Στο λεωφορείο...

Είδα μια κυρία με τα πιο όμορφα στρογγυλά καταπράσινα μάτια που έχω δει ποτέ!
Βρομούσε τόσο πολύ σκόρδο που τα δικά μου κόντεψαν να δακρύσουν αλλά δε μπορούσα να σταματήσω να την κοιτάζω.
Eίδα ένα τύπο με αυτό το κεφάλι που είναι σαν να έχει φάει τηγανιά από μπροστά και του λείπει το καρτελάκι που γράφει TEFAL τόσων ιντσών. Στις παλάμες του είχε τρίχες! Από τη μέσα μεριά...ΤΡΙΧΕΣ! Που είμαι πούστη μου σε ζωολογικό κήπο και μπήκε στο λεωφορείο ο Κινγκ -Κονγκ? Ασιχτίρ!
Ξαφνικά κάτι με χτύπησε στο γόνατο και έμεινε εκεί ..
Γύρισα το κεφάλι μου με νεύρα και κοίταξα δίπλα μου. Ήταν ένα μωρό στην αγκαλιά της μάνας του με μια πιπίλα στο στόμα και είχε ακουμπήσει το πόδι του πάνω στο γόνατό μου. Με κοίταξε με ένα βλέμμα που με έκανε να ευχαριστώ το Θεό που φορούσα γυαλιά ηλίου και δε συνάντησε το δικό μου! Είχα τόσα νεύρα και είχε τέτοια καλοσύνη και απορία στα μάτια του...
Σκατά..
Τα παιδιά με φοβίζουν, το έχω πει χίλιες φορές και θα το πω άλλες τόσες.
Δε μπορείς να κρύψεις τίποτα.
Άραγε έχω κάπου αυτό το βλέμμα κι αν ναι πόσο καιρό έχει ο εαυτός μου να το αφήσει να βγει έξω...και γιατί?
Ξαφνικά ένιωσα πιεσμένη ..πολύ!
Ήθελα να ξεράσω στα παπούτσια μου, να εξαφανιστούν όλοι από δίπλα μου και να σταματήσει να μυρίζει σκόρδο επιτέλους!
Δε το' κανα.
Θα ξύπναγε το μωρό που ως τότε το είχε πάρει ο ύπνος και ....δεν ήθελα να το τρομάξω.
Κανέναν δε θέλω να τρομάξω.
Να φύγουν θέλω μόνο.
Έφυγα εγώ...

Αποποιούμαι...

..τον τίτλο του ανεύθυνου
γιατί καιρό τώρα τις αποφάσεις τις παίρνω μόνο εγώ.
καιρό τώρα τις λύσεις τις ψάχνω μόνο εγώ και ..
καιρό τώρα τις επιπτώσεις τις επωμίζομαι εγώ!
..τον τίτλο του μαλάκα
γιατί για όλους τους παραπάνω λόγους
καιρό τώρα ήμουν ο μεγαλύτερος μαλάκας αλλά δεν είμαι πια!
..τον τίτλο της πατερίτσας
που την έχουν για να στηρίζονται όλοι.
δεν είμαι από πέτρα κι αν συνεχίσω να υπάρχω έτσι ,θα γίνω τόσο σκληρή και παγωμένη όσο η γαμημένη πέτρα
..τον τίτλο του καραγκιόζη
γιατί βαρέθηκα
γιατί σας βαρέθηκα όλους
..τον τίτλο του θύματος
γιατί εγώ φταίω γι' αυτό και είναι ένα ψέμα
..τον τίτλο του υπομονετικού
γιατί πόσα πρέπει να πω για να καταλάβεις οτι δεν είμαι?
και γιατί πρέπει να "πω" για να καταλάβεις?
..τον τίτλο..
τον κάθε τίτλο που θα μου βάζεις από εδώ και πέρα στο μυαλό σου.
δεν έχω τίτλο ρε. έχω όνομα. έχω μάτια και ψάξε μέσα να με βρεις.


