Εδώ και δύο εβδομάδες ξεκίνησα Ιταλικά…
Χθες πήραμε εργασία για το σπίτι..«Περιγράψτε μου τον/την καλύτερή σας φίλη»
Πριν από 15 χρόνια θα έγραφα ..
Κοντά μαλλιά, μελαχρινή, με περίεργο χιούμορ, επιθετική και καθόλου εύκολη για να τη γνωρίσεις καλύτερα.
Θα έλεγα ότι κοιμόμαστε πολλές φορές μαζί, ότι ξεκινάμε τη μέρα με ένα τηλέφωνο για καλημέρα η μία στην άλλη, δεν πέφτουμε για ύπνο αν δε μιλήσουμε για λίγο και πάντα τα Σαββατόβραδα συναντιόμαστε στο σχολείο απέναντι απ’το σπίτι μου με μπίρες για να αναλύσουμε την εβδομάδα που πέρασε.
Κι ας είναι 3 τη νύχτα, κι ας μην υπάρχει ούτε ένα φως αναμμένο γύρω..
Αυτά τότε..
Στη διαδρομή ψίχουλο ψίχουλο για να μη χάσει το δρόμο εκείνη η φίλη ξόδεψε ότι ψωμί είχαμε μαζέψει μαζί..Δε σκέφτηκε τίποτα, ήθελε μόνο να μη σβηστεί ο δρόμος της.
Εγώ πάλι, κάπου χάθηκα, κάπου στένεψε ο χώρος και δε γινόταν να περάσουμε μαζί, δεν περίμενε και έτσι..
Μιλάμε αραιά και που πια …μου δίνει την εντύπωση πως ποτέ δε με έμαθε, πως είχα φτιάξει την καλύτερή μου φίλη από αλεύρι και νερό και τέλειωσε..ήμουν απλά μια παρέα για το γαμημένο δρόμο.
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως οι πραγματικοί φίλοι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι..προχωράς και ελπίζεις πως κάποια μέρα θα βγείς σωστός.
Στην εργασία μου λοιπόν δεν θα γράψω για κάτι που δεν ήταν ποτέ, αλλά για κάτι που ήρθε χωρίς να το περιμένω..
Μελαχρινή με άσπρη επιδερμίδα..Έχει πολύ έξυπνα μάτια και καμιά φορά σου μιλάνε, όταν εκείνη θέλει..
Αν καταφέρεις να σου μιλήσουν μόνο αυτά τότε κοιμάσαι ξέροντας πως σου έδειξε ότι έχει και πήρε όσα είχες κι εσύ. Έχω ξεβάψει χίλιες λέξεις που με έγδερναν μέσα στην αγκαλιά της ένα βράδυ σε ένα καφέ με λίγο καρπουζάκι..Και την ήξερα μόνο λίγες ημέρες..και δεν την ήξερα καθόλου..
Δώδεκα χρόνια και ακόμα με ηρεμεί μόνο η παρουσία της στο χώρο, κι όσο είμαι μακριά κατάφερε να με κρατάει όρθια με μια βόλτα στις σκέψεις μου, ένα γάργαρο γέλιο στην άλλη άκρη της γραμμής, με λέξεις που έχουν τα αγαπημένα μου χρώματα .
Όσο σκοτάδι κι αν ήρθε στο δρόμο δεν προχώρησε μπροστά για να μη χαθεί..Περίμενε ..
…………………………
Μπα ..μαλακίες σας λέω ρε..δεν ξέρω παρά μόνο τα μαύρα μαλλιά και μάτια στα Ιταλικά…άντε να πω και πως μοιάζει το σπίτι της..σε ποιο δρομάκι μένει..
Τι τυχεροί που είστε που ξέρετε Ελληνικά και συνεννοηθήκαμε!
Τέσπα..
Χθες πήραμε εργασία για το σπίτι..«Περιγράψτε μου τον/την καλύτερή σας φίλη»
Πριν από 15 χρόνια θα έγραφα ..
Κοντά μαλλιά, μελαχρινή, με περίεργο χιούμορ, επιθετική και καθόλου εύκολη για να τη γνωρίσεις καλύτερα.
