Χο..Χο..Χα!

Λοιπόν, σου γράφω πριν απ΄τα Χριστούγεννα μπας και με θυμηθείς αυτή τη φορά..
Γράψε με κι εσύ εκεί που ξέρεις, δε τρέχει..
Στο σήμα μου εγώ..
Άκου τι θέλω…
Θα φτιάξω ένα σφηνάκι φέτος και θα το πιω τη μέρα μιας γιορτής, κάποιου που δεν είναι εδώ πια, να γίνω λιώμα για ένα χρόνο να μη καταλαβαίνω τα σκατά αν έρθουν πάλι..
Χρειάζομαι υλικά όμως γι’αυτό σου γράφω.
Ακούς?
Μάζευε…
Θέλω …
Ένα ποτηράκι του κονιάκ υπομονή,
Ένα ποτηράκι της υπομονής γεμάτο επιμονή,
Μια κουταλιά της σούπας γέλιο,
Τρείς σταγόνες ευτυχία,
Μια κουταλιά του γλυκού (κοφτή) αγκαλιά,
Και τέσσερις φλοίδες από ξύσμα αγάπης.
Φτάνουν αυτά να μη ξοδεύεσαι κι εσύ, να μη συνηθίζω και εγώ ε?
Θα τα πιω μονορούφι και θα τα βλέπω διπλά οπότε …
Ναι φτάνουν!
Και τώρα που είπα διπλά και μου το θύμισες..
«Ρίξε και καναδυό πρίγκιπες να΄χουμε…», από αυτούς που σου ζητήσαν κι άλλοι.
Θα την ακούσω που θα την ακούσω…τι διάολο να μη τη δω κιόλας?
Να τη ζήσω τη γαμημένη είναι δύσκολο αλλά για να σου γράφω και να χαμογελάω ακόμα…ε μάλλον έχω κάνει τα κουμάντα μου χωρίς εσένα!
Τα λέμε ρε και …
Εις υγείαν!

ΥΓ1. Χρόνια πολλά παίδες και καλά να περάσουμε..

ΥΓ2.Τρελαίνομαι γιαυτό το παιδάκι που σφυρίζει ...δεν είναι υπέροχο λέμε?
Τι ζητάει? Δυο δοντάκια!!!! Θα τα βάλω στο γράμμα μου γιατί το πήγα το πιτσιρίκι.
Ααααααχ έκανα και την καλή μου πράξη και φεύγω ελαφριά και χαμογελαστή!
ΌΛΕ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!!!



Πάω να τα πιω ;p

Εσένα

Κοίτα...

Ελεύθερος πάνω απ’όλα. Αυτό φωνάζεις για να κρυφτείς. Και μέσα σου προσεύχεσαι να μην ακούσει κανείς πίσω απ΄τη φωνή σου.
Μοναχός σκορπίζεις τη μαγική σου σκόνη σε κορμιά. Καλύπτεις το μέσα σου στη μυρωδιά τους.
Ενώνεις τα δάχτυλά σου με άλλα κάθε φορά. Βυθίζεσαι στη ζέστη του παρελθόντος για ασφάλεια.
Ντρέπεσαι να κοιταχτείς στον καθρέφτη και γλείφεις ξένες πληγές τα βράδυα.Τις δικές σου τις αρνιέσαι ξανά και ξανά.
Ανοίγεις πόρτες και πριν φύγεις κλειδώνεις καλά. Ορκίζεσαι με κραυγές χίλιες αλήθειες.
Θανάτους ποτίζεις τα χώματα που πατάς…κι όμως σηκώνεσαι και περπατάς.
Είναι που πάντα σου θα είσαι ελεύθερος. Είναι που διάλεξες λάθος λέξη για να σε βαφτίσεις και με αυτό το λάθος όνομα συστήνεσαι παντού. Και περπατάς μια πλάνη και σέρνεις μέσα της όσους τρέχουν κοντά να σε μυρίσουν.
Λέξεις μου καταστρέφουν τα δάχτυλα και θέλω να μείνω όμορφη απόψε. Θέλω να αγγίξω τα δικά σου στον καθρέφτη μου. Τα δικά μου που βάφτισα δικά σου. Γιατί πάνω απ’όλα είμαι ελεύθερη και η σκόνη μου θέλει να σκορπιστεί.Ουρλιάζοντας θα βυθιστώ σε ξένες πληγές, θα τις νεκρώσω με τη γλώσσα μου και ύστερα θα κλειδώσω..... Είναι που πάντα μου θα είμαι ελεύθερη, είναι που ο καθρέφτης μέσα μου δε θα ξεχάσει πως με λένε. Όσα ονόματα κι αν του δώσω, όσο κιαν ντρέπομαι να τον δω...είναι εγώ και είναι εδώ. Και με κοιτάζει μες στα μάτια κάθε που γυρίζω πίσω. Κάθε φορά..σε κάθε εσένα.

