Είναι φορές που διαλέγεις μόνος σου να χαθείς.
Βουτάς μέσα σε εκείνο που σε κάνει να μην υπάρχεις και αιωρείσαι.
Τα μάτια σου αφήνουν πίσω τοιχώματα χωρίς αρχή και τέλος και το μυαλό στριφογυρίζει σε επιφάνειες τόσο λείες που η ελπίδα τις εγκατέλειψε.
Γλίστρησε και χάθηκε..
Σε ένα τέτοιο δωμάτιο έχω μπει και εγώ.
Δεν υπάρχει στο χώρο, δεν το ορίζει ο χρόνος. Είναι μια λέξη, είναι μια κίνηση στα δάχτυλα, μια αμήχανη αλλαγή στο περπάτημα ..
Έχει καθρέφτες παντού και βλέπω την ανάσα μου να γεννιέται και να πεθαίνει.
Βλέπω τις σκέψεις μου καθαρές να κοιτάζονται με ένα θράσος χυδαίο .
Ακουμπάω το χρώμα του υδράργυρου και αφήνω αποτυπώματα απ΄το σώμα μου ...
Γκρίζο και ασημί.
Λάμπουν όλα...
Δε μου ανήκει τίποτα σε αυτό το δωμάτιο αλλά θέλω τα πάντα.
Ξαφνικά...θέλω να χαθώ εδώ.
Επιλογή ΜΟΥ.
Ακόμα και η ψύχρα του καθρέφτη με ηρεμεί αυτή τη στιγμή.
Η αλήθεια του στα μάτια μου, είναι ότι λείπει απ΄τη φωνή μου.
Είναι ότι ψάχνω με μανία στα συρτάρια μου να φορέσω το πρωί και δεν υπάρχει πια.
Μη προσπαθήσεις να με βγάλεις από εδώ φίλε μου.
Θέλω να κάνω κύκλους μέσα μου μέχρι να μη χρειάζομαι καθρέφτες, μέχρι να θυμηθώ τη μορφή μου με κλειστά μάτια...να βρω τη φωνή που θα τους κάνει κομμάτια.
Άσε με να κοπώ με ένα κομμάτι μου ..θέλω να δω τι χρώμα θα έχει το αίμα μου όταν θα βγεί από μια αληθινή πληγή.
Θέλω να έρθει να την κλείσει η απόφασή μου να βγω.

Είναι φορές που διαλέγεις μόνος σου να χαθείς…
Εσύ για ‘σένα...