Δώδεκα η ώρα λένε βγαίνουν τα φαντάσματα.
Πότε όμως?
Ποια μέρα?
Χθες.
Τα δικά μου.
Γέμισαν το μυαλό μου με τους ήχους απ΄τις αλυσίδες τους και σταμάτησα να ακούω.
Περπατούσαν μέσα στα μάτια μου και σταμάτησα να βλέπω.
Με φόβισαν και έβγαλα νύχια και μαζεύτηκα.
Είμαι 33 και φοβάμαι ΑΥΤΑ τα φαντάσματα... γελοίο δεν είναι?
Είναι 33 κι ακόμα με κυνηγάνε.
Σήμερα που γύρισα σπίτι έβαλα τη σκιά μου να κοιμηθεί στον καναπέ και έκατσα και της μιλούσα για να μη νιώσω μόνη μου.
Για να μη κάνω το ρολόι μου να χτυπήσει Δώδεκα.
Να μη βγουν.
Διάβασα κάπου αυτά που θέλω να σου πω.
Θα καταλάβεις.
Όπως καταλαβαίνω τώρα πια και εγώ πως είναι όλα μέσα μου φαντάσματα.
Δικά μου. Παλιά και σκονισμένα.
Υπομονή μέχρι να ξαναπάει Δώδεκα.
Τότε ...πρόλαβε με...πάρε με αγκαλιά και εγώ θα τα παλέψω.
Άκου...
"(…) Έτσι θα είμαι.
Άνθρωπος, όπως με θες.
Ενήλικος.
Να μου λες πως όλα τα μπορώ και να μην είναι λάγνο ψέμα. Μια μικρή Ινδία μέσα στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Τυλιγμένη στο λευκό σεντόνι μου, οκλαδόν στο χαλάκι μου. Θα κάτσω εκεί. Να διαλογιστώ. Να αγαπήσω δίκαια.
Να πεινάσω.
Μέχρι να φύγουν οι Άγγλοι. Μέχρι να φύγουν οι δαίμονες. Με μια λευκή σημαία.
Με λίγες σκέψεις παραπάνω. Παγιωμένες.
Αν είσαι πραγματικά δυνατός, τίποτα δεν έχω να φοβηθώ.
Αν είσαι πραγματικά εδώ και είμαι και εγώ δυνατή, δίκιο έχεις, όλα τα μπορώ...
Σαββατογενημένη -Μ.Κάραλη
