ποιος τις γαμάει τις μπογιές σας...

Θέλω να πω..

Άντε γαμήσου!

Στον Δ.
Που είσαι ένα αδιάφορο ανθρωπάκι που έφτασε εκεί που είναι γλείφοντας κώλους, παραμένει εκεί που είναι γλείφοντας κώλους και περνάει τις μέρες του γαμώντας κώλους αυτών που δε δέχονται να υπάρχουν με τον τρόπο που υπάρχεις εσύ!

Στη Σ.
Που πατάς όπου βρεις και δεν καταλαβαίνεις. Ρουφάς ότι βρεις από αυτούς που σε καταλαβαίνουν και ελπίζω απλά να μη βρω τη δύναμη να είμαι εσύ για ‘σένα τη στιγμή που θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις!

Στη Γ.
Που κολλάς σε πράγματα που δεν υπάρχουν, σαλιώνεις τις ίδιες πληγές. Αυτές που υπάρχουν μόνο μες στη φαντασία σου. Αναρωτιέμαι αν κάποτε αποκτήσεις μια πραγματική πληγή….θα βρεις αλήθεια σάλιο να τη γλύψεις?

Στη Μ.
Πώς πρέπει να προφέρω το σε χρειάζομαι για να το νιώσεις?
Ποιο είναι το σωστό σχήμα του στόματος, του σώματος?
Δε θα΄πρεπε αλήθεια…εσύ απ’όλους να με καταλάβεις πριν να με καταλάβω εγώ?
Μήπως έφτασα εδώ γιατί απλά πάντα σε χρειαζόμουν και δεν υπήρχες ποτέ?

Στον Τ.
Που είσαι εδώ.
Που ακούς μόνο.
Που υπάρχεις.

Σε εμένα
Που είσαι έτσι.
Που κρύβεσαι.
Που μαζεύεις.

Άντε γαμήσου που πρέπει να σου πω κρατήσου!

Να σου πώ για τους κόκκινους κροκόδειλους...

Σκάσε απόψε και θέλω σου πω τόσα πολλά...

Είμαι σε τέτοια διάθεση..

Αρκεί να σταματήσεις να γυρνάς μες στο κεφάλι μου..

Θέλω να σου πω για το κοριτσάκι της απέναντι που είναι τριών χρονών και φοβάται να βγει απ΄το σπίτι τη νύχτα γιατί υπάρχουν έξω κόκκινοι κροκόδειλοι που δαγκώνουν..

Αυτό μου είπε και τα μάτια της ήταν γουρλωμένα από φόβο.

Υπέροχα, τεράστια γκρίζα μάτια ... τόσο φοβισμένα.

Δε πειράζει όμως.

Ξέρεις γιατί δε με πειράζει?

Γιατί θα μεγαλώσει και με λίγη τύχη θα μάθει πως οι κροκόδειλοι δεν είναι κόκκινοι και πως ζουν πολύ πολύ μακριά της.

Με λίγη τύχη..

Γιατί μπορεί απλά.... να μεγαλώσει ανάμεσά τους και αργότερα να καταλάβει πως πονάει πιο πολύ όταν αυτοί δαγκώνουν, όταν κλοτσάνε και όταν βρίζουν.

Πως δε χρειάζεται να'σαι κροκόδειλος μα απλά δειλός για να γίνεις το τέρας που φοβάται ένα παιδί..όσο κι αν μεγαλώσει.

Θέλω να σου πω για τους ανθρώπους.

Για εκείνους τους ανθρώπους που ξαφνικά ερωτεύεσαι.

Που τους κοιτάζεις να χαμογελάνε και ονειρεύεσαι να ιδρώνεις μαζί τους ξανά και ξανά.

Να σου πω για μάτια καστανά και όμορφο χαμόγελο, για ατέλειωτες νύχτες, για εκδρομές και μεγάλες αποφάσεις.

