Πόσο μου αρέσει η αλήθεια.
Να μη τη ψάχνω. Να μου τη λες.
Να γελάω.
Να αλλάζω.
Να βλέπω τον όμορφο εαυτό μου κάθε μέρα και πιο πολύ.
Να φτιάχνω τον καφέ το πρωί.
Να κάνω μπάνιο γεμίζοντας τη μπανιέρα με νερό.
Να καπνίζω στο μπαλκόνι και να γελάω.
Να έχουν όλα χρώμα και γεύση ξανά.
Να μην είμαι σκιά.

Πόσο μου αρέσουν οι ευκαιρίες.
Αυτές που σου χτυπάνε νύχτα το κουδούνι και χαμογελούν.
Αυτές που όταν κοιμούνται ήρεμα νιώθεις κομμάτι τους.
Αυτές που τα καταφέρνουν μόνες τους τόσο καλά που αν δεν τις έβλεπες θα έχανες τα πάντα.
Που είναι ζωή κρυμμένη πίσω από φόβους.

Μου αρέσουν τα χάρτινα όπλα και οι ψεύτικες μάχες. Γιατί χόρτασα και δεν τις θέλω πια.
Μου αρέσουν οι πληγές που άφησαν σημάδια για να ξέρω να τα αναζητώ.
Για να με αναγνωρίζουν.
Μου αρέσουν οι ημέρες που είμαι μόνη μου γιατί βρίσκω τους λόγους που σιχαίνομαι τη μοναξιά.
Μου αρέσουν οι νύχτες γιατί ονειρεύομαι όσα θέλω και λείπουν.

Μου αρέσει η φωνή σου και η μυρωδιά στο λαιμό σου.
Μου αρέσουν τα δάχτυλά σου και το δέρμα σου.
Οι διαφορετικές γκριμάτσες μιας ημέρας και οι κινήσεις στο σώμα σου τις νύχτες.
Μου αρέσουν οι λέξεις που κρύβουν φιλιά και τα αγγίγματα που κρύβουν επιθυμίες.

Και εσύ.
Μετά από όλα αυτά και για όλα αυτά...

Μου αρέσεις εσύ....

Ροζ...!

Κώλωσα...
Μου έφτασε η λέξη ως τη γλώσσα και μετά πνίγηκα.
Με έπιασε βήχας και δάκρυσα και τίποτα δεν είπα.
Έτσι τα καταφέρνω πάντα.
Είναι η στιγμή που λυγίζει ο τσαμπουκάς μου.
Η στιγμή που θέλω να εξαφανιστώ γιατί κάποιος με στεναχώρησε τρελά.
Μέχρι τώρα...
Μέχρι την τελευταία φορά που μιλήσαμε.
Άκουσα μια πρόταση και πνίγηκα.
Βήχας δεν ακούστηκε και το έκρυψα το δάκρυ...
Και το πιο παράξενο απ' όλα?
Ήθελα να μείνω σε αυτή τη στιγμή μέχρι το τέλος μου.

Κώλωσα που λες...ξανά!
Πνίγηκα από ένα τρελό σύννεφο βγαλμένο από τις σελίδες μιας Super Κατερίνας του παρελθόντος, τίγκα στο αστεράκι και τη ροζ γυαλάδα....
Η δική μου κιτς στιγμή απίστευτης ευτυχίας...
Γαμάτο δεν είναι να πνίγεσαι από κάτι άλλο για αλλαγή?
Ζάχαρη πολύ που μου καίει τα μάτια.
Ζέστη πολύ που με κάνει να ανατριχιάζω.
Εικόνες που με φτιάχνουν από την αρχή ξανά.
Και ένα άρωμα που διέλυσε όλες μου τις αναστολές και γέννησε χίλια θέλω και μπορώ.

