Ρήματα

Ξέρω

Έχω

Θέλω

Θα προσλάβω κάποιον να μου μιλάει το βράδυ πριν κοιμηθώ.Θα τον πληρώνω για να μου λέει καλημέρα και να βλέπουμε μαζί τη βροχή που με κλειδώνει.

Χρειάζομαι

Αξίζω

Ο καιρός με τον εαυτό μου ...πήρε ένα μαύρο μαρκαδόρο και έγραψε μπροστά από κάθε ρήμα μου ένα τεράστιο ΔΕΝ.

Και καλά έκανε.

Θα προσλάβω κάποιον να τρίψει με οινόπνευμα το μαρκαδόρο. Να του λιώσουν τα χέρια ρε, δε με νοιάζει...Πληρώνω εγώ σου λέω.

Κι αν μου τελειώσουν τα λεφτά θα του πώ όλα μου τα αστεία και όσες ιστορίες κρύβει το μυαλό μου.

Ότι χρειαστεί θα πω για να μείνει.

Και καμία αλήθεια μου για να μη τρομάξει.

Να μου κάνει παρέα κι ας κρύβομαι.

Γιατί ο καιρός μου μ'εμαθε πως ΔΕΝ γίνεται αλλιώς.

Κοιμάμαι

Τρώω

Γελάω

Θα του πω να μιλάει πίσω απ΄την πόρτα πριν την ανοίξω.

Να κάθεται μαζί μου στο τραπέζι.

Να με μαλώνει όταν σκοντάφτω και να με πιάνει όταν πέφτω.

Θα του πω να με παίρνει που και που τηλέφωνο να με ρωτάει αν έφαγα, αν πονάω κάπου κι αν προσέχω μη κρυώσω τώρα που είναι χειμώνας.

Μιλάω

Αισθάνομαι

Θα με σκεπάζει τη νύχτα και θα με αφήνει να ακουμπάω τα πόδια μου στα δικά του για να ζεσταίνονται.

...............

Θα προσλάβω κάποιον να με κάνει να πιστέψω πως δεν υπάρχουν ΔΕΝ.

Γιατί ο καιρός με ζωγραφίζει με το μαύρο μαρκαδόρο του και νομίζω πως σε λίγο

απλά...

ΔΕΝ θα Υπάρχω

In ruins ...λοιπόν

Δικοί μου άνθρωποι, στενοί...ξύσαν την επιφάνεια.
Έτσι έγινε η αρχή.
Θες που τα θεμέλια ήταν σαθρά, θες που χτίστηκαν πολλά με τον καιρό από πάνω και δεν άντεξαν...
Δε ξέρω.
Έπεσαν. Έπεσα.
Όχι ολόκληρη όμως..
Κάποια κομμάτια έστεκαν στη θέση τους πεισματικά για καιρό...
Αυτά τα έριξα μόνη μου.
Εγώ.
Τα λίγα που απέμειναν. Τα όσα..
Εγώ και ο εαυτός μου.
Καλό?
Ε και?
Αφού ξέρεις την ιστορία..
Κοιτάς για λίγο τα ερείπια και πνίγεσαι απ΄τη σκόνη που μπαίνει σε μάτια και ρουθούνια..
Έτσι πρέπει. Αυτό είναι το σωστό.
Να πνιγείς να καταλάβεις σου λέει ...
Αρκεί να'ναι για λίγο όμως.
Αν είναι και μείνει η σκόνη παραπάνω συνηθίζεις.
Όπου πηγαίνεις παίρνεις και λίγη απ΄τη σκόνη σου μαζί για ασφάλεια. Να κρύβει ότι μελάνιασε όταν γκρεμίστηκες.
Και περιφέρεσαι σκονισμένος και κρυμμένος και δε πας πουθενά.
Ναι, την ξέρεις την ιστορία.
Αυτό που δε ξέρεις είναι πόσο καλά με έκανε ο ήχος απ΄το διπλανό δωμάτιο.
Καλά.
Κι ας είμαι μες στις σκόνες μου ακόμα..
Χτίζεις ε?
Αν είχα ένα καθρέφτη τώρα καθαρό είμαι σίγουρη πως θα'βλεπα το χαμόγελό μου.
Το νιώθω να σχηματίζεται ρε.
Πρώτη φορά κοιτάω τα κομμάτια μου και χαμογελάω...