Για σχέδια ....μαλακισμένα σχέδια του πάντα και του ποτέ!

Για λατρεμένες συνήθειες και μικρές στιγμές που χάνεσαι στο φώς απ΄το ανοιχτό ψυγείο. Καλοκαίρι, σε έκαψε το κρεβάτι και πίνεις νερό...στο φώς εκείνης της γουλιάς σκέφτεσαι "θέλω να είμαστε για πάντα, θέλω να μη χαθείς ποτέ!".

Και έρχεται καιρός ..πολύς καιρός ...

Θέλω να σου πω για τη φωνή που αρχίζει να σε ανακατεύει, το άγγιγμα που σε κάνει να σιχαίνεσαι, το κρεβάτι που πλέον το βαριέσαι και το φως του ψυγείου που σε κάνει να κλαίς.

Για συνήθειες που σε εξοργίζουν, μάτια που σε αφήνουν αδιάφορη και χαμόγελο που πλέον φαντάζει πλαστικό σαν τα εξώφυλλα των περιοδικών που μαζεύεις πάκα για να περνάς την ώρα και να μη μιλάς.

Να σου πω για τον δειλό κροκόδειλο που γέννησε ο καιρός που πέρασε..Για τις δικές του δαγκωνιές που μέσα θα είναι πάντα κόκκινες, που δε θα αλλάξουν χρώμα ποτέ!...

Τι άλλο να σου πω?

Για κάποιο κροκόδειλο που έβρισα άσχημα σε μια γιορτή....

Τον έβρισα τόσο πολύ όσο είχα κρατήσει χρόνια, μα έλειπε...πέθανε βλέπεις.

Ακούς κοριτσάκι?

Πεθαίνουν οι κροκόδειλοι.Φεύγουν..

Φορές μένουν οι δαγκωνιές, μένουν τα σπρωξίματα και οι γδαρσιματιές..

Εικόνες μένουν από μια κακή ταινία που είδες στο σινεμά...μα τέλειωσε.

Η οθόνη είναι μαύρη και η αίθουσα άδεια.

Και θα φωνάξει κάποιος:

"Ξύπνα κοριτσάκι...το έργο τέλειωσε και μη φοβάσαι.

Μη το συνεχίζεις μέσα σου."

Πες μου εσύ τώρα κάτι..Πες τώρα που με άκουσες.

Υπάρχει αρχή και συνέχεια χωρίς τέλος?

Υπάρχει φωνή που δεν αλλάζει με τον καιρό?

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μέσα τους κροκόδειλους, που δε κρύβουν δειλούς ?

Όλα όσα ερωτεύεσαι θα σε κουράσουν ή θα σε βαρεθούν?

Υπάρχει δρόμος τρίτος στα προσεχώς?

Είδες εσύ άλλη ταινία ?

Ή μήπως ήσουν σε μια άλλη σειρά και βλέπαμε το ίδιο έργο?

Κι αν όντως το είδαμε μαζί τότε πες μου αλήθεια...ΕΣΥ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΥΣ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΥΣ?

Ποιό είναι το δικό σου τέρας?

Φοβάσαι να μη γίνεις κούφιος?

Κούκλες κενές με κέλυφος ανθρώπου...εγώ και εσύ ...έτσι θα γίνουμε?

Μπορείς να πάρεις αγκαλιά το κοριτσάκι και να μου υποσχεθείς πως αν χαθεί μέσα του, εσύ θα το φωνάξεις?

Πες μου αυτό γιατί έχει νύχτα στο δωμάτιο και δε ξέρω πως να κοιμηθώ...

Εγώ ..όχι ρε.

Τι να φοβάμαι?

Δε φοβάμαι τίποτα εγώ ρε.

Εγώ μπορώ τα πάντα ρε.

Είμαι σκληρή εγώ.

Μόνο να σκάσεις και θα τα καταφέρω...

Να σκάσεις.......................................................................

