Γαμημένος εφιάλτης…Γαμημένα όνειρα…
Ξαπλωμένος περιμένεις να σε λυπηθεί το σεντόνι της φαντασίας σου και να τελειώσει, να σκιστεί μπροστά στο φως της πραγματικότητας για να καταφέρεις να πάρεις μια ανάσα.
Μια ανάσα…
Σκοτεινή λίμνη, ένας λευκός κύκνος ακίνητος, λες και ήταν ραμμένος στα τοιχώματα της νύχτας από κάποιον παράξενο εργάτη που δουλεύει ασταμάτητα στο ασυνείδητο.
Κλαδάκια σπάνε γύρω του, πόδια σέρνονται κάπου κοντά.
Ο κύκνος μένει ακίνητος, πεθαμένος λες…
Τα μάτια του θολά, ψάχνουν γύρω με μια αγωνία που κρύβεται μέσα τους και δε φτάνει στο νερό ποτέ.
Μετά θόρυβος, πνιχτός…
Σκοτάδι.
Κραυγή θυμού και νερό που ταράζεται με μανία…
Σκοτάδι.
Η λίμνη άδεια, λεία ξανά…
Το μυαλό ψάχνει για το λευκό κομμάτι του ονείρου μα δε το βρίσκει ποτέ, πουθενά…
Στην άκρη του εφιάλτη, στα ξερόκλαδα του ύπνου που σιγά σιγά φεύγει, ένα κομμάτι παράξενου γυαλιού φωτίζει αχνά. Ένα μικρό, ματωμένο, λευκό απομεινάρι νεκρής φαντασίας.
Κι ο εφιάλτης τελειώνει…τα μάτια ανοίγουν και η αλήθεια είναι ακόμα πιο δύσκολη τώρα…
Αίματα στα χέρια, στο μαξιλάρι, στα μαλλιά σου…
Κόπηκες?
Έκοψες…
Μια ανάσα…
………………
Γαμημένα όνειρα…