δεν αποποιούμαι όμως των ευθυνών μου
γι' αυτό πες μου που υπογράφω να τελειώνουμε και
άντε γαμήδια...................................

Ας πούμε ότι η ζωή είναι ένα τεράστιο γραφείο.
Ένα βαρετό γραφείο που στο δίνουν ξερό και σκονισμένο και το μόνο που έχει πάνω του είναι ένα τηλέφωνο και δύο πλαστικά δισκάκια. Το ένα λέει "Εισερχόμενα" και το άλλο "Εξερχόμενα". Τόσο απλά.
Και εσύ παλεύεις και σκορπίζεις τον καιρό σου διευθετώντας καταστάσεις.
Μμμμμμμμ...4 εισερχόμενα, 2 πολύ απλά τσακ τσουκ...εξερχόμενα!
Ένα δύσκολο...δυο μήνες σκέψης και τσαακ εξερχόμενο.
Το τέταρτο είναι πιο πολύπλοκο. Μμμμμμμμμ ένας χρόνος σκέψης κι ακόμα δε ξέρεις που πρέπει να το βάλεις.
Ντριιιιιιιιιιιιιν..."βρες το τάδε χαρτί που αποδεικνύει πως τότε ήσουν αρκετά θαρραλέος και πάλεψες εκείνη την υπόθεση. Βρες το γιατί πρέπει να την ξαναθυμηθείς και να την ξαναπαλέψεις...χαχαχχαχαχαααα"
Και μένεις λίγο μαλάκας με τη φωνή του "αφεντικού" να γελάει λίγο πριν κοπεί η γραμμή. Λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος πάνω στο γραφείο από την κούραση.
Και έρχονται κι άλλα..κι άλλα...κι άλλα....
Και πάει η FIFO που σου μάθανε στη σχολή. Πάει η οργάνωση και η σειρά σου...
Δε παίζουν πραγματικές διαδικασίες σε αυτό το γραφείο και ήσουν χαζός που τόσο καιρό έτσι αντιμετώπιζες μια ολόκληρη ζωή.
Παίρνεις ένα λευκό χαρτί και γράφεις με χοντρό μαύρο μαρκαδόρο το μόνο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό..."Θα τα καταφέρω".
Και πόσο σκέτο φαίνεται όλο αυτό. Πόσο μοναχικές οι μαύρες λέξεις που επιπλέουν στη λευκή τεράστια θάλασσα. Τεράστια θάλασσα....
Ντριιιιιιιιιιιιιιιιν....."χαχαχχαχαχαχααααα"
.............................
-Θα τα καταφέρω...
Μιλάς μόνος σου συχνά στο γραφείο, το ίδιο κάνουν όλοι στα γραφεία τους μη σε νοιάζει.
Μη φοβάσαι.
Μη το σκέφτεσαι. Πρέπει να συνεχίσεις.

Εισερχόμενα...Εξερχόμενα....

Και το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι....
Δεν αντέχω....
Και τα μαύρα χοντρά γράμματα θολώνουν. Βρέχονται λες από τη θάλασσα που μέχρι πριν ξεχώριζαν ξεκάθαρα.
Και τότε το γραφείο απομακρύνεται λες και είναι όλο ένα όνειρο. Σβήνουν οι γωνίες του σιγά σιγά και λιώνει το ξύλο χαμηλά λες και το καίει το ανύπαρκτο πάτωμα....Ανύπαρκτο κι αυτό όπως και οι τοίχοι και το ταβάνι.
-Μα δεν αντέχω...
Ντριιιιιιιιιιν.....
Το "αφεντικό" είναι πάλι....
"Λοιπόν? Αποφάσισε!
Θα παλέψεις ή θα μείνεις εξόριστος μες στη ζωή σου...

για μια ζωή


...........Χαχαχαχχααααααααααααα"

ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ...ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΟΥ...ΩΩΩΩ ΚΕΡΑΤΟΟΟΟ!!!

