Στη σιωπή..

Μπορεί η σιωπή να προστατεύσει?
Μπορεί να δώσει χρόνο, ευκαιρίες, να λύσει αιώνια ερωτηματικά και να σου επιστρέψει όσα χάθηκαν όταν μιλούσες δυνατά?

Το να σε φιμώνει κάποιος γιατί νομίζει ότι έτσι θα γίνεις σωστός,
είναι ίδιο με το να φιμώνεις εσύ τον εαυτό σου για να μη κάνεις λάθος?

Είναι αστεία ή ίσως τραγικά ειρωνική η πορεία που παίρνουν κάποια πράγματα στη ζωή.
Ξεκινούν μακρινά, ξένα και στην πορεία σε συναντούν και τα κάνεις δικά σου ..έτσι άβουλα, ασυναίσθητα.

Και τότε το κόκκινο μαντήλι με το οποίο έπαιζες τυφλόμυγα μικρός γλιστρά και μπαίνει μπροστά στο στόμα..και έχεις επιλογή να το σκίσεις ή να το συνηθίσεις..

Αλλά έχεις δεθεί με αυτό το κομμάτι πανί..έχει αναμνήσεις..έχει τη μυρωδιά της ζωής σου ως τώρα και τελικά το συνηθίζεις και δε μιλάς πια..

Αρκείσαι να κοιτάς εκείνους που μοιάζετε..

και όπως χθες έτσι και απόψε στον ύπνο σου με χείλια που τρέμουν.. θα παλεύεις για να λύσεις ένα κόκκινο μαντήλι...

και θα είναι αργά..

En negrita..

Θα σε φτιάξω αγνό και διάφανο
Θα με φτιάξεις λεπτό και ασθενικό

θα τραβήξω γραμμές μαύρες για τα μαλλιά σου
θα κάνεις τα μάτια μου να μοιάζουν δυο σκιές

θα σου δώσω ένα χαμόγελο αθώο σαν αυτά που ονειρεύομαι
θα μου χαράξεις την εικόνα της γαλήνης στο πρόσωπο

θα νυχτώσει και δε θα σταματήσουμε
μέχρι να γεμίσουμε το κενό με γραμμές...

μέχρι να ζωγραφίσουμε ο ένας τον άλλο
ο ένας στον άλλο..

Mirar..

Κοιτάζω
μέσα μου.. και θυμάμαι
μέσα σου..και ξέρω.

Σκέφτομαι την αρχή και χαμογελάω,
κρατιέμαι απ'το σήμερα και αδιαφορώ,
θα έρθει ένα αύριο και ούτε καν με νοιάζει..

Σε ένα τζάμι θαμπό απ΄την ανάσα της βροχής
ένα απόγευμα που ο ουρανός το ξέχασε.
Κοιτάζω όσα περνάνε μέσα απ΄το γυαλί του παραθύρου μου και ονειρεύομαι
με μάτια ανοιχτά.

Και ακούω τη μουσική της σιωπής και δε χρειάζεται ακόμα να κλείσω τα μάτια.
Στο πάτωμα του μυαλού μου σκόρπισαν όλα τα φύλλα του βιβλίου και δε θα αφήσω την ψυχή μου να σκύψει να τα βάλει σε σειρά. Θα χρειαστεί να γυρίσω και δε θέλω ακόμα..

Χαθήκαμε πίσω απο δέντρα που εμείς φυτέψαμε, ο κάθε ένας για τον εαυτό του.
Αφήσαμε την ώρα και περνούσε και οι αποφάσεις σέρνονταν ενώ εμείς αδιαφορούσαμε.
Η σκιά από το γυάλινο σούρουπο ήρθε φορώντας την αλήθεια και εμείς κοιτάμε..αλλά δε βλέπουμε πιστή μου παρέα..

Όλοι φύγανε για ένα προορισμό, εμείς μείναμε πίσω μουδιασμένοι..
Μου ζήτησες να διαλέξουμε πορεία, να μπούμε σε δωμάτια και εμείς όπως και οι άλλοι.
Να τα ντύσουμε και να τα ονομάσουμε "σκοπό" , να τα γεμίσουμε για να νιώσουμε ολόκληροι όπως οι άλλοι. Μεγαλώσαμε πια πρέπει να γίνουμε "άλλοι"..

Είμαι καλά εδώ που στέκομαι, είμαι καλά χωρίς δωμάτιο..
Θα πάμε να βρούμε τους άλλους και θα γελάσουμε μαζί και πάλι..θα δείς.
Βγες απ΄το πρέπει λίγο και αν θες ακόμα..φύγε για το δικό σου προορισμό.
Για ΄μένα θα'σαι πάντα ίδια και εγώ θα είμαι ίδιος για να με βρείς..

