Παραμιλάει..

-Χαζέ..
Πόσες φορές σου είπα να μη μιλάς σε ξένους?
Ηλίθιε..
Δεν είπα να μην τους εμπιστεύεσαι?

-Το έχασα..ψάχνω απ΄το πρωί , μες στα παλιά μου βιβλία δεν ήταν, στις κάρτες που φυλάω στο ντουλαπάκι της κουζίνας..ούτε εκεί.
Πήγα και στο υπόγειο, στα τετράδια που έγραφα κάποτε..ούτε ..
Στο μικρό μαύρο σημειωματάριο που πάντα κουβαλάω μαζί..πουθενά!

-Μη φοβάσαι, το κράτησε ..δε χάθηκε..απλά δε σήμαινε κάτι.
Ένα λάθος έκανε και αυτό είναι όλο..Τώρα κατάλαβε και έμαθες και εσύ.
Για μια στιγμή όμως ήταν όμορφα, ήταν ξεχωριστά, ζεστά και ήσυχα.
Αυτό δεν ήθελες?
Αυτό σου έδωσε μικρέ ..τη στιγμή σου.

-Έκατσα στο πάτωμα να σκεφτώ, έψαξα στο μυαλό μου κάθε γωνιά που δεν είχα ψάξει..Πάτησα το μικρό σκοτεινό κουμπάκι μου και εκείνη η φωνή τα επανέλαβε όλα, λέξη προς λέξη..ΟΛΑ!

-Καλά να πάθεις, να μάθεις να κρατάς πισινή..στο είπα!

-Πές πως έγραψες στο χιόνι..και κράτα την όμορφη υφή, το άσπρο χρώμα.

-Το άσπρο χρώμα..
Η τσάντα μου κοιμόταν στην καρέκλα απέναντί μου.
Μέσα της , στο τσεπάκι αριστερά..ένα παλιό εισιτήριο λεωφορείου και πάνω στο βρωμισμένο άσπρο του..αυτό που έψαχνα.
" Η αξία του δεν μετριέται από τη διάρκεια που είχε αλλά από την ένταση με την οποία το έζησες !"

Και εγώ το έζησα..

No more rabbits in my hat..

Βλέπεις χρώματα?

Είναι δικαίωμά σου άνθρωπε.

Απόψε τους ήχους τους έκρυψα..πονάνε.
Μαύρη η αλήθεια και εγώ την άδειασα.
Περπατούσα και σκόνταψα, πατούσα τον εαυτό μου.
Τον μάζεψα και γύρισα σε εμένα γιατί έφυγα για ένα δρόμο που δεν είδα ότι ήταν κλειστός.
Οι λέξεις δεν υπάρχουν για να ζωγραφίζεις. Δε σου το'παν? Μόνο εγώ το ξέρω?
Όταν ο ήχος είναι στεγνός ..λυπάμαι.
Λυπάμαι γιατί με άφησα και τώρα που με ψάχνω οι φωνές γελάνε.
Ρε ο κόμπος μεγάλωσε και εγώ νόμιζα ότι τον έλυνα..
Πρόλαβα να κρατήσω μόνο δυο σταγόνες μου για να με θυμάμαι.
Φτιάξε με ξανά, θα δεις δεν θα μπορέσεις.
Νόμισες ότι με έμαθες αλλά δεν ξέρω που με ξέχασα.
Με είδες μισή και δε θέλω πια να με νιώσεις ολόκληρη.
Ψέματα θα πεις, άφησέ τους να ρωτήσουν.
Εγώ δεν ακούω πια.
Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Είδες τώρα τα χρώματα άνθρωπε?
Χαίρομαι για 'σένα, αλλά ελπίζω μόνο σε 'μένα.
ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ?
Πες το όπως θες..όμως θα σου πω και εγώ κάτι τελευταίο.
Με λένε αλήθεια και δεν έχω χρώμα άνθρωπε.
Δεν υπάρχω και όταν κάποιοι με τρομάξουν χάνομαι για πάντα.
Δεν έζησες, όσο κοντά κι αν πήγες. Έπαιξες μόνο και έχασες.
Αυτά που ενώνουν αν τα φορέσεις ανάποδα χωρίζουν για πάντα και εσύ..
μόλις ντύθηκες λάθος.
Καλή συνέχεια...

Θα στο πω αλλά μη το πεις πουθενά..