Και εγώ χτίζω...αμέ.
Τώρα που σε ακούω δίπλα νομίζω θα προσπαθήσω ακόμα πιο πολύ.
Γιατί ξέρω οτι γκρεμίστηκες και έπεσες στον ουρανό.
Τσακίστηκα στην άμμο αλλά... κυρία!

Μη νομίζεις ...ένας τοίχος μας χωρίζει όλα τα ακούω από εδώ κι ας μη μιλάω ποτέ.

...μόνο να μωρέ...

θυμήσου,


να πιούμε και έναν καφέ σαν άνθρωποι.
Όταν θα είμαστε άνθρωποι.

Ο χορός της σιωπής...

Μια ταινία θυμάμαι.
Να πρέπει να σκεφτώ για να απαντήσω...
Κουλουριασμένη σε ένα καναπέ με μια κουβέρτα.

Έκανα ότι μπορούσα για να χαμογελάσω
...Σε ονειρεύτηκα ή με ονειρεύτηκες εσύ?
...Μη με αγγίζεις. Έλα αύριο.

Με φθείρει, με λυγίζει.
Που είσαι όταν σε χρειάζομαι?

Μια φορά στη ζωή βρίσκεις κάποιον που αλλάζει τον κόσμο σου. ...Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να πω. Απλά κράτα με.

Ατέλειωτες νύχτες μ' αφήνουν να νιώσω.
Τα φώτα σβήνουν άσε με να νιώσω...
............
Δε θα καταλάβεις ποτέ τι κρύβει το σκοτάδι μέσα του.
Τι κρύβεται μες στο μυαλό μου.

Τρομακτικά πλάσματα σέρνονται, γεμίζουν το κρεβάτι σου.
Σύντομα θα τον νοιώσεις να σέρνεται στο μυαλό σου.

Αυτό είναι το χρώμα μου, αν το θες.
Αυτή είναι η προσφορά μου, πάρτη αν τη θες.
Μακάρι να΄ξερα που ανήκω.
Πες μου αλήθεια...πως με βρήκες?

Πάρε ανάσα... Μη φοβάσαι να νοιαστείς. Φύγε μα μη με αφήσεις.

Μίλα μου

Σιωπή

Είναι εύκολη η σιωπή.

Δε θα αφήσω κάτι που χρειάζομαι. Θα περιμένω δίπλα σου ώσπου να κοιμηθείς.

Όλα όσα κάνω καμιά φορά...δεν είμαι εγώ μα κάποιος άλλος.
.
.
.
.
.
Τελείωσε ο χορός.
.
.
.
Είμαι εδώ.
Εσύ?

Θολά όλα...
και αυτά που κάποτε ήταν ξεκάθαρα.
Κι αυτά ακόμα...έγιναν κισσός οι αμφιβολίες και τα έπνιξαν.
Μουσική μόνο για 'μενα, τσιγάρο στο αυτοκίνητο...και όλα γύρω νύχτα.
Κλειδωμένα καλά.
Πως περνάς?
Αντέχεις?
Τις φορές που είσαι μόνη...προσέχεις?
Καρτελάκια με ερωτήσεις κρέμονται απ΄το τιμόνι μου...χάρτινα καρτελάκια από αυτά που λιώνουν στη βροχή.
Και μετά μουντζούρες να μη θυμάμαι τι ρώτησα, τι με ρώτησαν...
Μόνο το πρόσωπό σου δε μουντζουρώθηκε ποτέ, μόνο αυτό δεν έλιωσε καμιά βροχή μες στο μυαλό μου.
Δεν έχει σημασία....
Καρτελάκι και αυτό και έξω απ΄το παράθυρο...γιατί έτσι πρέπει.
Πόσα πρέπει .....
Κάθε πρωί πλένω το πρόσωπο και βάφομαι με χίλια από αυτά, να σβήσει η μέρα μου όσα χρειαστεί να μείνει η νύχτα μου με όσα πρέπει!
Να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου να ονειρευτώ μια άκρη.
Μια άκρη που να μην είναι χάρτινη, που να μη λιώνει στη βροχή και να μην είναι
αυτή που πρέπει....
Καληνύχτα λοιπόν και μικρά χαρτονένια φιλιά.
Ελπίζω να μη βρέξει......

17 του μήνα πάλι και κεράκι σε μια φωτογραφία και γράφω στο μπαλκόνι με κρασί και τσιγάρο και ζακέτα...