Οι τελευταίες νότες της σιγής με αφήνουν να αναρωτιέμαι γιατί περπατάμε σε μονοπάτια που χάραξαν χίλιοι άλλοι?
Άραγε το παιδί βαθιά μέσα σου και μέσα μου μας άφησε? Μήπως εμείς το λησμονήσαμε σφαλίζοντας όλες μας τις αισθήσεις?

Τώρα που η νύχτα μπήκε στο δωμάτιο, τώρα που σταμάτησε ως και η σιωπή για να ακούσει..
Δε βλέπω τίποτα στο τζάμι και η ψυχή μου ξάπλωσε πάνω στις σκόρπιες σελίδες.
Δε θα κλείσω τα μάτια όμως ..θα ψάξω να βρω το μονοπάτι που δεν πήραμε να περπατήσω.
Φεύγω εγώ και αν είναι θα σε βρω εκεί ....

1/2..

Άπόψε θα φτιάξω μια ιστορία και τις σκέψεις θα τις αφήσω μισές,
θα βάζω μόνο το φως και εσύ θα ζωγραφίζεις σκιές.
Θα σε κάνω να γελάσεις και πάλι,
θα βγάλω το πιο γλυκό χρώμα του ονείρου και θα το απλώσω μπροστά σου
για να γλιστράς.
Δε θα φωνάξω καμία λέξη, θα αφήσω τις γραμμές μου κενές
να γράψεις όσα γυρίζουν και δεν σταματήσαν ποτέ.
Θα έχει αρχή η ιστορία για εμένα, το τέλος θα το δείς μόνο εσύ..
θα την πάρεις μαζί σου για πάντα και θα τη σκίσεις όταν δε θα είναι αρκετή.

Σχεδιάζω.. να φύγεις απόψε και θέλω να φτιάξουμε μαζί
έστω και μια ιστορία μισή..

Στριπ-tease?

Χμμμμμμμμ..είπα αφού έχει περάσει καιρός που κάνουμε παρέα να ξεφλουδιστώ λίγο έτσι για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα..και για να ανέβω λίγο και εγώ..

Τσιγαράκι, καφεδάκι και τα πετάμε...πάμε?

ΑΚΟΥ ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ..

Λεπτή, μελαχρινή, όχι και κατσίμαυρη..κατα τα άλλα είμαι αυτή που θα περάσει δίπλα και δε θα καταλάβεις μία.
Θα με βρεις στη γαλαρία του λεωφορείου, στο παράθυρο στο τρένο, το διάδρομο στο θέατρο και τις γωνίες στα καφέ..(σαν τις κατσαρίδες!!).Ποτέ δε θα είμαι στο κέντρο δωματίων, σε μέρη "in" και με πολύ κόσμο..(εκτός αν είναι συναυλία ρε παιδί μου!)
Μου αρέσει η ηρεμία και είμαι καλά όταν είμαι ανάμεσα σε "δικούς μου" ανθρώπους, μου αρέσει ο χαβαλές και οι βραδιές με φίλους, πολύ γέλιο και πολύ αλκοόλ!
Είμαι τύπος ρομαντζαρέ μέχρι αηδίας-πιστεύω βλέπεις στη σερεντιπιτίαση και το κατακούτελο αξιντάν- και έχω κλάψει 300 φορές στο Ghost!

Θα με δεις να περπατάω χαμογελώντας.. κουκουλωμένη με το αγαπημένο μου κασκόλ και ακούγοντας μουσική τα χειμωνιάτικα πρωινά και θα γκρινιάζω ασύστολα το καλοκαίρι για τη ζέστη.
Αποφεύγω τον ήλιο και προτιμώ να βγαίνω απογευματάκι ή νύχτα (πάλι σαν τις κατσαρίδες...το περίμενε κανείς ε??)
Δε θα φορέσω ποτέ κόκκινο, πορτοκαλί ή κίτρινο γιατί απλά τα σιχαίνομαι..τραβάνε προσοχή και ποιος τη θέλει-όχι εγώ. Έχω όμως ένα κάρο μαύρα, άσπρα, γκρι και ΜΩΒ! (έλα..ούτε αυτό το περίμενε κανείς!)Δε με χαλάει να είμαι "αόρατη" και όταν θέλω να με καταλάβει κάποιος ..θα με καταλάβει ΔΕ ΠΑΙΖΕΙ!