Νεύρααααααααααααααα...πολλά νεύρααααααααααααααααα!
Με εμένα! Τα χειρότερα νεύρα είναι αυτά να ξέρεις!
Εδώ δεν ήσουν που είπα οτι πρέπει να μαζέψω λεφτά?
Εδώ δεν ήσουν που είπα ότι σε λίγο καιρό έρχονται μετακομίσεις και εμένα μου έχει μείνει η συλλογή απ΄τα εσώρουχά μου στη ντουλάπα?
Κοινώς ...που πας να κάνεις μετακόμιση με ένα βρακί στον κώλο???
Εδώ ήσουν ε?
Εγώ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΤΡΙΩΡΟΦΟΟΟΟΟΟΟΟΟ???
ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΕΥΡΩ ΚΙΝΗΤΟ ΡΕ????
ΤΙ ΚΑΝΩ ΡΕ???
Γιατί μου έρχεται να πω "γαμιέται ο Δίας" αλλά δεν εξηγεί το φαινόμενο του αστρονομικού ,κατά τα δικά μου δεδομένα, λογαριασμού. Εκτός αν κάνω τηλεφωνικό σεξ με το Δία και δεν το γνωρίζω. Πλερώνω ρε αλλά περνάω καλάααααααααααααααααα....
ΜΠΑ! Ο Χ Ι!!!
Να το τσιγαράκι στο μπαλκόνι με τη κολλητή, να το μαγείρεμα παρέα με τη μαμά γιατί βαριέμαι να μαγειρεύω μόνη μου, να η αδερφή έχει γκομενικά να τη πάρω να την ηρεμήσω...
Γεια τι κάνεις?
120
Πως φτιάχνεται το κοκκινιστό μαμά?
120
Τι λέει με το γκομενάκι ρε?
120 ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!
Αδικία είναι γαμώτο μου...
Ναι είναι αδικία. Κάτσε να σου εξηγήσω.
Βαριέμαι μόνη μου...και μιλάω πολύ. Και μόνη μου το δοκίμασα να μιλάω και είναι πιο βαρετό απ΄τη βαρεμάρα μου. Γιατί μ' αρέσει να τσακώνομαι και με εμένα περιέργως συμφωνώ απόλυτα...Επίσης μου αρέσει να λέω αστείες ιστορίες και να κάνω λογοπαίγνια και ...με εμένα καθόλου δε γελάω. Αφού ξέρω ήδη τι θα πω ρε ....
ΟΥΥΥΥΦ!!!
Ξέρω...θα μου πεις αφού βαριέσαι...ε....120!!!!!!!!!!!!!!!!
Να ναι οι ώρες του ΟΤΕ ρε πούστη μου....
..................................................................
Τέλος.
Σκατά τα έκανα.
Και σου θυμίζω ότι έρχονται Χριστούγεννα και θέλω να πάρω δώρα και να βγω, μη σου πω ότι ήθελα να κάνω και καμιά εκδρομή. Άσε δε θα στο πω αυτό...
Δε μου το λέω ούτε εμένα αυτό...τέτοιες μέρες κυκλοφορούν και πνεύματα. Θα με ακούσει το πνεύμα των προηγούμενων Χριστουγέννων και θα' ρθει να μου ρίξει μια μούντζα ΝΑ(!!) και με τα πέντε δάχτυλα τεντωμένα....
ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!!!!
Προς το παρόν πάω να κάνω ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι μόνη μου και όποιος θέλει ας με πάρει ένα τηλέφωνο γιατί ...............ΒΑΡΙΕΜΑΙ!!!!!!
120 ΦΟΡΕΣ ΒΑΡΙΕΜΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!
Και δε μετανιώνω κανένα τηλεφώνημα αλλά να...
μήπως σου περισσεύει κανα ευρωωωωωωωωωωωωωωωωωω???
Γαμώ την οικονομία μου μέσαααααααααααααααααααααα!!!!