Είμαι 33.
Ναι...
Και?
Δε ξέρεις πόσο χέστηκα...
Δε ξέρεις πόσο χέστηκα για όλα και πόσο περίμενα αυτή τη στιγμή...
Τη στιγμή που το ροζ μου σύννεφο βρέχει μέλια και κολλάνε όλα όσα τρέχουν να με πιάσουν.
Και εγώ κάθομαι από κάτω του γυμνή και κάνω μπάνιο στο μέλι και το τρώω, και το αλείφω στα μαλλιά μου και στο δέρμα μου..
Πόσο τρελό και κιτς και χαζό και αστείο και ...
"33χρονη εθεάθη να λούζεται κάτω από ροζ αγνώστου ταυτότητος σύννεφο που φήμες λένε πως έσταζε μέλι........."

χαχαχχαχαααααααααααααα

Και να φανταστείς ότι πάντα διάβαζα Μπλεκ!
Ε ρε τι έχανα..........................................

:)

Απόψε θα βάλω ένα τζιν και ένα μπλουζάκι, το πράσινο μπουφάν μου που είναι ζεστό και θα βρεθώ στον Πειραιά.
Θα μπω σε ένα πλοίο για Ρέθυμνο να ταξιδέψω όλη νύχτα.
Αυτό θέλω...για να ηρεμήσει το μυαλό μου.
Θα ανέβω στο κατάστρωμα και ενώ κοιμούνται όλοι θα πάρω μια άσπρη καρέκλα γεμάτη αρμύρα και θα κάτσω κόντρα στον άνεμο να κοιτάω τη θάλασσα.
Τη νύχτα και τη θάλασσα. Λίγα άστρα και λίγος αφρός.
Μαύρο και λίγο άσπρο μέσα του..έτσι για την ελπίδα, για την ομορφιά, για παρέα...
Θα αδειάσω ότι έχω μέσα μου θαμμένο τόσα χρόνια και θα υποσχεθώ στη θάλασσα πως στο επόμενο ταξίδι θα της φέρω νέες σκέψεις. Αληθινές, κόκκινες, ζωντανές, ήρεμες..
Θα την παρακαλέσω να μου πάρει αυτές που έχω και..εγώ θα της φέρω άλλες.
Μόνο να μου πάρει αυτές.
Θα καπνίσω τσιγάρα πολλά και όλα θα έχουν γεύση καλοκαιριού.
Τα μαλλιά μου θα μπερδευτούν και θα κολλάνε και τα πάντα γύρω θα γυαλίζουν. Έτσι είναι τα χρώματα όταν ταξιδεύεις ..γυαλιστερά κι ας είναι νύχτα.
Θα περάσουν οι ώρες γρήγορα και όταν φτάσω στο λιμάνι θα κατέβω τρέχοντας.
Θα περπατήσω ως την άλλη άκρη πάνω στα τσιμεντένια δόντια που κόβουν τα κύματα. Πάντα πήγαινα εκεί.
Θα κάτσω σε ένα από αυτά, θα βάλω την αγαπημένη μου μουσική να παίζει και θα μιλήσω όπως έκανα και τότε.
Στη θάλασσα το ξημέρωμα.
Στα χρώματα που θα την ενώνουν με τον ουρανό. Στο άσπρο που θα μεγαλώνει και στο μαύρο που σιγά σιγά θα υποχωρεί γιατί είναι η σειρά του. Γιατί έτσι είναι με όλα. Όταν έρθει η σειρά τους εξαφανίζονται..
Και κάποιος κάθεται σε μια γωνιά και παρακολουθεί..
Θα μιλήσω με στίχους και ποιήματα, με κομμάτια από παλιά βιβλία που έχω διαβάσει, με ένα όνειρο που είχε ο πατέρας μου να φτιάξει κάποτε ένα καϊκάκι.. Το είχε ζωγραφίσει χίλιες φορές αλλά δεν πρόλαβε να φτιάξει τίποτα.
Με ένα όνειρο που έχω εγώ να φτιάξω τη ζωή μου. Δε ξέρω να ζωγραφίζω καλά αλλά ελπίζω να προλάβω να τη φτιάξω για να τη βλέπει ο πατέρας μου και να χαίρεται που ταξίδεψα χωρίς το καΐκι του.
Θα ψάξω το κινητό μου να διαβάσω ένα μήνυμα και θα σφίξω τα χέρια μου μεταξύ τους να ζεσταθούν.