Μια παρέα..τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλιώτικα μάτια, φωνές, ψυχές..
Μυστικά..σκληρά, επίπονα, απαγορευμένα, ένοχα..
Μοιρασιές στα κρυφά...με δυσκολία, με χείλια που τρέμουν και μάτια που δακρύζουν, με πονηρά χαμόγελα και μάγουλα κατακόκκινα.
Θα σου πώ αλλά μη το πείς σε κανένα..
Μια υπόσχεση που τηρείται σιωπηρά..και το ξέρεις, όπως το ξέρω και εγώ... κανείς μας δεν θα πεί λέξη πουθενά.
Ξέρω μια μόνο σελίδα σου, έσκισα μία δική μου και την έδωσα σε αυτόν που κάθεται εκεί στη γωνία..κάποτε έδωσα και μια ακόμα πιο βαριά να τη φυλάει εκείνη δίπλα του, και σε ανύποπτο χρόνο έκρυψα μια στα χέρια εκείνου που είναι εδώ μπροστά μου..
Έχω μέσα μου κομμάτια όλων μας μα δε τα ξαναδιαβάζω ούτε σε εμένα, όπως και εσύ, όπως όλοι ..δε θα πούμε τίποτα σε κανέναν..
Γιατί σε αγαπάω και με αγαπάς, γιατί είσαι ο φίλος που δε θα χάσω ποτέ, γιατί ο κρίκος κανενός μας δεν θα σπάσει.
Τίποτα που είναι φτιαγμένο από δάκρυ, πόνο, χαμόγελο και αγνή ψυχή δε σπάει ποτέ.

Αυτό κρατάω μέσα φίλε μου, αυτό θα έχεις και εσύ για πάντα...

ΥΓ.Για την παρέα που έκατσε ως αργά στο τζάκι και τον ψηλέα που είναι πάντα εκεί.

///ρ/////Ι\\\\\γ//////Ε\\\\\ς\\\ Anti-happy end...

Με επιλέξατε για να δείτε για άλλη μια φορά τη μαύρη πλευρά του τέλους μιας ιστορίας, συγκεκριμένα της ιστορίας της καρυάτιδας...
Βουτήξτε λοιπόν παίδες και..κολυμ-ΠΑΜΕ!
...................................................
Γλιστρούσαν και οι δύο τους σιωπηρά, κοιτώντας μόνο μπροστά. Δυο φίλες τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες, να κυνηγάνε τα δυο άκρα της ζωής, του ονείρου και της σκέψης, σε κλωστές άσπρες και μαύρες...
Στα μαρμάρινα σκαλοπάτια της εισόδου η λευκή ρίγα ξεχύθηκε ευτυχισμένη και χάθηκε στους αφρούς του σιντριβανιού της μεγάλης πλατείας. Μια τελευταία ευχή ακούστηκε καθώς έσβηνε.."καλή σου τύχη...".
Η μαύρη ρίγα στη σκιά της βαριάς πόρτας ένιωσε για πρώτη φορά κάτι πολύ περίεργο..ένιωσε στεγνή, άδεια..ότι εμείς θα ονομάζαμε "μοναξιά".
Σύρθηκε να κρυφτεί πίσω από ένα πίνακα με κάτι γελοίους πολύχρωμους κύκλους περιμένοντας τη νύχτα που θα της εξασφάλιζε την ελευθερία. Από εκεί που ήταν άκουγε ακόμα το κλάμα της βροχής..ήθελε τόσο πολύ να της μιλήσει, να της πει ότι δεν πρέπει να λυπάται όταν όλα χάνονται, πρέπει να μαζεύει το όμορφο χρώμα που έχει στο δάκρυ της και να αλλάζει κάδρο. Να φεύγει από ένα τέλος για μια νέα αρχή..
Βυθισμένη όπως ήταν στις σκέψεις της δεν κατάλαβε πως είχε ήδη νυχτώσει..Γλίστρησε στο πάτωμα και από μια χαραμάδα της πόρτας βγήκε επιτέλους έξω. Τότε ξεκίνησαν όλα..
Μέσα στο προστατευτικό πέπλο που μοίραζε το σκοτάδι έγινε για λίγο τα πάντα. Η σκιά ενός ερωτευμένου ζευγαριού, ο ήχος από το θρόισμα των φύλλων που παραμιλούσαν, η βαριά μοναξιά στην ανάσα ενός ξένου που έκανε το τελευταίο του τσιγάρο σε μια γέφυρα..
Ζαλίστηκε και ήθελε να σταματήσει για λίγο να ξεκουραστεί..Τότε τον είδε.. Καθόταν στα σκαλιά ενός σπιτιού κρατώντας ένα ανοιχτό σημειωματάριο. Ανέβηκε στο πέτο από το παλτό του και κοίταξε τις σελίδες που ανακάτευε ο αέρας.Άδειες..το χέρι του έτρεμε αναποφάσιστο δίπλα σε μία μόνο λέξη.."Φοβάμαι"...
Ένιωσε μέσα της πως αυτή ήταν η στιγμή να φτιάξει το δικό της πίνακα, έστω με ένα απλό μαύρο...θα γινόταν η σκηνοθέτιδα της θλίψης στα χέρια αυτού του άγνωστου μελαχρινού άνδρα, για μια φορά, για πάντα..
Τινάχτηκε από το πέτο του στο μανίκι και μπήκε στο στυλό του. Το μελάνι εθιστικά μαύρο άρχισε να ξερνάει γράμματα το ένα μετά το άλλο, ασταμάτητα, σε ένα τρελό χορό αισθήσεων..σε μια ερωτική ελεγεία.
ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ..
Η μαύρη ρίγα ένιωσε το αδύνατο. Ερωτεύτηκε για πρώτη φορά.
Σκόρπισε στις λευκές σελίδες τους χτύπους της καρδιάς αυτού του άνδρα, ντυμένους με τα δικά της δάκρυα. Αφέθηκε γυμνή στην άκρη του ονείρου της λουσμένη σε αυτό ως την κορύφωσή του.
Τότε πήρε μια τελευταία ανάσα απο το βλέμμα του "παράξενου ξενιστή" της και σταμάτησε να κυλάει ευτυχισμένη.. πεθαίνοντας στα τελευταία του αποσιωπητικά....