Ως το τέλος της μαγικής μου σκόνης. Ως την άκρη μου που κανείς δεν έφτασε ποτέ.

Εμένα κοιτάω...

Κι άλλες ερωτήσεις..(!)

Μετά από πρόσκληση του dreamcatcher και του προφητεστ (νομίζω!!) πάμε άλλη μία ζαριά για παιχνίδι..

1.Ποιο μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις?
Το γιατί δε με βρίσκω..

2. Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά?
Δύο (εκτός οικογένειας..)

3. Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου. Ποιο όνομα θα διάλεγες;
Βαγγέλης..(μόνο γι'αυτό το λόγο θα το άλλαζα ;p)

4. Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου?
Πφφφφφφφφφφφφφφφφφ...;p

5. Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις πως σου ταιριάζει απόλυτα.
"Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο"..ακριβώς έτσι λέμε!

6. Διάλεξε καινούριους γονείς!
Οι γονείς ...δυστυχώς χάνονται, αλλά δεν αλλάζονται ΠΟΤΕ και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο!

7. Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου.
Τα χάραξα στην ταφόπλακα...!!!

8. Αν ήσουν συγγραφέας ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος?
Της μαλακίας το ανάγνωσμα ή εναλλακτικά..παπάρια μέντολες! (λές να το έκοβαν??..)

9. Αν ήσουν αυτοκίνητο τι μάρκα θα ήσουν?
Cooperακι μικρό ...μόνο στο μάτι ;p

10. Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν?
Χμμμμ...όχι άγριο ρε φίλε.

Δε θέλω αγριάδα, ηρεμία θέλω (κιας περίμενες να σου σκάσει η αράχνη τώρα! χα!).

Αυτό το ψάρι που φουσκώνει όταν φοβάται για να το αφήσουν ήσυχο..απλά αυτό.

11. Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο?

Για τη βιασύνη μου, προδίδει πολλά.

12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται.
Ας μη με θυμούνται.

Πονάει να φεύγει κάποιος και εσύ να τον θυμάσαι.

Απ΄την άλλη ίσως να πονάει πιο πολύ όταν προσπαθείς να τον θυμηθείς και δεν μπορείς...

Άλλη ερώτηση ρεεεεε...

13. Θα θυσίαζες την ζωή σου για κάποιον?
Αν αυτός ο κάποιος το κέρδιζε, μπορεί.

Με χαλάνε τα "αν" όμως...προτιμώ τα "να"...

Αναποδογυρίζοντας δυο γράμματα ξεκινάς αντί να αναρωτιέσαι..

"If I don't make it, someone else will"

Παίδες ας παίξει όποιος θέλει...την ιστορία ακόμα μου τη χρωστάτε.

Άντε μη τα πάρω τώρα ..Άντε!

;p

'Οσο βαθιά..

Βουτιά.

Στα βαθιά τους.
Παράλογο όλο.
Αναίτιο.
Ανούσιο έγινε ξαφνικά.
Γέμισε με καυτό νερό το μυαλό μου και ξέπλυνε ότι είχε γράψει η λογική μου τόσα χρόνια.
Λευκό πανί έμεινε το μέσα μου.
Βρεγμένο λευκό πανί.
Το έσκισα και το έδεσα στα δάχτυλά μου να στεγνώσει.

