Νύχτες Μου...

..που τα αλλάζουν όλα.
-
Όταν περπατάς άδεια δωμάτια χωρίς τις γνωστές σου κρυψώνες, οι φόβοι μεγαλώνουν.
Όταν οι ώρες ξεχειλώνουν γεμάτες σιωπή, οι λέξεις ξεχνιούνται.
Όταν κοιμάσαι σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια χωρίς μυρωδιά από δέρμα, οι σκέψεις συρρικνώνονται.
Ολόκληρος συρρικνώνεσαι σαν έμβρυο που του στράγγιξαν τον κόσμο του και κρύβεται μέσα στις δικές του παλάμες.
Και τι όνειρα μπορείς να κάνεις μέσα στις δικές σου παλάμες?
Χθες βράδυ σου μίλαγα μες στον ύπνο μου και ξύπνησα για να δω το δωμάτιο σε άλλο ένα σκοτάδι.
Κι έχω δει τόσα ως τώρα, τα πιο πολλά μέσα μου. Τα χειρότερα μέσα μου...
Κι όμως το χθεσινό σκοτάδι με τύλιξε πιο σφιχτά από όλα.
Μου πήρε τον αέρα απ΄το μυαλό μου και με άφησε να προσπαθώ να βρω το διακόπτη για λίγο φως. Για μια ανάσα...και καλά.
Κι ας ξέρω ότι την ανάσα που θέλω την κρατάς εσύ και πρέπει να την περιμένω.
Και θα την περιμένω μέσα σε τόσα κι άλλα τόσα σκοτάδια που θα'ρθουν.
Γιατί ως τώρα ανάσα δεν υπήρχε μέσα μου.
Στα χειρότερά μου..

Έτσι λέω..

Θυμώνω όμως με το χρόνο.
Που προχωράει τα πάντα και εσένα σε κρατάει.
Πάντα σε κρατούσε.
Και απόψε.
Πως λες να' ναι η νύχτα μου απόψε που θέλω τόσο να σε δω?
Ξέρω..
Σκοτάδι, θέλω, δε μπορώ, κρύβομαι, περιμένω.
Λεξούλες μάτια μου ..
Απλές κούφιες λεξούλες.
Που μπαίνει μέσα τους ο χρόνος και τις φουσκώνει και γίνονται τεράστια μπαλόνια που αν σκάσουν θα καώ νομίζω.
Και δε καταλαβαίνεις πόσο μικρός είσαι μέχρι να δεις στο δρόμο σου κάτι πραγματικά μεγάλο.
Και δε ξέρεις πόσο μπορείς να τεντώσεις τη ψυχή σου μέχρι να σε προκαλέσει κάτι πραγματικά μικρό.

Τι λέω...

Σιχαίνομαι τη νύχτα απόψε. Σιχαίνομαι το μαύρο μου που βρήκε τοίχο πάλι και στάζει πάνω του όπως ξέρει καλά να κάνει.
Σιχαίνομαι το πρέπει που έχει το αύριό μου.
Τους φόβους και τις σκέψεις μου.
Το "μου'' δίπλα σε όλες αυτές τις λέξεις.
Χρόνος Μου, βήμα Μου, βλέμμα Μου, δρόμος Μου, άκρη Μου.
Νύχτα Μου γαμημένη.
ΚΑΛΗΜΟΥΝΥΧΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ.

Δε θα αφήσω καμιά λέξη στη νύχτα μας όταν σε δω.
Δε θα αφήσω καμιά νύχτα στις λέξεις μας όταν είσαι εδώ.
Μόνο να νικήσω το χρόνο.
Μόνο να τελειώσουν οι νύχτες Μου..

Μόνο να ανάψω το φως λίγες φορές ακόμα....
Να πάρω μια ανάσα...

Λέω...

