Μάλιστα...
Ακούω...
Μια ζωή ακούω και υπακούω.
Έχω φτιάξει ωραιότατα αγκάθια στις άκρες της γλώσσας μου, στα πλάγια του μυαλού μου και στην σκιά του μέσα μου για όσους πλησιάσουν.
Για εκείνους που θα με πάρουν απ΄το χέρι να με πάνε εκεί που απαγορεύεται.
Και μέχρι τώρα ήμουν "τυχερή".
Κανένας δε μπόρεσε να τα περάσει.
Ούτε ένας.
Χωρίς να πληγωθεί.
Χωρίς να με κάνει να πληγωθώ και εγώ μαζί του.
Γιατί σκοπός δεν είναι να με σύρεις έξω γαμώτο μου.
Σκοπός είναι να με κάνεις να τα κάψω.
Μόνη μου.
Να τα μαζέψω όλα ένα ένα και να τους βάλω εγώ φωτιά.
Να κάψω ότι με κρατάει και να κοιμηθώ στις στάχτες πάνω.
Να έρθει το πρωί και να είμαι μαύρη για τελευταία μου φορά.
...
Είναι μέρες τώρα που περπατάω μες στο μυαλό μου.
Είναι νύχτες που ξεκολλάω από πάνω μου κομμάτια παλιά και τα καρφώνω στα αγκάθια γύρω. Να θυμάμαι πως σιγά σιγά με ξεπερνάω.
Με νικάω.
Μόνη μου.
Είναι στιγμές που σκέφτομαι πιο πολλά απ' όσα ξέρω να πω με λέξεις.
Για εκείνες τις στιγμές νομίζω πως υπάρχω.
Για τις μικρές φωτιές που νιώθω μέσα μου.
...
Κι ύστερα είναι και το Τώρα.
Τώρα...
Θέλω ότι έχεις.
Με σκέψεις, με λέξεις, με ψιθύρους, με βλέμματα...με ότι είμαι.
Θέλω να βγω από μέσα μου για όσο.
Να μη κοιτάξω πίσω μου ούτε μια φορά.
Να ανάψω μια φωτιά να καίει όλη νύχτα.
Μου φτάνει απόψε να μυρίσω τον καπνό.

....Κι ας είμαι μόνη μου.