Βρέχει δευτερόλεπτα, βρέχει μήνες ολόκληρους και εγώ κρατάω την ομπρέλα μου ανοιχτή.Προσπαθώ να μασήσω το χρόνο καλά πριν να τον καταπιώ, προσπαθώ να μη μου κάτσει στο λαιμό αυτός ο χρόνος..
Υπάρχουν χίλια πράγματα που σκέφτομαι, υπάρχουν κι άλλα τόσα που κρατάω με νύχια και με δόντια έξω απ΄το μυαλό μου.
Χμμμμ…δε τα χρειάζομαι όλα αυτά τώρα.
Σίγουρα δεν τα χρειάζομαι!
Αν είχε σύρτη το μυαλό θα τον έκλεινα με δύναμη τουλάχιστον για χθές, ίσως και για απόψε…Τι? Δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ?
Δεν σου έχει περάσει ποτέ απ΄το κεφάλι σου η ιδέα του πως θα ήταν να επιλέγεις εσύ αυτά που θα κρατάς μέσα και να είσαι σε θέση να πετάς τα υπόλοιπα στα σκουπίδια της κουζίνας του μυαλού σου? Όχι ? Ψέματα…
Μη λες ψέματα…
Να σου πω εγώ τι θα προσπαθήσω να κρατήσω?
Ένα τηλέφωνο, μια αγκαλιά και ένα κερί αναμμένο στην κουζίνα να φωτίζει μια παλιά φωτογραφία. Αυτά θα κρατήσω για να έχω ένα χαμόγελο, λίγη παρέα και μια γλυκιά ανάμνηση ως τις διακοπές μου.
Κι ύστερα μια βδομαδούλα θάλασσα, άμμο, αλάτι και τρελές-ήρεμες νύχτες.
Μόνο μια εβδομάδα θα μου πείς…
Έστω μια εβδομάδα θα σου απαντήσω!
Έστω …
Γιατί περνάει ο καιρός γεμάτος ανούσιες μαλακίες και δε γεμίζω με τίποτα.
Ας με γεμίσουν 7 ημέρες λοιπόν και όσο φτάσει…
ΥΓ. Καλό μήνα να έχουμε παίδες!
