Θα βάψω τον ένα τοίχο του δωματίου μου στο χρώμα που παίρνει ο χειμωνιάτικος ουρανός όταν ξημερώνει. Αυτό το μωβ που στο βάθος είναι σκούρο και όμως δε σε φοβίζει.

Θα βάλω στον απέναντι τοίχο μια φωτογραφία μου και θα περιμένω τη μέρα να ξυπνήσει το δωμάτιο. Να δω τα μάτια μου πως είναι όταν βλέπουν μια αρχή.

Αρχή.

Λέξη.

Δε μου έλειψε.

Μου έλειψε η μυρωδιά, η φωνή και το δέρμα των ανθρώπων.Των ανθρώπων μου.

Μου.

Κι άλλη λέξη.

Έχω ...?

Δε νομίζω.

Δε νιώθω να έχω.

Εγώ είμαι οι άνθρωποί μου για απόψε και για το ξημέρωμα.

Εγώ είμαι δέρμα, φωνή και άρωμα.

Και χειμώνας και γαμημένη βροχή και χαμόγελο και ελπίδες χωρίς λόγο και λέξεις, λέξεις, λέξεις πολλές....

Είμαι όλοι οι τοίχοι μου χωρίς χρώμα.

Θέλω να είμαι όλα τα χρώματα χωρίς τοίχους.

Θέλω...

Και?

Αλλάζω χρώματα στο μέσα μου για να μοιάζει σε αυτά που θέλω. Κολλάω φωτογραφίες για να βρω τους ανθρώπους μου και γράφω λέξεις προσπαθώντας να φτιάξω λίγο δέρμα, ένα ψίθυρο και μια μυρωδιά...

Λέξεις πολλές...

Διαφημίσεις

Τρεις γριές στο παραπέντε του τέλους της ζωής κάθονται στο γηροκομείο γύρω από μια τηλεόραση και περιμένουν να αρχίσει η αγαπημένη τους σειρά.

Η μια είναι ψηλή μελαχρινή με γκρίζα μάτια. Η διπλανή αρκετά πιο κοντή καστανή με ωραία πυκνά μαλλιά. Η τρίτη τάβλα στον καναπέ αγκαλιά με την κουβέρτα, μικροκαμωμένη και ασθενική. Μια ηλικία όλες μη φανταστείς...Πατσάς λέμε.

Διαφημίσεις...

Σηκώνεται η ψηλή και πάει στο τζάμι.

Ψηλή: Που πας με αυτό το μαλλί σήμερα ρε πούστη...θα έρθει ο νοσοκόμος και θα του φύγει η πάπια πάλι απ΄το γέλιο....(μονολογεί)

Ασθενική: Απ' αυτό θα γελάει ή απ΄το ηλίθιο κραγιόν σου που είναι λες και έπαθε αιμορραγία η τελευταία σου κλανιά και πασαλείφτηκες?
Ψηλή: Άμα έρθω εκεί καθύστερο και σου αστράψω μία θα κλάνεις και θα αιμορραγείς μαζί!Ακούς εκεί..ειρωνεία σε εμένα..ασιχτήρ κοντοπούτανα όλες σας....(μονολογεί πάλι!)

Κοντή: Κορίτσια αναρωτιέμαι..."υπέρ το δέον" είναι το σωστό ή "υπέρ του δέοντος" ? Νομίζω κάποτε είχα καταλήξει σε αυτό απλά τώρα δεν το θυμάμαι.

Ασθενική: Σε πολλά είχαμε καταλήξει αλλά δε τα θυμόμαστε. Και τώρα που το μόνο που έχουμε είναι να θυμόμαστε κάθε ώρα και στιγμή που περνάει...κοίτα που καταλήξαμε!

Κοντή: Δεν είναι άσχημα βρε κορίτσια...φαΐ έτοιμο, ρούχα καθαρά και όλα τα σίριαλ στην ώρα τους.

Ψηλή: Σαν τον παλιό καλό καιρό. Η μάνα μαγείρευε και έπλενε και εμείς γυρίζαμε ως το πρωί...

Ασθενική: ...και γυρίζαμε στο σίριαλ. Τι είχαμε τι χάσαμε δηλαδή...

Ψηλή: Εμένα πάντως κάποιος μου πειράζει τα καλλυντικά μου... Σας το λέω όλο και κάτι λείπει...Τα 'χω μετρημένα όλα εγώ...