Κι έτσι όπως το είδαν λευκό να ανεμίζει ..νόμιζαν πως παραδόθηκα.

Και χαμογέλασαν.

Μα τώρα με όσα λύθηκαν θα κόψω ανάσες με τα δόντια μου.

Τόσες όσες χρειάζεται για να χαμογελάσω εγώ.

Στεγνή.

Ντυμένη με κομμάτια ..απ΄τα βαθιά τους.

Απορίες..

Που λες..

Χθες άκουσα το πιο ψαγμένο μπινελίκι ever!..
Aτάκα άντρα μετά από άκυρη προσπέραση (από γκόμενα..)
«Που πας ρε υποπλασμένο πέος?»
Παρακαλώ?
Είδες ρε φίλε άμα έχεις σπουδάσει βιολόγος?
Ως και το μπινελίκι είναι βιολογικό.
Ενώ εγώ …τι να πω εγώ?
«Που πας μωρή υποδιαστολή?»
Δε λέει..
Που λες όλοι- μου είπε ο βιολόγος- γεννιούνται αρχικά γυναίκες και κάποια δεδομένη στιγμή δίνει εντολή η κάνουλα της τεστοστερόνης στο y που υπάρχει μέσα στον « γυναίκα που θα γίνει άντρας» να γίνει του σύστριγγλου!!!
Ωραίο?
Ενώ στις γυναίκες «που θα μείνουν γυναίκες» δε παίζει y, δε παίζει εντολή και συνεχίζεις ακριβώς όπως ξεκίνησες!
Τι σου είναι η ζωή…
Από ένα y κρεμόμαστε και γινόμαστε πέη, υποπλασμένα ή μη..
Τώρα βέβαια εμένα άλλο είναι το θέμα μου..
Το πέος στον εγκέφαλο που φυτρώνει και παραμένει μια ζωή σε κάποιους πως δημιουργείται??
Από τη γέννηση?
Κατά τη φάση «πατάω επί πτωμάτων»?
Στη διαδρομή προς «θα γαμήσω έχω καριέρα..»..?
Μήπως αρχίζει να ζορίζει τον εγκέφαλο μόλις ο κώλος τους ακουμπάει καρέκλα προϊσταμένου, διευθυντή, whatever???

Πότε?

Δηλαδή για να σου δώσω να καταλάβεις τη φύση του ερωτήματός μου..
Όλοι αυτοί που μας πρήζουν το «ότι είδους πέος έχει ο καθένας μας» day in – day out..γεννήθηκαν ή έγιναν ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΕΣ?
…………
Ποιος ξέρει…
Να θυμηθώ να ρωτήσω κανένα φίλο ψυχολόγο…

ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ…..


ΥΓ. ΝΑΙ πάλι νεύρα έχω..τα παράπονά σας στην κάνουλα που δεν άνοιξε και στο y που δεν υπήρχε..εγώ ένα μικρό μωράκι ήμουνα ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ΚΑΙ..

Η μουσική ΔΕΝ κολλάει στο όλο μουντ αλλά θα μείνει ΕΚΕΙ γιατί μ'αρέσει λέμε!

;PppPp

-Πολύ κοντά…Δεν έπρεπε.
-Δεν έπρεπε?

-Έτσι λέω.

-Δεν υπάρχουν όρια.

-Αν δεν υπήρχαν θα μου το΄δειχνες.
-Μα δε ξέρω πως.

-Γιατί δεν είσαι.

-Eσύ είσαι?

-Έτσι λέω
-Μα κλείδωσες

-Ναι

-Τότε?
-Δεν ξέρω ρε, μη με ρωτάς για όλα.
Δεν έχω απαντήσεις τελικά.
Κάνω πως έχω για να νομίζεις πως με χρειάζεσαι.
Κάνω πως έχω για να νομίζεις πως εγώ δε σε χρειάζομαι.
Και καμιά φορά το μόνο που χρειάζομαι είναι να έρθεις πολύ κοντά…
Κι ας μη πρέπει.
Κι ας κλειδώνω.

7:17

«Καλημέρα»

Ζορίστηκε το δέρμα του για να καταφέρει ένα χαμόγελο πρωί πρωί..

