.. σας διηγηθώ μια ιστορία που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα γι'αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μπερδέψετε πρόσωπα και καταστάσεις με τη ζωή της υποφαινόμενης..προς Θεού!
Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν ήταν μια χαρωπή κοπέλα (να ας πούμε ένα στοιχείο που με την καμία δεν ανήκει στη σφαίρα του πραγματικού!) ..η οποία ξεκίνησε πρωί πρωί 7 και κάτι, πάνω στο ποδηλατάκι της, ακούγοντας την αγαπημένη της μουσικούλα να πάει να καταθέσει στην Τραπεζούλα το ενοικιάκι της...
Ως εδώ το παραμύθι εξελίσσεται κανονικότατα χωρίς κακούς λύκους, μάγισσες και ξόρκια...
Φτάνει που λέτε στην πανέμορφη Τράπεζα και βλέπει έξω απ΄την πόρτα καμιά διακοσαριά τρόφιμους του πλησιέστερου ψυχιατρείου με μέσο όρο ηλικίας τα 160 να περιμένουν ο ένας πάνω στον άλλο σαν διαφήμιση της σαρδέλας "η καλή ψαριά".
"Δε τρέχει" σκέφτεται η κοπέλα μας.."θα περιμένω και εγώ".
Ως αυτή τη στιγμή το χαμόγελο υπάρχει ακόμα στα χείλη της και τα κακά μαντάτα δεν έχουν έρθει ..
Φτάνει 8 η ώρα και ξεκλειδώνουν την πόρτα...
Εδώ θα ήθελα να σταματήσω τη διήγηση για να δώσω κάποιες συμβουλές που θα σας βοηθήσουν στην κατανόηση του παρακάτω κειμένου. Όπου διαβάζετε:
- "της πουτάνας" εννοούμε μια κατάσταση που απλά δεν παλεύεται
- "κλαπαρχίδης" είναι αυτός που (συνήθως λόγω ηλικίας) έχουν κρεμάσει τ' αρχίδια του, με αποτέλεσμα, όταν περπατάει γυμνός να χτυπάνε παλαμάκια!Μεταφορικά, ο ανίκανος (όχι μόνο σεξουαλικά), ο άχρηστος
-" κεφτές με πόδια"...Η άσχημη, κοντή αλλά και χοντρή γκόμενα. Η φράση περιγράφει κυριολεκτικά το θέαμα!
-"ανεμογάμης"..Αυτός που όλο λέει ότι πηδάει και δεν το κάνει ποτέ
Και συνεχίζω...
Μόλις λοιπόν ακούγεται το κλακ της πόρτας..γίνεται κυριολεκτικά "της πουτάνας", φεύγουν ποστίς, μασέλες, μαγκούρες..τα πάντα και η κοπέλα μας πάει και έρχεται σαν καράβι σε θύελλα..
Κουτσοκαταφέρνει να μπει απ΄τους τελευταίους μέσα μαζί με κάτι γιαγιάδες με πι και πάει στο μηχάνημα με τα χαρτάκια να πάρει το περιζήτητο αυτό ρημαδοαριθμό προτεραιότητας!
Στο μηχάνημα μπροστά λοιπόν έχει μεταφερθεί όλο το τζέρτζελο της πόρτας επακριβώς! Σπρώχνονται και πλακώνονται μεταξύ τους..φτάνει κι αυτή η άμοιρη στο μηχάνημα και πάει να πατήσει το κουμπί...και αυτομάτως από κάποιο βαθύ σκοτάδι πετιέται ένα χέρι και χτυπάει το δικό της..
Εδώ φίλες και φίλοι αναγνώστες σταματάει ο χρόνος...Εδώ ανοίγει μια τρύπα στο ταβάνι και αρχίζουν μανιασμένοι ανεμοστρόβιλοι να παρασύρουν τα πάντα, λύκοι, φίδια, ξωτικά, τελώνια και ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε, αρχίζει να χορεύει γύρω απ΄την ηρωίδα μας.
ΟΛΕ!
Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν ήταν μια χαρωπή κοπέλα (να ας πούμε ένα στοιχείο που με την καμία δεν ανήκει στη σφαίρα του πραγματικού!) ..η οποία ξεκίνησε πρωί πρωί 7 και κάτι, πάνω στο ποδηλατάκι της, ακούγοντας την αγαπημένη της μουσικούλα να πάει να καταθέσει στην Τραπεζούλα το ενοικιάκι της...
Ως εδώ το παραμύθι εξελίσσεται κανονικότατα χωρίς κακούς λύκους, μάγισσες και ξόρκια...
Φτάνει που λέτε στην πανέμορφη Τράπεζα και βλέπει έξω απ΄την πόρτα καμιά διακοσαριά τρόφιμους του πλησιέστερου ψυχιατρείου με μέσο όρο ηλικίας τα 160 να περιμένουν ο ένας πάνω στον άλλο σαν διαφήμιση της σαρδέλας "η καλή ψαριά".