ΥΓ. Δε χάνω το κέφι μου πάντως..................(γιατί μη με ρωτάς ..ιδέαν δεν έχω!!!) Αι αμ στιλ ον τοπ οφ δε προμπλεμ, ιβενδοου δε προμπλεμς φινγκερ ιζ ιν μαι ας!!!!!
;pPPpP
ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ
ΥΓ.2 Η μουσική παραμένει ίδια γιατί έτσι γουστάρω....Στο κάτω κάτω έχω νεύρα είπαμε!

Το πρωί.
Πλύνε το πρόσωπο, δεν είναι ανάγκη να το κοιτάς.
Περπάτα.
Δεν είναι ανάγκη να μιλάς.

Το μεσημέρι.
Να έτρωγα ένα ζεστό φαί.
Να μύριζαν οι κουρτίνες μου μαλακτικό και το σεντόνι μου πορτοκάλι.
Κοιμήσου. Δε πεινάς.

Το απόγευμα περνάει.
Έχει τρόπο να χάνεται. Έτσι κι αλλιώς ασήμαντο είναι.
Για κάποια χρόνια ήταν διάβασμα, μετά ήταν δουλειά και ύστερα μετακινήσεις από δουλειά σε δουλειά.
Τώρα είναι ασήμαντο και απλά περνάει.

Το βράδυ.
Μακάρι να ήμουν κάποιος άλλος.
Τσιγάρο και σκέψεις.
Κάπου μεσα στο πριν μου έγινε κάτι λάθος.
Κάπου στο παλιά μου έχασε τη μυρωδιά της η οικογένεια. Ξέχασα τον τρόπο για να φτιάχνω τα "αγκαλιάζω" και να λέω τα "αγαπάω". Να τα λέω και να τα αισθάνομαι μαζί.
Κάπου κόπηκε το σχοινί που ενώνει αυτά τα δύο.

Μακάρι να ήμουν κάποιος άλλος το βράδυ μου και το πρωί μου και όλη τη μέρα μου.
Στις γκριμάτσες του καθρέφτη και τους ήχους που κάνω.
Να μη βλέπω μέσα κάτι απ΄το πριν.
Λάθος το πριν και μου γαμάει το σήμερα.
Όλα τα γαμάει.
Με ξυπνάει με εφιάλτες.
Ποιος είναι ο λόγος που πρέπει να θυμάμαι το πριν?

Θέλω να είμαι κάποιος άλλος.
Να αισθάνομαι και να λέω.
Να μη θυμάμαι κουρτίνες και σεντόνια στο παλιό σπίτι.
Να μη θυμάμαι πορτοκαλάδες το πρωί.
Να μη με τρομάζουν οι φωνές και τα χέρια των ανθρώπων όταν με πλησιάζουν.

Μου αρέσει η μουσική, οι εκπλήξεις και το γέλιο.
Μου αρέσει το σκούρο πράσινο, τα σκυλιά και το ξημέρωμα.
Το βράδυ μου.
Κοιμάμαι.
Ήσυχος.
Κοιμάμαι και αγαπάω και αγκαλιάζω και ζω.
Ολόκληρη τη μέρα ζω ...

Παλιά..απλά ήμουν κάποιος άλλος.

Απόψε....

θα ζωγραφίσω...

Ένα πλάσμα μοναχικό..όχι μόνο.
Ένα πλάσμα τρομαγμένο..όχι τρομακτικό.
Που εξορίστηκε στην κορυφή ενός βουνού.
Που κρύφτηκε στην σκιά των φύλλων.

Σε κάθε ένα απ΄τα πόδια του θα έχει κορδέλες κόκκινες και στα ανασηκωμένα του αυτιά θα έχει τον ήλιο και το φεγγάρι.

Το τρίχωμά του θα είναι κάτασπρο. Μόνο άσπρο..

Θα κατοικεί στον ουρανό και θα υφαίνει ψιθύρους απ΄τη μια άκρη του ως την άλλη.
Θα γρυλίζει κάθε φορά που πλησιάζει σκιά μα δε θα δαγκώνει ποτέ.

Θα ζωγραφίσω ένα πλάσμα που εσύ που με κοιτάς λες πως δεν υπάρχει.
Θα ζωγραφίσω ότι είδα μια φορά.

