Just a story...

Της πρότεινε να τη πάει σπίτι.
Είχε πιει πολύ και τα πάντα γύριζαν.
Δέχτηκε.
Στη διαδρομή προσπάθησε να παίξει με το μυαλό της.
Εκείνη το άφηνε να στάζει λίγο λίγο έξω απ΄το ανοιχτό παράθυρο μα δεν του έδινε να πιει γουλιά.
Χαμογελούσε μόνο πειραχτικά σαν απάντηση στα όσα της ψιθύριζε κάτω απ΄τη μουσική.
Φτάνοντας στο σπίτι έκανε να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου.
Της έπιασε το χέρι απότομα.
Την τρόμαξε η ξαφνική επαφή.
«Θα γδυθείς για εμένα απόψε?», της είπε κοιτώντας τη βαθιά μέσα στα μάτια.
Έφυγε τρέχοντας και η πόρτα του αυτοκινήτου έμεινε ανοιχτή σαν τη πρόταση που ποτέ δεν κατάφεραν να τελειώσουν μεταξύ τους.
Μπήκε στο διαμέρισμά της.
Δεν άναψε το φως.
Το πρόσωπό της για κάποιο λόγο έκαιγε.
Άνοιξε το ζεστό νερό στο μπάνιο και το άφησε να τρέχει, έριξε το αγαπημένο της άρωμα μέσα και χάθηκε για λίγο στο διάφανο που άλλαζε σε άσπρο και ανεβαίνοντας κάλυπτε τους αστραγάλους και τις γάμπες της.
Καυτό.
Όταν έφτασε στα γόνατά της βυθίστηκε μέσα του και έκλεισε τα μάτια.
Ξάπλωσε μέσα στον σιωπηλό υγρό της κόσμο και για λίγο έσβησαν τα πάντα.
Έπαψαν να γυρίζουν και να την τρομάζουν.
Έβγαλε το πρόσωπο στην επιφάνεια του νερού παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.
Τα μαλλιά της κινούνταν γύρω απ΄τα μάγουλα σαν μικρά κλαδιά ενός δέντρου που αναζητούσε καιρό τη βροχή.
Χάιδεψε με τα δάχτυλά της το βρεγμένο δέρμα.
Τα χείλη, το λαιμό, το στήθος, την κοιλιά της.
Ταξίδεψε σε κρεβάτια ξενοδοχείων, σε παραλίες με ξανθή άμμο, σε ερημικά πάρκα και μπαλκόνια με κεριά, σε κορμιά άλλων.

Εικόνες.

Χωρίς ερωτήσεις.
Οι πιο όμορφες σκέψεις τις δεν είχαν λόγια, μόνο ανάσες είχαν.
Αγγίγματα και ανάσες.
Τα χέρια της κατέβηκαν στους γλουτούς και γλίστρησαν ανάμεσα στους μηρούς της.
Δάγκωσε τα χείλη της και το νερό για λίγο πήρε ζωή σε μια απότομη δίνη που ρούφηξε τα πάντα εκεί λίγο πιο κάτω απ΄την κοιλιά της.
Στιγμές αργότερα η επιφάνεια πήρε να ηρεμεί και εκείνη έγειρε το κεφάλι στο πλάι μέσα σε ένα αναστεναγμό.

Άνοιξε τα μάτια..
Η απάντηση ήρθε ξαφνικά στο μυαλό της.
«Αν γινόσουν διάφανο καυτό νερό για’μένα , τότε ναι..
θα γδυνόμουν μέσα σου κάθε βράδυ.»

ΥΓ. Luthienaki δεν είχα κέφια για παραμύθι αλλά ελπίζω να ξεπέρασα τον αδερφό στην παραμύθα..

Ξ-έχασα..

