Χίλιες φορές ξεκίνησα να γράψω και χίλιες φορές τα έσβησα όλα..

Όταν ήμασταν μικρές με την αδερφή μου, κάθε φορά που η μαμά έμπαινε στο δωμάτιό μας και το έβρισκε ακατάστατο υπήρχε μια φράση που έλεγε η οποία για σήμερα είναι ότι είμαι και δεν είμαι...
"Ανακατεμένος ο ερχόμενος"
Έτσι έλεγε και ούρλιαζε μετά μέχρι να σηκωθεί και να αρχίσει να μαζεύει η εξής μία...ΕΓΩ!
Νομίζω λοιπόν πως αυτή τη στιγμή όποια σκέψη προσπαθήσει να μπει στο μυαλό μου θα βρει γραμμένη με άσπρη κιμωλία στο μαυροπίνακα που κρέμεται στην ξύλινη πόρτα της εισόδου αυτή ακριβώς τη φράση.
Μέσα μου γίνεται του χαμού...απόψε δε χωράω τίποτα άλλο.

Πήρα τηλέφωνο που λες...

Η συνομιλία ξεκίνησε ως εξής:
-Καλημέρα σας...
-Α!Καλημέρα !!!! (πολύ κεφάτη η φωνή στην άλλη άκρη και έμεινα λίγο μαλάκας!) Σας έχω ευχάριστα και μόλις έκανα την κοινοποίηση του εγγράφου στη διεύθυνσή σας για να τα μάθετε!
................(ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ!!!!!)

Από εκείνη τη στιγμή είμαι ...."Ανακατεμένος ο ερχόμενος"!

Να ξεκινήσω το πακετάρισμα ή είναι νωρίς?
Να φτιάξω ένα σχέδιο δράσης?
Ένα πλάνο για το πως θα χωριστούν οι κούτες....χμμμ..έχω πολλά παπούτσια...χμμ και cd...χμμ...και ....κούτες? Δεν έχω καμία. Και κατσαβίδια δεν έχω, ούτε σφυρί έχω...βασικά εργαλεία δεν έχω αλλά έχω καλλυντικά βοηθάει? Να μου πεις, παίζει να ξεβιδώσεις το κρεβάτι με τη μάσκαρα? Μπα...
Εεε.....χμμμ...

Να σου πω την αλήθεια..

Τέσσερα χρόνια μάζεψα στο μυαλό μου ένα κάρο μαλακίες. Ξεκρέμασα από μέσα μου φωτογραφίες, έκλεισα ολόκληρα δωμάτια και μου άφησα λίγο χώρο για να αναπνέω μόνη μου. Τίποτα παραπάνω. Και περπατούσα πέρα δώθε εκείνο το λίγο χώρο σαν τους φυλακισμένους και έλεγα πως τα καταφέρνω.
Τώρα ...σήμερα...για λίγο...μούδιασα. Αλήθεια σου λέω.
Έβαλα ένα ποτό στο ποτήρι μου, βγήκα στο μπαλκόνι με το τσιγάρο μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.
Μπράβο μου!
Άντεξα πούστη μου ....
Ναι, μπράβο ΜΟΥ...γιατί δε ξέρεις.
Σήμερα θα σου πω...
Είμαι ένας χέστης άνθρωπος. Άσε τι λέω. Άσε τους τσαμπουκάδες και τα μπινελίκια. Εδώ μιλάμε για το τέρμα της διαδρομής, όχι για τα αξιοθέατα που βλέπει όποιος με πάει μια βόλτα.
Άμα δεν έχω τοίχο πίσω μου φίλε το βουλώνω και κάθομαι με την ουρά στα σκέλια στη γωνία του μυαλού μου. Στη μούγκα.
Αυτό είμαι.
Τοίχος για μένα είναι όσοι αγαπάω. Και ήρθα που λες εδώ και κάποια στιγμή πίσω μου άρχισε να μπάζει και ...χέστηκα. Αυτό έκανα. Γύρισα το μέσα μου έξω και έβαλα το κεφάλι βαθιά στα άντερά μου να μην ακούω τίποτα. Να μη βλέπω κανέναν.
Τα έκανα χάλια ένα εκατομμύριο φορές...ξέφυγα, μπερδεύτηκα, πνίγηκα, έπεσα. Γαμώ!
Και εις το πηλίκο?
Ευτυχώς όχι μηδέν ρε φίλε!
Ευτυχώς έμεινα εγώ ολόκληρη εις το πηλίκο....
Και όλα ήταν μια παρένθεση.
Λοιπόν...
Γαμώ την γαμημένη παρένθεση στη ζωή μου.
Γαμώ τις σιωπές και τις σκιές όλων των χρόνων με τον εαυτό μου.
Γαμώ τον πανικό που έχω φάει.
Γαμώ τον κανένα που έχω εδώ και δε χάρηκε που θα φύγω.
Γαμώ απόψε φίλε μου!
Αμε...

Γαμώ και δέρνω.
Και μέχρι να σηκωθώ να συμμαζέψω το κεφάλι μου...
Στην υγειά μου!

ΥΓ. Και για να μη ξεχνιόμαστε, η ουσία είναι μία.....R U READY FOR ME????
;PPpPppPppPppPp