«Γεια σας..»

Κλότσησε το χαλάκι της εξώπορτας όπως κάθε μέρα και την έκλεισε πίσω του.

Σήμερα θα ήταν μια εντελώς διαφορετική ημέρα μα δεν το είχε υποψιαστεί καν..

Δυο γωνίες πιο κάτω στη γνωστή καφετέρια θα ζητούσε τον ελληνικό του, 3 ζάχαρη δύο καφέ και λίγο γάλα…

θα διάβαζε δυο σελίδες απ΄την εφημερίδα του …και κάτι ακόμα και θα έφευγε για τη δουλειά.

...................................

Καθισμένος στο πάσο του καφέ ήταν ήδη στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας του, πιστός στις καθημερινές του συνήθειες, τσάκισε την άκρη και κρυφοκοίταξε πίσω απ΄το γκρίζο χαρτί ψάχνοντας την ίδια κοπέλα που βλέπει ένα χρόνο τώρα απέναντί του.

Κάθε πρωί.

Πουθενά!

Κατέβασε την εφημερίδα του αποκαλύπτοντας ένα μαρμαρωμένο προσωπείο απογοήτευσης. Έβραζε…

Ο εαυτός του άρχισε να μονολογεί ασταμάτητα..

Να μαλάκα και σου έλεγα να της μιλήσεις, να την αγγίξεις και καλά κατά λάθος, να της ζητήσεις αναπτήρα ρε αδερφέ…Επέμενα να της πιάσεις την κουβέντα να δείς αν αξίζει τη φασαρία φίλε μου, αν σου κάνει, αν σε φτιάχνει όταν μιλάει…

Τίποτα εσύ …μαλάκας!

Μαλάκας!

Μαλάκας?

Πάει …χάθηκε…

Τώρα θα πρέπει να αλλάξει συνήθειες, θα πρέπει να βρεί να κάνει κάτι άλλο μετά τη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας του και λίγο πριν να φύγει..

Ένιωσε να σφυροκοπάει το κεφάλι του ένας τρομερός πονοκέφαλος, αυτό ήταν..σήμερα δε θα πάει στη δουλειά! Σηκώθηκε ρίχνοντας κατά λάθος τον καφέ στο τραπεζάκι..έσκυψε το κεφάλι και ξεκίνησε για το σπίτι. Στα μισά της διαδρομής είδε ένα κομμάτι τσιμέντο που είχε ξεκολλήσει απ΄το πεζοδρόμιο και στεκόταν προκλητικά στη μέση του δρόμου. Ένιωσε ξαφνικά σαν δεκάχρονο και έτρεξε καταπάνω του, το κλότσησε πριν καν να το σκεφτεί και μετά από ένα δευτερόλεπτο… μια γκρίζα κοπέλα τον κοιτούσε κατάματα σε απόσταση αναπνοής.

«Δεν το περίμενα..»είπε.

«Δεν θα ήταν ωραίο να το περιμένεις», της απάντησε.

Τι μαλάκας…τι είπε? Τι σκατά εννοούσε? Τι να κατάλαβε αυτή?

Ήταν αυτή…η κοπέλα των γκρίζων πρωινών του!!!

«Μετά τη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας σου, αφού την τσαλακώσεις και με κοιτάξεις, γυρίζεις στο δρόμο και κλοτσάς πέτρες?», του χαμογέλασε…

Τον είχε καταλάβει, τον «διάβασε» απ΄την αρχή, τόσο καιρό που περίμενε να της μιλήσει αυτή ήξερε και δεν έκανε καμία κίνηση…καμία.

Γαμώτο …ένα χαμόγελο δικό του μετά από τόσο ..

Να χαμογελάσει κι αυτός? Μπα θα φανεί πως γουστάρει, να στραβώσει, χμμ ναι θα την κάνει να τον προκαλέσει ξανά, θα την κάνει να αποκαλυφθεί. Να δείξει πόσο και αν τον θέλει… Μα καμία κίνηση τόσο καιρό, τώρα θα δει…

«Γειά..» , του είπε και γύρισε την πλάτη..