Φασαρία…ξέχασα την τηλεόραση ανοιχτή χθες.
Ξέχασα το ξυπνητήρι και άργησα στη δουλειά.
Ξέχασα…
Το τηλέφωνο, το μεγάλο κρεβάτι μου, το τραπέζι με το άδειο ποτήρι, το τασάκι μου που γέμισε, τα γράμματα που έκανα λέξεις, τις λέξεις που έσπασαν σε γράμματα και δεν έχουν φωνή, το σκισμένο χαρτί στο πορτοφόλι μου, το κρύο στο σπίτι και την αποστειρωμένη του ύπαρξη, το τεντωμένο σεντόνι μου και την ανυπαρξία που κοιμάται πάνω του, τη μυρωδιά του ξύλου απ΄το κομοδίνο που δε με άφηνε χθες να σκεφτώ, το στομάχι μου που καίει, το μυαλό μου που ξερνάει πάλι, τις τελείες που μπαίνουν και τα κόμματα που θα’θελα...όλα.
Λίγο κόκκινο κρασί παραπάνω και τα ξέχασα όλα.
Λίγο παραπάνω και τα έχασα όλα.
Γιατί?
Γιατί αυτό ήθελα.
Να φύγει το βάρος.
Να βαρύνουν τα βλέφαρα.
Να χάσω και να αρχίσω απ΄την αρχή.

Picture from the ..future? (wtf!!!)

Διακρίνετε καμία ομοιότητα???
Πάντως ο χρόνος υπήρξε πολύ καλός μαζί μου. Είμαι ακόμα μία θεά!!!!

ΥΓ.Μη σπρώχνεστε ονειρεμένοι άντρες...
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει ο σωστός, απλά κόλλησε στη γραφειοκρατία...(!!@##@!)
;pPppPppPPPpp
ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ

Ιστορίες της θείας Τσαντίλως Νο 2..(ΟΛΕ!)

