Ο χρόνος γίνεται σταγόνες έξω απ΄το τζάμι του δωματίου, μικρές σταγόνες που το χτυπούν και τρίζει..το χτυπούν για να τις αφήσει μέσα του.
Κάνει κρύο πάλι...έξω απ΄το τζάμι, μέσα στο δωμάτιο κι ακόμα πιο μέσα εκεί που δε θα φτάσουν οι σταγόνες ποτέ.
Το μυαλό της βουίζει βαρύ, γράμματα που κάποτε ήταν λέξεις, ήχοι που κάποτε ήταν πράξεις...
Έλιωναν όλα στο κεφάλι της και μύριζε καμμένο, κόλλαγαν στα τοιχώματα του κρανίου όσα πριν λίγο πόνεσαν..εκεί στο διπλανό δωμάτιο.
Οι σταγόνες την κοιτούσαν, μία προς μία..χίλιες να ήταν? Όχι ήταν περισσότερες και την κοιτούσαν όλες κατάματα..Έπαιζαν η μια μέσα στην άλλη, και κάθε τόσο γρατζούνιζαν το τζάμι της.
Χαμένες στιγμές ανάμεσα σε εικόνες που θα ορκιζόταν πως δεν έζησε ποτέ και σε φαντάσματα που ξέρει πως δεν μπορεί να υπάρχουν.
Πίσω και μπροστά, σε ένα περίεργο σκάκι άσπρου- μαύρου, χθες και σήμερα..
Αφού τα μάτια της είναι κλειστά πως βλέπει τις σταγόνες?
Κομμένες σκηνές εμφανίζονται απότομα και σπρώχνουν τα μάτια της στα βλέφαρα που κινούνται τώρα τόσο βίαια όπως όταν τα βασανίζει ο πιο φριχτός εφιάλτης.
Χέρια κοντά της, πολύ κοντά..όρια που κάποιος έσπασε, σύρματα που έφτιαξε κάποτε και γκρεμίστηκαν, νόμιζε πως δε θα χρειαστούν ξανά ποτέ..
Και είναι αυτή πιο μικρή όπως τότε, περιπλανιέται κοιτώντας μόνο κάτω, ψιθυρίζοντας σαν κρυφή προσευχή.. να μη συναντήσει ξανά κανέναν, να μη θυμάται να γυρίσει πουθενά, να μη χρειαστεί ούτε ένα βήμα ακόμα.
Σε ένα δωμάτιο με κλειστά μάτια, το χρόνο να λιώνει σε σταγόνες και τον χαμένο εαυτό της να ψάχνει το τέρμα του...."Άκου όλα είναι κούφια όλα είναι ξύλινα"
Πρώτος ρόλος σε αυτήν, κομπάρσοι πίσω ο χρόνος και το σώμα που ακουμπά τον τοίχο..
Κάπου στα χέρια καίγεται, κάπου στο σώμα νιώθει βαριά..το ξέρει αυτό το βάρος, ξέρει το χρώμα που θα πάρει όταν περάσουν οι μέρες, ξέρει πως στο τέλος θα χαθεί, θα περάσει το δέρμα και θα γίνει άλλο ένα ξύλο στο πάτωμα μέσα της που θα τρίζει για πάντα , το χειρότερο πέρασε..
Μουδιάζει ολόκληρη τώρα, κρυώνει εκεί που δεν καίει, μακάρι να είχε μια πόρτα κάτω απ΄το κρεβάτι της αδερφής της να φύγει..
Ένα δάκρυ σπρώχνει τα βλέφαρα και βγαίνει έξω, να σβήσει όσα καίνε..
Μακάρι να μην έμοιαζε το χθες με το σήμερα ούτε για ένα δευτερόλεπτο..ούτε για μια σταγόνα....
Να ήταν όλα "ξύλινα"..