Έμεινε στη μέση του δρόμου να κοιτάζει το σώμα της να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση..

Ήθελε μόνο να σιγουρευτεί…ήθελε να μη δείξει..

Πότε θα τη δει ξανά? Να την ακολουθούσε μήπως? Όχι …

Προλαβαίνει να πάρει το μετρό για τη δουλειά, θα πεί ότι τον καθυστέρησε η…κάτι θα βρεί. Αύριο θα διαβάσει μόνο δυο σελίδες…

Τίποτα άλλο.

Από αύριο αυτό.

Είναι κακό να έχεις συνήθειες…

Βρίσκουν χώρο και σε διαβάζουν…

Ή μήπως είναι κακό να συνηθίζεις…

..Just lost control

Λάσκαρε η βίδα..
Λάσκαρε μαλάκα μου και έπεσε στο πάτωμα χθες βράδυ και την άκουσα.
Ο θόρυβος μου’κοψε την ανάσα.
Δεν είμαι μόνη μου.
Όλος ο κόσμος ψάχνει βίδες που λασκάρανε, όλος ο κόσμος έχει κομμένη την ανάσα….
Κάθε ένας με τους λόγους του, κάθε ένας με το πρόβλημά του.
Υπομονή και επιμονή και σιωπή και σκάσαμε!
Ξεπεράσαμε όρια ανεπιστρεπτί.
Και είναι άλλα τα όρια του καθενός, κι είναι άλλος ο τρόπος που ξεσπάει ο διπλανός σου.
Είναι άλλος ο τρόπος που ξεσπάω εγώ.
Κρατάω τη βίδα μου στο χέρι και παλεύω ακόμα να τη παραχώσω κάπου να μη φαίνεται.
Να μη τη βλέπω..
Εσύ τι λές?
Να αρχίσω να τη βιδώνω στο τραπέζι?
Να τη κρύψω πίσω απ΄το κάδρο μου να στέκεται σε δύο βίδες?
Τώρα που εγώ δε μπορώ ούτε να μιλήσω ας στέκεται τουλάχιστον αυτό…
Ας αφήσω μια χούφτα χρώματα να στέκονται στον τοίχο μου γιατί εγώ κομμάτια χωρίς βίδες έγινα.
Ασυνάρτητη σκέψη και λόγος χωρίς ουσία είμαι..
Παράπονα και φωνές χωρίς αντίκρισμα.
Έτσι είμαι.

Ανοίξτε μου να φύγω..είμαι.

Πάρε με αγκαλιά γιατί φοβάμαι..είμαι.

Ποιος πούστης μου έκρυψε την πόρτα?

Ποιός την έκανε να μοιάζει με τους τοίχους μου?

Ο κόσμος καίγεται ..ναι!

Ο κόσμος μου καίγεται..ναι!

Κι εγώ προσπαθώ να βρω τη δική μου πόρτα να βγω απ΄τη δική μου φωτιά που τώρα βρήκε να ξεσπάσει.

Και θέλω..

Πειράζει?

Και φοβάμαι..

Πειράζει που φοβάμαι τη φωτιά μου?
Χάνομαι νομίζω και δε γαμιέται…
Με ρουφάει κάθε μέρα που περνάει περισσότερο και πόσο από εμένα έχει μείνει?
Τριάντα δύο φορές περπάτησα από ένα ολόκληρο χρόνο και νομίζω πως κύκλους έκανα…
Κύκλους στο γαμημένο μου σχοινί.
Αλλά με πνίγει πια μαλάκα μου.
Όπως πνίγει και εσένα και όλους.
Το θέμα είναι ποιος αντέχει και πόσο.
Να την καρφώσω στον τοίχο?
Να την καταπιώ τη γαμημένη.
Να τη βιδώσω στη γλώσσα μου να σταματήσω να μιλάω?
Δε θα βολεύει καλύτερα έτσι?
Κάποιον θα βολέψει έτσι.
Όχι εμένα.
Θα την αφήσω στο τασάκι μου μέχρι να τις μαζέψω όλες και όταν διαλυθώ δε θα έχει πια σημασία τι τις έκανα τις πουτάνες τις βίδες.
Δε θα έχει σημασία τίποτα τότε.