Καλημέρα αγαπητά μου παιδιά..
Καιρό έχω να σας δώ και το ξέρω πως σας έλειψα.
Ξέρω επίσης πως δε θα τολμήσετε να πείτε το αντίθετο γιατί θα κάνω τα γνωστά μου μαγικά και θα γεμίσει ο τόπος βατράχια και σκατά.
Και καλά, όσους από εσάς τους κάνω βατράχια θα ελπίζουν μήπως τους φιλήσει κανένας γκαβός και ξαναγίνουν άνθρωποι, οι υπόλοιποι που θα γίνουν σκατά όμως σε τι θα ελπίζουν? Σε ένα μπουρμπουλιστικό θάνατο με το πιο γλυκό καζανάκι?
Σε μια ερωτική συνύπαρξη με 300.000 μύγες?
Χμμμ..τώρα που καταλήξαμε στο ότι σας έλειψα λοιπόν να προχωρήσουμε στην ιστορία.
Ναι, σήμερα έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία.
.....................................
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι που βρέθηκε σε μια- «αφιλόξενη» θα το θέσω-πόλη. Εκεί που λέτε έσφιξε τα δόντια και άρχισε να δουλεύει και να συνυπάρχει γενικότερα με πολλούς –«μαλάκες» θα το θέσω-ανθρώπους.
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι μια απλή ημέρα στη δουλειά της. Η κεντρική ιδέα στην οποία θέλω να βασίσετε την προσοχή σας είναι η συμπεριφορά των ανωτέρω ανθρώπων σε σχέση με τις συνθήκες υγιεινής. Το’ χουμε? Πάμε.
Πρωί.
Νεύρα το κορίτσι μας, όπως πάντα.
(Κατασκευαστικό λάθος της είπε ο γιατρός...γεννήθηκε νευριασμένη, τι τα θες!)
Παρκάρει, ανεβαίνει, ξεκλειδώνει το γραφείο και παίρνει τα τζάτζαλά της να πάει για καφέ στην κουζίνα.
Βάζει 4 κουταλιές ζάχαρη και μία καφέ στην κούπα της.
Ρίχνει λίγο νεράκι και αρχίζει να χτυπάει το καφεδάκι.
Ταυτοχρόνως βάζει νερό στο βραστήρα και περιμένει να ζεσταθεί.
ΝΑΙ ΡΕ 4 ΚΟΥΤΑΛΙΕΣ ΖΑΧΑΡΗ? ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ?..... ΒΑΤΡΑΧΙΑ ΚΑΙ ΣΚΑΤΑ? ΤΟ ΛΥΣΑΜΕ ?
Λοιπόν…
Ζεσταίνεται αισίως το νεράκι και καθώς αρχίζει να γεμίζει την κούπα ακούει ένα πλοοοοοοοοοοόπ μέσα στον αφρό!!!!
Σκέφτεται…"δεν είδα κάτι, ιδέα μου θα ήταν..ναι αλλά άκουσα κάτι και ακούω πολύ καλά…"
Μ’αυτά και μ’αυτά αναποδογυρίζει την κούπα στο νεροχύτη ξεκινώντας χαλαρά τα πρώτα μπινελίκια μέσα απ΄τα δόντια της.
Μπααααααααααααααααάμ! Στο νεροχύτη..ΤΙ?
ΤΙ?
ΈΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΟΧΥΛΙ!!!!!!!!!!!!
Με παρακολουθείτε ρε?
Ένα ολόκληρο κοχύλι στη μέση του νεροχύτη. Το ξεπλένει, το κοιτάει…λαμποκοπούσε το κοχύλι...
1300 σκέψεις πέρασαν απ΄το μυαλό της διανθισμένες με τρελά νεύρα και υπέροχες καινούργιες λέξεις!
"Να ήθελε κάποιος να το καθαρίσει ?
Να ήθελε κάποιος να έχει παρέα ο βραστήρας?
Να σκέφτηκε κάποιος μαλάκας ότι έτσι θα καθαρίσει Ο βραστήρας?
Οόοοχι ρε φίλε αποκλείεται…
ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ!"
Παρατάει τις εικασίες και βράζει νερό στο μπρίκι για να πιει επιτέλους αυτό το γαμημένο καφέ…χωρίς να κολλήσει 85 αρρώστιες.
Ανάβει τσιγάρο και στέκεται απορημένη πάνω απ΄το κοχύλι.
Έρχεται συνάδελφος κουνιστή και λυγιστή με 20 κιλά κολόνια και 12 τόνους μάσκαρα και μεικ απ.
"Που πας ρε Καραμήτρο σαν το τζόκερ πρωινιάτικο?
Και η μπουρδελοκολόνια δεν έχει οδηγίες χρήσης, ένα δοσομετρητή, κάτι?