Μιλάω πολύ (ρωτήστε τον it is..) αν το βουλώσω σημαίνει ότι είμαι σκατά, ότι σιχαίνομαι αυτούς που είναι στην παρέα ή ότι βρέθηκε κάποιος που μου αρέσει τόσο πολύ το πως μιλάει που δεν γίνεται να κουνηθώ (σπάνιοοοο βλέπε A. και it is..ή ακόμα καλύτερα και οι δύο μαζί σε ένα δωμάτιο..ΑΠΟΛΑΥΣΗ!!!)

Έχω κλειστοφοβία και όταν είμαι σε κλειστούς χώρους με πολύ κόσμο, ακόμα και στο λεωφορείο (που ευτυχώς εδώ το έχω γλιτώσει..) σκέφτομαι πάντα κάτι που μου αρέσει και κάθομαι εννοείται σε παράθυρο -αν υπάρχει-αλλιώς κλείνω τα μάτια και απλά κάνω πως είμαι αλλού..(Μη γελάς παιδί μου δε περπατάω με κλειστά τα μάτια..πφφφφφφφφφ!)

Όταν δεν είμαι καλά (σπάνια δηλαδή..)μπορώ να μαυρίσω την ψυχή και του πιο χαρούμενου ανθρώπου με αυτά που γράφω χωρίς όμως να σημαίνει αυτό ότι θα αυτοκτονήσω ή ότι είμαι έτοιμη για το Δαφνί..ΕΛΕΟΣ! Το να θέλει κανείς να βουτήξει λίγο ως τον πάτο για να ευχαριστηθεί καλύτερα την άνοδο όταν έρθει η ώρα της δε σημαίνει πως είναι άρρωστος και δε χρειάζεται να υπάρχει πάντα κάποιος συγκεκριμένος λόγος τον οποίο πρέπει ντε και καλά να ξεπεράσει για να προχωρήσει. Προσωπικά παίδες όοοτι μα όοοτι και να μου πει κάποιος όταν είμαι σκατά δεν πρόκειται να μου κουνήσει φύλλο...Το έχω ξαναπεί, ανήκω στην κατηγορία των ατόμων που η ώρα εκείνη είναι "χωρίς λόγια", αντίδοτο η αγκαλιά ΜΟΝΟ (ναι παιδί μου για εμένα λέμε τώρα ..δεν αγκαλιάζουμε αβέρτα όποιον να΄ναι!).Θα αδράξω την ευκαιρία λοιπόν εδώ για να πω ότι εδώ μέσα γράφω ότι γουστάρω -όπως και κάθε ένας από εσάς στο δικό του τσαρδάκι-οπότε σας παρακαλώ μη μου ξαναπαραπονεθείτε για τη μαυρίλα, τα μπινελίκια, τα νεύρα ή τον πανικό που σας δημιουργώ...Όποιος θέλει μπαίνει παίδες και όποιος θέλει ΔΕΝ μπαίνει..ΝΑΙ? ΝΑΙ!(λίγο επιθετικό ακούστηκε αυτό αλλά μη μασάτε ..πέρασε ένας ανώνυμος και με φόρτωσε οπότε διαλυθείτε ησύχως δε θα πέσει ξύλο σήμερα..!)

Τι έλεγα ? Μη μου πεις ότι βγήκα εκτός πάλι...Α ΝΑΙ..ΣΥΝΕΧΙΖΩ!

Τσαντίζομαι πολύ εύκολα και τσακώνομαι έντονα όταν θεωρώ ότι με θίγει κάτι ή κάποιος(εεε τι θες να ορκιστώ για να με πιστέψεις?...). Δεν ανέχομαι την αδικία και την κακομεταχείριση, δεν αντέχω να βλέπω τσακωμούς ή βία, ακόμα και μαλακισμένες μητέρες που χαστουκίζουν παιδιά με εξοργίζουν και εξαφανίζομαι για να με συγκρατήσω..

Έχω μεγάλη αδυναμία σε συγκεκριμένα άτομα και δεν μπορώ να μην τα βλέπω ή να μην τα ακούω συχνά..(αρχηγέ περιμένω ε???)

Εξωτερικά δεν ασχολούμαι πολύ..εσωτερικά είμαι οκ ευτυχώς! Συνηθίζω να αναβάλω δύσκολες αποφάσεις για αργότερα και αν δεν έχω εξετάσει μέχρι μαλακίας μια κατάσταση δεν καταλήγω ποτέ στο τι θα κάνω! Είμαι πάντα ειλικρινής με τους φίλους μου ακόμα και αν δεν αρέσει αυτό που θα ακουστεί...επιλέγω όμως και ανάλογους φίλους(πως αλλιώς?...)