Κι ας λες εσύ.

Θα είναι μισό και ολόκληρο μαζί.

Ξέρω ανθρώπους τέτοιους.
Που περπατάνε ολόκληροι και μέσα είναι μισοί.
Φαγωμένοι.
Και τα κομμάτια τους που λείπουν δεν αφήνουν κενά. Αφήνουν πληγές που άλλοι τις γλύφουν κι άλλοι τις περιδένουν με ότι έχουν ...Και εσύ περπατάς δίπλα τους και τους μιλάς και είναι ολόκληροι.
Και τους φωνάζεις βοήθεια και στη δίνουν και ορκίζεσαι πως ήταν ολόκληροι θεοί μπροστά σου όταν σταθήκαν δυνατοί και σε βοήθησαν.
Δεν ήταν?
Δεν ήταν.

Κι ας λες εσύ.

Πίσω σου, τα κομμάτια που τους λείπουν τα βαστάνε γερά με χίλια δόντια.
Δένουν τη βρώμικη πραγματικότητά τους με χίλιες μέρες καθαρής. Χίλιες μέρες ονείρων για κάτι καθαρό.

Φταίχτες.
Ναι ρε σκοτεινοί.
Παράξενοι και απόμακροι...
Λίγοι.

Θυμάσαι? Δε μπορεί να μην έχεις ένα τέτοιο αδερφό, πατέρα, μάνα...φίλο.
Ε?
Θυμάσαι τώρα?
Μισοί

Μισό είναι το ποτήρι μου με το νερό γιατί ήπια μισό να ξεδιψάσω.
Κι αυτοί κάποιον ξεδίψασαν. Κάποιον γεννήθηκαν να ξεδιψούν μια ολόκληρη ζωή.
Αλλά...
Εγώ ξέρω.

Μη μου λες εμένα λοιπόν.
Δες λίγο καλύτερα ρε...
Δες τώρα που θυμήθηκες.
Κοίτα τις κόκκινες κορδέλες και το λευκό τρίχωμα.
Κοίτα τι όμορφα που στέκονται στον ουρανό...
Ούτε μισοί, ούτε ολόκληροι.
Ούτε τρομακτικοί, ούτε μόνοι.
Περήφανοι ρε...


Αυτούς θα ζωγραφίσω απόψε.

Stop the noise !!!!

Σούπα και τσάι...
Χμμμμμμμμμ.......
Ατομικά φακελάκια και βραστό νερό.
Απλά πράγματα.
Βραστήρας κούπα και κουτάλι.
Τίποτα άλλο.
Και τα πόδια μου να με κρατήσουν γιατί ζαλίζομαι.
Πορτοκάλια να πιεις.
Τα σιχαίνομαι...είναι ξινά και βάζω ζάχαρη.
Χάνουν τις βιταμίνες έτσι.
Ε και?
Χάνουν και την ξινίλα όμως.
Μακάρι να άλλαζαν και οι άνθρωποι με λίγες κουταλίτσες ζάχαρη.
Και εγώ...
Που να μην έπινα τόση ζάχαρη, φαντάζεσαι πως θα ήμουν???
Χαχαχαχαχααα
Χαρτομάντιλα παντού...
Ωωωωωωωωω χιονίζει στο σαλόνι μου....και στην κρεβατοκάμαρα στο ένα κομοδίνο μόνο!
Έχω να καπνίσω από χθες και ούτε καν με νοιάζει.
Το μυαλό ρε φίλε...όταν αποφασίζει αυτό όλα κόβονται.
Θέλω εκδρομή.
Να είμαι λέει στο πίσω κάθισμα και να περνάμε δέντρα και ποτάμια και να με νανουρίζει μουσική.
Παραισθήσεις λέγεται αυτό?
Ωραία θα ήταν.
Πάω να ξαπλώσω γιατί κρυώνω τώρα.
Μπορεί να με ξυπνήσει κάποιος με ένα φιλί?
Όχι λάθος!
Όχι κάποιος...
Στο μέτωπο να δει αν έπεσε ο πυρετός.
Θέλω και μια μπλούζα απ΄τα σιδερωμένα. Αυτή έγινε χάλια...
Και λίγο νερό και αγκαλίτσα...
......και..........
Και μετά αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι εδώ κανείς... ;)
Περαστικά μου ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!!