Συμπεράσματα..του τώρα

Κοιμήθηκα αργά και ξύπνησα αργά..

Ήπια καφέ για μεσημέρι και θα φάω μεσημεριανό το απόγευμα.

Μπερδεμένη μέρα..

Σταμάτησε και η βροχή...καιρός ήταν, με κούρασε.

Κράτησα το μωρό της διπλανής.. Κι αυτός με κούρασε.

Τον είχα αγκαλιά και σάλιωνε τον ώμο μου, τον άφηνα στον καναπέ και έκλαιγε με αναφιλητά, τον έπαιρνα αγκαλιά και μου χαμογελούσε.

Κι άντε ξάπλα στον ώμο και κούνημα και σάλια πάλι.

Θα μου πεις άμα σε σάλιωνε ο μεγάλος έρωτας δε θα σε χάλαγε..

Όχι.

Ο πιτσιρίκος σε χάλασε..

Ναι.

Πιο πολύ με χάλασε που μου χαμογελούσε.

Με κοίταγε μέσα στα μάτια και γελούσε. Χωρίς λόγο και αιτία.

Ανησυχητικό. Δεν είναι?

Είναι.

Μου τη δίνει να με κοιτάνε μέσα στα μάτια.

Το αποφεύγω...

Κι αυτός εκεί.

Αγκαλιά και σάλια.

Σάλια οι αγκαλιές τη σήμερον ημέρα.

Και το κοίταγμα, σάλια κι αυτό. Κουραστικά όλα. Ανησυχητικά όλα. Μπερδεμένα.

Σήμερα.

Γλίστρησα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ.

Διάλειμμα από τις σκέψεις.

Χωρίς αγκαλιές και χάδια και σαλιωμένα βλέμματα.

Χωρίς μπερδέματα.

Θα ξυπνήσω το βράδυ για να κοιμηθώ το πρωί.

Μια ολόκληρη μέρα μου έφαγε ο πιτσιρίκος.

Μια ολόκληρη αγκαλιά μου έδωσε.

Τι τα θες .

Αφού στα λέω.

Μπέρδεμα οι άνθρωποι.

Σάλια.

Καλά μου τα’πε ο πιτσιρίκος.

Τέλος...άλλη φορά να θυμηθώ να μη τον ξανακρατήσω.

Όταν βλέπω τα μάτια του ξεμπερδεύονται όλα.

Γι αυτό φοβάμαι τα παιδιά.

Για αυτά που λένε όταν σε κοιτάνε.

Γι αυτό προτιμώ να γλιστρώ στο κρεβάτι μου με εμένα.

Να κοιμίζω το παιδί μέσα μου που δε λέει...τίποτα.

Που δε λέει να φύγει.

Τρέχουν σάλια απ΄τα μάτια του και δε μπορώ να το πάρω αγκαλιά.

Χίλιες φορές καλύτερα να μένω μπερδεμένη.

ΥΓ. ΝΑΙ είμαι μια χαρά(!) και ΟΧΙ δε θέλω παιδιά λέμεεεεεεεεεεε!

;p

Ψψψψψψτ...

Όλα στο μυαλό είναι.

Σκάσε και κολύμπα!

;p

Καλά θα ήταν απόψε.....
να μου μιλήσει ο τοίχος.
Ό,τι είναι
μέσα,
πίσω
ή πέρα
από αυτόν.
Όχι τίποτα άλλο..
αλλά μόλις κατάφερα
να τον πιστέψω.
;p

Eεεεεεεεεεε.......

γιατί αρρώστησα και είμαι μες στον πυρετό (και τη γκρίνια...)!

;p

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩΩ....