Μέχρι η Βέφα προσέχει τις ποσότητες που βάζει στις συνταγές για να μην είναι το φαί για πέταμα…", και χαμένη στις σιωπηλές συναδελφικές τις σκέψεις ακούει:
-Καλημέρα Α...
-Καλημέρα Μ….(Μη σου γαμήσω!)
Ρε ξέρεις τι βρήκα μέσα στο βραστήρα?(Πλησιάζει η συνάδελφος να φτιάξει τσάι…ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!)Βρήκα ένα κοχύλι ρε, είναι δυνατόν?
-Α…ναι μωρέ είναι για να φύγουν τα άλατα από το βραστήρα. Είπε κάποιος χθές πως κάπου το άκουσε και το κάνανε.
-Παρακαλώ? Τι λέτε ρε? Και που σκατά ήταν το κοχύλι πριν το βάλετε εκεί?
Και αν δε το έβλεπα..που δεν το είδα..αν δεν το άκουγα? Θα μου καθόταν στο λαιμό αφού έσπαγα 12 δόντια και κατάπινα τα υπόλοιπα σε σφραγίσματα? Θα πήγαινα 3ο σύννεφο αριστερά από κοχύλι? Και δηλαδή ΑΝ κάποιος είχε ακούσει ότι πρέπει να βάλει την κάλτσα του μέσα για να φύγουν τα άλατα, θα στραγγίζαμε την κάλτσα κάθε πρωί για να πιούμε καφέ?
Το ξύδι ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?
ΡΕ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ?
Εντομεταξύ η συνάδελφος σηκώνει τους ώμους αδιάφορα λες και έχει διακτινιστεί στη χώρα της πλήρους ψυχραιμίας που δε μπάζει λογική από πουθενά... και λέει.
-Εγώ θα πιώ!
Φτιάχνει το τσάι και ακολούθως παίρνει το σφουγγαράκι των πιάτων και απομακρύνεται από το νεροχύτη... Πηγαίνει ακριβώς κάτω απ΄το φως της κουζίνας και ..αρχίζει να καθαρίζει τα παπούτσια της που ψιλοείχαν σκονιστεί είναι η αλήθεια!!!
ΜΕ ΤΟ ΣΦΟΥΓΓΑΡΑΚΙ ΤΩΝ ΠΙΑΤΩΝ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ…ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΗΣ…ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΝΕΤΕ ΦΑΣΑΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΔΑ ΜΙΚΡΟ ΚΟΧΥΛΙ????????????????????
ΗΜΑΡΤΟΝ ΦΙΛΕ.. (Η αλήθεια είναι πως είχε ακούσει μια τέτοια τρομακτική ιστορία αλλά δεν την είχε ζήσει με τα μάτια της ποτέ!)
Η κοπέλα της ιστορίας μας εκείνη ακριβώς τη στιγμή αισθάνθηκε τη λογική της να λιποθυμάει, τη γλώσσα της να καίει και τις φλέβες στο μέτωπό της να χορεύουν το χορό της κοιλιάς.
ΤΟΥΡΟΥΤΟΥΡΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥΥΥΥΥ ΤΑΜ ΤΑΜ ΤΟΥΡΟΥ ΤΑΜ ΤΟΥΡΟΥ ΤΑΜ!!!
Κοίταξε την κούπα της, που χθές το μεσημέρι είχε πλύνει με ΑΥΤΟ το σφουγγαράκι, σκούπισε το δάκρυ που κύλησε απ΄τα μάτια της σκεπτόμενη το τι μπορεί να έχει καταπιεί ήδη…και προχώρησε προς το γραφείο της.
Έπρεπε άλλωστε να πάρει τηλέφωνο την αδερφή της, απ’ότι θυμόταν είχε εφημερία σήμερα.
Νοσοκόμα η αδερφή της. Και το άσπρο όπως και να το κάνεις σε φωτίζει. Ειδικά αν έχεις μαύρα μαλλιά…
Βέβαια..
Να πάρει τηλέφωνο την αδερφή της.
......................................
Τελικά είχε εφημερία το τρελοκομείο και όντως αν τη δείτε τη φωτίζει το άσπρο. Πίνει και τον καφέ της ήσυχη το πρωί κοιτάζοντας έξω απ΄το παράθυρο.
Είναι και στην πόλη της τώρα…
Και έζησε αυτή τρελά και εμείς την παλεύουμε ακόμα ..ε παίδες?
Αυτά για σήμερα…
Φιλιά σταυρωτά και υπομονή.
Όλα βρίσκουν το δρόμο τους σε αυτή τη ζωή.
Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο …
ΧΑΧΑΧΧΧΑΧΧΑΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ!!!!!!!!

