-Η ροδιά μεγάλωσε...και φύτεψαν λουλούδια εκεί που ήταν η κούνια.
Και η πόρτα με το καμπανάκι..
-Δε θέλω να ξέρω...κλείνω έχω δουλειά.

Ο διάλογος στριφογυρνούσε στο μυαλό της. Είχε κανονίσει ποτό με συναδέλφους.
Οι σκέψεις έκαναν το δρόμο σύντομο και σε λίγο ήταν κιόλας μέσα στο μαγαζί και έπινε την πρώτη γουλιά απ΄το αλκοόλ που απόψε είχε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Κάποιος άνοιξε κουβέντα. Δε πήρε μέρος, συνέχισε να πίνει.
Σε λίγο άρχισαν συζητήσεις για σπίτια και μωρά, φωτογραφίες από κινητά και γελοία γλυκόλογα μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζονται τόσο όσο χρειάζεται για να είναι τα λόγια τους απολύτως κενά και ψεύτικα. Αναρωτήθηκε πόσο πρέπει να πιει ακόμα για να μην ανακατεύεται απ΄τις φάτσες και τις φωνές τους.
Η κουβέντα έγινε πειράγματα μεταξύ ανθρώπων που απλά θέλουν να γαμηθούν και κρύβονται σε σκοτεινά μπαρ γιατί δεν έχουν τα κότσια να το παραδεχθούν. Καλοπιάσματα μεταξύ κολλητών και αγκαλιές μεταξύ αδερφών.
Συνέχισε να μη μιλάει. Σκέφτηκε πως αν δεν είχε ανάγκη να πιει απόψε θα μπορούσε να βγει με το στόμα ραμμένο και τίποτα δε θα άλλαζε. Δε θα υπήρχε καμία απολύτως διαφορά στην εξέλιξη της νύχτας της...
Ξαφνικά οι ήχοι μπερδεύτηκαν και το δωμάτιο έγινε υπερβολικά στενό. Λες και τραβήχτηκε προς τα πίσω και σκοτείνιασε. Τα πρόσωπα όλων έγιναν θολά και μπορούσε να δει μόνο στόματα γύρω. Αμέτρητα στόματα που μιλούσαν ατελείωτα σε μια ξένη γλώσσα.
Ξένοι....
Επιτέλους το αλκοόλ έκανε τη δουλειά του.
Σηκώθηκε, χαιρέτησε και έφυγε.
Προσπάθησαν καναδυό να την κρατήσουν, με αυτά τα "καικαλάνοιάζομαιγιασένα" λόγια τους αλλά το μυαλό της είχε κλειδώσει από ώρα για όλα...
Βρέθηκε γρήγορα στο πίσω δρομάκι. Αυτό που πάει κατευθείαν σπίτι.
Σπίτι..
Όχι εκείνο με τη ροδιά... Όχι..
Τελικά το τι σημαίνει μια λέξη για κάποιον είναι σχετικό. Σπίτι, οικογένεια, έρωτας, αγάπη...Όταν αλλάζει ο ορισμός της ίδιας λέξης χίλιες φορές, τότε πια γίνεται σχετική.
Προτιμάς να μη τη λες, να μην την ακούς καν... Προτιμάς να κάνεις ησυχία και να περιμένεις να τη νιώσεις. Να φτάσει στη ψυχή σου μέσα και ..
Χαμογέλασε.
Η νύχτα ήταν προχωρημένη και έπιασε να βρέχει.
Βροχή στα μάγουλα λοιπόν και αέρας μέσα της.
Αέρας κρύος... αυτός που βασιλεύει στο κενό.
Ο ήχος απ΄τα τακούνια της ήταν η μόνη απόδειξη πως περπατούσε.
Κρίμα που δεν έχει ήχο η ίδια η ζωή να ξέρεις οτι υπάρχεις.
Καμιά φορά είναι μεγάλη η ανάγκη να υπάρχεις.
Τα μάτια της βράχηκαν απ΄τις ψιχάλες...ή απ΄το κενό.
Έφτασε.
Κοίταξε το όνομα στο κουδούνι και ...έστριψε ένα τσιγάρο.
Η νύχτα ολόκληρη μύριζε χώμα.
Σαν κήπος ενός παλιού σπιτιού.
Άλλη μια βόλτα στη βροχή..