(το αντίστοιχο happy-end είναι εδώ από τη Lee ..ε ποιόν άλλο!)

Stand up comedy near you!!!!

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να γράψω κάτι για το ΣΚ που πήγα στην Αθήνα.
Δε θα γράψω για το πόσο γαμώ πέρασα με τους ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ μου.
Θα γράψω όμως για δυο γαμάτα παιδιά που είχα την ευκαιρία να δω στο Σταυρό του Νότου.
Τα παιδιά λοιπόν είναι από την ομάδα ΕΧ-ΑΝΙΜΟ που ανεβάζει τη γνωστή παράσταση..κι αν δεν τη γνωρίζετε..έλεος ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ..!
Που είχα μείνει? Α ναι!
Μέσα στις παπαριές που δείχνει η γαμοτηλεόραση, τα σκουπιδάκια που ρουφάμε στα διασκεδαστήρια του ...πωπού και όλα τα υπέροχα με τα οποία χάνουμε χρόνο και φαιά ουσία..υπάρχει και το διάλειμμα που προσφέρουν τα παιδιά αυτά.
Είμαι γενικότερα σκύλα (γνωστόοοο), δε χρωστάω και δε μου χρωστάει κανείς αλλά παίδες δε μπορώ να βλέπω ήλιο και να τραγουδάω φεγγαράκι μου λαμπρό...
Ταλέντο κιλάαααα, ψυχή τεράστια και κέφι τρελό!
Όποιος χρειάζεται κάτι παραπάνω για να ξεκουνηθεί να πάει να τους δει, ας μου στείλει mail..μπορώ να γίνω πολύ πιο επεξηγηματική! ΔΕ χωρεί αμφιβολίας περί τούτου!

Συγχαρητήρια ρεεεεεεεεεεε!Θα σας ξανάρθω!

Ένα απόγευμα που ο χρόνος τρελάθηκε..

Περπατούσε..
Είχε σχολάσει εδώ και ώρες απο τη δουλειά και απλά περπατούσε..ήθελε να κρυφτεί για λίγο απ΄το χρόνο, απ΄τη ζωή.
Ο ουρανός ήταν βαρύς, γκρίζος ..η βροχή θα ερχόταν σε λίγο και θα ήταν δυνατή.
Χαμογέλασε, θυμήθηκε ένα πολύ παλιό τραγούδι.."Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου.."
Πέρασε δίπλα από ένα πάρκο και κοιτάζοντας τις άκρες του χώρου βρήκε μια τσιμεντένια προεξοχή κάτω από ένα δέντρο και έκατσε για ένα τσιγάρο. Έστριψε αργά, το ίδιο αργά άναψε και τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά. Ο καπνός μπήκε στα μάτια και δάκρυσε. Τα έτριψε λίγο και μόλις τα ξανάνοιξε..
Ένας παράξενος ξένος είχε καθίσει ακριβώς δίπλα, ξαφνικά..Πήρε το τσιγάρο της και άρχισε να φτιάχνει σχήματα με τον καπνό..
Τον κοίταξε στα μάτια και ένιωσε να μουδιάζει κάτι βαθιά μέσα στο σώμα, δεν μπόρεσε να στρέψει το βλέμμα αλλού, δεν ήθελε..

