Μπερδεμένα πράγματα..
Έφτιαξα μακαρόνια χθες και τα κοιτάω και βλέπω σχοινιά κομμένα που δε πρόκειται να γίνουν ποτέ ξανά σχοινιά.
Σαν μέσα στο μυαλό μου.
Πως έγινα αυτό που είμαι σήμερα ρε ξέρεις?
Με πήρε τηλέφωνο η μαμά μου και μου είπε.
Αμέ...
Και με έκανε να στριφογυρίζω μέσα μου βρίζοντας και να κοπανιέμαι στη σκιά μου πάλι.
Δυο συμπεράσματα κοφτά και ένα καληνύχτα.
Γαμημένα τηλέφωνα το έχω ξαναπεί.
Πως γέμισε η σελίδα αριστερά μου και κάθομαι μόνη μου δεξιά, στη μπλε γραμμή μου πάνω βλέποντας όλα αυτά τα γραμματάκια να γελάνε μεταξύ τους, να φτιάχνουν αρχές και συνέχειες και κανένα τέλος?
Μπράβο σας ρε..
Τι άλλο να πω.
Χαίρομαι για κάθε ένα από εσάς και όμως κάπου μέσα μου λυπάμαι.
Εγωιστικά και πικρόχολα, λυπάμαι.
Κάποιο σχοινί δε κόπηκε ακόμα μάλλον.
Έτσι με φτιάξανε λέει. Μπορεί και να κοπεί λέει..
Υπάρχουν πιθανότητες.
Να μια ωραία λέξη να βάλω κάτω απ΄τη γραμμή που κάθομαι.
Να ακουμπάω πάνω της τα πόδια μου και να ξεκουράζομαι.
Να τη τυλίξω και με μικρά λαμπιόνια να ανάβουν το βράδυ που κοιμάμαι.
Να φωνάξω τη μαμά μου να τα δεί.
Να φαίνονται όλες οι γραμμές μετά τη δική μου σαν μια τεράστια διαδρομή με φωτεινές πιθανότητες.
Όχι σαν μακαρόνια που μόλις περπατήσω πάνω τους θα τα κάνω κομμένα μπερδεμένα σχοινιά.
Τι είμαι ρε?
Τι τρόπος είναι αυτός να κοιτάς τη σελίδα σου?
Φέρε μου τον καπνό μου να την καπνίσω τη σελίδα ρε.
Φέρε μου τη μουστάρδα απ'το ψυγείο να κάνω έναν ήλιο πάνω και να τα γαμήσω όλα.
Κι άσε να λένε πως δε κανπνίζεται η σελίδα, άσε να λένε πως μόνο οι μαρκαδόροι φτιάχνουν ήλιους.
Εγώ είμαι αλλιώς τι να σου πω...
Φταίει που γέμισε η σελίδα τους και στριμώχτηκα στη δική μου.
Φταίει που περιμένω άδικα αυτοί που τους ανήκω να καταλάβουν πως δε μ'άρεσαν ποτέ οι σελίδες με γραμμές.
Φταίει που σκέφτομαι πολύ ...πολλά..έξω από εμένα.



Και που βαρέθηκα πια τα γαμημένα μακαρόνια......