Πολύ λίγοι μείναμε εδώ μέσα...
Είμαι σίγουρη οτι οι απόντες περνάνε καλά, οπότε γουστάρω να βάζω απουσίες!
Και εγώ μία και εγώωωωωωω...
Έχω νέο τρελό..
ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!
Δε μπορώ να σου πω γιατί...
Απλά δεν έχω..
Από την άλλη βέβαια...έχω!
Έλα να κάνουμε ένα τσιγαράκι μαζί και να στα πω!
Έλα σου λέω...

ΧΕΣΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΑ!!!!

Ακούς?
Mίλα.

ΥΓ. Αν μέσα σε όλα είχα και εσένα ...
Τσιγάρο και μουσική ..όσο χαμηλά -τόσο ψηλά!
Που θα πάει..
Μαατς
;P

(Ερωτ)απαντήσεις

Πως

είναι

Θα

μάθω

Ποιός

είναι

Θα

βρω

Πως

ανοίγω

Θα

ξέρει

Αναπνέω

Με έχει

Ρωτάω

Ξέρω

Ρωτάω

Δεν ξέρω

Εσύ θα μου πεις

Μια φορά...

Εκείνη.

Σε μια κουνιστή καρέκλα καθόταν..
Τραβούσε νήμα απ΄τα κουβάρια της και έπλεκε.
Αναμνήσεις τραβούσε και έπλεκε όνειρα.
Ασπρόμαυρα όνειρα…και κόμπους ανάμεσά τους γκρίζους και μονότονους.
Τα δάχτυλά της ήταν γέρικα πια, ήξεραν όμως να δουλεύουν προσεκτικά.
Ίδια δουλειά χρόνια…αιώνες ίσως.
Απόψε πήρε νήμα χρωματιστό.
Πήρε και ένα τσιγάρο η γριά και το κάπνισε ως τη τελευταία τζούρα.
Δικό της το τσιγάρο, δικός της ο καπνός και όνειρα που θα΄πλεκε για κείνη απόψε.
Έριξε τα μαλλιά στους ώμους της.
Ελεύθερο βαμβάκι.
Χωρίς σκέψεις.
Γυμνή κάθισε στην καρέκλα της.
Να την αγγίζουν τα χρώματα απ΄το νήμα.
Να ζήσει κάθε τους ανάσα.
Απ΄τη γέννηση ως την αλλαγή.
Έσυρε τις κλωστές στα γόνατα και τα δάχτυλά της άρχισαν να τρέμουν.
Πρώτη φορά.
Όλα απόψε για πρώτη φορά.
Ξανά για κάποιο λόγο..
Τραβούσε νήμα και έπλεκε λοιπόν..
Σε μια μικρή στιγμή της στάθηκα και είδα.
Πείνασα ο χαζός και θέλησα να φάω απ΄τα όνειρά της.
Δε γύρισε ποτέ να με κοιτάξει.
Πολύχρωμα, σαν τις φούσκες απ΄το σαπούνι.
Ως το ταβάνι.
Γλύφαν το σώμα της και κρέμονταν στα βλέφαρά της και εκείνη στην κουνιστή καρέκλα της χαμογελούσε ευτυχισμένη.
Δεν υπήρχε άλλος κανείς εκεί.
Μόνο το δέρμα και οι ανάσες της.
Για λίγο.
Χόρτασα.
Με μια στιγμή της που είδα χόρτασα…
Θα περιμένω ένα άλλο βράδυ για να ξαναδώ.
Έφυγα αθόρυβα με λίγη στάχτη στα δάχτυλα απ΄το τσιγάρο της.
Με μια κλεμμένη της στιγμή που γράφει με το δικό μου χρώμα ..
«Σ’αγαπώ»
Μ’έμαθε να το γράφω μια γριά με δέρμα φτιαγμένο απ΄τα όνειρά της.
Απόψε για πρώτη φορά.

Χρώμα στα τα δάχτυλά μου ξανά.