Ξεκίνησε πρώτος με μια βαθιά φωνή λες και δεν την είχε χαρίσει στα αυτιά κανενός ώς τώρα.."Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που ‘ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
...πουθενά να μη τη πεις..." ψιθύρισε τη συνέχεια απο το τραγούδι ..
"Εσύ είσαι .." της είπε.

Εξακολούθησε να τον κοιτάζει και αν κατάφερνε να κουνήσει τα χείλη της θα απαντούσε "Ναι..απλά εγώ".

Εκείνος συνέχισε "Ήθελα να σε δω για να σου πω οτι είμαι εδώ..απλά εδώ".Το τσιγάρο έκαιγε αργά στο χέρι του και το άφησε να πέσει.

Άρχισε να βρέχει και κοίταξαν και οι δύο τον ουρανό..ύστερα κοιτάχτηκαν για μια τελευταία φορά και έφυγαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Ήξεραν πια και οι δύο.
...............
Εγώ,
απλά εδώ..έμεινα να τους παρακολουθώ.

"Γιατί" το απόγευμα εκείνο "ο χρόνος τρελάθηκε..ο παράξενος ξένος χάθηκε.."

Λέω τώρα εγώ..

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι..που έστριψα λάθος ?

Don't mind me..

Έκατσα δίπλα σε μια πέτρα..να μιλήσω.
Ήθελα λίγο να σταθώ, να βρω το λόγο για να συνεχίσω τα βήματα που με περίμεναν.

Ψιθύρισα στο γκρίζο χρώμα της ότι είχα αφήσει μέσα μου κρυμμένο.
Και εκείνη έστεκε εκεί ακίνητη, αμίλητη σαν ένα αίσθημα χαμένο, σαν ένα φίλο που ποτέ δεν έκανες, σαν τις προφάσεις που ποτέ δεν έγιναν απόφαση.

Έμεινα θαρρώ για ώρα να ζηλεύω τη σκληράδα της, να πολεμάω τον κόμπο στο λαιμό μου, να αναρωτιέμαι πως γράφεται ότι δεν έχω..
Ζήτησα να θάψει μέσα της το φόβο μου, τις σκέψεις που δε με αφήνουν να αλλάξω, τα αρώματα που με τρομάζουν και τις φωνές που ακούω και δεν τις ξέρω.

Νύχτωσε και έπρεπε να φύγω..
Ήθελα να μιλήσω μόνο, να πιστέψω το αδύνατο.
Ήθελα να τα πω σε εσένα που δεν υπάρχεις, σε εσένα που θέλω να ακούς και να κρατάς το σκοτάδι μου μέσα..
εσένα..
μια πέτρα στο βάθος του μυαλού μου.

ΤΡΑΠΕΖΙ 13...

Ένα ΣΚ γαμάτο με καφεδάκια, μπυρίτσες και μάσες σε γαμάτη ταβερνούλα...
Άτομα θα μου λέιψετε..
I'll see you when I'll see you
MAAAAAΤΣ!

Πάρτο αλλιώς λέμεεεεεεεεεεεεεε!

Έλα πάμε πάλι..
Χαλάστηκα, φούσκωσα, την πάλεψα και ΟΡΘΙΑ ΞΑΝΑ!
Μελέτη θέλει το πράγμα και προσπάθεια..Το βιβλίο το'χω..
Που θα πάει θα τους βρω αυτούς που λέγονται "άνθρωποι" και μετά θα τους..

Άντε με περιμένει τρελό ΣΚ με τρελή παρέα..και δε λέει να χαλιόμαστε τέτοιες ώρες!


ΚΑΛΟ ΣΚ ΠΑΙΔΕΣ!

ΥΓ.Χέστε τους όλους!

Για τη Μ.

