Silence calling...

-Καλημέρα ρε..
Θα σου ρίξω ένα χαμόγελο να κρέμεται απ΄τα αυτιά σου.
Θα μου ρίξεις και εσύ ένα γιατί το έχεις πάνω σου.
Όλα καλά?
Θα σουφρώσω τα φρύδια μου για να δώσω έμφαση στην ερώτησή μου. Άραγε φαίνεται αυτό στη φωνή μου? Νοιάζομαι..ακούγεται?
-Εντάξει.
Θα κοιτάξεις αλλού.
…………………
Θα σου πω για τη μέρα μου, για χίλιες δυο ανούσιες μαλακίες και θα γελάω όπου με πονάει πιο πολύ για να μη προδοθώ.
…………………
Θα κάνεις πως με ακούς αν και ξέρω πως έχεις άλλα στο κεφάλι σου. Πολλά.
Δεν πειράζει.
…………………

Θα σε ακούσω γιατί είναι σαν να σε έχω αγκαλιά.
Θα σε κάνω να με πειράξεις.

Θα με κάνεις να γελάσω.
-Θα τα πούμε.
Θα κάνω πως δε με νοιάζει και πολύ, θα θυμηθώ πως νιώθω κάθε φορά που ακούω αυτή την πρόταση στο μετρό.
-Ναι τα λέμε.
Θα ανάψω τσιγάρο και δε θα ξέρω τι σκέφτεσαι.
Ποτέ δε ξέρω τι σκέφτεσαι.
Θα θυμηθώ πως αυτό αποφασίζω κάθε φορά που βλέπω την πλάτη σου.

Έτσι θα φύγει η μέρα.
Με μια αληθινή καλημέρα και μισόλογα πίσω από χρωματιστές προτάσεις.


Καλημέρα ρε..
Μου έλειψες και θέλω να σε δώ.
Κοιμήθηκα χθές πάλι μόνη μου και ήθελα το πρωί να ξυπνήσω μαζί σου.
Σερνόταν η Παρασκευή στα μούτρα μου και θυμήθηκα μια Κυριακή.
Χαμογελούσα όλη μέρα με αυτή την ανάμνηση.
Φοβάμαι σήμερα γιατί περιμένω το αύριο.
Θες να κάτσουμε σπίτι να το περιμένουμε μαζί?
Θες να με κάνεις να κοιμηθώ πάνω σου και να το ξεχάσω?
Θες να υπάρχεις χωρίς να είσαι εδώ?

Όλα θα στα πώ αφού κλείσω το τηλέφωνο.
Και δε θα με ακούσει κανείς.
Για να μιλήσουμε μια άλλη μέρα και να με κάνεις να δω την πλάτη σου ξανά.