Ήσυχα είναι εδώ...για απόψε είναι φοβιστικά ήσυχα και το τραγούδι είναι το βράδυ μου ή το βράδυ μου είναι το τραγούδι και όλα έγιναν ένα και δε ξέρω πια...

Άι χάσου μυρμηγκάκι και άι χάσου ανθρωπάκι και άντε γαμήσου φόβε και έλλειψη και θλίψη και μοναξιά και άντε γαμήσου σύμπαν απόψε για να ολοκληρωθεί η ησυχία..

Έτσι απλά.

Απλά όλα.

Όλες οι μέρες γίναν ίδιες πια, στα 33 μου...μεγάλη κουβέντα.

Δε θέλω να την αποδεχθώ γιατί για να το κάνω πρέπει να μου την αποδείξω και ξέρω ότι μπορώ...και δε θέλω. Δε θέλω να το ακούσω από μενα αυτό γιατί τότε θα' μαι σίγουρη πια.

Καλύτερα να πιω κι άλλο κρασί μέχρι να προλάβουν να κρυφτούν όλα στη θολούρα του μυαλού μου και να μη με νοιάζει καμία απόδειξη, κανένα τέλος.

Ρε μαμά....με ξέρεις καθόλου?

Ρε πες μ' ακούς στον ύπνο σου τα βράδια ή σου μιλάω άδικα?

Θα ρθείς λίγο να μου κάνεις παρέα? Δεν είμαι μακριά...Ένα τηλέφωνο δρόμος είμαι και εκείνο το τηλέφωνο δεν το'κανες ποτέ. Όλος ο κόσμος να το κάνει δεν είναι το ίδιο ...δεν είναι εσύ.

Θα κλείσω όλες τις γραμμές μου απόψε....δε θα σε αφήσω να τις περάσεις ποτέ ξανά...

Ακούς?

Όχι ε?

Καλά...

Απλά καλά...

Όμορφα που ήρθε ο χειμώνας μου...τον αγαπάω. Είναι ένας άνθρωπος με μαύρα ρούχα και κασκόλ, με τα χέρια στις τσέπες και χιόνια στα μαλλιά του και τον αγαπάω.

Δε με νοιάζει αν είναι και δικός σου...

Για μένα είναι...για μένα ήταν πάντα.

Κρασί....?

Βλέπω και ένα κομμάτι ουρανό από εδώ και αν τύχει στο κομμάτι μου να πέσει το φεγγάρι τότε ξενυχτάω...κάθομαι με τις ώρες μαζί του. Είναι που δε ξέρω πότε θα ξανάρθει από εδώ.

Κρυώνω τώρα ρε...θα την κάνω.

Ποιος νοιάζεται για όλα ρε.....

Ποιός ψάχνει...

17 πάλι.....

Οι άνθρωποι δε χωράν σε χαραμάδες....
Μη κοιτάς.
.
.
.
.

Να το γράψω 100 φορές, να το μάθω...να το θυμάμαι.
Να μάθω να το θυμάμαι.

Ο τρελός

Σκοτάδι πάλι....μαλακία όνειρο γαμώτο.

Ξυπόλητος πάλι....άσε ξέρω που θα πάει το έργο το΄χω ξαναδεί.

Περπατούσε πάνω στο.... κάτσε...στον ουρανό?

Πάνω σε αμέτρητα αστέρια που έκαναν τις άκρες των δαχτύλων του να φωτίζουν σαν πυγολαμπίδες.

Μπροστά... το φεγγάρι, λεπτό σαν ένα της βλέφαρο, σαν τα χείλη της λίγο πριν χαμογελάσουν.

Το ήξερε αυτό το χαμόγελο απ΄τη πρώτη στιγμή που το είδε, το αναγνώρισε ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Δικό του ήταν.

Γι' αυτόν και μόνο.

Κοίταξε πάνω και είδε ...εικόνες μισές. Τον πατέρα του να τρώει μεσημεριανό θυμωμένος, τη μάνα του να κλαίει μπροστά σε ένα σπίτι, την αδερφή του να απομακρύνεται ανάμεσα σε ανθρώπους χωρίς πρόσωπο. Το φίλο του τον Α. που χάθηκε μέσα στις μέρες της ωριμότητας και την οικογενειακή ζωή.