Δε θέλω να σε ακούω έτσι ..είναι δύσκολα όλα το ξέρω..
Δεν έχω απαντήσεις στις ερωτήσεις σου.
Δεν ξέρω που είναι το φως να στο δείξω, δεν ξέρω που πέφτει η γαμημένη έξοδος για να βγείς,ούτε καν μπορώ να σου υποσχεθώ οτι υπάρχει..
Με έκανες ανίκανη να σου σταθώ, σε έκαναν ανίκανη να με φτιάξεις σωστή.
Λέξεις...που δεν μπορούν να βγάλουν τίποτα απο μέσα, μοιράζουν μαλακισμένες εντυπώσεις αλλά δε σε βοηθάνε και το ξέρω.

Όλα όσα έχεις κοιτάξει από τότε που θυμάσαι σε πόνεσαν, όλα όσα μου δώσατε και εμένα.. πόνεσαν το ίδιο.
Φεύγοντας οι βαλίτσες μου ήταν πολλές αλλά εκείνα που έπρεπε να έχω έλειπαν..Δεν ήξερα τι είναι αγάπη, δεν είχα υπομονή και πίστη. Είδα να πατιούνται απο μικρή και αποφάσισα να τα σβήσω, σκέφτηκα πως θα τα καταφέρω χωρίς αυτά, θα φτιάξω άλλα μόνη μου..

Ξέρεις όμως δε φτιάχνονται, δε βρίσκονται, απλά δεν τα'χω και προχωράω μαθαίνοντας να κρύβω τα κενά. Ξέρεις εσύ καλύτερα από εμένα ..και αυτό με κάνει ένα πολύ καλό ψεύτη ε?
Ναι με κάνει έναν άθλιο άνθρωπο..

Θα σε πάρω πάλι τηλέφωνο όμως γιατί θα μου λείπεις και δε θέλω να κλαίς γιατί σε εμένα τον άθλιο άνθρωπο, σε εμένα τον πολύ καλό ψεύτη ..υπάρχει κάτι που νιώθει, μπορεί να μην αγαπάει , αλλά σε νιώθει..

ΥΓ.Το πιο πιθανό είναι οτι δε θα το διαβάσεις ποτέ αλλά είναι για 'σένα

Φωνές

"Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει."
-Φωνές Κ.Π.Καβάφης
...............................................

Μια σκέψη μέσα σε μια άλλη,
μια λέξη μέσα σε μια άλλη

Ένα βλέμμα πίσω απ΄το δικό μου,
ένα μυαλό μες στο μυαλό μου.

Και κάπου κάτι είναι δικό μου...

Enjoy!

Έλαβα το παρακάτω mail και σας αφήνω να απολαύσετε την ιστορία

ΥΓ.Καρυάτιδα, Lee... αν δε δείξουμε τη δέουσα προσοχή έτσι θα τελειώσει η ιστορία μας -την οποία σαν να έχουμε ξεχάσει λιγουλάκι ε?...;))))

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΙΔΕΣ :


Θυμάστε το βιβλίο "Οι άντρες είναι απο τον Αρη, οι γυναίκες απο την Αφροδίτη"; Να ενα πρώτης τάξης παράδειγμα, προσφορά ενός άγγλου καθηγητή σε ενα αμερικανικό πανεπιστήμιο.
"Σήμερα θα πειραματιστούμε με μια νέα μορφή διήγησης, τις παράλληλες ιστορίες. Η διαδικασία είναι απλή. Καθένας θα κάνει ζευγάρι με κάποιον άλλο, και ο ενας απο τους δυο θα γράψει την πρώτη παράγραφο μιας σύντομης ιστορίας. Ο άλλος θα διαβάσει την πρώτη παράγραφο και μετά θα προσθέσει μια δεύτερη παράγραφο. Ο πρώτος θα διαβάσει την παράγραφο που πρόσθεσε ο δεύτερος και θα προσθέσει μια τρίτη και έτσι θα γραφτεί η ιστορία.
Θυμηθείτε να ξαναδιαβάζετε τι έχει γραφεί κάθε φορά, έτσι ώστε η ιστορία να έχει νόημα. Δεν πρέπει να μιλάτε μεταξύ σας για οποιοδήποτε λόγο, οτι θέλετε να πείτε πρέπει να το δίνετε μέσα απο την ιστορία. Η ιστορία τελειώνει όταν και οι δυο συμφωνήσουν οτι βγήκε ενα συμπέρασμα."
Αυτή η ιστορία παραδόθηκε απο δυο άγγλους μαθητές μου: Ρεβέκα και Γκάρυ. (τα επίθετα κόπηκαν για να προστατευθούν οι ...αθώοι ;-)
----------------------------------------------
Η Ιστορία:
(πρώτη παράγραφος, ΡΕΒΕΚΑ)
... Στην αρχή, η Λάουρα δεν μπορούσε να αποφασίσει τι είδους τσάι ήθελε να πιεί. Το χαμομήλι, που συνήθιζε να αποτελεί την πρώτη της επιλογή για παρόμοια τεμπέλικα βράδια μένοντας στο σπίτι, τώρα της θύμιζε πολύ τον Κάρλ, που κάποτε είχε πει, σε παλιότερες, ευτυχισμένες εποχές, οτι του άρεσε πολύ το χαμομήλι. Και ήθελε με κάθε τρόπο τώρα να κρατήσει τις σκέψεις της μακριά απο τον Κάρλ. Η κτητικότητα του της ήταν αποπνικτική, και όταν τον σκεφτόταν, το άσθμα της άρχιζε να αγριεύει. Έτσι, το χαμομήλι ήταν εκτός συζήτησης.
------------------------
(δεύτερη παράγραφος, ΓΚΑΡΥ)
Στο μεταξύ, ο Πρώτος Σμηνίας Κάρλ Χάρις, αρχηγός της επιτιθέμενης μοίρας που εδώ και λίγη ώρα είχε τεθεί σε τροχιά γύρω απο τον Skylon 4, είχε πιο σημαντικά πράματα να σκεφτεί απο τις νευρώσεις μιας ελαφρόμυαλης ασθματικής χαζογκόμενας ονόματι Λάουρα, με την οποία είχε περάσει μια ...βρώμικη νύχτα, περίπου πριν ενα χρόνο. " Π.Σ. Κάρλ Χάρις στον γεωδαιτικό σταθμό 17, πορεία 1-1-9, ταχύτητα συγκλίνουσα σε δίνη 1", μουρμούρισε στο μικρόφωνο της συσκευής κρυπτογραφημένων διαγαλαξιακών επικοινωνιών. "Πορεία πολικών συντεταγμένων επετεύχθη, κανένα σημάδι δραστηριότητας για την ώρ--". Αλλά πριν προλάβει καν να κλείσει το κανάλι επικοινωνίας, μια μπλέ δέσμη σωματιδίων έλαμψε απο το πουθενά, σκίζοντας τη θωράκιση του αστρόπλοιου στον τομέα αποθήκευσης. Το τράνταγμα απο το χτύπημα τον πέταξε απο τη θέση του, στην άλλη μεριά του πιλοτηρίου.
-------------------------
(τρίτη παράγραφος, ΡΕΒΕΚΑ)
Χτύπησε το κεφάλι του και πέθανε σχεδόν ακαριαία, αλλά όχι πριν προλάβει να νιώσει ενα τελευταίο οδυνηρό συναίσθημα για την κτηνώδη συμπεριφορά του απέναντι στον ευαίσθητο ψυχισμό της μόνης κοπέλας που ποτέ είχε αισθήματα γι' αυτόν. Σύντομα κατόπιν, η Γή σταμάτησε τις άσκοπες εχθροπραξίες της απέναντι στους φιλήσυχους αγρότες του Skylon 4. "Το Κονγκρέσσο Περνάει Νόμο για την Μόνιμη Απαγόρευση του Πολέμου και των Διαστημικών Ταξειδιών", διάβασε η Λάουρα στην πρωινή της εφημερίδα. Τα νεα, την τάραξαν αλλά και ταυτόχρονα την έκαναν να βαρεθεί. Κοίταξε αφηρημένα απο το παράθυρο, ξαναθυμώμενη τα νιάτα της, τότε που οι μέρες περνούσαν χωρίς άγχη και σκοτούρες, χωρίς εφημερίδες, χωρίς τηλεόραση να την αποσπά απο εκείνο το αθώο αίσθημα του θαυμασμού προς όλα τα όμορφα πράματα γύρω της. "Γιατί πρέπει κανείς να χάσει όλη του την αθωότητα για να γίνει Γυναίκα;", αναρωτήθηκε...