Μπορώ για απόψε να είμαι η σημασία σου και να είσαι εσύ η αγκαλιά μου?

Μπορώ ?

Και το πρωί μου θα διαλυθώ στο υπόσχομαι..

Και δε θα έχει σημασία τίποτα τότε.

Στόλισα απόψε.
Συνήθεια, εγωισμός, απαιτήσεις, θυμός, αδυναμίες, φόβοι..
Πολύχρωμα λαμπιόνια πάνω σε ξερά κλαδιά στο βάζο που έχω στο σαλόνι μου.
Έβαλα την πρίζα και ο χρόνος άρχισε να κυλάει στα καλώδια.
Πήραν ν’αναβοσβήνουν όλα σαν τρελά κι ύστερα με απόφαση του χρόνου που ξαναγυρνούσε πάνω τους, έσβησαν ένα ένα.
Σε λίγα λεπτά βρέθηκα σε ένα δωμάτιο που φωτιζόταν μόνο απ΄τον εγωισμό μου και τα θέλω μου και πέρναγε η ώρα..
Κοίταξα τη σκιά μου στο πάτωμα και ήθελα να της μιλήσω.
Μα δεν έβγαλα άχνα..από εγωισμό.
Κι έμεινε μόνο ένα άσπρο φως να γυαλίζει στα μάτια μου.
Ο χρόνος άφησε μόνο τα θέλω μου αναμμένα..εκεί στα ξερόκλαδα στην άκρη του σαλονιού μου.
Παλεύοντας το άσπρο φως μου ψιθύρισε τα πάντα..
Κατάλαβα γιατί διάλεξα αυτά τα φώτα, κατάλαβα γιατί στολίζω μόνη μου..
Και ένα μου θέλω φώτισε ξαφνικά όλο το δωμάτιο..
Κι ο χρόνος τέλειωσε και έμεινα στο σκοτάδι.

Παραγγελιά..

Ο Προφητέστ μου σούταρε ένα κλήρο για παιχνιδάκι και να΄μαι!
Πέντε λέξεις -σκορδαλιά, ποζιτρόνιο, γκαργκόυλ, οδοστρωτήρας, πίπα- μια ιστορία.
Να με συγχωρείτε για τα γαλλικά μου αλλά ξέρετε πως τους έχω αδυναμία..πάμε?
..............................