Behind closed doors...

Παραμύθια και αλήθειες και μουσικές και όνειρα και οι εφιάλτες μου και η δεξιά μεριά του κρεβατιού μου και το αριστερό μου μαξιλάρι που με κοιτάει κάθε βράδυ το μαλακισμένο.
Κουρτίνες που σιχαίνομαι και σκοτεινό δωμάτιο κι ας είναι μέρα, γιατί μου αρέσει σκοτεινό για να μπορώ να κοιμηθώ και θα το άλλαζα με ένα σεντόνι σε ένα χρωματιστό τζάμι σήμερα κι ας μην κοιμόμουν ποτέ.
Μπαλκόνι μικρό και βαρετό και σαλονάκι ασπρόμαυρο και βαρετό και κουζίνα πολύχρωμη και ....ε ναι...
Πάπλωμα μέχρι το μέτωπο και τα πόδια μου παγωμένα, πονάει το αριστερό μου χέρι, πιάστηκα γαμώ το αρκουδάκι μου γαμώ μεγάλη γυναίκα δε ντρέπομαι.
Να μη ντρέπομαι καθόλου να κάνω τα πάντα θέλω.
Να μη χρειάζεται να σκεφτώ ούτε να μιλήσω. Να μπορώ να γδυθώ και να φιλήσω.
Να με δει το αριστερό μου μαξιλάρι και να το βουλώσει. Να ξεχάσω ανοιχτό το παράθυρο να μπει φως το πρωί να με βρει ακόμα ξύπνια.
Να χάσω το ασπρόμαυρο και βαρετό μου.
Να με χάσουν οι εφιάλτες μου και να με βρεις εσύ.
Ήλιος σήμερα και καφές έξω και μπύρα μετά και ψώνια και μουσική στο αμάξι και ταινία στον καναπέ και θα κοιμηθεί το σήμερα όπως πάντα για να ξυπνήσω στο ίδιο άλλο αύριο.
Να μαζέψω λεφτά πρέπει. Να αποφασίσω που θέλω να πάω πρέπει. Να σταματήσω να αγχώνομαι επίσης ..κι αυτό πρέπει. Να πάνε να γαμηθούν τα πρέπει..πρέπει!
Δε νομίζεις?
Ναι.
Να κοιμηθώ μέσα σε σαπούνι και ζεστό νερό για να μουδιάσω.
Να αφήσω ανοιχτή τη μουσική και την πόρτα ξεκλείδωτη πως και καλά είμαι εντάξει με εμένα μέσα, πως και καλά είμαι γαμώ και κανένα πρόβλημα.
Να ρίξω στο πάτωμα το αριστερό μαξιλάρι και να κοιμηθώ σε εκείνη τη μεριά που σιχαίνομαι. Να κάνω κάτι ρε αδερφέ. Να κάνω κάτι για να γίνει κάτι.
Να γίνει κάτι στην ησυχία που με βρήκε πάλι και τη μισώ θανάσιμα.
Γκρινιάρα κακιασμένη. Ανυπόμονη μαλακισμένη. Μοναχική και μουτρωμένη.
Όλα καλά.
Όλα...
Καληνύχτα!!!

Boxed in..