Ακόμα και το κενό όταν βραχεί μυρίζει χώμα....

ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!!!!!!!

Θα σκάσω!!!
Όχι δε θα σκάσω..πήγα να σκάσω!!!!
Κάτσε να στα πω να ηρεμήσω γιατί τρέμω η καημένη σαν τη δόνηση του κινητού μου!
Ρε παιδί μου δεν είχα κέφια σήμερα (!) και πήγα μια βόλτα για καφέ. Γυρίζοντας λοιπόν και ενώ ήμουν εμφανώς σε καλύτερο φεγγάρι απ' όταν ξύπνησα .....ΜΠΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΠ!
Μου πετάγεται από ένα στενάκι μια μαλακομπουκωμένη η οποία με πήρε πρέφα αφού έπιασε το ΑBS μου και σταμάτησα 1 χιλιοστό απ΄τη μούρη της ενώ έφτιαχνε στον καθρέφτη τα μαλλιά της!
Να μη σου περιγράψω τι επακολούθησε...
Γενικότερα όταν βγώ εκτός εαυτού δεν είμαι και το καλύτερο δείγμα συμπεριφοράς. Όσοι με ξέρουν ...ξέρουν!!!!!
Κατέβασα όλο το σερβίτσιο της μάνας μου σε μπινελίκια και κατέβηκα και απ΄το αμάξι να τη χέσω από κοντά. Φτάνω δίπλα της και λέει..."Κοριτσάκι μου κοιτάμε που πάμε!".
Σε αυτή τη φάση λοιπόν πέφτει κουρτίνα μαύρη στο μάτι το δεξί γιατί στο αριστερό είχε πέσει απ΄την ώρα που έκλασα μέντα πως θα τρακάρω με το άθλιο δείγμα γυναίκας που είχα μπροστά μου. Και ενώ προφανώς ξεκινάω με το σκεπτικό να της απλώσω σε τραπεζομάντιλο τα άντερα μαζί με ότι τρίχα δε πρόλαβε να χτενίσει, εμφανίζεται από το πουθενά ένας ευγενέστατος μπατσούλης που έτυχε να είναι πίσω από εμένα την ώρα που έγινε το σκηνικό και απλά έκατσε στο πλάι να δει που θα το φτάσουμε....
Την ώρα λοιπόν που εγώ βρίζω όλα τα γήινα και εξωγήινα σε άπταιστα γαλλικά και η γκόμενα αντεπιτίθεται λέγοντας "είδες να έχω στοπ?"...ο μπατσούλης έρχεται, τον βλέπουμε μπλε, το βουλώνουμε και λέει :
"είναι ολοφάνερο ότι δε βγαίνουμε από στενό σε μεγάλο δρόμο χωρίς να σταματήσουμε να κοιτάξουμε, οπότε φύγε και άλλη φορά να προσέχεις!"
Μετά τα λόγια του μπλε εισαγγελέα πρέπει να έριξα καναδυο μπινελίκια ακόμα στα μουλωχτά και αφού έφυγε η γκόμενα με τη μούρη κρέας και εγώ δικαιώθηκα περίτρανα..(άσε που γλίτωσα και την τράκα!) άρχισα να κλαίγομαι στον ένστολο σωτήρα του κούτελου που έχω στην κοινωνία, ο οποίος μου έλεγε να ηρεμήσω και ότι δεν έφταιγα.
..." μα την ακούσατε που μου είπε να κοιτάω που πάω?"..."την ακούσατε...?"
Αφού πήρα και τη δόση μου στο δράμα και τη δόση μου στο καλόπιασμα μετά από το φόβο που πέρασα, έφυγα κυρία αλλά συνεχίζοντας να τρέμω σαν το ψάρι.
Η αλήθεια είναι ότι στοπ δεν υπήρχε στη μεριά της. Υπήρχε μόνο το σίδερο από ταμπέλα αλλά ποιος ξέρει τι ταμπέλα θα ήταν...μπορεί να έλεγε κομμωτήριο "Η ΛΟΥΛΑ" στα 4 χλμ!
ΟΥΥΥΥΥΥΥΦ!
Όμως ρε πούστη μου δεν είναι όλα φτου και βγαίνω...Ολόκληρος δρόμος το κέρατό μου ...κοίτα λίγο!
Τα συμπεράσματα είναι τα εξής τρία :
1.Το τρέμουλο σταματάει μετά το πέρας 42 λεπτών ακριβώς!
2.Αν δεν έχεις κέφι γάμα τον το καφέ γιατί παίζει να γίνεις και χειρότερα
3.Δε θέλω γνώμη αντίθετη απ΄τη δική μου γιατί σας έσκισα!