Όταν κάποιος με πιέζει, με τσαντίζει, με φέρνει σε δύσκολη θέση και δεν μπορώ να τα χώσω αναλόγως μπορεί να βάλω τα κλάματα...Ω ΝΑΙ! Μπορεί να φάω τα μούτρα μου και να μην κλάψω ή να πονέσω πολύ και να το καταπιώ αλλά όταν τα νεύρα μου ξεπεράσουν τα όρια- που δεν είναι και τα πλέον ελαστικά...εεεε τα μπήγω λέμε!

Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα. Αν κάποιος μου την κάνει και με τσούξει ρε παιδί μου, το κρατάω και είναι σχεδόν αδύνατο να διορθωθεί και να ξαναγίνει μέσα μου όπως ήταν.(Τελικά το να θυμάσαι τα πάντα ίσως δεν είναι και πολύ βολικό!)

Παλιά ήμουν απόλυτη σε πολλά, τώρα πια μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει ποτέ ή πάντα, υπάρχει το περίμενε να δούμε τι θα βρέξει άυριο..δεν ξέρει κανείς πότε θα χαιρετήσει οπότε τι σκατά καλό κάνουν τα σχέδια, το τρέξιμο για να σιγουρέψεις καταστάσεις και να αποκτήσεις εξασφαλίσεις?? Πφφφφφ...

Εν κατακλείδι.. τα επίθετα βολικός, ήσυχος, ευγενικός, ήρεμος(ναι ξέρω..υπάρχουν και άλλα πολλά..)απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ για ΄μένα!

ΦΤΑΝΕΙ? ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΤΕ Ε?
Ε ΤΟΤΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΑΩ ΝΑ ΠΛΑΚΩΘΩ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ!!

ΠΑΙΔΕΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΓΔΥΘΕΙΤΕ ΑΝΑΛΟΓΩΣ..
ΜΑΑΤΣ!

Inside..

"My mind is the only key that can set me free.."
H.Houdini

Ρωτάς πολλά..

Τι λες θα πλησιάσεις?
Ίδιος στους ίδιους δε βαρέθηκες?
Στεγνός και ασφαλής μέχρι το τέλος της διαδρομής?
Αποστειρωμένες ανάσες και όνειρα απο εκείνα που επιτρέπονται?

Τι λες ρε θα έρθεις κοντά?
Θες να γίνεις μαύρος, θες να υπάρξεις αλλιώς?
Για μια στιγμή μπορείς να γίνεις σκόνη όπως και εγώ ?
Μπορείς να διαλυθείς?
Δεν είμαι εγώ ο τέλειος, ο όμορφος, δεν είμαι εγώ ο ασφαλής.
θες μόνο να κοιτάξεις?
Στο λέω αν είναι έτσι μη περιμένεις να με δείς.

Η αλήθεια είναι κόκκινη και τυφλώνει.
Μη φέρεις τα μάτια σου ρε έλα γυμνός.
Εμένα θα με βρείς εκεί να περιμένω να υποκλιθώ σε
μια στιγμή, αν μπορεί να υπάρξει αυτή.

Τι λες ..φοβάμαι? Εσύ φοβάσαι.. να καείς?

Έτσι..

Lo! it is a gala night
Within the lonesome latter years!
An angel throng, bewinged, bedight
In veils, and drowned in tears,
Sit in a theatre, to see
A play of hopes and fears,
While the orchestra breathes fitfully
The music of the spheres.

Mimes, in the form of God on high,
Mutter and mumble low,
And hither and thither fly --
Mere puppets they, who come and go
At bidding of vast formless things
That shift the scenery to and fro,
Flapping from out their Condor wings
Invisible Wo!


That motley drama! --oh, be sure
It shall not be forgot!
With its Phantom chased forever more,
By a crowd that seize it not,
Through a circle that ever returneth in
To the self-same spot,
And much of Madness and more of Sin
And Horror the soul of the plot.


But see, amid the mimic rout,
A crawling shape intrude!
A blood-red thing that writhes from out
The scenic solitude!
It writhes! --it writhes! --with mortal pangs
The mimes become its food,
And the seraphs sob at vermin fangs
In human gore imbued.


Out --out are the lights --out all!
And over each quivering form,
The curtain, a funeral pall,
Comes down with the rush of a storm,
And the angels, all pallid and wan,
Uprising, unveiling, affirm
That the play is the tragedy, "Man,"
And its hero the Conqueror Worm.