Αυτός? Κάπου θα είναι και αυτός.

Μοναχικός, δυσπρόσιτος, παράξενος τύπος...

Αυτός.

Μαλακίες θα λέμε απόψε....θεωρίες της νύχτας και του ζαλισμένου απ΄το ποτό μυαλού?

Που και που τα πόδια βυθίζονταν σε κρύο μαύρο πηχτό τίποτα. Αυτό που κάλυπτε τα πάντα κάτω απ΄τα αστέρια. Για εκείνες τις στιγμές έπιασε τον εαυτό του να φοβάται, μη πέσει.

Μια ζωή αυτό φοβάται...μη πέσει.

Και εσύ τον νομίζεις παράξενο...

Τον έριξαν κάτω πολλά και τώρα πια δε ξέρει, δε μπορεί να σκεφτεί με τι θα μοιάζει το επόμενο. Κι έτσι διάλεξε να μη μιλάει. Να αφήνει τους πάντες να νομίζουν πως τον ξέρουν, πως έχουν βρει τα κουμπιά και τα χούγια του, το μυστικό χαμόγελο και το αληθινό δάκρυ.

Τίποτα δε ξέρουν. Είναι ένας παράξενος..που έπεσε κάποτε και δε το θέλει ξανά.

Προχωράει αλλά το φεγγάρι φαίνεται να μην έρχεται με τίποτα κοντά.

Όπως εκείνη.

Δεν τη κατάφερε ποτέ να' ρθει κοντά. Πιο μακρυά την έστειλε, τόσο μακριά που δε τη φτάνει ούτε η σκέψη του. Παράξενη κι αυτή.

Γι 'αυτό έγιναν όλα.

Σιγά σιγά τα μάτια συνηθίζουν και διακρίνει περισσότερα γύρω απ΄τις γάμπες του.

Μικροσκοπικοί σκοτεινοί καθρέφτες είναι στημένοι παντού.

Τι λέμε ρε τώρα? Πάλι εφιάλτη ρε....

Μα πάνω τους έχουν σταθερές εικόνες. Κοίτα ...Αυτήν έχουν παντού.

Να τους κλοτσήσει θέλει όλους να γίνουν κομμάτια πιο πολλά κι απ΄τα αστέρια. Να μη τη βλέπει.

Κι ας τελειώσει εδώ ο εφιάλτης..

Μα θέλει και να τη δει λίγο ακόμα. Μια φορά ακόμα. Χίλιες φορές ακόμα, χίλιες φορές για χίλιες νύχτες. Νύχτες που δεν υπήρχε και δεν την έβλεπε.

Ο τρελός..

Από μικρός είχε μάθει το κόλπο...να κοιτάζει ψηλά όταν βουρκώνουν τα μάτια για να μη δακρύσει. Γιατί ήταν άντρας και οι άντρες δε δακρύζουν. Μόνο πέφτουν...ξανά και ξανά.

Μόνοι τους..

Κάποιες φάτσες άλλαξαν εκεί πάνω. Χάθηκαν μερικές και άλλες ξεθώριασαν.

Μα πως? Αυτές δε θα' πρεπε να ξεθωριάζουν..

Να το φεγγάρι. Να το ρε. Ένα βήμα είναι μόνο...

Θα το πιάσει...

Θα το πιάσει?

.................

Μη τον κοιτάς που σπάει καθρέφτες στο σκοτάδι. Ένας παράξενος είναι που έπεσε και δε το θέλει ξανά.....

Κάποια πράγματα δεν τα δέχομαι αμέσως...τα αναλύω.

Κάποια δεν τα δέχθηκα ποτέ.

Καιρός είναι μάλλον...

Να ξεκινήσει ο χειμώνας μου καθαρός. Λευκός και καθαρός.

Όπως εγώ.

Ξέρω εσύ δε με βλέπεις έτσι.

Παράξενο γιατί όσο κι αν προσπαθώ να ντυθώ μαύρη ....η γλώσσα μου βγάζει μόνο λευκό.

Πες μου πότε θα μου δώσει κάποιος λευκό?

Πότε θα πάψει να με νοιάζει...

Μπορώ να γίνω μητέρα μου? Αυτή τη στιγμή ....

Μια μητέρα δική μου..

Είναι το πιο βαθύ μυστικό μου και η πιο μαύρη σελίδα μου.