Όταν θα είναι μέρα πια...θα γυρίσω στο παλιό λιμάνι.
Θα πάω στο αγαπημένο μου καφέ για έναν ελληνικό και θα ανοίξω το τετράδιό μου να γράψω.
Έτσι κάνω πάντα στο αγαπημένο μου καφέ. Είναι μυστική συμφωνία για το πρώτο μας ραντεβού κάθε φορά...

Ύστερα γεμάτη με όλα και άδεια απ'οσα με έφεραν ως εδώ...θα περπατήσω πίσω στην άκρη του ονείρου μου και πριν βγω θα σκεφτώ πως... θέλω ένα καλοκαίρι να σε πάω να με γνωρίσεις όπως με ξέρει το νησί μου.

Για απόψε θα ταξιδέψω μόνη μου...να δω το μαύρο να εξαφανίζεται.

Για να λέμε την πάσα αλήθεια....

Είμαι γκρινιάρα.
Μπορώ να το τραβήξω όμως.
Ναι!
Μπορώ να το φτάσω εκεί που δε παίρνει και να γίνω τόσο μα τόσο γκρινιάρααααααααααα....εκνευριστικά πολύ λέμε!
Και σήμερα το νιώθω..έρχεται!
Θέλω να τα διαλύσω όλα, να τσακωθώ ακόμα και με τους συνδετήρες στο γραφείο, να γυρίσω τη μούρη μου επιδεικτικά και να φύγω!
Να εξαφανιστώ θέλω!
Γαμώ τα θαυμαστικά γαμώ!
Γαμώ τις τελείες και τα πάντα γαμώ σήμερα!
Και χθες μη φανταστείς ....και αύριο σίγουρα...
Είναι οι μέρες τέτοιες.
Είναι οι τελευταίες παράξενες κωλομέρες. Που δε ξέρω πόσες είναι για να εντοπίσω και κατά πόσο είναι τελευταίες ή περίπου τελευταίες.
Είναι που πρέπει να μαζέψω ένα σπίτι σε κούτες.
Είναι που ψυχοπλακώνομαι όταν βλέπω ασυμμάζευτο το σπίτι...πόσο μάλλον αν έχει κούτες παντού! (Δε θέλω κανένα σχόλιο σε αυτό...ξέρω και μόνη μου τι είναι και τι δεν είναι φυσιολογικό αλλά θα με αναλύσετε σε άλλο ποστ...σε αυτό μιλάω εγώ και δεν ακούω όχι!)
Είναι που βρέχει και όταν δε βρέχει έχει συννεφιά και ζέστη.
Είναι που μου τη σπάει η βροχή...ΚΑΙ η ζέστη!
Είναι που έχω μαζέψει καιρό μέσα μου νεύρα για όλους και να...τελευταίες μέρες δε κάνει να τα αφήσω μέσα μου!
Είναι που θέλω να είμαι αλλού τόσο πολύ που δε περνάνε οι γαμοτελευταίες μέρες.
Ε!!!!
Είναι που δε θέλω και πολύ...
Καταλαβαίνεις!
Γι'αυτό σου λέω...
Χέστα.........φέρε μου συνδετήρες να τσακωθώ, φέρε μου ποστ ιτ και ημερολόγια να τη πληρώσουν γιατί πάλι εφιάλτες θα βλέπω το βράδυ και δε θα ξέρω γιατί.
Που ξέρω δηλαδή...πολύ καλά!

...................