:))))

Πήρα ένα mail με τη πιο όμορφη λέξη που έχω διαβάσει ως τώρα...
Ξέρεις, από αυτές που θες να τις διαβάζεις ξανά και ξανά και όσο το κάνεις τόσο αποκτούν χρώμα και μυρωδιά και ...
Από αυτές που μόλις σταματήσεις να τις διαβάζεις δυνατά γίνονται πάλι λέξεις.
Γράμματα στη σειρά.

Σωστά γράμματα σε λάθος σειρά για μια σωστή λέξη σε μια λάθος στιγμή.
Αυτό είναι όλο.

Last-word freak

Ήταν πάντα...
Στους τσακωμούς με την οικογένεια, στα αστεία με τους φίλους, σε βιαστικές λογομαχίες της καθημερινότητας με αγνώστους, ακόμα και στον έρωτα...
Γιατί ήταν φυσικό.
Γιατί ήταν μια νίκη σε τόσα που έχανε.
Γιατί ήταν ασφαλές.
Υπήρχε ακόμα ο τοίχος του μυαλού να τρέξει να κρυφτεί.
Κι αν σηκωνόταν αυτός ο τοίχος κανείς δε μπορούσε να πλησιάσει.
Και χαμογελούσε με ένα παιδικό χαμόγελο από αυτά που κρύβονται τις νύχτες σε αγκαλιές και οδηγούν στα πιο όμορφα όνειρα.
Ένα και μοναδικό παιδικό χαμόγελο που ο μόνος λόγος που είχε απομείνει να κρέμεται στο πρόσωπο ήταν αναμνήσεις, ελπίδες και όνειρα να βγει με αυτό μια μέρα έξω απ΄την ασφάλεια της μοναξιάς και να ταξιδέψει πάνω σε ένα άλλο σώμα, μέσα σε ένα άλλο μυαλό, να φτιάξει κόσμους γεμάτους και να μη χρειαστεί ποτέ μια τελευταία λέξη για να γυρίσει να κρυφτεί.
Ποτέ πια...
Να την πάρει μια ανάσα.
Την ανάγκη για νίκη, την ανάγκη για φυγή, το φόβο που γεννάει την τελευταία λέξη..

Να τα πάρει όλα ένα φιλί και να τα σβήσει...

30 αργύρια...

Μιλάει ... Όταν νιώσει καλά μιλάει. Κι όταν πρέπει.. Δώσε κάτι και αυτός θα σου πει.

Ξέρεις, καθένας για να ανοίξει θέλει ένα αντάλλαγμα.
Τα τριάντα αργύριά του για έναν εαυτό.
Αν το καλοσκεφτείς σωστό είναι.
Κι όσο μεγαλώνει αυτό που έχεις να δώσεις τόσο αλλάζουν μορφή αυτά που ζητάς.
Μέχρι που δε ξέρεις πια τι ζητάς.
Μέχρι που είναι τόσο βαρύ αυτό που κουβαλάς που παρακαλάς να βρεθεί ένας γαμημένος τρόπος να το ξεφορτώσεις.
Για τριάντα "ότιναναι"... ότι και να' ναι!

Δεν έδωσε ποτέ τον εαυτό του. Πουθενά ολόκληρο. Κρατούσε κομμάτια ραμμένα σε βήματα προσεκτικά. Για να υπάρχει και αύριο. Πέθαναν όλα τα "χθες". Μόνο αυτός υπάρχει να σχεδιάζει τα "αύριο".

Κι όταν οι στάχτες απ΄τα χθες σου βρέχονται και γίνονται λάσπη πηχτή στην πλάτη, τότε τα χέρια σου βαραίνουν και τα σχέδια γίνονται ολοένα και πιο δύσκολο να τελειώσουν. Αναγκάζεσαι να κάνεις λιγότερες γραμμές. Απλούστερα σχήματα...
'Ωσπου αφαιρείς τόσα πολλά που πια και εσύ δεν καταλαβαίνεις.
Μοιάζει αυτό με "αύριο"?

