Καμιά φορά, σκέφτεται πως το χειροκρότημα στο τέλος, είναι για αυτόν.Πως το κρεβάτι είναι βάθρο και υπάρχει κόσμος από κάτω που τον παρακολουθεί.
Στέκεται στη μέση της σκηνής και..
Ζυγίζει..
Την ψυχή του απ΄τη μια και απ΄την άλλη το κουλουριασμένο του σώμα.
Στέκεται..
κι ακούει την αόρατη ζυγαριά του να τρίζει, βαθιά τρυπώντας τη σιωπή του δωματίου.
Κοιτάζει..
το είναι του να κρέμεται απέναντι σε όσα δείχνει οτι είναι..
Ταλαντεύονται μια ψηλά, μια χαμηλά κι εκείνος κρατά την ανάσα του γι΄απόψε, αδειάζει περιμένοντας τον νικητή.
Το πλήθος σιωπά και περιμένει..
Κι η ζυγαριά του..
φέρνει για μια στιγμή το σώμα του ψηλά κι ύστερα όλα όσα εκείνο κρύβει.
Παρακολουθεί τις δυο πλευρές του εαυτού του, την αόρατη απέναντι στην ορατή. Η μια πλάι στην άλλη, σαν δυο κρυφοί εραστές που θύμωσαν μετά από κάποιο ανούσιο καβγά και γυρίζουν τις πλάτες. Δυο κρυφοί εραστές που αν καταφέρουν να δουν ο ένας τα μάτια του άλλου θα βρούν το δρόμο για να γίνουν πάλι ένα.
Κρατά ακόμα την ανάσα του και περιμένει.
Και εκείνη αποφασίζει…
Κι όλοι χειροκροτούν.. γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν γελώντας.
Μένει μόνος..
Κάθε που μένει μόνος γδύνεται και προσπαθεί να βρεί απάντηση ακουμπώντας τα πάντα του σε μια αόρατη ζυγαριά. Που πρέπει να κρύψει όλα όσα τον στοιχειώνουν?
Να τα θάψει στα βάθη της ψυχής και να πείσει το σώμα του να σβήσει τη φωτιά του αλλού..
Να αφήσει την αγκαλιά του να νοιώσει κι ύστερα να αδειάσει την ελπίδα μέσα του για ότι άλλο..
Και το μυαλό του δε λυγίζει, δε δίνει την απάντηση, δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα..
"Ξύπνα, παραμιλάς...τι σου συμβαίνει?"
"Δεν είναι τίποτα, παιχνίδια είναι μονάχα..παιχνίδια του μυαλού.."
Σκυφτός βγαίνει απ΄το θέατρο του παραλόγου που βασιλεύει στην κρεβατοκάμαρά του και ανάβει ένα τσιγάρο παρέα με τον άνεμο στο μικρό μπαλκόνι.
Στέκεται με την πλάτη στο διαχωριστικό και ξέρει πως στο διπλανό διαμέρισμα κοιμάται εκείνη. Ξέρει πως ένας τοίχος χωρίζει τις σκέψεις του απ΄το να ενωθούν με τις δικές της. Ένα μπαλκόνι που απ΄τη μια μεριά του έχει τη ζωή που ζει και απ΄την άλλη όσα θέλει και ποτέ δεν τα έχει παραδεχθεί.
Ένα μικρό πεζούλι και πάνω του τρείς γλάστρες με μενεξεδιά λουλούδια, το άρωμά τους το ξέρει μόνο αυτός. Το ερωτεύτηκε μια νύχτα χωρίς να το καταλάβει. Μπήκε μέσα του και άλλαξε τα πάντα..
Τα κάγκελα που κρατάν το σώμα του είναι παγωμένα και ακουμπά πάνω το πρόσωπό του που καίει. Οι σκέψεις του πήραν φωτιά πάλι απόψε, ταξίδεψαν στο κρεβάτι της και την πήραν αγκαλιά, σύρθηκαν στα χείλη και τη φίλησαν.
Πως μπορεί κάποιος να φυλακίζεται σε μια ζωή ? Πως γίνεται το κλειδί της ανάσας του να ζεί σε ένα άλλο σώμα?
Ο ουρανός κρυμμένος πίσω απ΄τα σύννεφα μοιάζει ειρωνικός, σκληρός.
Τα μάτια του μαθαίνουν το σκοτάδι και κυνηγάνε μια μια τις εικόνες που ξεδιπλώνει η φαντασία του.
Τα δυο μπαλκόνια ενωμένα χωρίς διαχωριστικό, χωρίς κανένα τοίχο..
Τελειώνει το τσιγάρο του και καληνυχτίζει την παρέα που δεν είναι εκεί.
Ένα κρυφό θέλω σε ένα διαμέρισμα που ενοικιάζεται..
Μια σκιά που απλά ποτέ δεν υπήρξε.
Γυρίζει πίσω στο δωμάτιο μόνος, γεμάτος ουρανό και μαβιά λουλούδια.
Στα χέρια του κρατά όλα τα κομμάτια του εαυτού του, εκείνου του εαυτού που δεν ανοίγει σε κανέναν.
Εκείνου που για την πρώτη ανάσα περιμένει ένα κλειδί.
Κομμάτια σφραγισμένα καλά σε ένα μικρό κουτί κάτω απ΄το μαξιλάρι του.
Ένα κουτί χωρίς κλειδαριά…
Δώρο σε εκείνη.
ΥΓ. Απο πφφφφ(τ) σε πφφφφφφ κατα συμφωνία!
Έβαλα τα χεράκια μου κι έβγαλα τα ματάκια μου.
Τέσπα..
;p