Unwind music...

Γεννήθηκε πάνω στο μαύρο.
Γυαλιστερή επιφάνεια με ραβδώσεις που άλλαζαν συνέχεια.
Κάθε πρωί που ξυπνούσε έτρεχε στο τέλος του κόσμου της, έβρισκε με τα δάχτυλά της τη σωστή θέση και τον ξανάρχιζε απ΄την αρχή.
Κάθε φορά έτρεχε ως το τέλος και ξετύλιγε ...τον εαυτό της.
Τα μάτια δε της χρειάστηκαν ποτέ, έβλεπε με τα δάχτυλα και ανάσαινε με ήχους.
Γεννήθηκε σε ένα παλιό πικάπ και κάθε μέρα τραβούσε τη βελόνα και έπαιζε τη ζωή της ξανά απ΄την αρχή.

Έπαιζε με τη ζωή στα δάχτυλά της.

Κι όμως είμαι σίγουρη πως αν άνοιγε τα μάτια της θα δάγκωνε τα δάχτυλά της.
Θα γέμιζε κόκκινο ο κόσμος της ως το τέλος του και η βελόνα δε θα έβρισκε ποτέ αρχή για να συρθεί.
Θα σταματούσε.
Και τότε θα ήταν η ζωή αληθινή, όταν η μουσική φτιαχνόταν από πόδια γυμνά ..

Πάνω σε ένα αλλιώτικο μαύρο.

Απλά..

Καμιά φορά ξεκινάς αλλιώς τη μέρα σου και αλλιώς σου βγαίνει η γαμημένη.
Καμιά φορά ξεκινάς αλλιώς τη ζωή σου και γαμιέται και αυτή στην πορεία.
Καμιά φορά απλά είναι καλύτερα να μην αρχίζεις γιατί θα γαμηθείς.
Έτσι απλά είναι όλα.
Μαύρα και άσπρα Ναριτάκο.
Μαύρα και άσπρα και τασάκια και δαχτυλιές και λίμνες και σκοτάδια και μέρες που περνάνε και απογεύματα που έρχονται και ξημερώματα με κρύο και σπηλιές με ηχώ και φωνές που δε σταματάνε να ουρλιάζουν.
Στις σπηλιές μέσα θαμμένες.
Και γαμιούνται όλα μαζί για ‘σένα.
Και γαμάνε και εσένα μαζί τους.
Λογοπαίγνια αγαπημένα.
Ζωή ωραία.
Αποφάσεις σίγουρες.
Ανάσες βαθιές και καινούργια βήματα που παλιώνουν μέχρι να στρίψεις την επόμενη γωνία. Λιώνουν στην άσφαλτο γιατί έτσι γίνεται πάντα.
Γιατί έτσι είναι.
Η μόνιμη απάντηση του πατέρα μου.
Η μόνη μη-απάντηση που έπαιρνα.
Ενάμισης χρόνος πίσω και μισούσα την απάντηση.
Τώρα θα μου έφτανε ..να την ακούσω.
Μου τη βάρεσε σήμερα τρελά.
Για χίλιους δύο λόγους. Για ένα μόνο …
Μου τη βάρεσε και εδώ μέσα.
Ναι.
Βαρέθηκα να πρέπει να στεγνώνω τις λέξεις μου για να μη στάζουν όταν τις ακούσετε και γλιστρήσετε στα νερά.
Βαρέθηκα να πρέπει να τις βάφω για να μη φαίνονται τα πρόσωπά τους, μη και τα ξέρετε και πάτε και τα βρείτε για να τα πιάσετε από κοντά. Να δείτε αν υπάρχουν.
Τι άλλο?
Βαρέθηκα να κρύβω το πολύ μου για να μη τρομάξω αυτούς που πλησιάζω.
Έχω ένα γαμημένο πολύ και αν δε βγεί, τι θα το κάνω?
Είναι πολύ για να το κρατήσω μέσα μου…
Να το βγάλω πρέπει, να το χορτάσει όποιος το πάρει και αν έρθει η ώρα και γίνει λίγο, τότε θα το αφήσω πίσω μου και θα κοιμηθώ.
Μόλις ξυπνήσω θα σηκωθώ και περπατώντας θα βρώ μια άλλη λέξη, από ένα άλλο στόμα που θα με κάνει να βρω το λόγο για να φτιάξω ένα καινούργιο πολύ και να το χαρίσω πάλι.
Να φύγω θέλω.
Η λέξη έχει γίνει τόσο μεγάλη που δε χωράει πουθενά. Ούτε στα μάτια μου δε χωράει πια. Μόνο το ωμέγα βλέπω. Μόνο το τέλος της και ξέχασα πότε έγραψα πρώτη φορά την αρχή της.
Ρώτα με που θέλω να πάω.
Ρώτα.
Θα σου πω αλλά φοβάμαι μήπως σου είναι πολύ.
Γιατί έτσι είναι.
Ε μπαμπά?
Έτσι είναι.
Έτσι απλά.
Θα σβήσω το φως να μη βλέπω το γαμημένο ωμέγα μου. Θα ονειρευτώ το μέρος που θέλω να πάω.
Θα πω πως δεν υπήρχε η σημερινή ημέρα ..πως δεν είναι δύσκολο να αρχίσω άλλη μια ίδια αύριο.
Γιατί δε θα είναι ίδια, θα είναι καλύτερη.
Και έτσι θα γελάσω δυνατά με την αυτοαναίρεσή μου, με την αυτοκαταστροφή μου.
Καμιά φορά απλά είναι καλύτερα να μην αρχίζεις γιατί θα γαμηθείς αλλά η αυριανή μέρα θα είναι καλύτερη.
Αύριο θα φύγω.
Και έτσι όπως θα κλαίω με τα δυνατά μου γέλια που στέκονται πάνω στα μάτια μου και τα θολώνουν..θα κοιμηθώ.
Μέχρι αύριο.
Έτσι απλά.