Βασικά για να λέμε την πάσα αλήθεια.....μια αγκαλιά θέλω να σβήσουν όλα και να... είναι τελευταίες μέρες που δεν την έχω ε?
Ναι....ναι....

Μικρή την κυνήγησαν πριν καν προλάβει να μάθει να τρέχει.
Την έκαναν να σωπάσει πριν καν μάθει να μιλάει.
Έχει ένα σημάδι στο δεξιό πλευρό.
Το σημάδι που επιβεβαιώνει τη σιωπή της.
Τότε τη γνώρισε πρώτη φορά.
Και πολλές πολλές φορές μετά...
Έμαθε να σωπαίνει ξανά και ξανά.

Για να μη ξεχάσει ποτέ.

Και δεν ξεχνάει.Τίποτα.Από τότε.

Βγήκε στη μικρή της αυλή.

Η νύχτα είναι θυμωμένη απόψε.
Φυσάει και τα δάχτυλα ίσα που κρατάνε το τσιγάρο .
Θέλει να κάτσει έξω όμως, δε θέλει να μπει στο σπίτι.
Δε θέλει να κοιμηθεί ..έτσι.
Κάθεται ήρεμη στην καρέκλα της και αναρωτιέται...πόσο ωραία είναι να μην είσαι μόνος.
Πόσο δεν της λείπει ο θυμός όταν χάνεται.
Πόσο της λείπει αυτός που μπορεί και τον νικάει.

Τελικά...

Τη στιγμή που σταματάς να τρέχεις νιώθεις ....παράξενος.
Νιώθεις φοβισμένος, απροστάτευτος και γυμνός.
'Η απλά τότε καταλαβαίνεις πως ποτέ δεν είχες όπλα.
Πως ποτέ δε πολέμησες σημάδια και σιωπές.
Τα άφηνες πίσω μόνο κάνοντας αυτό που ξέρεις και θυμάσαι.
Αυτό που δε ξεχνάς ποτέ ...

Σήκωσε το τηλέφωνο.

"-Ακούς? Θέλω ζεστασιά απόψε.
Θέλω δάχτυλα που θα καλύψουν το σημάδι στο δεξί πλευρό.
Ανάσα που θα γίνει σιγά σιγά το μόνο πράγμα που θυμάμαι.
Το μόνο πράγμα απ΄το οποίο δε χρειάζεται να τρέξω μακριά...

Να κοιμηθώ χαμογελαστή θέλω...
Γιατί γίνεται και...το θυμάμαι!"

Αγχώνομαι...(μετακόμιση vol.1)

Και είναι γνωστό ότι όταν αγχώνομαι κάνω τα πάντα σκατά!
Πρέπει να πακετάρω, να τυλίξω, να δέσω, να λύσω, να ομαδοποιήσω, να σηκώσω, να μεταφέρω, να...να..ναααααααααααααααααααααα
Να ρε!
Χέστε με!
Δε μπορώ ένα τόσο δα κοριτσάκι (..περίπου) να τα κάνω όλα αυτά.
Μπορώ δηλαδή και θα τα κάνω αλλά ΟΧΙ ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ!!!!
ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!!!!
Πόσοι έχετε κάνει μετακόμιση?
Πείτε μου ότι σας κατεβαίνει από το πως να μεταφέρω το ψυγείο μέχρι το πως να τυλίξω τα μαχαιροπίρουνα! Θα σας ακούσω λέμε γιατί το κεφάλι μου έχει γίνει κουρκούτι και ενώ πρέπει να πάρω μπρος κάθομαι σε ένα καναπέ και κοιτάω τον απέναντι τοίχο.
Χθες τον κοίταγα κανα τρίωρο.
Δεν έγινε τίποτα μαγικό ...απλά νύσταξα και πήγα για ύπνο!
Γι αυτό σας λέω...........ΔΩΣΤΕ ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!
:P
ΥΓ. Παρόλα αυτά ....ΦΕΥΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!
ΟΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

00:00

Δώδεκα η ώρα λένε βγαίνουν τα φαντάσματα.
Πότε όμως?
Ποια μέρα?
Χθες.
Τα δικά μου.
Γέμισαν το μυαλό μου με τους ήχους απ΄τις αλυσίδες τους και σταμάτησα να ακούω.
Περπατούσαν μέσα στα μάτια μου και σταμάτησα να βλέπω.
Με φόβισαν και έβγαλα νύχια και μαζεύτηκα.

