10.1.10

30 αργύρια...



Μιλάει ...
Όταν νιώσει καλά μιλάει. Κι όταν πρέπει.. Δώσε κάτι και αυτός θα σου πει.

Ξέρεις, καθένας για να ανοίξει θέλει ένα αντάλλαγμα.
Τα τριάντα αργύριά του για έναν εαυτό.
Αν το καλοσκεφτείς σωστό είναι.
Κι όσο μεγαλώνει αυτό που έχεις να δώσεις τόσο αλλάζουν μορφή αυτά που ζητάς.
Μέχρι που δε ξέρεις πια τι ζητάς.
Μέχρι που είναι τόσο βαρύ αυτό που κουβαλάς που παρακαλάς να βρεθεί ένας γαμημένος τρόπος να το ξεφορτώσεις.
Για τριάντα "ότιναναι"... ότι και να' ναι!

Δεν έδωσε ποτέ τον εαυτό του. Πουθενά ολόκληρο. Κρατούσε κομμάτια ραμμένα σε βήματα προσεκτικά. Για να υπάρχει και αύριο. Πέθαναν όλα τα "χθες". Μόνο αυτός υπάρχει να σχεδιάζει τα "αύριο".

Κι όταν οι στάχτες απ΄τα χθες σου βρέχονται και γίνονται λάσπη πηχτή στην πλάτη, τότε τα χέρια σου βαραίνουν και τα σχέδια γίνονται ολοένα και πιο δύσκολο να τελειώσουν. Αναγκάζεσαι να κάνεις λιγότερες γραμμές. Απλούστερα σχήματα...
'Ωσπου αφαιρείς τόσα πολλά που πια και εσύ δεν καταλαβαίνεις.
Μοιάζει αυτό με "αύριο"?

Μια ζωή είναι αυτός που είναι γιατί αυτό εξυπηρετεί. Τους σκοπούς χίλιων σχεδίων άλλων... Τόσα χρόνια εξυπηρετεί ,αλλά δεν είναι υπηρέτης.
Κανενός ρε... Κανενός.

Ξέρεις με τι θα άλλαζε τα πάντα?
Με φωτιά.
Ναι ...
Τα τριάντα του αργύρια είναι η φωτιά σου. Για να καεί και αυτός και όλα όσα κουβάλησε ως τώρα.
Να καεί και να γίνει ο φοίνικας που πάντα ονειρευόταν.
Να βγει απ΄τη φωτιά σου μέσα σε χίλια χρώματα μιας νέας αρχής.

Γιατί το δικό του απλό όνειρο είναι μια νέα αρχή...