Ησυχία στην παραλία μου.
Έφυγαν και οι τελευταίοι..
Ο ουρανός γίνεται σκιά και όπου να'ναι θα γεμίσει σκαλοπάτια, για ΄μενα..
Περιμένω να σκοτεινιάσει λίγο ακόμα για να βγώ να ξαπλώσω στην άμμο γυμνός χωρίς να φοβάμαι..
Η θάλασσα τώρα με σκεπάζει ως τη μέση.
Μου αρέσει ο αέρας στο σώμα μου, με κάνει να νιώθω ζωντανός.
Τις ατέλειωτες ώρες στην ακινησία του νερού τις περνάω μετρώντας τις νύχτες που με χωρίζουν απο τον εαυτό μου.
Τις στιγμές που τον ξεχνάω και ονειρεύομαι.
Σκέφτομαι πως θα ήταν να ζω στον ουρανό, να ανεβαίνω τα φωτεινά σκαλοπάτια του, να γλιστράω ανάμεσα στους συννεφένιους δράκους, να βρίσκω το δρόμο μου σε διαδρόμους που ξεδιπλώνονται πάνω από εκείνο το σκοτεινό νερό..
Να είμαι εγώ εκεί και όσοι μου λείπουν, όσοι με ξέρουν και δεν τους βρίσκω στο νερό πια.
Να μη μιλάω με πέτρινους θεούς και χωμάτινα τέρατα, να μη φυλάω το γέλιο μου γιατί δεν μπορώ να το ζήσω..
Να είστε εσείς εκεί οι επισκέπτες, εσείς να κρύβεστε στο φόβο.
Να τραγουδάτε ψέματα και να σκαλίζετε αγάπη σε ξύλα που θα επιπλέουν στο νερό που άφησα..
Να είναι όλα αυτά μια βουή της μέρας που έφυγε, μια ανάμνηση που κυλιέται στις βρόμικες σκιές που φτιάχνει το φως.
Να μην υπάρχει εκείνο το φως ..
Να μην ακούω πια..
Μου αρέσει η παραλία μου τη νύχτα.
Η μοναξιά της είναι αλήθεια και δεν με φτάνει κανένα ψέμα όσο κι αν αφεθώ...
Αρκεί να βγώ να με κοιτάξει ο ουρανός.
