Πόσο μου αρέσει η αλήθεια.
Να μη τη ψάχνω. Να μου τη λες.
Να γελάω.
Να αλλάζω.
Να βλέπω τον όμορφο εαυτό μου κάθε μέρα και πιο πολύ.
Να φτιάχνω τον καφέ το πρωί.
Να κάνω μπάνιο γεμίζοντας τη μπανιέρα με νερό.
Να καπνίζω στο μπαλκόνι και να γελάω.
Να έχουν όλα χρώμα και γεύση ξανά.
Να μην είμαι σκιά.

Πόσο μου αρέσουν οι ευκαιρίες.
Αυτές που σου χτυπάνε νύχτα το κουδούνι και χαμογελούν.
Αυτές που όταν κοιμούνται ήρεμα νιώθεις κομμάτι τους.
Αυτές που τα καταφέρνουν μόνες τους τόσο καλά που αν δεν τις έβλεπες θα έχανες τα πάντα.
Που είναι ζωή κρυμμένη πίσω από φόβους.

Μου αρέσουν τα χάρτινα όπλα και οι ψεύτικες μάχες. Γιατί χόρτασα και δεν τις θέλω πια.
Μου αρέσουν οι πληγές που άφησαν σημάδια για να ξέρω να τα αναζητώ.
Για να με αναγνωρίζουν.
Μου αρέσουν οι ημέρες που είμαι μόνη μου γιατί βρίσκω τους λόγους που σιχαίνομαι τη μοναξιά.
Μου αρέσουν οι νύχτες γιατί ονειρεύομαι όσα θέλω και λείπουν.

Μου αρέσει η φωνή σου και η μυρωδιά στο λαιμό σου.
Μου αρέσουν τα δάχτυλά σου και το δέρμα σου.
Οι διαφορετικές γκριμάτσες μιας ημέρας και οι κινήσεις στο σώμα σου τις νύχτες.
Μου αρέσουν οι λέξεις που κρύβουν φιλιά και τα αγγίγματα που κρύβουν επιθυμίες.

Και εσύ.
Μετά από όλα αυτά και για όλα αυτά...

Μου αρέσεις εσύ....