Στο επόμενο κύμα...

Ξαπλωμένη στην άμμο λαγοκοιμόταν.Το κύμα τη νανούριζε.Ο ήλιος έπαιζε με τις σκιές των δέντρων ζωγραφίζοντας στο πρόσωπό της χίλια παράξενα τατουάζ που κάθε λεπτό άλλαζαν.Θυμόταν πως για κάποιο λόγο είχε μια πίκρα στο λαιμό,έναν κόμπο που δεν είχε λυθεί ακόμα, αλλά για ποιο λόγο..αυτό όχι δεν το θυμόταν πια.
Το μυαλό της είχε ανοίξει το σακούλι με το μελάνι και τα είχε σβήσει όλα, όπως κάνει ένα καλαμάρι όταν το τρομάξεις.Μωβ μελάνι παντού και τίποτα πια δεν ξεχώριζε στους διαδρόμους του.
Στο επόμενο κύμα θα ζήσω, στο επόμενο ηλιοβασίλεμα θα ανοίξω, στο επόμενο φύσημα του ανέμου θα με σκορπίσω να μη με βρει άλλη νύχτα κλειδωμένη.Να μη μπορέσει ξανά καμιά άγνωστη μορφή να ξεκλειδώσει το κλουβί που κρύβεται η παράνοια και βρυχάται, να μη ξανακλείσει εκεί τη λογική μου.
Γιατί κάποια στιγμή θα τελειώσουν οι θάλασσες ,θα πάψει ο άνεμος και αν ...έρθει να ανοίξει πάλι το κλουβί του παραλογισμού..πως θα καταφέρω να ελευθερώσω τη λογική μου?

Time out..of prison!!!!

Τελευταία μέρα λέμεεεεεεεεεεε....

Φεύγω παίδες..πάω να σκεφτώ, να χαλαρώσω, να ξεχάσω, να βρω..


πάω να βρω αυτό






κάπου κάποια θάλασσα το σχημάτισε για 'μενα, για να μοιάζει με αυτά που έχει ο ουρανός.
Θα το φέρω μαζί μου να μου θυμίζει δυο πράγματα διαφορετικά..κι αν δε το βρω δεν τρέχει, θα γυρίσω και θα ξέρω οτι δεν ήταν εκεί ποτέ.

Θα μου λείψετε παίδες..
φιλιά πολλά

Σας αφήνω με μουσική δυνατά για να μείνει λίγο ακόμα το καλοκαίρι εδώ, μέχρι να έρθω και να πούμε πια καλό χειμώνα...

Doll or not??

Είπα να βγάλω μια φωτογραφία μου για να ξέρετε πως είμαι..σε ποια μιλάτε ρε παιδί μου!!!
Λοιπόν δεξιά εγώ πριν τις διακοπές και αριστερά μαύρη γιατί..

1)θα έχει καλό καιρό και θα κάνω μπανάκια ή
2)ο καιρός ήταν χάλια και μαύρισα απ΄το κακό μου!!!


όπως και να έχει τώρα που με είδατε και ξέρετε οτι είμαι μια κουκλίτσααα..
να σας μαζέψω με το κουταλάκι του γλυκού ή προτιμάτε φαρασάκιιιι??


φιλιάαααααααααα

Χίμαιρες...

Στην Ελληνική μυθολογία η Χίμαιρα ήταν ένα ον που ανέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και για ουρά είχε ένα φίδι. .Ανέφικτο..

Πιστεύετε οτι υπάρχει εκεί έξω κάποιος που συμπληρώνει τον κάθε ένα μας?
Πιστεύετε οτι είναι σωστό να ψάχνει κανείς για κάτι τέτοιο?
Υπάρχει το άλλο μισό?

Αν με ρωτούσατε θα έλεγα πως ναι υπάρχει, αλλά μόνο στη φαντασία μας. Το ιδεατό είναι μια παραίσθηση στην οποία χάνεσαι για να ξεφύγεις απο αυτά που δε σε καλύπτουν και καταφέρνεις μόνο να χαθείς στην αναζήτηση χωρίς τέλος, στον κενό ενθουσιασμό που όταν συναντά την πραγματικότητα σε απογοητεύει.Φταίει μάλλον το πάθος που έχουμε για να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη, μια αγάπη που ο κάθε ένας τη φαντάζεται με άλλο τρόπο.
Μια αγκαλιά, μια κουβέντα , μια ευκαιρία να βγεί το μέσα σου χωρίς προστατευτικά μαξιλαράκια, χωρίς ψέματα και μισές αλήθειες.