Είμαι 33 και φοβάμαι ΑΥΤΑ τα φαντάσματα... γελοίο δεν είναι?
Είναι 33 κι ακόμα με κυνηγάνε.

Σήμερα που γύρισα σπίτι έβαλα τη σκιά μου να κοιμηθεί στον καναπέ και έκατσα και της μιλούσα για να μη νιώσω μόνη μου.
Για να μη κάνω το ρολόι μου να χτυπήσει Δώδεκα.
Να μη βγουν.

Διάβασα κάπου αυτά που θέλω να σου πω.
Θα καταλάβεις.
Όπως καταλαβαίνω τώρα πια και εγώ πως είναι όλα μέσα μου φαντάσματα.
Δικά μου. Παλιά και σκονισμένα.
Υπομονή μέχρι να ξαναπάει Δώδεκα.
Τότε ...πρόλαβε με...πάρε με αγκαλιά και εγώ θα τα παλέψω.

Άκου...
"(…) Έτσι θα είμαι.
Άνθρωπος, όπως με θες.
Ενήλικος.
Να μου λες πως όλα τα μπορώ και να μην είναι λάγνο ψέμα. Μια μικρή Ινδία μέσα στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Τυλιγμένη στο λευκό σεντόνι μου, οκλαδόν στο χαλάκι μου. Θα κάτσω εκεί. Να διαλογιστώ. Να αγαπήσω δίκαια.
Να πεινάσω.
Μέχρι να φύγουν οι Άγγλοι. Μέχρι να φύγουν οι δαίμονες. Με μια λευκή σημαία.
Με λίγες σκέψεις παραπάνω. Παγιωμένες.
Αν είσαι πραγματικά δυνατός, τίποτα δεν έχω να φοβηθώ.
Αν είσαι πραγματικά εδώ και είμαι και εγώ δυνατή, δίκιο έχεις, όλα τα μπορώ...
Σαββατογενημένη -Μ.Κάραλη

En negrita (2)

Για λίγο...

Θα αποφασίσω να μην ακούω ένα τραγούδι όταν βυθίζομαι μόνη σε νερό.
Θα θυμίζουν τα σεντόνια μου, το βράδυ, ένα χορό.

Θα χάνομαι όταν βλέπω τον ουρανό απ'το μπαλκόνι μου.
Θα χαμογελάς όταν βλέπεις τον καπνό σου να καταφέρνει να γεμίσει ένα δωμάτιο.

Θα γίνουν ρίζες κάποια κλαδιά σου μέσα μου.
Θα σου αφήσουν μικρά σημάδια τα δικά μου.

Κι ύστερα πάλι...

Θα σου ψιθυρίζω στο αυτί τη νύχτα.
Θα με αγκαλιάζεις για να κοιμηθώ.

Θα γελάς όταν τρομάζω.
Θα κρατάω το γέλιο σου μέσα μου για αυτά που με τρομάζουν πραγματικά.

Η μέρα θα ξεκινάει με ένα φιλί.
Η νύχτα θα γεμίζει με ανάσες.

Ώσπου...

Ο φόβος δεν θα αφήσει ξανά γυμνούς πολεμιστές.

Θα γίνουμε ζωγραφιές ο ένας του άλλου.
Στο σώμα και στο μυαλό.

Αυτές που φτιάξαμε ο ένας για τον άλλο.
Αυτές που χαράξαμε τελικά ο ένας μέσα στον άλλο...