What's it like to be inside...

Μετά από αίτημα του κοινού για μιζέρια και σθεναρή αντίσταση του ..δική μου ρε παιδί μου..θα σας πω μια ιστορία για ένα ποτάμι. Το ποτάμι μου!
Βασικά είναι το ποστ που έγραφα σε εκείνο το χαρτάκι ενώ είχα παραγγείλει μια ζεστή σοκολάτα (αν δε με παρακολουθήσατε στο προηγούμενο επεισόδιο δε θα τα εξηγήσω τώρα όλα γιατί θα μου καταστραφεί το mood!..)

Μισό είναι όνειρο που με ξύπνησε ένα βράδυ, το άλλο μισό είναι σκέψη που ακόμα παλεύει να γίνει απόφαση. Θέλει δουλειά βέβαια αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς πάντα …Εγώ είπα να ξεκινήσω από το γαμημένο όνειρο και να φτάσω σε μια ονειρεμένη απόφαση!
(Πούστη μου τα λέω τέλεια σήμερα)
…και επειδή πολλά είπαμε, πάμε …

................................
Ποτάμι βαθύ με νερό θυμωμένο.
Ποτάμι που φούσκωσε από κάποια βροχή που ξέρασε ο ουρανός..δε ξέρω να σου πω σε ποιο χθες.
Εσύ στη μέση να πολεμάς να κρατηθείς στην επιφάνεια.
Να παλεύεις για μιαν ανάσα…
Ποιος σε έβαλε εκεί?
Γιατί μόνο εσένα?
Γιατί είναι τόσο βίαιο το δικό σου ποτάμι?
Προσπαθείς με όλη σου τη δύναμη.
Νιώθεις πως ήσουν αρκετά κουρασμένος από την ώρα που μπήκες, τώρα απλά η κούραση ξεπέρασε τα όρια σου, ξεπέρασε και εσένα.
Πως μάλλον μαλακία έγινε και είναι δύσκολο τώρα να αλλάξει.
Λάθος απόφαση.
Ποιανού απόφαση?
Και τελικά ξοδεύεσαι, απελπίζεσαι και μουδιάζεις από πανικό.
Θα πνιγείς, δε θα τα καταφέρεις.
Κουράζεσαι…αφήνεσαι…βουλιάζεις…
Κι όμως…
Άκου τι γίνεται μετά…
Δε πνίγεσαι ρε, διαλύεσαι σε μικρές φυσαλίδες.
Ναι…
Σε χίλιες διάφανες ευκαιρίες που περίμενε το ποτάμι σου για να ηρεμήσει το νερό του.
Γίνεσαι και εσύ νερό και ταξιδεύεις για παντού, για πάντα.
Γιατί εσύ σε έβαλες μες στο νερό.
Εσύ διάλεξες να’ναι τόσο δύσκολο να το κολυμπήσεις.
Εσύ έβαλες στόχο να κρατηθείς στην επιφάνεια, να αναπνέεις.
Κι όλα άλλαξαν πότε?