Άλλωστε πως ορίζεις το άλλο μισό αν δε γνωρίζεις αυτό που κουβαλάς μέσα σου?
Κι όταν νομίζεις πως σε βρήκες..φτάνει μια μέρα που καταλαβαίνεις πως άλλαξες, χωρίς να το θες, άλλαξαν τα θέλω σου, άλλαξε μορφή ο χώρος μέσα σου και δεν ταιριάζει πια τίποτα..

Μήπως πρέπει να συμβιβαζόμαστε με το καλύτερο δυνατό και να μην κυνηγάμε χίμαιρες λοιπόν?

Τα 101 post-άκια της μαλακίας...

Ρε σεις φτάσαμε τα 101????

Καλά πως με αντέξατε?
Μαμάαααααααα, μπαμπάαα(όπου είσαι..)κοιτάτε? Να καλοί άνθρωποι, να παιδιά μάλαμα που με κρατήσανε και ακόμα με καταπίνουν ..
Να που βρήκα κι άλλους φίλους να γελάσουμε, να πειραχτούμε, να θυμώσουμε και να πονέσουμε μαζί.
Σας γουστάρω παίδες..και εσάς τους 6 σας γουστάρω ακόμα πιο πολύ!
Ελπίζω να αντέξετε να με φοράτε σκουλαρίκι για πολύ ακόμα..γιατί εγώ άπαξ και κατσικωθώ παίδες δε καταλαβαίνω μία..Άντε να με σουτάρετε μετά.Δύσκολο...και θα στεναχωρηθώ πολύ κιόλας και δεν είναι κρίμα??

Προεκλογικά λοιπόν αν με ξανα..έχετε παρέα και αυτή τη σεζόν 2007-2008..υπόσχομαι(χμμμ..)τα εξής:

1)Πολύ μπινελίκι..
2)Πολύ γέλιο...
3)Λίιιιγο λιγότερη μαυρίλα..(λίγο όμως μη το παραξεφτιλίσουμε και ξεχάσουμε και ποιοί έιμαστε..)
4)Παρέα σε όποιον την χρειαστεί και μάλιστα υπόσχομαι και ταξιδάκι αστραπή για καφεδάκι και κουβεντούλα..αν το απαιτεί η περίσταση!
5)Μαλακίες, χαμόγελα, δάκρυα, φασαρία, καφέδες , μαζώξεις..και πολλά πολλά άλλα.

ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΜΕ ΨΗΦΙΣΕΤΕ????

ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ

Και κλείνω με το επικό :
ΑΝ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ!!!!!

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ?
ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ..

ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΙΑΙ

ΥΓ.Sorry για την αλλαγή της μουσικής αλλά καλό είναι να ξυπνήσουμε και λίγο..LETS SEEK PLEASURE !

Ρητορικές ερωτήσεις..

Δέχτηκα το μπαλάκι από τη Dark maiden και προχωρώ σε ένα δικό μου debate με τους γνωστούς ''αρχηγούς''..

Επειδή αυτά που θέλω να ρωτήσω είναι κοινά για όλους και επειδή απάντηση δε θα πάρω φυσικά..ορίστε οι ερωτήσεις μου:

1)Ποιανού ανεγκέφαλου παπάρα ήταν η ιδέα να σας δώσει το χρώμα που έχετε κύριοι?
Ποιος είπε οτι όλα όσα σημαίνει και αξίζει ένα χρώμα μπορείτε εσείς να τα διασύρετε έτσι?Ούτε για μαύρο δεν είστε..μέχρι και αυτό υπάρχει για ένα συγκεκριμένο λόγο..ούτε και αυτό δεν μπορεί να σας σβήσει.
2)Τις λέξεις ''μπροστά, τίμια, ενωμένοι, αλήθεια, σεβασμός..''
είναι ο ίδιος παπάρας που τις διάλεξε για τα συνθήματά σας...?
Όχι γιατί αν είναι ο ίδιος ρε παιδί μου να το ξεπεράσω..να πω ..ένας μαλάκας τα έκανε όλα..θα αλλάξει.
Πάντως οι λέξεις αυτές για κάποιους σαν εσάς φίλοι και φιλενάδες ..απλά ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ..ΜΟΝΟ ΕΜΠΑΙΖΟΥΝ..κιαν ο εμπαιγμός είναι ο σκοπός σας τότε..τον πούλο αρμ να πάμε για κάτι καλύτερο.
Νομίζω?

