Ήταν πάντα...Στους τσακωμούς με την οικογένεια, στα αστεία με τους φίλους, σε βιαστικές λογομαχίες της καθημερινότητας με αγνώστους, ακόμα και στον έρωτα...
Γιατί ήταν φυσικό.
Γιατί ήταν μια νίκη σε τόσα που έχανε.
Γιατί ήταν ασφαλές.
Υπήρχε ακόμα ο τοίχος του μυαλού να τρέξει να κρυφτεί.
Κι αν σηκωνόταν αυτός ο τοίχος κανείς δε μπορούσε να πλησιάσει.
Και χαμογελούσε με ένα παιδικό χαμόγελο από αυτά που κρύβονται τις νύχτες σε αγκαλιές και οδηγούν στα πιο όμορφα όνειρα.
Ένα και μοναδικό παιδικό χαμόγελο που ο μόνος λόγος που είχε απομείνει να κρέμεται στο πρόσωπο ήταν αναμνήσεις, ελπίδες και όνειρα να βγει με αυτό μια μέρα έξω απ΄την ασφάλεια της μοναξιάς και να ταξιδέψει πάνω σε ένα άλλο σώμα, μέσα σε ένα άλλο μυαλό, να φτιάξει κόσμους γεμάτους και να μη χρειαστεί ποτέ μια τελευταία λέξη για να γυρίσει να κρυφτεί.
Ποτέ πια...
Να την πάρει μια ανάσα.
Την ανάγκη για νίκη, την ανάγκη για φυγή, το φόβο που γεννάει την τελευταία λέξη..
Να τα πάρει όλα ένα φιλί και να τα σβήσει...