Κοντή: Και εμένα κάποιος μου πειράζει τα φρούτα. Μου τα δίνετε εσείς το μεσημέρι και το βράδυ πάντα λείπει ένα. Μα πάντα η μπανάνα ρε γαμώτο...ανεξήγητο!

Ασθενική: χμμμμμ....μμμάλιστα......

Ψηλή: Ποιος τα χέζει ρε τα φρούτα σου. Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Κοίτα να βαφτείς και εσύ λιγάκι μπας και ρίξεις κανένα νοσοκόμο και δεις προκοπή.

Ασθενική: Γιατί ρε ..εμάς που μας έπεσε εκείνο το βράδυ το γκομενάκι ντυμένο στα άσπρα σαν άγγελος ,ήτανε για την ομορφιά μας? Ας μην είχα βάλει πριν εγώ τρικλοποδιά στην καθαρίστρια να αμολήσει σαπουνάδα και θα σου' λεγα αν θα βλέπαμε ποτέ γκόμενο κάτω απ΄τα πόδια!

Κοντή: Χυδαίες! Κόμπος να μου δεθεί η γλώσσα καλύτερα απ΄το να μιλήσω έτσι. Κόμπος είπα???? Απαπαππαπαπαπαα.......τι θυμήθηκα. Ρε παιδιά που να χάθηκε αυτό το μανάρι θυμάστε?

Ψηλή: Εγώ όσο και να προσπαθώ δυο μάτια και δυο ποτήρια βότκα θυμάμαι....αααααααααααααχ!

Ασθενική: Εγώ πάλι τι να πρωτοθυμηθώ....ανεμελιά ρε πούστη. Τώρα όπου και να γυρίσεις σε ακολουθεί ο καθετήρας. Και έλεγα πάντα ότι ήθελα ένα κατοικίδιο. Δε το βούλωνα το κέρατό μου μέσα..είναι και χιουμορίστας ο από πάνω μάλλον ...πάρε σου λέει λουρί και τράβα το τώρα...ουυυυυυυυυυφ!

Ψηλή: Τόσοι άντρες ρε κορίτσια που πήγανε?

Κοντή: ...Κόμπος...κόμπος...

Ασθενική: Μωρέ καλά τα' λεγα τότε εγώωωωωωω....εμείς δεν είμαστε γυναίκες το τρίγωνο των βερμούδων είμαστε. Για κολύμπι πάνε και εξαφανίζονται οι καημένοι....

Ψηλή: Κορίτσια να σας πω την αλήθεια ...κάθε βράδυ μου λείπει απ΄τα καλλυντικά μου ένα προφυλακτικό..

Ασθενική: Μόνο απ΄τα καλλυντικά σου θα λείψει ούτως η άλλως....

Ψηλή: Μη μου μιλάς έτσι εμένα γιατί ξέρω να σου απαντήσω...

Κοντή: Και εμένα μια μπανάνα...

Ψηλή: Προφυλακτικό....μπανάνα....χμμμμ...

Ασθενική:..............

Ψηλή: μπα....πάω να φρεσκάρω το κραγιόν μου...

Κοντή: Τελικά νομίζω πως είναι "υπέρ το δέον"...σαν πολύ δεν άργησε αυτό το σίριαλ?

Ασθενική: Εγώ ένα έχω να πω κορίτσια...στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.

Και επίσης.....................οι μπανάνες μετά το κολύμπι δεν εξαφανίζονται!.................

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΥΓ....να πούμε καμιά μαλακία μπας και φτιάξει η διάθεση..

A και όσο για τη μουσική, ας μην κολλάει...εμένα μου αρέσει! :P

Άνοιξε το παράθυρο ξαφνικά. Μπήκε αέρας και ανακατεύτηκαν πολλά.Μπήκαν μαλλιά στα μάτια και δάκρυσε. Μπήκε σκόνη στη φωνή και βράχνιασε.Μπήκαν σκιές στο μυαλό και σκοτείνιασε.Δύσκολο.Όχι μόνο τώρα. Πάντα. Κι αυτό το γαμημένο το παράθυρο ανοίγει και μετακινείται. Ψάχνει να το κλείσει και δε το βρίσκει πουθενά. Ξανά και ξανά...πουθενά. Μόνο τον αέρα και τη σκόνη βρίσκει. Ούτε μια φορά δε κατάφερε να βγάλει το πρόσωπο στο φως, στα αρώματα χίλιων εποχών που περνάνε από εκεί έξω και ποτέ δεν τις κατάλαβε. Αδικία ρε και ποιος φταίει και γιατί και αν γινόταν αλλιώς και θα και σίγουρα και πολύ και τώρα και όχι τότε και πάντα. Δύσκολο. Κωλοπαράθυρα και κωλοτείχη...και κωλοτύχη επίσης!
Περπατάει πάνω κάτω στο ίδιο δωμάτιο. Αν ζωγράφιζες με μπογιά τα βήματά της θα έβλεπες πως πατάει πάνω στα ίδια της τα ίχνη. Στα παλιά της φορεμένα βήματα. Παλιά και τώρα και συνεχώς. Πάνω κάτω...ξανά και ξανά. Μουρμουρίζει τα ίδια λόγια για τον αέρα που φταίει, για τα μαλλιά της που έπρεπε να'ναι πιο κοντά, για το παράθυρο που έπρεπε να έχει ήδη βρει τρόπο να το κλειδώσει....για χίλια φταίω και για τίποτα. Τίποτα.