Σήμερα χάρηκα...
Ναι..μπορώ να το κάνω και αυτό!
Μπορώ να αστειεύομαι για'μενα, με εμένα...όποτε εγώ θέλω.
Περίμενα καιρό για να χαρώ έστω και λίγο.
Χάρηκα λοιπόν και μετά...
Μετά λυπήθηκα που δεν είχα κάποιον να το πω. Να με δει πως χαμογελάω στο τηλέφωνο όταν ακούω καλά νέα. Γιατί καμιά φορά λέει και καλά νέα το γαμημένο το τηλέφωνο.
Βγήκα να καπνίσω αλλά άλλαξα γνώμη.
Δε θέλω τσιγάρο.
Θέλω μουσική.
Δε θέλω νύχτα αλλά απόγευμα.
Δε θέλω Νοέμβρη αλλά Φλεβάρη.
Μπορώ να είμαι ανάποδη με εμένα όποτε εγώ θέλω.
Δε νομίζω ότι χωράω πια στο κουτί μου.
Έχει αρχίσει να με στενεύει καιρό τώρα.
Κλείνομαι μέσα όταν τα πράγματα σκουραίνουν και βγαίνω αργά και σιωπηλά όταν ακούω ησυχία.
Καιρό...πολύ καιρό.
Που το κάνω...που με στενεύει.
Αν η σιωπή του δωματίου μου ήταν άνθρωπος θα άναβα τσιγάρο τελικά.
Θα το άναβα για να το σβήσω στην παλάμη της και να την ακούσω για μια φορά.
Να ακούσω πως είναι η φωνή της.
Μπορώ να είμαι παρανοϊκή με εμένα όποτε εγώ θέλω.
Αύριο πρέπει να κάνω κάτι που φοβάμαι λίγο.
Θα το κάνω γιατί πρέπει και θα το φοβάμαι γιατί έκανα όσα δεν έπρεπε.
Έχω εκείνο το μικρό ροζ χαπάκι. Το πολύ πολύ να το χρειαστώ.
Απόψε θα το αποφύγω.
Ρε πούστη μου καμιά φορά το μυαλό μου δένεται κόμπος.
Ένας χοντρός ξεροκέφαλος κόμπος και δεν αφήνει να περάσει η λογική μου μέσα.
Ξέρω ότι μπροστά μου είναι καλύτερα χρώματα απ' όσα έχω δει ως τώρα.
Το ξέρω απλά δε μπορώ να το πιστέψω.
Ξέρω ότι μου αξίζει ότι πιο καλό υπάρχει στο υπόλοιπό μου εκεί έξω.
Μου αξίζει όλο.
Ξέρω πως έχω μέσα μου πολλά που δεν αφήνω να βγουν και πως θα έρθει η στιγμή που δε θα προλάβω καν...
Θα με ξεπεράσουν και θα τα δω να βγαίνουν όλα...όλα.
Το ξέρω, απλά δεν μπορώ να το πιστέψω.
Ο κόμπος του μυαλού μου φταίει.
Ο κόμπος μέσα μου φταίει που δεν με πιστεύω, που δεν μου φτάνω, που δε μου αρέσω...
Όλα.
Νομίζω πως πρέπει να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να με χωρέσω στο κουτί για λίγο ακόμα.
Λίγο ακόμα...
Κι ας μη χωράω πια.
Αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχω νιώσει.
Το να μη χωράω άλλο στο κουτί μου....
Κι ας με κάνει να κλαίω.
Κι ας πονάει.
Δε θα είναι πάντα έτσι.
Δε θα΄μαι εδώ μέσα για πάντα.
Σωστά?
Δε θα μαι εγώ με εμένα πάντα.
Γιατί δε θέλω.
Γιατί εγώ έφτιαξα τον κόμπο και θα τον λύσω.
Γιατί εγώ πέρασα τα πάντα μέσα στο γαμημένο το κουτί μου και κάθε φορά έβγαινα μόλις άκουγα ησυχία.
Θα μαζευτώ μια τελευταία φορά μέσα λοιπόν και μόλις τελειώσουν όλα θα βγώ με τέτοια δύναμη έξω που δε θα υπάρξει ποτέ ξανά κουτί. Θα το διαλύσω πούστη μου...αλήθεια!
Μπορώ να είμαι τσαμπουκάς όποτε εγώ θέλω.
Και θέλω να βγω και θα βγω.
Και όση ησυχία κι αν έχει εδώ μέσα απόψε...
Θα φύγει...
Θα φύγει...
Ε?
Πες μου κάτι και εσύ.
...Το ξέρω
αλλά για
..να το πιστέψω.