Να κάτι που ποτέ δε θα γίνει λευκό.

Κι ας μη το δέχομαι.....

Κι ας μαζεύω όλη τη σκόνη απ' όλες τις κιμωλίες του κόσμου για να το βάψω δικό μου!

Θυμώνω.

Κι όσο θυμώνω γι' αυτό τόσο μικραίνω......σε μια γωνία με φόρεμα πράσινο και γόνατα μελανιασμένα.

Μπορώ να γίνω μητέρα μου?

Θα με πάρω αγκαλιά και θα φύγουν όλες οι μελανιές και το φόρεμα θα γίνει λευκό...όλα θα γίνουν λευκά...

Να ....πάλι μελάνιασαν τα γόνατα....

Awake

Βροχή..πολύ βροχή...
Νομίζω πως οι μαλακίες είναι μικρούτσικα εντομάκια με μικρούτσικα φτεράκια και περιφέρονται γύρω σου χωρίς να τις καταλάβεις. Που και που κάποια σε διαλέγει και τσουυυυπ έρχεται με τα φτεράκια της η πόρνη και κολλάει στο πετσί σου. Περνάει τα πάντα σου!
Και σε ρουφάει όσο τη θυμάσαι και μεγαλώνει και σε πνίγει, σε θολώνει, σε μικραίνει...στο μυαλό και στην ψυχή. Και μετά ακολουθούν κι άλλες ...κι άλλες...
Ξαπλώνω λίγο ακούγοντας τη μανία του νερού....να αδειάσω το κεφάλι μου.
Γύρισα απ΄τις διακοπές και έπεσα πάνω σε έδαφος ανώμαλο. Με ενημέρωσαν αυθόρμητα και με μεγάλο θράσος πως έχασα κάτι δικό μου. Ολόδικό μου. Από αυτά που σου φορτώνει η ζωή με το που ανασαίνεις χωρίς καν να σε ρωτήσει. Από αυτά που δε χρειάζεται να αποδείξεις ή να σου αποδείξουν πως στην ούγια τους έχουν τα δικά σου αρχικά. Από αυτά που για να πάψουν να' ναι δικά σου πρέπει να φύγει η ζωή από μέσα τους ή από 'σένα Κι όμως....
Όχι πια σου λέει....Έξω...λέει... Ένα λιγότερο. Δύο? Έχει σημασία?
Άντε γαμήσου λέω εγώ...
Μου' ρχεται στο μυαλό εκείνο το τραγούδι,"δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός.."
Κι αν τρέφονται απ΄τη μνήμη σου..καλό είναι να ξεχνάς. Για να πεθαίνουν.
Να σταματάνε να κουνάνε τα φτεράκια τους και να ξεκολλάνε μια μια οι γαμημένες από όπου κάθονταν και σε ρουφούσαν. Θα μείνουν μικροσκοπικά σημάδια αλλά δεν έχει σημασία. Τι έχει σημασία?
Φοβάμαι τους κεραυνούς. Τουλάχιστον αυτοί ξέρω γιατί με φοβίζουν. Έτσι πρέπει...Οι άλλοι όμως? ..
Αναρωτιέμαι. Μακάρι να μπορούσα να σου εξηγήσω τι...
Στην Κρήτη ήμουν μόνη σε ένα καφέ και έγραφα, ήρθε ένα σκυλί και κάθισε κάτω απ΄τα πόδια μου. Κοιτούσε απέναντι τη θάλασσα τόσο μα τόσο θλιμμένο...
Προσωρινή παρέα εγώ. Ίσως όσο ήσυχη έπρεπε για να' ναι ασφαλές. Προσωρινή παρέα κι αυτό, όσο έπρεπε για να νιώσω πως προστατεύω κάποιον.
Θα' θελες να ήμασταν πολύχρωμα γυαλιστερά ψαράκια για να βουτήξουμε και να χαθούμε εκεί μέσα φίλε....Κι εγώ θα΄θελα. Έλα κοντά να δω τα μάτια σου και να σου πω...
Δε θα γίνουμε ποτέ!

Το πολύ πολύ να συναντηθούμε για στιγμές....για ένα τσιγάρο και λίγη παρέα.


Δεν έχω εγώ μικρή ψυχή να μη γαμήσω....
Ξύπνα να τους ξεχάσουμε ρεεεεεεεεεεεεεε!

.................Μαλακίες!