Στέκεται.

Κοίτα να δεις...Έκλεισε το παράθυρο. Να λύθηκαν όλα ...πάλι.

Για μια στιγμή, τόσο δα μικρή, δεν υπάρχει χρόνος. Σβήνει μαζί με τον αέρα που έφυγε.
Και εκείνη μένει ακίνητη μες στη σιωπή της.

Τίποτα. Τίποτα για χίλια φταίω. Πρέπει να βρει το παράθυρο και να το κλειδώσει, να κόψει τα μαλλιά της και να μην αφήσει ξανά αέρα μέσα. Πάνω κάτω...έτσι όπως ξέρει..έτσι όπως πρέπει. Φως και μαλακίες και τύχη και τείχη και παράθυρα.
Δεν υπάρχει παράθυρο.
Δεν υπάρχει φταίω.

Εγώ είμαι που κλείνω.
Ψάχνω ακόμα.
Σε εμένα είναι δύσκολο.
Φοβάμαι ακόμα τον αέρα.
Εγώ φταίω.
Δεν άνοιξα ποτέ το παράθυρο που πρέπει.

Άσε με τώρα περπατάω. Άσε με τώρα ψάχνω το παράθυρο και τον αέρα. Άσε με τώρα χάνομαι μέσα μου και με ακούω καθώς φεύγω να παραπονιέμαι πάλι. Εγώ για 'μενα. Για το σκοτάδι και τη βραχνή φωνή μου, για τις σκιές και τα ανακατεμένα μου μαλλιά.
Για το παράθυρο που κλείνει και έρχεται πάντα η στιγμή που δεν υπάρχει χρόνος.
Η στιγμή που μόνο εγώ είμαι εκεί.

Και όλος ο χρόνος μου σιωπή.

ΥΓ. Τη μουσική τη συνάντησα σε μια εκπομπή του συνέταιρου και την ερωτεύτηκα!...

Έλα να παίξουμε.

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.

( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.

Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;

( Τραβάνε μπρός, τυφλοί,

χωρίς καν όνειρα )

Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.

Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει

Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη

Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου

Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Μ.Αναγνωστάκης- Το σκάκι

Ανεβοκατεβαίνω σκαλοπάτια.
Συνεχώς.
Βαρέθηκα να βλέπω τσιμέντο κάτω απ΄τα πόδια μου.
Βαρέθηκα να μη ξέρω που πάω.
Εσείς που πάτε ρε?
Μπα..
Πολύς κόσμος, δε μπορώ.
Έχω ένα τηλέφωνο που μπορώ να πάρω όταν φτάσω στο πλατύσκαλο.
Έχω το κρεβάτι μου όλο για 'μενα όταν κατέβω στο υπόγειο.
Πως τα κατάφερα έτσι....
Πόσα χρόνια ακόμα θα ανεβοκατεβαίνω?
Κάποια στιγμή θα λιώσει η υπομονή μου, θα φαγωθεί η επιμονή μου, το μυαλό μου και το σώμα...
Θα γίνουν γκρίζο παλιοκαιρισμένο ύφασμα πάνω σε χιλιο πατημένα σκαλοπάτια.
Και τι να λέει ε?
Ταξίδι ρε..
Αξίζει...και μαλακίες!
Δεν έχω άποψη.
Την πάτησα κάτω δυο σκαλοπάτια πίσω.
Γκρίζα κέφια.
Γκρίζα μάτια και μαλλιά.
Τσιμέντο έχω.
Μέσα.
Με βλέπετε ρε?
Ψάχνω την πραγματικότητα.
Δε θέλω παρέα.
Τίποτα δε θέλω.

Ίσως μάθω τι θέλω αν ποτέ τη βρω...