Όταν εσύ "σταμάτησες" το χρόνο του μυαλού σου.
Όταν έπαψες να αποφασίζεις.
Γιατί?
Γιατί το ποτάμι σε χρειάζεται μέσα του όσο και εσύ αυτό.
Για να ταξιδέψεις.
Για να ηρεμήσει.
Γιατί…
Καμιά φορά ρε φτάνει να αφεθείς για να τα καταφέρεις.

ΥΓ.Αν σας φαίνεται δύσκολο να το πιστέψετε για μένα ή γενικότερα...save it!
"Angels Lie To Keep Control
If you still care, don't ever let me know.."
;p

In my rear view mirror..

Εξετάσεις, χαβαλές, καφές και τοστ.
Κωλοβάρεμα τρελό...
(..και κάτι παραπάνω..;p)
Κτελ, Τρένο, Μετρό, ζεστή σοκολάτα, ένα χαρτί και στυλό. Το επόμενό μου post.
Φιλιά και χαμόγελα.
Πολλές φωνές και ευχάριστη φασαρία.
Διαφορετικές κουβέντες σε μικρά πηγαδάκια.
Κουβέντες που σε ξεκουράζουν.
Η δική μου στο πλάι δεξιά με ένα ήρεμο πρόσωπο.
Ένα φουλάρι δικό μου, δικό σου.
Ο σκύλος μου, φαί ζεστό και αγκαλιά.
Το κρεβάτι μου και αυτό το ήρεμο φως που μπαίνει απ΄τη πιο όμορφη κουρτίνα όταν ξημερώνει.
Μια ανάμνηση που νόμιζα πως δε θα βρω ποτέ ξανά..κι όμως.
Καφές στην αδερφή μου και γέλιο.
Πολύ..
Τηλέφωνο.
Ποτό.
Μια πολύ όμορφη συζήτηση, κι ας ένιωσα να με στριμώχνουν σε μια γωνία.
Δική μου η γωνία και ωραίο πράγμα να σε στριμώχνουν για να καταλάβεις.
Ζέστη.
Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν.
Χαχα...
Ηρεμία.
Δική μου κι αυτή και την κρατάω ακόμα..
Ο Σπάιντερμαν ΜΟΥ λέμε!
Μετρό, Λεωφορείο, Κτελ και κτίρια που φεύγουν πίσω μου.
Ο ατελείωτος κάμπος ξανά..
Στο μυαλό μου..γέλιο, ποτό, ηρεμία και ζέστη.
Πολύ..

Μούδιασε το δέρμα μου από όλα και μου αρέσει...
Καλημέρα λοιπόν και πάλι...

ΥΓ1. Βρίσκομαι σε "ασυναρτησία mode" αλλά δε με χαλάει καθόοοολου!
Στο επόμενο post θα σας σκίσω στη μιζέρια, δε μπορεί..κάπου την έχω αλλά δεν είδε ότι γύρισα.
Στο επόμενο..
Υπόσχεση..
Not...(!)

YΓ2.Πέστε οτι γαμεί το τραγουδάκι...Γιατί?
Γιατί το λέω εγώ ρε!
Γαμεί! ΟΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