Και επειδή κάπου εδώ ο χρόνος μου θα τελείωνε και εκτός απ'το μικρόφωνο- που θα εξαφανιζόταν- θα μου έκλειναν και τη φωνή..
Εγώ λέω ....όοοοοοσο και να χτυπιέστε ο βήχας, το κλ...μο και η αλήθεια (λέμε..)ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ!

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ ΠΑΙΔΕΣ
ΥΓ.όποιος γουστάρει παίρνει το μπαλάκι και συνεχίζει..

Για τη μαμά..

Υπάρχει κάτι πιο γαμάτο απ΄το να σου έρχονται τα πράγματα όπως ΔΕΝ τα περιμένεις?Με την ΚΑΛΗ έννοια για μια φορά?
Να σου έρχεται χαμόγελο ενώ περιμένεις την ήττα ..να σου έρχεται αγκαλιά από εκεί που περπατούσες σκυμμένος για να μη φας σφαλιάρα!

Κατέβηκα για μια νομική μαλακία -καθόλου ευχάριστη οφείλω να πω-και βρέθηκα να πίνω καφεδάκι με τη μαμά και την αδερφή.

Περπατήσαμε χαλαρά, πειραχτήκαμε, γελάσαμε με τη μαμά που πάλευε να πετύχει το σωστό σκαλοπάτι στις κυλιόμενες για να μην πέσει..

Όταν ο ένας φεύγει και σου μένει πια μόνο η μία φωνή απ΄τις δυο που σε μεγάλωσαν, φοβάσαι...Αν συμβεί κάτι τέλος, έμεινες ξεκρέμαστος φίλε.
Και όταν είσαι μακριά είναι ακόμα πιο δύσκολα.Γυρίζεις για λίγο και καθώς βλέπεις τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό της ..όλες τις στιγμές που πέρασαν χωρίς να τις μοιραστεί μαζί σου, λυπάσαι..Λυπάσαι που η επιλογή σου σε έφερε στην άλλη άκρη και εκείνη την άφησε μόνη.Μετανιώνεις, αναθεωρείς, κρατάς ότι έχεις και ξεπερνάς πιο έυκολα θυμούς και παρεξηγήσεις.

Η ζωή δεν χαρίζεται, περνάει και ότι προλάβουμε ..

Αυτό για τη μαμά μου λοιπόν..γιατί όπου κι αν βρεθώ θα θέλω πάντα να είμαι εκεί...
ΠΑΝΤΑ.

Χωρίς σκιά

Περπατάς ανάμεσα σε αρώματα,μουσικές,γέλια και γλώσσες διαφορετικές.
Στα σοκάκια οι σκιές σου απομακρύνονται λες και είναι το μόνο μέρος στο οποίο θέλουν και αυτές να είναι μόνες, το μόνο μέρος που θέλουν να αποτραβηχτούν και να μυρίσουν μνήμες περασμένες.
Σε εκείνο το αγαπημένο καφενεδάκι..πίσω στον καναπέ, ένας καφές και ένα σημειωματάριο ανοιχτό.'Ετοιμο να ποτίσει με τις πιο πνιχτές σκέψεις για άλλη μια φορά.Κι όμως απόψε το κεφάλι άδειασε, το στυλό είναι μπροστά σου και δε σε νοιάζει..
Χάθηκες στις ανάσες του νυχτολούλουδου,στη λάμψη της Ακρόπολης, στους ψίθυρους των περαστικών..
Όμορφα που είναι να σε ξεχνάνε οι στιγμές, να προχωράει η νύχτα και να φεύγει χωρίς να σε παίρνει μαζί της.

Δε χρειάζεται απόψε να μοιραστείς τίποτα,όλα δικά σου για ένα βράδυ,όλα για 'σενα, ακόμα και εσύ.

Καταπίνεις εικόνες και τις κρύβεις μέσα βαθιά, έχεις ταξίδι αύριο και θα ψάχνεις να βρείς τρόπο να το αποφύγεις.

Στο γυρισμό σου ξεφεύγει ένα παλιό χαμόγελο, εκείνο που καιρό τώρα κρυβόταν..εκείνο που σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος.Νομίζω πως σε είδα να φτάνεις στο σταθμό ελαφρύς σαν τον άνεμο.Ένας άνθρωπος χωρίς σκιά....μόνο για απόψε.