Θα έλεγα ότι κοιμόμαστε πολλές φορές μαζί, ότι ξεκινάμε τη μέρα με ένα τηλέφωνο για καλημέρα η μία στην άλλη, δεν πέφτουμε για ύπνο αν δε μιλήσουμε για λίγο και πάντα τα Σαββατόβραδα συναντιόμαστε στο σχολείο απέναντι απ’το σπίτι μου με μπίρες για να αναλύσουμε την εβδομάδα που πέρασε.
Κι ας είναι 3 τη νύχτα, κι ας μην υπάρχει ούτε ένα φως αναμμένο γύρω..
Αυτά τότε..
Στη διαδρομή ψίχουλο ψίχουλο για να μη χάσει το δρόμο εκείνη η φίλη ξόδεψε ότι ψωμί είχαμε μαζέψει μαζί..Δε σκέφτηκε τίποτα, ήθελε μόνο να μη σβηστεί ο δρόμος της.
Εγώ πάλι, κάπου χάθηκα, κάπου στένεψε ο χώρος και δε γινόταν να περάσουμε μαζί, δεν περίμενε και έτσι..
Μιλάμε αραιά και που πια …μου δίνει την εντύπωση πως ποτέ δε με έμαθε, πως είχα φτιάξει την καλύτερή μου φίλη από αλεύρι και νερό και τέλειωσε..ήμουν απλά μια παρέα για το γαμημένο δρόμο.
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως οι πραγματικοί φίλοι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι..προχωράς και ελπίζεις πως κάποια μέρα θα βγείς σωστός.
Στην εργασία μου λοιπόν δεν θα γράψω για κάτι που δεν ήταν ποτέ, αλλά για κάτι που ήρθε χωρίς να το περιμένω..
Μελαχρινή με άσπρη επιδερμίδα..Έχει πολύ έξυπνα μάτια και καμιά φορά σου μιλάνε, όταν εκείνη θέλει..
Αν καταφέρεις να σου μιλήσουν μόνο αυτά τότε κοιμάσαι ξέροντας πως σου έδειξε ότι έχει και πήρε όσα είχες κι εσύ. Έχω ξεβάψει χίλιες λέξεις που με έγδερναν μέσα στην αγκαλιά της ένα βράδυ σε ένα καφέ με λίγο καρπουζάκι..Και την ήξερα μόνο λίγες ημέρες..και δεν την ήξερα καθόλου..
Δώδεκα χρόνια και ακόμα με ηρεμεί μόνο η παρουσία της στο χώρο, κι όσο είμαι μακριά κατάφερε να με κρατάει όρθια με μια βόλτα στις σκέψεις μου, ένα γάργαρο γέλιο στην άλλη άκρη της γραμμής, με λέξεις που έχουν τα αγαπημένα μου χρώματα .
Όσο σκοτάδι κι αν ήρθε στο δρόμο δεν προχώρησε μπροστά για να μη χαθεί..Περίμενε ..
…………………………
Μπα ..μαλακίες σας λέω ρε..δεν ξέρω παρά μόνο τα μαύρα μαλλιά και μάτια στα Ιταλικά…άντε να πω και πως μοιάζει το σπίτι της..σε ποιο δρομάκι μένει..
Τι τυχεροί που είστε που ξέρετε Ελληνικά και συνεννοηθήκαμε!
Τέσπα..
Οι άνθρωποι παίδες αλλάζουν όσο κι αν δεν το θέλουμε, φεύγουν όσο κι αν πονάει, λένε ψέματα φωνάζοντας πως κατέχουν τις μεγαλύτερες αλήθειες..
Τέτοιοι μαζεύονται όλο και πιο πολλοί κι εμείς μένουμε λίγοι σε ένα σπίτι γύρω από ένα τραπεζάκι με τα τσιγάρα, τις μπύρες και τις ψυχές μας ανοιχτές.
Αυτά ρε γραμμένα για τον Αρχηγό..
Ξέρω έχεις και εσύ ένα τέτοιο φίλο μέσα σου..Κράτα τον ρε και παίξτε παιχνίδια γύρω απ΄το τραπέζι σας , οι δρόμοι χάνονται , οι παρέες είναι φώτα ζωγραφιστά σε ένα χαρτί που ο καιρός το λιώνει..
Θα μείνει μόνο όποιος γράψει μέσα σου και το πρόσωπό του θα φωτίζει όσο είσαι αληθινός…