Θα΄θελα να' χα τώρα τρεις ευχές.
Και θα΄σουν μια από αυτές.
Τρεις ευκαιρίες θα΄θελα να΄ταν όλη η ζωή μου και να τα κατάφερνα επιτέλους έστω και στην τρίτη.
Να καταλάβαινα θα ήθελα.
Να προλάβαινα.
Να έφερνα πίσω το χρόνο και να ρωτούσα άσπρα πρόσωπα για το δρόμο που πρέπει να πάρω.
Να μη φοβάμαι,να μη λυπάμαι, να μην αδικώ...
Τρεις μέρες και τρεις ευχές.
Τρεις άνθρωποι.
Χίλιες ερωτήσεις.
Πόσο ψηλά μπορώ να φτάσω?
Πόσο χαμηλά μπορεί να με φτάσει ο χρόνος?
Πόσο εύκολο είναι να μείνω εδώ και να μη χάσω τίποτα?
Αναρωτιέται κανείς ποτέ γιατί είναι ευτυχισμένος?
Ζηλεύει κανείς ποτέ τη λύπη άλλων?
Γελάει κανείς ποτέ χωρίς να φοβάται τη σιωπή που τον περιμένει?
Πόσο μόνη της είναι η σιωπή όταν τη θάβεις?
Πόσο μόνος είναι κανείς όταν θάβεται μέσα στη σιωπή?
Πότε θα με μάθω?
Πότε θα μάθω να με παίρνω αγκαλιά?
Να μη με μαλώνω?
Να μη περιμένω και να μη ζητάω?

Ευχές και μαλακίες.
Αν και ίσως και ποτέ...
Και νύχτα που είναι κρύα μες στο καλοκαίρι.
Και ένα χέρι στην πλάτη μου και κανείς γύρω.
Και φαντασιώσεις και ντροπή και αποφάσεις που δεν πάρθηκαν και εύχονται να είχαν τρεις ευκαιρίες για να σωθούν.
Και γαμημένη μνήμη που επιλέγει ότι γουστάρει.
Και μια συγνώμη.
Μια συγνώμη για το χέρι στην πλάτη μου. Για το πρόσωπο που άσπρισε και δεν έχω καμία ευκαιρία να το δω να γελάει.
Για τη νύχτα μου και το κρύο.
Για ότι έχει μείνει από εμένα στο παρελθόν.

Μια αγκαλιά θέλω.
Θα σβήσω το φως και θα΄ρθω να με πάρεις αγκαλιά.
Αυτό θα κάνω.
Κι ας μην έχω καμιά ευχή και καμιά ευκαιρία για τις καρφίτσες μέσα μου.
Θα σε πάρω αγκαλιά ώσπου να στεγνώσουν οι μικρές τρυπίτσες τους και θα κοιμηθώ έναν ύπνο χωρίς όνειρα.
Χωρίς τίποτα.
Αλλά μαζί σου.

;-/

Κούτες και σακούλες και φούσκες και σκόνη και μπίχλα και κρύο και μια ησυχία που μου έχει σπάσει τα νεύρα.
Έχει τεντώσει την υπομονή μου στο όριο.
Να τελειώνει όλο αυτό.
Να τελειώνει πια.
Αρκετά ρε, αλήθεια.
Πιάστηκα και δε μπορώ να γυρίσω το κεφάλι μου πάνω στις σακούλες που κοιμάμαι.
Κρύωσα και μέσα σε όλα έβγαλα ΚΑΙ το μικρό μου δαχτυλάκι....ΞΑΝΑ!!!
Ασιχτήρ δηλαδή λέμε!
Δεν το'χω. Δεν την έχω τη μετακόμιση πούστη μου. Επιπλωμένο έπρεπε να το΄χα νοικιάσει να πάρω τα ρούχα και τα βρακιά μου και να φύγω..
Τριάντα κούτες θα κουβάλαγα θα μου πεις και τότε. Για να μην υπολογίσω παπούτσια και αξεσουάρ.
Γυναίκες σου λέω παιδί μου.
Χάθηκε να γεννιόμουν άντρας? Χάθηκε?
Τρία παντελόνια, πέντε μπλούζες και δέκα σώβρακα μετακόμιση. Τζάμι!
Άσε και το άλλο. Δε γινόταν να' ρθει η ώρα μου το Γενάρη? Που είχε και το κρυουλάκι να τυλιχτώ στο πάπλωμα να είμαι μια κυρία. Τώρα με την κωλοζέστη όλη μέρα και το κρύο τη νύχτα σκέβρωσα. Πετσικάρισα...Πάει... Έχω και κάποια χρόνια πάνω μου το λουλούδι...
Τι να κάνουμε τώρα?
Διλήμματα, διαλείμματα, διαλύματα, πασαλείματα και ένα κάρο χρήματα σε delivery(τώρα που το θυμήθηκα) μιας και δε μπορώ να μαγειρέψω πάνω απ΄τη φούσκα. Βέβαιαααααα, ξέχασα να στο πω αυτό!!! Μου' χει φύγει ο τάκος στο σουβλάκι και τη σαλάτα. Είμαι και εύκολος άνθρωπος στο φαΐ, να μη στα λέω θα τα έχεις καταλάβει ως τώρα...Ε χέστα!
ΧΕΣΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Και το απόγευμα έρχονται να πάρουν τα πράγματα, με εμένα να στέκομαι λες και έχω καταπιεί τάβλα από αριστερά, με το κομμουνιστικό μου πιάσιμο, να κουτσαίνω με πρησμένο δαχτυλάκι και να είμαι και στραβή κι ανάποδη λόγω...dna!
Γι' αυτό σου λέω, να τελειώσει θέλω και είμαι σίγουρη πως το θες και εσύ και οι μεταφορείς και η μάνα μου και όλο μου το σόι. Μπας και το βουλώσω....επιτέλους!
Ας αφήσουμε τα όνειρα όμως γιατί έχω να σκεφτώ τι χάπι θα πάρω για τον πόνο, που θα κοιμηθώ απόψε και τι θα παραγγείλω για φαΐ
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ!