Στην Πλάκα..για μια βόλτα.
Πήγαινε και θα καταλάβεις.

Στο βαγόνι μου...

Μια γκρίζα ημέρα...σε ένα βαγόνι με γκρίζους ανθρώπους και σκοτεινή διάθεση.
Κοιτάζω έξω και οι εικόνες περνούν αδιάφορες. Αλλάζουν χρώματα, αλλάζουν μορφή και σχήμα αλλά δε με νοιάζει. Δεν παρακολουθώ, δεν είμαι εδώ κι αν με κοιτάς και νομίζεις πως σε ακούω..κρίμα δεν είμαι εδώ..ποτέ δεν ήμουν.
Συνεχίζω να κοιτάζω έξω όμως γιατί προτιμώ ένα τοπίο που απλώνεται σαν χρωματιστή κορδέλα.. από τα μάτια σου. Όπως προτιμώ μια γελοία ταινία απ΄το να σου μιλάω.
Ακούω μουσική και χάνομαι σε μέρη που θα ήθελα να δω, σε ένα χειμωνιάτικο τοπίο με ένα θαμπό ήλιο. Ξέρεις πόσο λατρεύω το χειμώνα, ξέρεις πόσο μισώ τον ήλιο.
Ευτυχώς οι ώρες πέρασαν και δύει κι αυτός, θα με αφήσει να απολαύσω μια σκοτεινή διαδρομή στη σκέψη μου χωρίς να με τυφλώνει με τις ηλίθιες αλήθειες του και τα κραυγαλέα χρώματα.
.......................................
Θα σηκωθώ απ’τη θέση μου και θα πετάξω έξω απ’το παράθυρο μέσα στον απογευματινό άνεμο...θα αφεθώ για λίγο σε ένα λυτρωτικό κενό, σε ένα υπέροχο τίποτα. Καμιά φορά το τίποτα είναι όλα όσα θέλω, καμιά φορά το κενό είναι όλα όσα χρειάζομαι. Μη γελάς ..νομίζεις πως τα ξέρεις όλα? Δεν είναι το άδειο μου αυτό που με καταπίνει ..είναι εκείνοι που το πρόσταξαν να έρθει να με πάρει. ‘Όταν τις αποφάσεις τις παίρνω εγώ για μένα έχουν άλλο κόστος, όταν βουλιάζω εγώ είναι γιατί το θέλω και γιατί ξέρω πότε και πώς θα ξαναβγώ.. Μη γελάς...δοκίμασες για μια φορά να νιώσεις? Όσα σου λέει η λογική δεν είναι πάντα αλήθεια, ένας διακόπτης ασφαλείας είναι και ξέρεις από τι σε απομονώνει? Από εμένα ..γι’αυτό ποτέ δε θα με γνωρίσεις , γι’αυτό ποτέ δε θα κάτσω να σε ακούσω.
.......................................
Νύχτωσε κιόλας ρε φίλε.. μίκρυνε η μέρα. Καρφωμένη έξω απ΄το παράθυρο αντικρύζω μόνο μαύρο και ξαφνικά δυο μάτια. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να σε κοιτάξω στα μάτια... βαθιά .. για μια φορά. Θυμάσαι αυτά τα μάτια? Δεν άλλαξαν από τότε που ήμουν παιδί, μόνο τα μονοπάτια τους πλήθυναν, ψάξε μέσα θα με συναντήσεις.
Δάκρυα κυλούν σιωπηρά.. .χωρίς λόγο.
Μη φοβάσαι ξέρω πως είναι να με κουβαλάς και να μη θέλεις, ξέρω πως είναι άλλα να θες εσύ και άλλα εγώ. Ως τώρα μπορεί και εγώ να σε φοβόμουν, μπορεί να μην ήθελα να αποδεχθώ ότι μοιάζουμε.

Σε αυτό το ταξίδι με το γκρίζο καιρό, στα μάτια μου μέσα θα σε γνωρίσω..θα με βρώ.

Ζωγράφισέ το σου λέει, θα το καταλάβουν.

Για να δω.

Τόσο απλά.

ΥΓ.Φεύγω μια Αθήνα και σας ξαναέρχομαι..αλλιώς
Φιλιά

ΣΙΩΠΗ..