"Δε τρέχει" σκέφτεται η κοπέλα μας.."θα περιμένω και εγώ".
Ως αυτή τη στιγμή το χαμόγελο υπάρχει ακόμα στα χείλη της και τα κακά μαντάτα δεν έχουν έρθει ..
Φτάνει 8 η ώρα και ξεκλειδώνουν την πόρτα...
Εδώ θα ήθελα να σταματήσω τη διήγηση για να δώσω κάποιες συμβουλές που θα σας βοηθήσουν στην κατανόηση του παρακάτω κειμένου. Όπου διαβάζετε:
- "της πουτάνας" εννοούμε μια κατάσταση που απλά δεν παλεύεται
- "κλαπαρχίδης" είναι αυτός που (συνήθως λόγω ηλικίας) έχουν κρεμάσει τ' αρχίδια του, με αποτέλεσμα, όταν περπατάει γυμνός να χτυπάνε παλαμάκια!Μεταφορικά, ο ανίκανος (όχι μόνο σεξουαλικά), ο άχρηστος
-" κεφτές με πόδια"...Η άσχημη, κοντή αλλά και χοντρή γκόμενα. Η φράση περιγράφει κυριολεκτικά το θέαμα!
-"ανεμογάμης"..Αυτός που όλο λέει ότι πηδάει και δεν το κάνει ποτέ
Και συνεχίζω...
Μόλις λοιπόν ακούγεται το κλακ της πόρτας..γίνεται κυριολεκτικά "της πουτάνας", φεύγουν ποστίς, μασέλες, μαγκούρες..τα πάντα και η κοπέλα μας πάει και έρχεται σαν καράβι σε θύελλα..
Κουτσοκαταφέρνει να μπει απ΄τους τελευταίους μέσα μαζί με κάτι γιαγιάδες με πι και πάει στο μηχάνημα με τα χαρτάκια να πάρει το περιζήτητο αυτό ρημαδοαριθμό προτεραιότητας!
Στο μηχάνημα μπροστά λοιπόν έχει μεταφερθεί όλο το τζέρτζελο της πόρτας επακριβώς! Σπρώχνονται και πλακώνονται μεταξύ τους..φτάνει κι αυτή η άμοιρη στο μηχάνημα και πάει να πατήσει το κουμπί...και αυτομάτως από κάποιο βαθύ σκοτάδι πετιέται ένα χέρι και χτυπάει το δικό της..
Εδώ φίλες και φίλοι αναγνώστες σταματάει ο χρόνος...Εδώ ανοίγει μια τρύπα στο ταβάνι και αρχίζουν μανιασμένοι ανεμοστρόβιλοι να παρασύρουν τα πάντα, λύκοι, φίδια, ξωτικά, τελώνια και ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε, αρχίζει να χορεύει γύρω απ΄την ηρωίδα μας.
ΟΛΕ!
Γυρνάει και βλέπει την προέκταση του χεριού που τη χτύπησε να ανήκει σε έναν "κεφτέ με πόδια" με μάπα εξαιρετικής ιστορικής σημασίας από την ιουρασική περίοδο.."Εσύ ήσουν μετά από εμένα ..σε είδαααα..." είπε σφυρίζοντας μέσα από σουβλερά δόντια, ο κεφτές!
Πρέπει εκείνη την ακριβή στιγμή να άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και όλης της οικογενείας του, να βγήκαν υπό μορφή χρωματιστού καπνού από τα αυτιά της ηρωίδας ανάμεσα στα μαλλιά της που σηκώθηκαν κάγκελο..
Η κοπέλα μας τράβηξε το χαρτάκι και δαγκώνοντας τα μάγουλα γύρισε προς την αίθουσα.
108! Το νούμερό της όσο και η ηλικία της πρώτης σειράς κοντά στα ταμεία..2 το νούμερο που εξυπηρετούνταν αυτή τη στιγμή..Προχώρησε να καθίσει και φυσικά καρέκλα δεν υπήρχε ούτε για να στριμωχτεί κουνούπι. Όοοολα τα ΚΑΠΗ είχαν στρογγυλοκαθίσει, έβηχαν, έφτυναν, έκλαναν... Οι "ανεμογάμηδες" είχαν στήσει πηγαδάκια, ο κάθε ένας τους κρατούσε από δυο-τρία χαρτάκια και έκανε πλιάτσικο.."Πόσο έχεις Κώστα? Μπααα πάρε το δικό μου είναι καλύτερο...Άκουσες που η κόρη της Μαρίας ξαναπαντρεύτηκε..καταλαβαίνεις τι είναι κι αυτή.."