----------------------------------------
(τέταρτη παράγραφος, ΓΚΑΡΥ)
Ούτε που ήξερε οτι της έμεναν μόλις 10 δευτερόλεπτα ακόμα ζωής. Χιλιάδες μίλια πάνω απο την πόλη της, το πολεμικό αστρόπλοιο των Αντριανών εκτόξευε τον πρώτο πύραυλο σχάσης λιθίου... Οι κουτεντέδες ειρηνόφιλοι λαπάδες που είχαν καταθέσει και ψηφίσει στο Κονγκρέσσο την "Μονομερή Συμφωνία Διαστρικού Αφοπλισμού", είχαν αφήσει τη Γή απροστάτευτη απο τις εχθρικές εξωγήινες αυτοκρατορίες που ήταν αποφασισμένες να καταστρέψουν την ανθρώπινη φυλή. Μέσα σε δυο ώρες αφότου η Συμφωνία είχε ψηφιστεί, τα διαστημόπλοια των Αντριανών ήταν ήδη σε πορεία, κατευθυνόμενα προς τη Γή, κουβαλώντας αρκετή ισχύ πυρός για να εξατμίσουν όλο τον πλανήτη. Με κανένα να μπορεί να τους αντιμετωπίσει, είχαν βάλει σε λειτουργία το διαβολικό τους σχέδιο. Ο πύραυλος σχάσης λιθίου διαπέρασε την ατμόσφαιρα χωρίς να συναντήσει κανένα εμπόδιο. Ο Πρόεδρος, μέσα στο απόρρητο υποβρύχιο αρχηγείο του, στον πάτο του κόλπου του Μεξικού, ένιωσε την απίστευτη έκρηξη, η οποία εξάτμισε την άμοιρη, ανόητη Λάουρα καθώς και άλλα 85 εκατομμύρια αμερικανών. Ο Πρόεδρος χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι της αίθουσας συνεδριάσεων. "Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό! Θα ασκήσω βέτο στην Συμφωνία Αφοπλισμού! Ας δείξουμε σ'αυτούς τους ανόητους εξωγήινους με ποιούς τα βάλανε. ΕΠΙΘΕΣΗ!!!"
---------------------------------------
(πέμπτη παράγραφος, ΡΕΒΕΚΑ)
Αυτό είναι εξωφρενικό. Αρνούμαι να συνεχίσω αυτή την απόλυτη κοροϊδία της λογοτεχνίας. Ο συν-γραφέας μου, είναι ενας βίαιος, ανώριμος, σωβινιστής, ημι-αγράμματος έφηβος.
---------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Ναι; Εσύ είσαι μια εγωκεντρική, κουραστική και νευρωτική, της οποίας οι προσπάθειες να γράψει, είναι το φιλολογικό ισοδύναμο του Βάλιουμ. "Αχχχ... Μήπως να έπινα χαμομήλι;... Η μήπως να πιώ κάποιο άλλο είδος ΓΑΜΗΜΕΝΟΥ ΤΣΑΓΙΟΥ;;; Αχχχ... Είμαι μήπως μια ελαφρόμυαλη χαζογκόμενα που διαβάζει πολλά ρομάντζα;..."
----------------------------------------
(ΡΕΒΕΚΑ)
Μαλάκα.
----------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Βλαμμένη.
----------------------------------------
(ΡΕΒΕΚΑ)
Αρχίδι.
----------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Σκρόφα.
----------------------------------------
(ΡΕΒΕΚΑ)
Αντε γαμήσου.
----------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Βρε φάε σκατά.
----------------------------------------
(ΡΕΒΕΚΑ)
Γαμήσου παλιό-νεάντερταλ.
----------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Τράβα να πιείς κανα τσάι, ούφο.
**************************************************
(Καθηγητής)
Α+. Πολύ μου άρεσε.