Διάβαζε και κάποια στιγμή..την πήρε ο ύπνος.
Χάθηκε σε ένα μονοπάτι συννεφιασμένο,χωρίς πολύ φως..το φως το άφηνε πίσω όσο προχωρούσε.
Δεξιά και αριστερά μόνο πέτρες ψηλές που έκοβαν τον ουρανό σε μια λωρίδα,σαν λεωφόρος που περιμένει να περπατηθεί απο τα πόδια που μπορουν να την φτάσουν.
Έσκυψε και κοίταξε τα δικά της πόδια..γυμνά και κοκκαλιάρικα.Χαμογέλασε αχνά, ήρθε στο μυαλό της η φωνή του πατέρα, το παρατσούκλι του για εκείνη..κοκκαλιάρα.
Συσπάσεις έφεραν στα μάγουλα ένα δάκρυ, η εικόνα του στο κρεβάτι όταν τον χαιρέτησε για να φύγει, όταν τον έιδε-χωρίς να το ξέρει-για τελευταία φορά..το παρατσούκλι της στο σώμα του ραμμένο, δεν ήταν πια αστείο..
Κοίταξε πάλι εκείνη την ανεξερεύνητη μπλέ γραμμή,τα δάκρυα κύλησαν πίσω όπως έγυρε το κεφάλι.. στα μαλλιά της που είχαν κολλήσει υγρά στα μάγουλα.
Που να πηγαίνει το μονοπάτι, αναρωτήθηκε...Θυμήθηκε τις νύχτες που φοβόταν και κοιμόταν αγκαλιά με την αδερφή της.Της λείπει, πόσο της λείπει, σχεδόν πονάει το άδειο κομμάτι της.
Πόσο αλλάζουν όλα, αν ήξερε πόσο πολύ αλλάζουν όλα θα..
Σταμάτησε για λίγο..να ξεκουραστεί.Τα λίγα βήματα που την έφεραν ως εδώ τη βάρυναν με εικόνες που ρούφηξαν το κουράγιο της.
Μπροστά σκοτάδι, πίσω το φως είχε γίνει πια τόσο αδύναμο που δεν της έδινε κουράγιο για να σηκωθεί ξανά.Μήπως να έμενε εδώ, να κοιμόταν λίγο μέχρι να ξημερώσει..κι αυτός ο ουρανός πόσο θα ήθελε να μπορεί να τον φτάσει,να γίνει ένα μαζί του, να την κρύψει πίσω απ΄τα αστέρια του, να την αφήσει να ονειρεύεται στα σύννεφά του.
Πως το έλεγε η μητέρα να δεις..κάθε ένας πρέπει να κοιτάει ως εκεί που φτάνει..
Ποτέ δεν το δέχθηκε αυτό..γιατί να το δεχθεί άλλωστε..κάποτε θα βρεθεί στον ουρανό, το ξέρει,κι όταν γίνει αυτό θα μιλάνε οι δυο τους για πάντα.
Πιάστηκε απ΄τις πέτρες και στηρίχτηκε να σηκωθεί..
τότε κοίταξε γύρω και είδε μια μαύρη γραμμή να σχηματίζεται..όλα κατέρρευσαν σαν να ήταν χάρτινα και απέκτησαν την ίδια τραχιά υφή.Μια χοντρή κλωστή άρχισε να τυλίγεται γύρω της ώσπου έφτασε στο πρόσωπο.Ένιωσε ένα φοβερό πόνο στο στόμα σαν να την έκοβαν χίλια γυαλιά..θέλησε να ουρλιάξει αλλά δεν έβγαινε τίποτα πια..λες και όποια ευκαιρία είχε ως τώρα να μιλήσει έσβησε απο αυτή τη μάυρη κλωστή..

ΣΙΩΠΗ
Ξύπνησε ..τι πόνος..έτρεξε στον καθρέφτη να δει τι είναι αυτό που την πνίγει..



ΣΙΩΠΗ

Δε θέλω..

Θα μου πουν πάλι
και δεν θέλω.
Θα θυμηθώ πάλι
και δεν μπορώ.
Θα χρειαστεί να προσπαθήσω πάλι για να σηκωθώ.
Θα χρειαστώ χρόνο ξανά για να ξεχάσω.
Στη μέση
εκεί βρίσκομαι.

Έξω
εκεί θέλω να είμαι.

Τους ακούω πάλι
ΚΑΙ ΔΕ ΘΕΛΩ..