Μαλάκα Μήτσο…τι πουτσόκρυο είναι αυτό?
Φίλε, τον έχω κόψει φέτες λέμε!
Να την πέσουμε για κανα ύπνο λέω εγώ, να ξεγελάσουμε και το κρύο και την πείνα και όλα.
Ααααααααααααααχ που φτάσαμε..να κοιμόμαστε στα πεζοδρόμια και στα πάρκα..
Εμεις.
Ποιοι ..εμείς!
Εγώ δηλαδή γιατί για’σένα χέστηκα, με στο συμπάθειο!
Μου κόλλησες από κείνη τη μέρα και δε λες να ξεκολλήσεις.
Θυμάσαι ρε τη μέρα που σε γνώρισα ?
Τι τα’θελα τα γκομενιλίκια μου λες?
Γνώρισα εκείνο το τρελό γκομενάκι…
Ακόμα τη θυμάμαι, κοντή μεν αλλά με υπέροχο οπίσθιο σύστημα, κουνιστό και λυγιστό..και ένα τρίχωμα ρε Μήτσε.. άλλο να στο λέω και άλλο να σου τύχει!
Ααααααααααααααααχ!
Άρχισα να κουνάω αυτιά, ουρές..ότι είχα που μου περίσευε και εκείνη μάσαγε φίλε, μα την αλήθεια!
Λέω και εγώ (και εκεί σκίστηκε όλο το σχέδιο..) θα κάνω το ρομαντικό.
Τα γουστάρουν αυτά οι γκόμενες…να ξες.
Και αρχινάω που λες να κυλιέμαι στα γκαζόνια.
Και πάρτον από εδώ και δώστου από κει και τα πόδια πάνω και κωλοτούμπες και χάρη και…κλαααααατς !
Μου κολλάει ρε φίλε ΑΚΡΙΒΩΣ μέσα στο μάτι μια τσίχλα ΝΑ!
Γαμώ το σίστο μου..και σαν να μην έφτανε αυτό τρίβομαι κι άλλο ο άμοιρος μπας και φύγει και κλαααααατς (ξανά) μου κολλάει ένα γαμημένο φύλλο πάνω στην τσίχλα.
Αυτό ήταν!
Πίπα έγινα μεγάλεεεεεε!!!!
Δε με πάταγε καλύτερα οδοστρωτήρας!
Μου’γινε η μούρη κρέας!
Έχασα το φως μου, έχασα και τη γκόμενα που με πέρασε για μαλάκα.
Όχι πως δε θα έμοιαζα με τραγικό μαλάκα εκείνη την ώρα αλλά τεσπα.
Τι τα θές?
Μέχρι το βράδυ ξυνόμουν για να βγει το σκατόφυλλο και η τσίχλα.
Ε..μετά μου έμεινες μόνο εσύ….
Με την κουβέντα πείνασα ρε Μήτσακλα, να’χαμε τώρα από κείνα τα φαγιά της κυρα Ευτυχίας ε?
Κανα μπριζολάκι, κανα κοτοπουλάκι..
Μμμμμμ
Μωρε με τη πείνα που’χω τώρα εγώ και σκορδαλιά να μου’δινε θα την έτρωγα!
Α ρε κυρα Ευτυχία να΄σουνα τώρα εδώ..
Θυμάσαι ρε?
Θυμάσαι την κυρα Ευτυχία?
Σε πήγα εκεί τη μέρα που σε γνώρισα.
Μεγάλο σπίτι είχε και καλούσε και κόσμο πολύ..αλλά το χαλάκι αποκλειστικότητα!
«Για το σκλιμ!!»
Θυμάσαι ?
Έτσι έλεγε και κάνανε πέρα όλοι.
Πόσα δίποδα έμπαιναν εκεί μεσα έ?
Πηδώντας μπένανε, σέρνοντας βγαίνανε..
Το λεγε η περδικούλα της ..
Πάντα αναμμένο το φως και ανοιχτή η πόρτα..μεγάλη καρδιά παιδί μου!!!
Αλήθεια ρε Μήτσακλα εκείνο το μπασμένο με τη χωρίστρα και τα πατομπούκαλα το θυμάσαι?
Κάθε μέρα ρε παιδί μου, κάθε μέρα εκεί.
Επιστήμονα τον έλεγε η κυρα Ευτυχία..
Σα στραβοχυμένος λουκουμάς αδερφέ μου.
Τραγική επιτυχία όλος!
Τον κοιτούσες και δε χόρταινες φίλε.
Ο αποτυχίας αυτοπροσώπως..
Με γούσταρε όμως.
Με χάιδευε πάντα και ένα βράδυ γυρίζει και μου λέει..
«Τι κοιτάς ρε ποζιτρόνιο? Θα βρεις και εσύ κάποτε το ηλεκρόνιό σου!»
Ακούς τι είπε Μήτσε?
Επιστήμονας παιδί μου σου λέει.
Το ΄ξερε πως θα σε βρω κάποτε.
Και σε βρήκα.
Έστω εσένα…
Αλλά δε μ’αρεσε το «ηλεκτρόνιος» και έτσι σ’εβγαλα Μήτσο.
Δε σε χάλασε ε?
Καλό παιδί ο επιστήμονας αλλά κάποια στιγμή έκοψε.
Μπορεί να βρήκε και αυτός τον δικό του ηλεκτρόνιο..
Εγώ πάντως τη κυρα Ευτυχία δε θα την άλλαζα με τίποτα.
«Γλυκομ’ τι θα γινς συ αμα κλεις τα ματούλιαμ’ ?»
Να τι έγινα..
Να.
Πεινάω Μήτσε, κρυώνω κιόλας..
Άκου γουργουρίζει η κοιλιά μου..
Γκαργκουλ, γκαααααρρρργκουυυλ..
Ζζζ…
Νύσταξα Μήτσε…
Πείνασα για παρέα..
Ζζζζζ…να΄ταν εδώ η κυρα Ευτυχία..ζζζζ…να δεί πως ο ηλεκτρόνιός μου είναι…ζζζζζ…
ένα τσιμπούρι…πεινάω…ζζζζζζζζπφφφφφχχχχγκαργκ….ζζζζζζζζζζζζζζζζζζ

