Στα άκρα στάχτη που ακόμα καίει..και εκεί στο βάθος..καπνός πυκνός..
Δε βλέπω..είναι δύσκολο να δείς μέσα στον καπνό,πρέπει να περιμένω..
ναι αλλά έλα που θέλω να τρέξω ..έλα που δεν μπορώ να κάτσω άλλο εδώ..

Τρείς ρωγμές σε ένα τοίχο..μία για κάθε φωνή..τη δική σου,τη δική του,τη δική μου..
πολλά..πολλά μαζί..και εκείνος ο καπνός δε με αφήνει να πάρω ούτε μια ανάσα..

Σπασμένα γυαλιά..θύμωσες πάλι?Φωνές και δάκρυα,γιατί διάλεξες αυτό το δρόμο..
δεν το είδα μέσα σου ποτέ,κι όμως μπόρεσες ε?πάντα μπορούσες..

Κάθε πρωί φυσάω στο μυαλό μια φούσκα σαπούνι..και έτσι βγαίνει η μέρα,μέσα σε χρώματα,σε ψέμμα..

Κάθε νύχτα σκάει..και ξέρω από πριν τι θα βρώ πίσω,τη στάχτη,τις ρωγμές μου,τα γυαλιά που μοίρασες και είναι μέσα στα μάτια μου..

Τελικά δεν φταίει ο καπνός ..φταίνε οι αλυσίδες που έχω στη σκέψη ,φταίει αυτός ο κόμπος στο στομάχι..