The Conqueror Worm
by Edgar Allan Poe

Τικ τακ..τικ τακ..
Ήταν περασμένες τρείς και εκείνος καθόταν στον καναπέ μες στο σκοτάδι, προσπάθησε να κοιμηθεί αλλά ο γαμημένος ύπνος δεν ερχόταν απόψε..Κάπου περνούσε καλά και δεν αποφάσιζε να ξεβολευτεί και να του χτυπήσει την πόρτα.
Να χτυπήσει την πόρτα..μόνο σε αυτόν θα άνοιγε απόψε, ίσως και σε άλλον ένα μόνο..οι πιθανότητες να τον επισκεφτεί αυτός όμως απόψε ήταν τόσες όσες να βρεί το θάρρος να πηδήξει απ΄το μπαλκόνι του.
Μαλακίες, όλα απόψε ήταν μαλακισμένα..
Το κεφάλι του ήταν σκυμμένο προς το πάτωμα, αξύριστος εδώ και μέρες γιατί δεν μπορούσε να αντικρύσει τον καθρέφτη, νηστικός γιατί για το μόνο που πεινούσε ήταν ..παρέα..μια φωνή.Για αυτή τη φωνή περίμενε απόψε, ήλπιζε να τη φέρει ο ύπνος και δεν ερχόταν..
Τικ τακ..τικ τακ..
Στα χέρια του κρατούσε ένα κουτάκι σπίρτα και το κοιτούσε λες και κρατούσε τη μεγαλύτερη αλήθεια κρυμμένη εκεί μέσα και λυπόταν να την αφήσει να βγει, φοβόταν να της ανοίξει..
Θυμήθηκε για λίγο σκόρπιες λέξεις που είχε ακούσει κάπου, κάποτε, από κάποιον ..να δεις ποιος ήταν..δεν μπορούσε να ανασύρει την εικόνα του από κάπου, λές και δεν την είχε ποτέ..'Οπως και να'χει οι λέξεις αυτές του έφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη του που ήταν σκασμένα , ματωμένα..δεν είχε πιεί νερό..γιατί ρε πούστη δεν διψούσε για νερό..
Τικ τακ..τικ τακ..
Άκουσε φασαρία έξω και μαζεύτηκε στη μια γωνία του καναπέ, αγκάλιασε τα πόδια του και έκρυψε ανάμεσά τους το κεφάλι..Έτσι μαζευόταν για να μη πονέσει, από μικρός..ακόμα και στους εφιάλτες του..ακόμα και τότε το σώμα του λύγιζε μόνο του σε εκείνη τη θέση που είχε μάθει απο παλιά, σε μια υποσεινήδητη προσπάθεια να προστατευθεί μόνο του..
Τικ τακ..τικ τακ..
Γαμημένος χρόνος, γαμημένη σιωπή, γαμημένες σκέψεις..
Ο ουρανός έξω ακίνητος, σαν πετρωμένος σε ένα παλιό χθές, γαλήνιος ..ειρωνικά γαλήνιος..
Άνοιξε αργά το κουτάκι..δυο σπασμένα σπιρτα και ένα χαρτάκι τυλιγμένο και φθαρμένο απ΄τον καιρό.
Τικ τακ..τικ τακ..
Σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο..έκατσε κάτω δίπλα στο κρύο τζάμι και γυρνώντας προς το φως της νύχτας άνοιξε το χαρτάκι ..Μια ζωγραφιά χαμένη κι αυτή στο χρόνο, ασπρόμαυρη, θαμπή απόψε..χαμογέλασε ξανά και τράβηξε το χαρτάκι μακριά απ'την αγκαλιά του να μη βραχεί..Σκούπισε τα μάτια του και κοίταξε το μόνο πράγμα που είχε το θάρρος να ζει σ'αυτό το άδειο.. απόψε..
Τικ τακ..τικ τακ..
Ο παλιός μετρονόμος του συνέχισε να δίνει φωνή στα λεπτά, ήχο στο τίποτα και ένα γλυκό ψιθύρισμα λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, τόσο γλυκό όσο η φωνή που περίμενε, όσο ο ύπνος που ήρθε αργοπορημένος απόψε..

Να περιμένω?...

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι κάθε βράδυ σχεδόν, προσπαθείς να μου πείς κάτι..
Με κοιτάς και φεύγεις..
Θά'θελα να μπορώ να σε κρατήσω λίγο ακόμα,μέχρι να μου πείς..Τι έχω κάνει λάθος? Τι δεν κάνω σωστά?
Θά'θελα να μάθω πως είσαι, αν έχει θάλασσες εκεί που πήγες για να κολυμπάς, αν έχει ήλιο που σου αρέσει τόσο πολύ..Βρήκες άραγε κανέναν για να λες τα αστεία σου και να τον κάνεις να γελάει? Έχεις παρέα εκεί που πήγες?
Έχεις θυμώσει που δεν έρχομαι συχνά να σε δώ? Το οτι σε σκέφτομαι συνέχεια το αισθάνεσαι?
Έχω τόσα πολλά να σου πω..έχω κι άλλα τόσα που θέλω να σε ρωτήσω. Ξέρεις δεν είμαι καλή στο να βρίσκω απαντήσεις εγώ, ξέρεις πως πρέπει να σε ρωτήσω..

