Όνειρο πες πως είναι…Η εικόνα μπροστά σου αρχίζει αργά να ξεκαθαρίζει. Τα χρώματα ζωντανεύουν ενώ από μακριά ακούγονται σφυρίγματα πουλιών, φλύαρο θρόισμα φύλλων και ο ήχος από γάργαρο νερό που γλείφει πέτρες στο πέρασμά του.
Βρίσκεσαι θεατής σε ένα κομμάτι ζωής ξένο μα τόσο όμορφο που διαλύει όλες σου τις αναστολές.
Κάτω απ΄τα πόδια σου χωμάτινο μονοπάτι σε οδηγεί σε ένα ξέφωτο. Το φως ενός μακρινού ήλιου αφήνει λίγες αχτίδες να παιχνιδίζουν γύρω σου αποκαλύπτοντας χρώματα που δε μπορείς να ονομάσεις. Οι λέξεις δε φτάνουν για να ανασάνουν οι τόσες αποχρώσεις του ονείρου αυτού.
Περπατάς αργά αλλά σίγουρα. Ξέρεις πως θέλεις να φτάσεις σε εκείνο το γάργαρο νερό που μάγεψε τα αυτιά σου από την πρώτη στιγμή. Καθώς τα πόδια σου βυθίζονται στο μουσκεμένο από την πρωινή υγρασία χώμα, πλέκεις στο μυαλό σου χίλιες εικόνες.
Ένα όνειρο μέσα στο όνειρό σου.
Σενάριο για να ζήσεις μια στιγμή έστω, πριν να φτάσεις στο μελλοντικό σου «τώρα». Ένα τώρα που αναζητούσες καιρό και θα το κρατήσεις ώσπου να γίνει «πάντα».
Σκέψου…
Θα είναι ένα πανέμορφο ποτάμι αγκαλιασμένο από τα πιο άγνωστα λουλούδια.
Πλατάνια θα ξαπλώνουν πάνω του και θα αφήνονται να τα παρασέρνει το παγωμένο χάδι, η υγρή ανάσα του…σχεδόν ερωτικά. Θα τρέξεις και θα βυθίσεις τα δάχτυλά σου μέσα σε ότι είναι αυτό που γέννησε τον ήχο που σε ξέθαψε απ΄τον ύπνο.
Θα καθρεφτιστείς πάνω του μέχρι να μάθεις κάθε γραμμή του προσώπου σου όπως θα στην περιγράψει το διάφανο νερό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από αυτή που κρατάει το δικό του νερό.
Κι όταν σε μάθεις και νιώσεις γεμάτος , θα πετάξεις κάθε ρούχο από πάνω σου και θα βυθιστείς στον υγρό κόσμο του. Θα αφεθείς εκεί μέσα ανίσχυρος, παραδομένος ..μια πέτρα μικρή στην ανεξερεύνητη ψυχή του. Να σε παρασέρνει, να σε αλλάζει, να γίνετε ένα όταν θα σκορπιστείς σαν σκόνη μέσα του.
Το μονοπάτι ανηφορίζει και παραμερίζοντας τους τελευταίους θάμνους βρίσκεσαι εκεί επιτέλους. Η εικόνα σου κλέβει την ανάσα…ρουφάει μέσα της ότι έχει απομείνει από εσένα.
Γέλια…
Μα πώς…
Στο βάθος του ονείρου σου μια φιγούρα πλατσουρίζει και γελάει, γελάει με όλη της την καρδιά. Έχει τα «πάντα», τους ανήκει και της ανήκουν.
Όμορφο …
Γυρίζεις πίσω πατώντας πάνω στα ίδια βήματα που σε έφεραν εδώ.
Η εικόνα γίνεται αχνή και τελικά σβήνει..
Χαμογελάς …
Θεατής σε ένα κομμάτι ζωής ξένο μα τόσο όμορφο ...
Πες μου δεν ήταν όμορφα απόψε?
Κι ας ήταν ένα όνειρο μέσα στο όνειρό σου....