Συζητήσεις.

Όμορφες συζητήσεις από αυτές που τα πολλά ποτά σου λύνουν τη γλώσσα και λες όσα δεν κατεβαίνουν. Ακόμα κι αν δε γνωρίζεστε καιρό.

-Μου λείπει ο πατέρας μου.

-Εγώ τον έχω αλλά δεν υπάρχει.

Κοιταζόμαστε και δε ξέρουμε τι απ΄τα δύο θα έπρεπε να μας πειράζει περισσότερο.

Το "πειράζει¨ και το "συμπαθώ" είναι δύο από εκείνες τις λέξεις που έχουν σύρτη.

Τον τραβάς και κλειδώνεις και δε μπαίνει τίποτα. Ενώ το "πονάω" και το "αγαπάω" .....καμία ασφάλεια, όλα ανοιχτά και άντε να φυλαχτείς.

-Από τη φύση μου είμαι κατηφής. Βγαίνω με μια παρέα και δε μιλάω πολύ. Προσπαθώ αλλά δε μπορώ. Δε με γνωρίζει κανείς έτσι ρε φίλη, αλήθεια σου λέω.

-Εγώ μπορώ να κάνω τους πάντες να γελάσουν. Τους πάντες .... και ξέρεις τι γίνεται κάθε φορά? Φεύγω απ΄το σπίτι με τη βαλίτσα μου και θέλω τόσο πολύ να την ανοίξει κάποιος ...και γυρίζω πίσω με τη βαλίτσα μου ανέγγιχτη και μαζί τις βαλίτσες όλων των άλλων που γελώντας έφυγαν και τις ξεχάσαν σε΄μένα.Νομίζω πως όποιος καταφέρει να με κάνει να αδειάσω αυτή τη βαλίτσα...

-Να γελάσεις?

-Να με γνωρίσει..να με γνωρίσω.

Φοβάμαι να γυρίζω σπίτι με τα πόδια. Φοβάμαι να μπαίνω νύχτα στο ασανσέρ...όταν κοιμούνται όλοι. Θέλω να έχω προλάβει να κοιμηθώ πριν κοιμηθούνε όλοι...

-Ζηλεύω ρε φίλη. Όχι τα λεφτά και τις ταμπέλες..

-Ξέρω...και εγώ.

Ωραίες συζητήσεις που κάνουν το ποτό να μπαίνει στα χείλη ανάμεσα και να βγαίνει σε σταγόνες απ΄τα μάτια σου.

Και κοιταζόμαστε και ξέρουμε πως μια τέτοια συζήτηση δε θα την κάνουμε πολλές φορές γιατί...μας "πειράζει" ακόμα κι αν μιλάμε για ανθρώπους που "συμπαθήσαμε".

-Πεινάω

-Να φάμε σε αυτό στη γωνία.

-Μα είναι το πιο βρώμικο

-Είναι το πιο φτηνό

-Πάμε

Καμιά φορά αισθάνομαι ακριβώς όπως εκείνη η μικρή αράχνη στην αυλή μου....ακριβώς όμως.

Και ξέρω γιατί.

Ξέρω.

Γι' αυτό "συμπαθώ" τις αράχνες...γι' αυτό δε με "πειράζουν".

Άνθρωπος σου λέει.....

Κοιτάζει ψηλά.

Εγώ απόψε γιατί δε μπορώ να κοιτάξω ούτε ως το ύψος των ματιών μου?

Πως γίνεται ένα σπίτι πάντα άδειο να φαίνεται τώρα ακόμα πιο άδειο?

Λες και λείπω και εγώ από μέσα αλλά μόλις μπήκα...

Κοιμήθηκα για λίγο και σώπασαν όλες οι φωνές μου.

Να δεις εκεί με ξέχασα..

Εκεί με βρήκα και με ξέχασα.