Ξέρω και εγώ όμως πως και να σε πάρω τηλέφωνο δε θα σε αφήσουν να το σηκώσεις για να μου απαντήσεις και εγώ θα μείνω με το ακουστικό να ανυσηχώ για ΄σενα..να μην ξέρω αν είσαι καλά..
Πότε πέρασε ο καιρός μπαμπά, γιατί τον άφησες να περάσει?
Ποιός αποφασίζει για όλα μπαμπά?
Εγώ που θέλω τώρα να σου μιλήσω τι να κάνω?
Εμένα που μου λείπεις πολύ ποιός είναι αυτός που δε με αφήνει να στο πω?..
.............

Πάω να κοιμηθώ μπαμπά και αν έρθεις απόψε..μείνε λίγο παραπάνω ..μέχρι να μου πείς..
Θα περιμένω..

Eκδρομούλα..

Την Κυριακή πήγα στη Λίμνη Πλαστήρα..
Ξεσκίστηκα για άλλη μια φορά στις φωτό..





















Γνώρισα δύο τρομερά τυπάκια τα οποία όμως αποδείχθηκαν υπερβολικά ομιλητικά και μετά το πέρας της κουβέντας μας ...άφησαν αμέτρητα αυτόγραφα στην δεξιά πόρτα του αυτοκινήτου..ΕΕΕΕ το χέσιμο το γλίτωσα αν και με προειδοποίησε το έτερον ήμισυ οτι θα γρατσουνίσουν το τουτούνι..Χμμμ τα επιχειρήματά μου μετά περιορίστηκαν στο ότι όταν πουλήσουμε το αμαξούλι μπορεί η δεξιά πλευρά να είναι στη σκιά...και μετά το βούλωσα κατά το υπόλοιπο ταξίδι ...(Διπλωματίααααα...έσκασα η άμοιρη αλλά καλά να πάθω..!)

















Βρήκα και το πιο υπέροχο δέντρο που έχω δει στη ζωή μου..έχω την εντύπωση οτι θα μπορούσε αυτό το δέντρο να πεί μια ολόκληρη ιστορία και να μην τελειώνει ποτέ..


Χόρτασα πράσινο και ρυάκια και χρώματα και σύννεφα και όοοολα..Τρελαίνομαι για το χειμώνα παίδες και ευτυχώς ήρθε την κατάλληλη ώρα..

ΥΓ.Αύριο έχει Καλαμπάκα-Μετέωρα..επαγγελματικό ταξιδάκι...εεεεε καλό???
Τσάμπα ξενιτεύτηκα νομίζετε? Κάτι καλό θα βγάλω.

Φιλιάαααααααααααα

Θα το αλλάξω το σκηνικό, ναι ρε σου λέω το βαρέθηκα.
Θα το τραβήξω και θα χαίρομαι για κάθε σκίσιμο που θα ακούγεται,θα μαζέψω τα κομμάτια απ΄το χιλιοφορεμένο πανί και θα τα ρίξω μες στη θάλασσα να λιώσουν τα χρώματά τους που με κρατούσαν μέσα τους τόσο καιρό.
Θα ανέβω στο ξύλο γύρω μου και θα ξεκαρφώσω τα καρφιά που το στηρίζουν χρόνια...
Ξέρω πως θα πονέσουν, ξέρω πως θα νιώσω περίεργα, ξέρω πως κάποια δεν θα βγαίνουν.Θα αντιστέκονται στη θέση τους πεισματικά και αφού ιδρώσω και ματώσω για να βγούν θα αφήσουν ένα κενό να χάσκει μέχρι μέσα μου βαθιά...
Δε με νοιάζει ρε, θα βρω τρόπο σου λέω να το κλείσω, εν ανάγκη θα με βοηθήσεις και εσύ ε? Θα με κρύψεις για λίγο..μέχρι να κλείσουν οι πληγές..τόσα χρόνια δε γίνεται να βγούν χωρίς πληγές.
Θα προσπαθήσω όμως..τόσο καιρό το σκέφτομαι..
Πως να'ναι ο αέρας κάτω απ΄τον άδειο ουρανό, τον καινούργιο ουρανό μου, τι χρώμα θα έχουν τα αστέρια του για΄μενα, τι ήχους θα ακούω τώρα που το πανί που έκρυβε τα πάντα.. θα χαθεί.