Κάπου εδώ η ηρωίδα ταξίδεψε με μια βαρκούλα του μυαλού της βαθιά μέχρι την απόλυτη τρέλλα..φαντάστηκε τα κεφάλια όλων γύρω της να τα χτυπάει μεταξύ τους ώσπου να φύγουν τα δόντια έξω κι ύστερα φαντάστηκε τα δόντια αυτά να τα πατάει στα πλακάκια και να κάνουν κρίτσι κρίτσιιιιιι!!!! ...Η βαρκούλα όμως την έφερε σύντομα πίσω στην πραγματικότητα..βγήκε έξω έκανε ένα τσιγάρο και ξαναμπήκε να καθίσει..Χτύπησε το τηλέφωνο, μίλησε λίγο και έκλεισε. Τη σκουντάει η διπλανή της, μια γριά με ένα κόκκινο κραγιόν σε απόλυτη ευθεία γραμμή.."Δεν είσαι από εδώ εσύ ε?"
"Όχι απ΄την Αθήνα είπε", αναστενάζοντας για το τι θα ακούσει πάλι..
"Μμμμμ χάλια η Αθήνα, εγώ ξέρω το Χαλάνδρι γιατί είχα την κόρη μου στο Deere, δεν το τελείωσε, παντρεύτηκε και μένει στο Χαλάνδρι..Ωραία είναι εκεί, μοιάζει η αγορά με τη δική μας μόνο που εδώ είναι καλύτερα.."
...................................................
Η βαρκούλα ερχόταν να την ξαναπάρει στα μαύρα νερά..Γκλόννν 108!
"Συγνώμη είναι το νούμερό μου..γειά σας!"
...................................................
Πρέπει εκείνη την ακριβή στιγμή να άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και όλης της οικογενείας του, να βγήκαν υπό μορφή χρωματιστού καπνού από τα αυτιά της ηρωίδας ανάμεσα στα μαλλιά της που σηκώθηκαν κάγκελο..
Η κοπέλα μας τράβηξε το χαρτάκι και δαγκώνοντας τα μάγουλα γύρισε προς την αίθουσα.
108! Το νούμερό της όσο και η ηλικία της πρώτης σειράς κοντά στα ταμεία..2 το νούμερο που εξυπηρετούνταν αυτή τη στιγμή..Προχώρησε να καθίσει και φυσικά καρέκλα δεν υπήρχε ούτε για να στριμωχτεί κουνούπι. Όοοολα τα ΚΑΠΗ είχαν στρογγυλοκαθίσει, έβηχαν, έφτυναν, έκλαναν... Οι "ανεμογάμηδες" είχαν στήσει πηγαδάκια, ο κάθε ένας τους κρατούσε από δυο-τρία χαρτάκια και έκανε πλιάτσικο.."Πόσο έχεις Κώστα? Μπααα πάρε το δικό μου είναι καλύτερο...Άκουσες που η κόρη της Μαρίας ξαναπαντρεύτηκε..καταλαβαίνεις τι είναι κι αυτή.."
Κάπου εδώ η ηρωίδα ταξίδεψε με μια βαρκούλα του μυαλού της βαθιά μέχρι την απόλυτη τρέλλα..φαντάστηκε τα κεφάλια όλων γύρω της να τα χτυπάει μεταξύ τους ώσπου να φύγουν τα δόντια έξω κι ύστερα φαντάστηκε τα δόντια αυτά να τα πατάει στα πλακάκια και να κάνουν κρίτσι κρίτσιιιιιι!!!! ...Η βαρκούλα όμως την έφερε σύντομα πίσω στην πραγματικότητα..βγήκε έξω έκανε ένα τσιγάρο και ξαναμπήκε να καθίσει..Χτύπησε το τηλέφωνο, μίλησε λίγο και έκλεισε. Τη σκουντάει η διπλανή της, μια γριά με ένα κόκκινο κραγιόν σε απόλυτη ευθεία γραμμή.."Δεν είσαι από εδώ εσύ ε?"
"Όχι απ΄την Αθήνα είπε", αναστενάζοντας για το τι θα ακούσει πάλι..
"Μμμμμ χάλια η Αθήνα, εγώ ξέρω το Χαλάνδρι γιατί είχα την κόρη μου στο Deere, δεν το τελείωσε, παντρεύτηκε και μένει στο Χαλάνδρι..Ωραία είναι εκεί, μοιάζει η αγορά με τη δική μας μόνο που εδώ είναι καλύτερα.."
...................................................
Η βαρκούλα ερχόταν να την ξαναπάρει στα μαύρα νερά..Γκλόννν 108!
"Συγνώμη είναι το νούμερό μου..γειά σας!"
...................................................
ΥΓ.οι υπέροχοι ορισμοί που με βοήθησαν να σας διηγηθώ την ιστορία, βρίσκονται στο http://www.slang.gr/
;p
