Με έμαθα να ξυπνάω μες στο χειρότερό μου εφιάλτη.
Να παίρνω ανάσες βαθιές να καταλάβω ότι ζω και να ηρεμήσω.
Χίλιες νύχτες μου πήρε αλλά μου το'μαθα πια...
Τώρα που τα κατάφερα όμως ρε μάνα...
Γύρω μου με αποφάσεις μιας στιγμής κόβονται ολόκληρες ζωές, με ψέμματα μιας ζωής βαφτίζονται οι ημέρες νύχτα.
Φοβάμαι το ξημέρωμα, τι θα έρθει να αντικρίσω.
Ντρέπομαι για τον τρόμο μου και με κάθε ανάσα μου γίνεται δυσκολότερο το να ζήσω.
Και νόμιζα πως οι εφιάλτες τέλειωσαν.
Νόμιζα πως τα'χα καταφέρει..
Αλλά...
Και τώρα τι?
Το κόσμο γύρω μου πως θα τον ηρεμήσω?
Πες μου ρε μάνα...από όλο αυτό γίνεται να ξυπνήσω?
