Λογικά το συναίσθημα της απόλυτης μιζέριας μετά τις διακοπές είναι αναπόφευκτο…Αρχικά με πήρε ο ύπνος στο πλοίο και ξύπνησα με τον Πειραιά κολλημένο στη μούρη μου, καταλαβαίνεις…δεν πρόλαβα να κάνω ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης, να οραματιστώ το τέλος των διακοπών, να έρθω σε επαφή με το εσωτερικό μου μπινελίκι για να το συγκρατήσω..έστω! Τίποτα…
Άσε που, από ότι φαντάζομαι, το συναίσθημα «βοήθεια πνίγομαι λέμε…»που με έχει πιάσει αυξάνεται σε ένταση ανάλογα με το πόσο εξωτική και ειδυλλιακή είναι η πόλη στην οποία γυρίζει κανείς…Επειδή λοιπόν η γαμόπολη δε συγκρίνεται σε κάλος ούτε με το Αλκατράζ…ε…πνίγηκα λίιιιιιγο παραπάνω…
Τι τα θες τώρα και τα συζητάς, θα φτάσουμε πάλι στο σημείο που θα μου πείς αυτή τη λατρεμένη λέξη που όσοι έχουν μπει σε αυτό το σπίτι πάνω από δύο φορές ξέρουν πόσο την αγαπάω….ΥΠΟΜΟΝΗ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
Θα έρθει ο αγαπημένος μου χειμώνας με λίγο λιγότερες ανέσεις βέβαια-εσωτερικές- μη φανταστείς τίποτα φτερά και πούπουλα, αλλά δε γαμιέται θα περάσει και αυτός και θα έρθει κι άλλο καλοκαίρι και βλέπουμε…
Προς το παρόν παραμένω στο καβούκι μου μουδιασμένη από θάλασσα και ήλιο και περιμένω…
Όλο και κάτι θα έκανε μέσα μου το καλοκαίρι απλά δεν το έχω βρει ακόμα…όλο και κάτι θα ηρέμησε, θα εξαφανίστηκε…τι να πω…
Θα δείξει…