Θα το αλλάξω λοιπόν το σκηνικό, κι ύστερα θα έρθεις να κάτσουμε μαζί κάτω από μια μεγάλη αλήθεια, να την αναλύσουμε για ώρες και να πούμε όσα ποτέ δε βγήκαν..και όταν φύγεις, όταν μείνω μόνη μου με τον αληθινό μου εαυτό μαύρο, άδειο από κάθε χρώμα πια.. λέω να ψάξω για να βρω εκείνα τα κόκκινα γυαλιά και να τα κάνω δικά μου..

Ξέρεις αυτά τα "κόκκινα γυαλιά "που αν τα φοράς "όλα γύρω σου σινεμά σου μοιάζουν.. "

θα κρυφτώ στον κόσμο πίσω απ΄τον κόσμο σας,να σας κοιτάζω χωρίς να με βλέπετε.
Και θα είμαι πάντα σε εκείνο το παράθυρο που θα σπρώχνεις και δε θα ανοίγει, στις ψιχάλες που θα προλαβαίνουν να σε βρέξουν στο πρόσωπο, στον αέρα που θα σε κάνει να θες να ντυθείς για να μη σε αγγίξει...
Θα υπάρχω εκεί που δε θα υπάρχετε και θα έρχομαι χωρίς να είμαι εδώ..

Και θα είμαι ευτυχισμένος, ήρεμος και τόσο όμορφος -καλά κρυμμένος στο σκοτάδι μου- ΕΓΩ!

Θα νιώσεις μόνος σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους,
θα σου μιλάνε και εσύ δεν θα ακούς φωνή,
θα φύγουν όλοι και όταν κανείς δεν θα υπάρχει.. θα σου ψιθυρίσει η σιωπή.

Θα δεις φώς στο πιο πυκνό σκοτάδι,
θα σου λείψει κάτι που ποτέ δεν ήταν εκεί,
θα περπατήσεις μέσα σου χωρίς να έχεις σώμα,
θα χαμογελάς τις ώρες που πονάς πολύ.

Θα κρυφτείς απο εκείνο που σε ξέρει καλά,
θα γυρίσεις εκεί που είχες φύγει,
θα μαζέψεις όλα όσα δεν υπάρχουν και θα ζωγραφίσεις το τέλος που δεν είχε αρχή..
ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΣΙΩΠΗΡΗ ΣΟΥ ΚΡΑΥΓΗ..

%^$%#@@@&***@$&&!!!!

Κρύωσα..και αν είμαι μια φορά γκρινιάρα υπό Κ.Σ. , ε τώρα είμαι ..πως να το εξηγήσω περιληπτικά..χμμμ..''χέσε θέατρο και κατούρα παράσταση..'' ναι ναι αυτό!

To κεφάλι μου πονάει και τα μάτια μου καίνε..
Η μύτη έχει γίνει πιο κόκκινη και απο τον κώλο της μαιμούς και το μαλλί οκτώ μποφόρ, τρίτη θέση κατάστρωμα απο το σήκω, φύσα μύτη, ξάπλα, στριφογύρνα και πάλι τα ίδια όοολη νύχτα.
Θέλω να ρίξω όλα τα μπινελίκια που ξέρω απ΄το νηπιαγωγείο ως σήμερα αλλά έχε χάρη που όλες οι λέξεις μου έχουν πλέον μπ και ντ..και το να λές για παράδειγμα ''γαμπώ τη μπαλακία μπου'' εεεε... όπως και να το κάνεις δεν έχει την αίγλη της κανονικής έκφρασης.
Άσε που η φωνή ακούγεται σαν ραδιοφωνικός σταθμός με παράσιτα..μη σου πω μόνο τα παράσιτα ακούγονται...και ξέρεις τι παθαίνω όταν δε μπορώ να μιλήσω ε? ΤΙ ΟΟΟΧΙ? ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ ΛΕΜΕΕΕ!
Bάλε το ότι πρέπει να μη καπνίσω για 10 ημέρες...ΠΟΛΛΑ ΝΕΥΡΑ ΛΕΜΕ ΤΟ ΚΑΠΗΗΗΗΗ...

Περιφέρομαι που λές με τις τσέπες τίγκα στο μυξομάντιλο...
ΕΓΩ μια αιθέρια ύπαρξη στον 3ο όροφο του κτιρίου...


ΟΥΦ!!!!!!!

Space dye vest - Dream Theater

Αυτός ο όμορφος άλλος..