ΥΓ1.για να χαμογελάσουν όσοι πεινάνε για παρέα..
ΥΓ2.εεχμμμμ...το ρημάδι το γκαργκουλ δεν έμπαινε πουθενά ;p!!

update: Ξέχασααα...καλώ τους Karyatida, Luthienaki, Tuco, Lee, Deadend, Vou και Naritako(αν και θα φάω πίτα!) να γράψουν ένα αριστούργημα με τις λέξεις..
παρτούζα, λογάριθμος, σιρόπι, ντιστεγκές, παρθενορραφή...ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑ
Παρεπιπτόντως ντιστεγκές είναι ο μάγκας (γιατί εγώ βοηθάω..άκου γκαργκουλ! πφφφφφφφφ...)

Προχθές..

Έλαβα ένα mail..
Είχε μια συμβουλή, είχε ειλικρίνεια, χιούμορ και δε ξέρω τι άλλο είχε ρε φίλε..
Μόνο μια πρόταση θυμάμαι.
Υπάρχουν φορές που μια πρόταση φτάνει για να μένεις ξύπνιος όλη νύχτα χαμογελώντας, άλλες φορές φτάνει απλά για να κοιμάσαι δακρυσμένος.
Αυτή η συγκεκριμένη πρόταση γέμισε το δωμάτιο, μου έκανε παρέα για να κοιμηθώ και νομίζω πως αν κοιτάξω πίσω μου τώρα που γράφω θα τη δω να περιμένει ακόμα εκεί.
Νομίζω πως είναι από εκείνες.
Ναι.
Είναι απ΄τις προτάσεις εκείνες που δε σβήνουν ποτέ.
Είναι τόσο αστείο το πώς κάποιος άγνωστος κάπου στο πουθενά.. μπορεί να γίνει παρέα, βόλτα, έννοια.
Πως μπορείς να χαίρεσαι που χαίρεται και να λυπάσαι όταν λυπάται.
Αστείο?
Δε ξέρω.
Εμένα μου φαινόταν χαζό.
Μέχρι που ήρθε κάποιο προχθές...και ένα ακόμα μετά από αυτό!
Και έχω στον υπολογιστή μου την απόδειξη πως μια πρόταση δε σημαίνει απολύτως τίποτα.
Και..
Έχω στον υπολογιστή μου την απόδειξη πως αυτός ..«ο όποιος» σκέφτηκε να στείλει την όποια γαμημένη πρόταση και την έγραψε τόσο προσεκτικά ώστε να μη φορτώσει, να σε κρατήσει μόνο..αυτός λοιπόν «ο όποιος» είναι φίλος σου.
Ψάξε μπας και έχεις και εσύ καμιά τέτοια απόδειξη στη ζωή σου, έστω στον υπολογιστή σου.
Ψάξε γιατί αν δε πιστεύεις αυτά που λέω εγώ να ξέρεις πως θα χάσεις και εγώ νομίζω έχω χάσει αρκετά και είναι καιρός να κάνω όσα θέλω.
Δε θέλω να κερδίσω..να ρεφάρω θέλω.
Να πω εδώ είμαστε, πατσίσαμε και προχωράμε..
Και για να το κάνω αυτό εγώ χρειάζομαι και τέτοιους φίλους.
Εγώ .
Χαζό?
Ε δε γαμιέται πες με χαζή.
Ο φίλος μου θα σου έλεγε. ..«όλοι οι χαζοί χωράνε!»


ΥΓ.Αυτό για όλους σας εδώ μέσα και για τον φίλο του προχθές μου που είναι καλά.
Κι αυτό είναι πάααντα καλό παίδες!
;p
Mααατς