Γκρίνιαααααααααααααααα μου, σαν την αγάπη είσαι τόσο δύνατηηηηηηηηηηηη
Μίλα μουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ...
ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!

Μάνα..επιτέλους!

Με έμαθα να ξυπνάω μες στο χειρότερό μου εφιάλτη.
Να παίρνω ανάσες βαθιές να καταλάβω ότι ζω και να ηρεμήσω.
Χίλιες νύχτες μου πήρε αλλά μου το'μαθα πια...

Τώρα που τα κατάφερα όμως ρε μάνα...

Γύρω μου με αποφάσεις μιας στιγμής κόβονται ολόκληρες ζωές, με ψέμματα μιας ζωής βαφτίζονται οι ημέρες νύχτα.
Φοβάμαι το ξημέρωμα, τι θα έρθει να αντικρίσω.
Ντρέπομαι για τον τρόμο μου και με κάθε ανάσα μου γίνεται δυσκολότερο το να ζήσω.

Και νόμιζα πως οι εφιάλτες τέλειωσαν.
Νόμιζα πως τα'χα καταφέρει..
Αλλά...
Και τώρα τι?
Το κόσμο γύρω μου πως θα τον ηρεμήσω?

Πες μου ρε μάνα...από όλο αυτό γίνεται να ξυπνήσω?

Ξέρεις τι θέλω?

Θέλω να σου πω τόσα πολλά.
Χωρίς να σκέφτομαι.

Θέλω να με μάθεις για να καταλάβεις.
Να μη σκέφτεσαι.
Θα με αφήσεις?
Θέλω να μη βλέπω αράχνες στον καθρέφτη μου και να πάψω να κλειδώνω πριν κοιμηθώ.
Θέλω να περπατήσω μόνη μου και να'ρθω να στο πω.
Θέλω όταν πέσω ξανά, να είσαι εκεί.
Θα με κρατήσεις?
Θέλω να ζωγραφίσω μέσα σου βαθιά ένα τεράστιο χαμόγελο, να μη το σβήνει τίποτα.
Να σου ράψω μια μεγάλη αγκαλιά να τη φοράς ότι καιρό και να' χει.
Να γλείψω τις πληγές σου και να τις βλέπω να γίνονται καλά.
Να ανάψω φωτιά τη νύχτα στο σεντόνι μας και να κάψω όλα μας τα σημάδια.
Θέλεις?
Να αλλάξω τις μυρωδιές που ξέρεις. Τις γεύσεις που έμαθες και τα χρώματα που είδες.
Να σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα μου τα βράδια και να σου ψιθυρίζω όσα δεν έχω πει ποτέ μου σε κανέναν.
Θέλω να γίνεις ο κανένας μου.
Εκείνος ο κανένας που ονειρευόμουν ότι δε θα' ρθει ποτέ.
Αυτός που ήξερα καλά τι θα του δώσω και πόσο θα τον ερωτευθώ.
Εκείνος που θα με έπαιρνε μακριά από τον εαυτό μου και θα με κράταγε να χτίσω το μέσα μου καινούργιο και γερό.
Να μου μάθεις να μιλάω θέλω. Ξανά απ΄την αρχή.
Σαν να ήμουν μικρό παιδί.
Να δω πως ο κανένας μπορεί να γίνει ο ένας μου.
Ο ένας μου που θα με κάνει να κλείνω τα μάτια και μη βλέπω μαύρο, ούτε γκρίζο.
Να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι μαζί του...
Κόκκινο
Μόνο αυτό θέλω....