Άναψες το φως..στα χέρια σου χιόνι πηχτό, το άπλωσες στο πρόσωπο ώσπου έγινες άλλος. Εκείνος ο όμορφος άλλος. Με μαύρη μπογιά οριοθέτησες τις σκιές σου να μη σε προδώσουν απόψε, κόκκινο σαν αυτά που σε έπνιγαν, για να γεμίσεις την πόρτα .Την πόρτα που άνοιγε για να βγουν μόνο όσα "έπρεπε" και τίποτα παραπάνω.
Κοίταξες τη φάτσα σου στον καθρέφτη..εντάξει, τώρα θα σε γνωρίσουν όλοι, τώρα θα σε δεχθούν.
Ξαφνικά οι σκιές άρχισαν να χύνονται και η μπογιά σου να μαυρίζει το χιόνι, η κόκκινη γραμμή συσπάστηκε ...

Μη τρομάζεις, έπρεπε και εσύ να δακρύσεις.

Κοίτα όμως..έχεις στα χέρια σου όλα όσα χρειάζεσαι για να κρυφτείς ξανά..και από τη βρύση τρέχει καθαρό νερό αν θέλεις να ξεφύγεις.

Πες μου απόψε τι θα κάνεις?
Θα βαφτείς μιας και αυτό ξέρεις καλύτερα να κάνεις ή θα βγεις έξω βρεγμένος?

Άκου..

Σσσσστ ..μη φωνάζεις έλα πιο κοντά και θα σου πω..

''Ότι εσύ ονομάζεις γρίφους, είναι αλήθειες και φαίνονται γρίφοι επειδή εσύ δεν είσαι αληθινός.Στην πραγματικότητα ο μόνος γρίφος είναι ο εαυτός σου''
George Mcdonald-"Λίλιθ"

Συγκάτοικοι είμαστε..

..όλοι στην τρέλα και εγώ δεν έχω για νοίκι..

Παίδες θυμάστε λέγαμε για.. όλα τα μέρη που πήγατε και νιώσατε ότι κάπου τα έχετε ξαναδεί? Τους ανθρώπους που συναντήθηκαν τα βλέμματά σας και έμοιαζαν γνώριμα? Τα αρώματα που κάπου είχατε ξαναμυρίσει και τα λόγια που διαβάσατε και ήταν λες και κάποιος τα ξέθαψε απ΄το πίσω μέρος της σιωπής σας?

Λοιπόν κατάλαβα ότι όλοι εμείς που κάπως, κάτι θυμίζουμε ο ένας στον άλλο..έχουμε συναντηθεί ξανά..Σε εκείνη την ουρά περιμένοντας για το πολύχρωμο καπέλο με τα κουδουνάκια που δίνει χαμόγελα σε αυτούς που δεν τα βρίσκουν..ή στην άλλη σειρά που μοίραζαν τα παπούτσια που πρέπει να φοράς στους δύσκολους δρόμους..δεξί για υπομονή και αριστερό για επιμονή..

Σε κάποιο τέτοιο δωμάτιο εγώ ήμουν πίσω και εσύ μπροστά..και εσύ στη διπλανή σειρά. Μη προσπαθείτε να θυμηθείτε πρόσωπα, ποιος είπε ότι είχαμε κάτι τέτοιο? Μπορεί να ήμασταν μόνο ψυχές τότε.

Έτσι λέω εγώ..έτσι αποφάσισα..

Και θα συναντηθούμε ξανά και ξανά...
Κάποιος από εμάς θα δει ένα χαμόγελο, θα διαβάζει το ίδιο βιβλίο σε ένα άλλο μέρος, θα σκαλίζει μια λέξη με τον ίδιο τρόπο...για τον ίδιο λόγο. Κάποιος -αν είναι τυχερός-θα ανταλλάξει ένα ''γειά'', ένα ''καλημέρα'' κατεβαίνοντας από ένα τρόλεϊ, μπαίνοντας σε ένα καφέ, ταξιδεύοντας σ'ένα πλοίο..Θα συναντηθούμε ξανά και ξανά..
Το ξέρουμε τώρα και αυτό είναι αρκετό..

...Φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα και ο λόγος αυτός
μου ανήκει..

Φωτο ιστορίες...

Ξεκινήσαμε απο Αθήνα χαλαροί..

Το νησί..



Το κάστρο..




Στην αγαπημένη μας παραλία..




πλατσούρισμα..




αμμο-φατσούλες..



ενίοτε την έπεφτα και για τούφες..





ο τελευταίος καφές απ΄το μπαλκόνι


και το φεγγάρι που μας χαιρέτησε..

Missed me????

Γύρισα πάιδες!
Καλό χειμώνα..επιτέλους ήρθε η πιο αγαπημένη μου εποχή και με λίγη τύχη θα είναι η τελευταία φορά που την περνάω εδώ..
ΜΟΥ ΛΕΙΨΑΤΕΕΕ!
Καλημέεεεεεεεεεεεεεεεερες