Μια ζωή είναι αυτός που είναι γιατί αυτό εξυπηρετεί. Τους σκοπούς χίλιων σχεδίων άλλων... Τόσα χρόνια εξυπηρετεί ,αλλά δεν είναι υπηρέτης.
Κανενός ρε... Κανενός.

Ξέρεις με τι θα άλλαζε τα πάντα?
Με φωτιά.
Ναι ...
Τα τριάντα του αργύρια είναι η φωτιά σου. Για να καεί και αυτός και όλα όσα κουβάλησε ως τώρα.
Να καεί και να γίνει ο φοίνικας που πάντα ονειρευόταν.
Να βγει απ΄τη φωτιά σου μέσα σε χίλια χρώματα μιας νέας αρχής.

Γιατί το δικό του απλό όνειρο είναι μια νέα αρχή...

Σε ένα τέταρτο όλα θα είναι μια χαρά.
Τι σκατά με έπιασε να τα σκεφτώ όλα απόψε...
Το μυαλό μου έχει γίνει ζελέ και τα μάτια μου έχουν θολώσει. Καλά είναι να τα βλέπεις όλα θολά αλλά εμένα με φοβίζει. Ηλίθιες αδυναμίες της γυναικείας φύσης μου...
Έλα να μιλήσουμε για ένα τεταρτάκι και μετά να δεις θα νυστάξω και θα φύγω από μόνη μου.
Πες μου πως πέρασε η μέρα. Έχει κρύο εκεί?
Δεν ήρθα στη γιορτή σου. Αλλιώς τα υπολόγισα και αλλιώς μου βγήκαν. Και εκείνο το νερό στο βαζάκι αλλιώς το περίμενα να είναι και αλλιώς ήταν. Ακριβώς σαν εμένα... Θολό..
Και έφταιγα εγώ γι'αυτό.
Τι νέα να σου πω εγώ. Καλύτερα να σε κοιτάω.
Ναι αυτό.
Να περάσει και η ώρα με ηρεμία.
Τη χειρότερη στιγμή που πέρασε ανακάλυψα τη μεγαλύτερη αδυναμία μου. Κι αυτό γιατί μεγάλωσε απ΄όλες τις χειρότερες στιγμές και έγινε τόσο δυνατή που με νίκησε.
Γι΄αυτό πρέπει να περιμένω εδώ λίγο ακόμα.
Για να φύγει.
Είπα ψέμματα σήμερα. Και εσένα σου έχω πει. Πολλά.
Μικρά πολλά κι ένα μεγάλο.
Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Τώρα και εκείνο το μεγάλο μου φαίνεται ηλίθια μικρό.
Μια τόση δα χειρότερη στιγμή που πέρασε και πάει.
Δυο βράδια τώρα είναι κάτι άσχημο που με ξυπνάει.
Πλένω τη μούρη μου και τη σκουπίζω και μετά ξαπλώνω ξανά αλλά στην άλλη μεριά του κρεβατιού.
Ξέρεις...σκέφτομαι να κόψω το τσιγάρο. Δε με ευχαριστεί πια. Θα μου πεις τότε πρέπει να κόψω και το φαΐ και το νερό και πόσα άλλα...μπα...ίσως το τσιγάρο όμως...
Αποφάσισα χθες τι φταίει.
Σε εμένα μέσα.
Δεν είναι η θέα απ΄το μπαλκόνι, ούτε οι μυρωδιές το πρωί....
Εγώ είμαι.
Εγώ σε ένα μπαλκόνι με ένα γαμημένο τσιγάρο που δε με ευχαριστεί αλλά είναι εκεί για να περνάει η ώρα.
Όπου και να το βάλεις το μπαλκόνι, πάνω του θα είμαι πάντα εγώ...
Κοίτα , πέρασε το τέταρτο και τίποτα!
Πάω για άλλο μισό.


Φιλιά πολλά θα έρθω να σε δω.
Θα κάτσω να σου μιλήσω και εγώ τότε ένα τέταρτο.
Έτσι για παρέα...

(...)αφού είναι εκείνος ο ένας που νόμιζε ότι είναι για όλους, και που για τον ίδιο του τον εαυτό δεν είναι κανένας(...)

Λ.Πιραντέλλο-Ένας κανένας κι εκατό χιλιάδες