Βαρύτερη.
Ξαφνικά.
Ζυγίζω δύο.
Αρώματα.
Αγκαλιές.
Ανάσες.
Φωνές.
Χαμόγελα.
Χαμογέλα!
Ψυχή μου, πίσω μου.
Σε ένα κόκκινο πάπλωμα.
Θα σε αφήσω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Θα πάρω γόμα να σβήσω το δρόμο να μη το βρεις.
Δε χρειάζονται οι δρόμοι πια.
Δε χρειάζεται τίποτα.
Φτάνουν εκείνες οι δυο σκιές στον τοίχο μέχρι να φυσήξει η νύχτα το κερί μου.
Θα της αφήσω τη μυρωδιά απ΄τον καπνό μια φωτιάς που κρύφτηκε.
Θα μου αφήσει τη φωτιά μέσα μου αναμμένη.
Όσο ζυγίζω ακόμα τον εαυτό μου.
Λίγο ακόμα…

Για΄μένα.
Δύο.

200?...whatever!!!

Πριν αποφασίσουμε για το μέλλον και για τη ζωή και ...για όλα...έλα κοντά να σου πω τα νέα!

Θα σου τα πω σύντομα γιατί πρέπει να πάω να φάω μεσημεριανό..που πρωινό θα είναι γιατί ακόμα όρθια κοιμάμαι!

Το γράμμα έφτασε λέμε...

ΔΕ ΠΑΙΖΕΙ!!!

ΕΠΡΕΠΕ ΦΙΛΕ ΝΑ ΕΙΧΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΤΟΥ ΤΖΟΚΕΡ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩ!!!

Πέρασα γαμάτα Χριστούγεννα και υπεργαμάτη Πρωτοχρονιά!!

Ήπια, χόρεψα, έφαγα, ήπια, ξαναέφαγα, βγήκα για 424 καφέδες, ψώνισα, πήρα δωράκια, έκανα δωράκια, ήπια, κάποια στιγμή κοιμήθηκα και λίγο γιατί κουράστηκα...μετά ξαναήπια και ....ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΦ!

Τι να σου λέω...

ΤΕΛΕΙΑ!!

Τελεία!

Να μη ξεχάσω να σου πώ οτι πήγα σε δύο εκθέσεις ζωγραφικής και πήγα και στην έκθεση με τα έργα του Έσσερ στο Θησείο...

Διάβασα μια φράση του κάπου και δάκρυσα..

Πες με ηλίθια..

Ήταν τόσο όμορφα όλα εκεί μέσα.

Έκατσα ώρα πολύ και χάζευα το πιο αγαπημένο μου..στον τελευταίο όροφο.

Τα ξέχασα όλα σου λέω..ΌΛΑ!!!

......................

Α! να σου πω επίσης οτι μαζί με τα υπόλοιπα ξέχασα και το pin του κινητού μου (λες να ήπια πολύ???) και το κλείδωσα και έχασα επαφή από όλους...αλλά πρόλαβα να περάσω υπέροχα και έχω ένα χαμόγελο ΝΑ με το συμπάθειο!

Σας πάω όλους σήμερα (γιατί όταν γυρίσω στο χωριό θα σας μισώ πάλι!)...και σας φιλώ πολύ πολύ γλυκά 2009 φορές!

ΥΓ.1 Αν είναι κανένας αλλεργικός στα φιλιά...πολύ λυπάμαι αλλά σκασίλα μου!

Είπαμε μια καλή κουβέντα και πήρατε θάρρος να με πατήσετε!

ΟΥΦ ΕΙΣΑΣΤΕ!

ΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΦ!

ΥΓ.2 Τελικά μου αρέσω...όχι τώρα που είμαι μισοκοιμισμένη και με τη γελοία ροζ ρόμπα μου (ΡΟΜΠΑ E? ΟΧΙ ΠΕΣ ΠΕΣ!!!.....)

Μου αρέσω χαρούμενη απλά και μου είχε λείψει!

Λέω να μείνω όπως είμαι!

Και εγώ και εσύ και όλοι..

Τι λες?

;P

ΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ !!!