Κάτσε τώρα γιατί έμαθα ένα νέο και φόρτωσα.
Ήπια μια γουλιά καφέ και έστριψα ένα τσιγάρο για να προλάβω να το επεξεργαστώ καλύτερα.
Είναι νέα μέθοδος αυτή που προσπαθώ να εφαρμόσω ως μέτρο διαχείρισης θυμού. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες άλλες απλώς πίνω περισσότερο καφέ και μπαφιάζω στο τσιγάρο.
Χμμμμ...
Τελικά ξέρεις τι καταλαβαίνω?
Με εμένα θύμωσα και όχι με τον κακομοίρη που μου τηλεφώνησε.
Περπατάω σαν μαλάκας εδώ και καιρό σε ένα γαμημένο δρόμο που δε βγάζει πουθενά. Και δε βγάζει πουθενά γιατί εγώ η ηλίθια κάθε τρεις και πέντε στρίβω σε καινούργιο παρακλάδι του και αλλάζω κατευθύνσεις. Γιατί δεν έχω αποφασίσει που θέλω να πάω, αν θέλω να πάω.
Και πες εσύ ρε..έχεις αποφασίσει που σκατά πας?
Αυτός ξέρει λέει. Εγώ κάποτε ήξερα και μετά κατάλαβα ότι απλά φοβόμουν και έλεγα ψέμματα ακόμα και σε εμένα και τώρα που μάλλον ξέρω δε παραδέχομαι την αλήθεια γιατί νομίζω πως δεν έχει άλλο δρόμο μπροστά. Τέλος τα παρακλάδια μάγκα μου και δεν είμαι έτοιμη να το αποδεχθώ.
Ξαφνικά μοιάζουν όλα δεμένα σε ένα τεράστιο φθαρμένο ιμάντα. Σε κάθε του κλωστή κρέμεται και ένας άνθρωπος που γνωρίζω και νομίζει πως αυτή είναι η ζωή του και ξέρει λέει πως αυτός τη διάλεξε. Κι εγώ που σκατά είμαι ρε?
Εγώ που κρέμομαι? Δίπλα σε τι? Μακριά από ποιον και για ποιο λόγο?
Θα είμαι πάντα εγώ και η κλωστή μου? Κι αν ναι..είναι γιατί εγώ το διάλεξα? Είναι γιατί ήξερα πάντα πως αυτό υπάρχει για μένα? Μήπως απλά το προκάλεσα από φόβο. Μήπως από υποκρισία στον ίδιο μου τον εαυτό? Άγνοια? Μαλακία?
Ναι ....ατελείωτη μαλακία...αυτό είναι.
Λάθη ατελείωτα, δικά μου και δικά σου και του διπλανού και του κόσμου όλου.
Δε με νοιάζει πια.
Ας περπατάει ο κάθε ένας όπου γουστάρει. Ας έρθει μπροστά μου ότι είναι να' ρθει κι ας μείνω να κρέμομαι σε μια κλωστή αν αυτό είναι που πρέπει..
Κι όποιος με ρωτήσει ξανά που πάω...θα του πω να ρίξει μια ματιά στα πόδια μου. Αν τα βλέπει ακόμα, αν είναι ακόμα στη θέση τους τότε...πάω..απλά...όσο μπορώ και όπου φτάσω.
Άντε γαμίδια......
Τίποτα...κι άλλο τσιγάρο γιατί δε βλέπω να γίνεται δουλειά. Μισό να στρίψω και επανέρχομαι...
Ήπια μια γουλιά καφέ και έστριψα ένα τσιγάρο για να προλάβω να το επεξεργαστώ καλύτερα.
Είναι νέα μέθοδος αυτή που προσπαθώ να εφαρμόσω ως μέτρο διαχείρισης θυμού. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες άλλες απλώς πίνω περισσότερο καφέ και μπαφιάζω στο τσιγάρο.
Χμμμμ...
Τελικά ξέρεις τι καταλαβαίνω?
Με εμένα θύμωσα και όχι με τον κακομοίρη που μου τηλεφώνησε.
Περπατάω σαν μαλάκας εδώ και καιρό σε ένα γαμημένο δρόμο που δε βγάζει πουθενά. Και δε βγάζει πουθενά γιατί εγώ η ηλίθια κάθε τρεις και πέντε στρίβω σε καινούργιο παρακλάδι του και αλλάζω κατευθύνσεις. Γιατί δεν έχω αποφασίσει που θέλω να πάω, αν θέλω να πάω.
Και πες εσύ ρε..έχεις αποφασίσει που σκατά πας?
Αυτός ξέρει λέει. Εγώ κάποτε ήξερα και μετά κατάλαβα ότι απλά φοβόμουν και έλεγα ψέμματα ακόμα και σε εμένα και τώρα που μάλλον ξέρω δε παραδέχομαι την αλήθεια γιατί νομίζω πως δεν έχει άλλο δρόμο μπροστά. Τέλος τα παρακλάδια μάγκα μου και δεν είμαι έτοιμη να το αποδεχθώ.
Ξαφνικά μοιάζουν όλα δεμένα σε ένα τεράστιο φθαρμένο ιμάντα. Σε κάθε του κλωστή κρέμεται και ένας άνθρωπος που γνωρίζω και νομίζει πως αυτή είναι η ζωή του και ξέρει λέει πως αυτός τη διάλεξε. Κι εγώ που σκατά είμαι ρε?
Εγώ που κρέμομαι? Δίπλα σε τι? Μακριά από ποιον και για ποιο λόγο?
Θα είμαι πάντα εγώ και η κλωστή μου? Κι αν ναι..είναι γιατί εγώ το διάλεξα? Είναι γιατί ήξερα πάντα πως αυτό υπάρχει για μένα? Μήπως απλά το προκάλεσα από φόβο. Μήπως από υποκρισία στον ίδιο μου τον εαυτό? Άγνοια? Μαλακία?
Ναι ....ατελείωτη μαλακία...αυτό είναι.
Λάθη ατελείωτα, δικά μου και δικά σου και του διπλανού και του κόσμου όλου.
Δε με νοιάζει πια.
Ας περπατάει ο κάθε ένας όπου γουστάρει. Ας έρθει μπροστά μου ότι είναι να' ρθει κι ας μείνω να κρέμομαι σε μια κλωστή αν αυτό είναι που πρέπει..
Κι όποιος με ρωτήσει ξανά που πάω...θα του πω να ρίξει μια ματιά στα πόδια μου. Αν τα βλέπει ακόμα, αν είναι ακόμα στη θέση τους τότε...πάω..απλά...όσο μπορώ και όπου φτάσω.
Άντε γαμίδια......
Τίποτα...κι άλλο τσιγάρο γιατί δε βλέπω να γίνεται δουλειά. Μισό να στρίψω και επανέρχομαι...
