Θέλω..

Μυρίζει κάτι και το μυαλό μου χάνεται…
Πίσω, χθες και ακόμα πιο παλιά…
Γελάω σε ένα μπαλκόνι και αμέσως μετά δε μπορώ να με κρατήσω.
Μετανιώνω και το σιχαίνομαι αυτό.
Πονάει…
Καμιά φορά νιώθω πως έχω χάσει μια ζωή μακριά από όλα, πως έχω χτίσει ένα ψεύτικο εαυτό και τον έχω σκορπίσει παντού, έχω καλύψει τα πάντα με κάτι άλλο..δανεικό.
Θέλω πολλά και τίποτα.
Το θέλω μου..
Ειλικρινά ακατανόητο.
Αληθινό όμως, γι’αυτό το κρύβω μη πέσει και σπάσει και είναι το μόνο που έχω κρατήσει από εμένα.
Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για όπου..να μη με ξέρουν, να μη τους έχω ξαναδεί.
Ένα σπίτι με κήπο και πολλά δέντρα, ένα σκύλο, μια ξύλινη κουνιστή καρέκλα και συννεφιά.
Απόγευμα …
Τρία σκαλοπάτια για την είσοδο, πέτρινα.
Χοντροί τοίχοι και κιτρινωπές κουρτίνες, από αυτές που φτιάχνουν φως από έναν ήλιο που απλά αχνοφαίνεται. Έχω δει τέτοιες στην Πάτμο…
Λίγα αντικείμενα μέσα, μεγάλοι καναπέδες με ριχτάρια από αργαλειό…Έφτιαχνε η γιαγιά μου.
Κάτω κουζίνα, σάλα και μπάνιο..
Πάνω μια κρεβατοκάμαρα και ένα γραφείο.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι θα βλέπω ουρανό από ένα φεγγίτη, την ονειρεύτηκα κάποτε αυτή την εικόνα μόνο που δε θυμάμαι πια με ποιον.
Το κουρτινάκι του φεγγίτη μου θα είναι κόκκινο, ζεστό…
Στο γραφείο θα είναι όλα ξύλινα, σκούρα και παλιά.
Ένα μεγάλο παράθυρο θα βλέπει στον κήπο, στα δέντρα μου…να ηρεμώ.

Θα έχει μια φουσκωτή μαξιλάρα μπεζ σαν του μπαμπά και θα κάθομαι εκεί να μυρίζω τα φύλλα που περνάνε από μπροστά μου.

Θα μυρίζω τον έξω κόσμο μου και θα γράφω.
Μια μπλέ πολυθρόνα..

Και μια βιβλιοθήκη..
Ήσυχο σπίτι, δικό μου, γεμάτο απ΄το φως της μέρας και ικανό να αντέξει όποια νύχτα έρθει.
Γερό σπίτι, δικό μου.
Μακριά.
Θέλω…

Να φτιάξω κόκκινο απ΄το μαύρο..
Ένα εισιτήριο για όπου…
Ένα παράθυρο να ανοίξω να μπει η συννεφιά…

Απόγευμα και δέντρα, χαμόγελο και ένα κρεβάτι που να βλέπει ουρανό.

Ο εαυτός μου για μια φορά έξω από εμένα...
Δεν υπάρχουν όλα αυτά ..τα φαντάστηκα.
Μόνο το θέλω μου υπάρχει και αυτό το κρύβω…να μη σπάσω.