμια, ανεβήκαμε βουνά και δεν ξέραμε τι θα βρούμε στην άλλη πλευρά. Τελικά εμπιστευθήκαμε ο ένας τον άλλο, ο ένας στον άλλο..με την κρυφή ελπίδα να μη πάρουν φωτιά όσα είπαμε, να μη καούν από κανέναν..να μη κάψουν κανέναν..

Για εμένα μια ανηφόρα τελείωσε..ξαπλώνω λίγο να δω τον ουρανό καθαρό επιτέλους..

Αλλιώς είναι να ανασύρεις την εικόνα ενός χρώματος από τη μνήμη σου κι αλλιώς να το βλέπεις γύρω σου πραγματικά...χωρίς να το βρομίζουν οι στιγμές που πέρασαν..

Αυτές οι γαμημένες στιγμές που "η φυγή γίνεται πάθος" και στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου όλα, όταν τα τείχη σου κλείνουν και δε βλέπεις που ήταν η σχισμή που σε χώρεσε και μπήκες..Αυτές τις στιγμές είναι που πρέπει να θυμάσαι πως υπάρχουν έξω μάτια που είναι διαφορετικά και θα ψάξουν για' σενα, θα βρούν την είσοδο και θα τη διαλύσουν για να ανασάνεις..Αρκεί να τους εμπιστεύεσαι, αρκεί να θυμάσαι πως είναι εκεί έξω..

Λοιπόν θα προσπαθήσω να θυμάμαι παίδες, ακόμα και τις φορές που χάνομαι, θα προσπαθήσω..

Σας αφήνω να ξεκινήσουμε ο κάθε ένας το δρόμο του..μέχρι την επόμενη φορά.

Θα είστε πάλι εκεί έτσι..?

; )

ΥΓ.Η μουσική ελπίζω να μη σας χαλάσει..έχω ανεβαστική διαθεσούλααα..ΩΩΩΠΑ!