Κάτω ρε..

'Η κάτι κάνω λάθος ή μόνο εγώ βλέπω αυτό που κάνω ως σωστό..
Πάντως βλέπω πόδια να περπατάνε δίπλα στο κεφάλι μου και δεν έχω με ποιον να μιλήσω..
Γιατί μόνο λίγοι έχουμε μάθει να σηκώνουμε όλο το βάρος μας στα χέρια?
Γιατί μόνο αυτοί οι λίγοι έχουν άλλο χρώμα?
Θα περάσω εκεί απέναντι να τους κοιτάω όλους "ανάποδα"..απ΄τη δική μου την "καλή".
Όχι τίποτε άλλο απλά βαρέθηκα να μιλάνε με τα πόδια μου και να προσπαθώ να τους εξηγήσω πως αυτό που απαντάει είμαι εγώ εδώ κάτω.
Κάτω που δεν έμαθαν να κοιτάνε ποτέ !

Δυο χρόνια ..περίπου

Ρε σεις..
είναι μερικές φορές που μεγαλώνουμε από μόνοι μας τόσο πολύ μια κατάσταση, την κάνουμε τεράστια στα δικά μας μάτια και μετά πέφτει η σκιά της πάνω μας και μας τρομάζει..

Κάπως έτσι την πάτησα και εγώ. Αποφάσισα να κάνω ένα βηματάκι παραπέρα στη μικροσκοπική ζωή μου και βρέθηκα να πνίγομαι σε ένα τεράστιο ωκεανό που βασιλεύει σε ένα τόοσο δα κουταλάκι..

Άλλαξα δουλειά, άλλαξα πόλη, άλλαξα τους ανθρώπους που έλεγα καλημέρα κάθε πρωί, αυτούς που πέρναγα μαζί τους το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου...

Είχα μάθει μια διαδρομή, είχα μάθει να κοιτάζω απ΄το παράθυρό μου και να βλέπω κόσμο, να γυρίζω σπίτι και να μυρίζει γιασεμί και λεμονιά..

Ήξερα το δρόμο που οδηγούσε στην πόρτα της φίλης που θα με έπαιρνε αγκαλιά και θα άκουγε ότι κιαν είχα να της πω..
Ήξερα τον τρόπο για να ανοίξω την πόρτα του παλιού μας σπιτιού όταν την έπιανε το "γλυκό της"..

Ξαφνικά βρέθηκα να μιλάω για μια άλλη ζωή, να καλημερίζω αυτούς που καλά καλά δεν ξέρω, να πίνω καφέ σε πλατείες που δεν είναι "εγώ" και να γυρίζω σπίτι στο αυτοκίνητο "κάποιου".

Πανικοβλήθηκα λοιπόν παίδες..
Με βρήκα να ψάχνω εικόνες να τις κολλήσω μεταξύ τους για να νοιώσω ξανά "σπίτι".
Σκίστηκα στα τηλέφωνα με τη φίλη που σας είπα για να μάθω να μη μου λείπει..
Πέρασα απογεύματα στο μπαλκόνι να περιμένω να έρθει η μυρωδιά της λεμονιάς και του γιασεμιού..
Περπάτησα μέσα σε δρόμους που δεν ξέρω, μήπως βρω ένα κομμάτι γειτονιάς να αισθανθώ όσα λείπουν..

Έχασα στιγμές από ανθρώπους..έχασα ανθρώπους και δεν μπορώ να τους βρω πια.

Μου πήρε δυο χρόνια σχεδόν και τίποτα..
Το μαύρο τέρας που φτιάχτηκε από εμένα είναι ακόμα πάνω απ'το κεφάλι μου και με κοιτάει. Το είδα και σήμερα το πρωί φεύγοντας ..

Ένα πράγμα κατάφερα μόνο και σήμερα το είπα και στο τέρας μου..δε φοβάμαι πια, δεν πνίγομαι.
Μου λείπει κάθε στιγμή που χάνω με την οικογένειά μου τώρα που παλεύει περισσότερο, μου λείπει κάθε χαμόγελο από αυτούς που αγαπάω και δεν έχω, όλες οι λέξεις του κόσμου δε μου φτάνουν αν δεν είναι από αυτούς..Όμως δε σκύβω πια..

Όσο ήμουν στον κουταλάκι μου και αγωνιούσα ότι δεν θα τα καταφέρω..ο καιρός πέρασε και σχεδόν τα κατάφερα.
Δυο χρόνια ..και στρίβω τη γωνία και αρχίζω το δρόμο της επιστροφής.

Έκανα το βηματάκι μου και θα γυρίσω διαφορετική, πιο δυνατή ελπίζω..
Μου κόστισαν οι αποφάσεις μου αλλά τις πήρα ΕΓΩ και δεν μετανιώνω.
Όλα όσα πέρασα με έκαναν να αισθανθώ πως μεγάλωσα ρε ..καταλαβαίνετε?
Λες και ξαφνικά έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου. Πόνεσε στην αρχή γιατί έπρεπε να με στηρίξω μόνη μου και ποτέ κανείς δε μου το έμαθε αυτό αλλά μετά από μερικές τούμπες, καναδυό πληγές και πολλές γρατσουνιές σηκώθηκα..

Περπατάω λοιπόν μόνη μου πιά..και ας είναι πίσω μου το τέρας..
κι ας φοβάμαι μήπως δεν είναι αρκετά όσα κάνω, μήπως αποτύχω..
Προσπαθώ τουλάχιστον παίδες και θα είμαι περήφανη όταν γυρίσω και κάτσουμε όλοι μαζί..να σας πω την ιστορία για τη μέρα που έδιωξα το τέρας μου!

ΥΓ....Για τους..(ξέρετε εσείς!)