Σκάσε απόψε και θέλω σου πω τόσα πολλά...
Είμαι σε τέτοια διάθεση..
Αρκεί να σταματήσεις να γυρνάς μες στο κεφάλι μου..
Θέλω να σου πω για το κοριτσάκι της απέναντι που είναι τριών χρονών και φοβάται να βγει απ΄το σπίτι τη νύχτα γιατί υπάρχουν έξω κόκκινοι κροκόδειλοι που δαγκώνουν..
Αυτό μου είπε και τα μάτια της ήταν γουρλωμένα από φόβο.
Υπέροχα, τεράστια γκρίζα μάτια ... τόσο φοβισμένα.
Δε πειράζει όμως.
Ξέρεις γιατί δε με πειράζει?
Γιατί θα μεγαλώσει και με λίγη τύχη θα μάθει πως οι κροκόδειλοι δεν είναι κόκκινοι και πως ζουν πολύ πολύ μακριά της.
Με λίγη τύχη..
Γιατί μπορεί απλά.... να μεγαλώσει ανάμεσά τους και αργότερα να καταλάβει πως πονάει πιο πολύ όταν αυτοί δαγκώνουν, όταν κλοτσάνε και όταν βρίζουν.
Πως δε χρειάζεται να'σαι κροκόδειλος μα απλά δειλός για να γίνεις το τέρας που φοβάται ένα παιδί..όσο κι αν μεγαλώσει.
Θέλω να σου πω για τους ανθρώπους.
Για εκείνους τους ανθρώπους που ξαφνικά ερωτεύεσαι.
Που τους κοιτάζεις να χαμογελάνε και ονειρεύεσαι να ιδρώνεις μαζί τους ξανά και ξανά.
Να σου πω για μάτια καστανά και όμορφο χαμόγελο, για ατέλειωτες νύχτες, για εκδρομές και μεγάλες αποφάσεις.
Για σχέδια ....μαλακισμένα σχέδια του πάντα και του ποτέ!
Για λατρεμένες συνήθειες και μικρές στιγμές που χάνεσαι στο φώς απ΄το ανοιχτό ψυγείο. Καλοκαίρι, σε έκαψε το κρεβάτι και πίνεις νερό...στο φώς εκείνης της γουλιάς σκέφτεσαι "θέλω να είμαστε για πάντα, θέλω να μη χαθείς ποτέ!".
Και έρχεται καιρός ..πολύς καιρός ...
Θέλω να σου πω για τη φωνή που αρχίζει να σε ανακατεύει, το άγγιγμα που σε κάνει να σιχαίνεσαι, το κρεβάτι που πλέον το βαριέσαι και το φως του ψυγείου που σε κάνει να κλαίς.
Για συνήθειες που σε εξοργίζουν, μάτια που σε αφήνουν αδιάφορη και χαμόγελο που πλέον φαντάζει πλαστικό σαν τα εξώφυλλα των περιοδικών που μαζεύεις πάκα για να περνάς την ώρα και να μη μιλάς.
Να σου πω για τον δειλό κροκόδειλο που γέννησε ο καιρός που πέρασε..Για τις δικές του δαγκωνιές που μέσα θα είναι πάντα κόκκινες, που δε θα αλλάξουν χρώμα ποτέ!...
Τι άλλο να σου πω?
Για κάποιο κροκόδειλο που έβρισα άσχημα σε μια γιορτή....
Τον έβρισα τόσο πολύ όσο είχα κρατήσει χρόνια, μα έλειπε...πέθανε βλέπεις.
Ακούς κοριτσάκι?
Πεθαίνουν οι κροκόδειλοι.Φεύγουν..
Φορές μένουν οι δαγκωνιές, μένουν τα σπρωξίματα και οι γδαρσιματιές..
Εικόνες μένουν από μια κακή ταινία που είδες στο σινεμά...μα τέλειωσε.
Η οθόνη είναι μαύρη και η αίθουσα άδεια.
Και θα φωνάξει κάποιος:
"Ξύπνα κοριτσάκι...το έργο τέλειωσε και μη φοβάσαι.
Μη το συνεχίζεις μέσα σου."
Πες μου εσύ τώρα κάτι..Πες τώρα που με άκουσες.
Υπάρχει αρχή και συνέχεια χωρίς τέλος?
Υπάρχει φωνή που δεν αλλάζει με τον καιρό?
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μέσα τους κροκόδειλους, που δε κρύβουν δειλούς ?
Όλα όσα ερωτεύεσαι θα σε κουράσουν ή θα σε βαρεθούν?
Υπάρχει δρόμος τρίτος στα προσεχώς?
Είδες εσύ άλλη ταινία ?
Ή μήπως ήσουν σε μια άλλη σειρά και βλέπαμε το ίδιο έργο?
Κι αν όντως το είδαμε μαζί τότε πες μου αλήθεια...ΕΣΥ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΥΣ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΥΣ?
Ποιό είναι το δικό σου τέρας?
Φοβάσαι να μη γίνεις κούφιος?
Κούκλες κενές με κέλυφος ανθρώπου...εγώ και εσύ ...έτσι θα γίνουμε?
Μπορείς να πάρεις αγκαλιά το κοριτσάκι και να μου υποσχεθείς πως αν χαθεί μέσα του, εσύ θα το φωνάξεις?
Πες μου αυτό γιατί έχει νύχτα στο δωμάτιο και δε ξέρω πως να κοιμηθώ...
Εγώ ..όχι ρε.
Τι να φοβάμαι?
Δε φοβάμαι τίποτα εγώ ρε.
Εγώ μπορώ τα πάντα ρε.
Είμαι σκληρή εγώ.
Μόνο να σκάσεις και θα τα καταφέρω...
Να σκάσεις.......................................................................
