Διάβασα...αυτό και .....
Είμαι μακριά από όλους και όλα αλλά...
Υπάρχουν άνθρωποι που θα'θελα να βάλω σε διπλανά σπιτάκια και να τους κρατήσω για πάντα εκεί.
Να μπαίνω στην αγκαλιά τους τα βράδια και να κοιμάμαι βλέποντας όνειρα. Να κερδίσω όσα έχασα προσπαθώντας να υπάρχω δίπλα σε λάθος ανθρώπους.
Να τους ακούω να γελάνε και να είμαι ευγνώμων για τη μέρα που έκλεισε πίσω μου και τους είχε μέσα της.
Τρία χρόνια και κάτι τώρα χωρίστηκα στα δύο, σε μια διαδρομή από εδώ ως εκείνους και πίσω.
Πηγαίνοντας τους σκέφτομαι και γυρίζοντας μου λείπουν.
Όλες οι στιγμές που πέρασα όσο καιρό είμαι εδώ με έκαναν να καταλάβω πόσο πολύ μπορώ να αγαπήσω, πόσο δυνατό είναι ένα τηλέφωνο όταν αφήνει τις φωνές που θες να λένε αντίο και πόσο εύκολα αποφασίζεις οτι η πραγματικότητα δεν έχει καμιά σημασία αν δεν υπάρχεις μέσα της όρθιος στα δικά σου πόδια.
Δε φοβάμαι πλέον.
Έχω τόσα πολλά. Όλους αυτούς...
Υπάρχει κάποια που θέλω να αγκαλιάσω δυνατά και να της υποσχεθώ πως από εδώ και πέρα θα είμαι εκεί όπως ήταν εκείνη κάθε μέρα όσο καιρό χάθηκα..
Υπάρχει κάποιος που θέλω να ακούσω, να δω τα δάχτυλά του και να γελάσω δυνατά με αυτά που θα μου πει.
Θέλω να τον κοιτάξω στα μάτια και να του πω πόσο τον αγαπάω για όλα τα λάθη του και τα σωστά του. Για όσα χρώματα με έκανε να ζήσω και όσες σκιές μου έδωσε να κρατάω...
Κάποιος που με την αλήθεια του γέννησε στην καρδιά μου έναν αδερφό που με προσέχει σιωπηλά όπου κι αν πάω...
Κάποια που όταν μιλάει αφήνεσαι και νιώθεις σαν μικρό παιδί, απλός και ελεύθερος...
Τόσοι πολλοί...τόσο μακριά.
Το βουνό μου σιγά σιγά χάνει τη δύναμή του, το περπάτησα.
Ματώσανε τα πόδια μου αλλά το κατάφερα και έρχεται η ώρα που θα το αφήσω πίσω.
Δε φοβάμαι..
Υπάρχω μόνη μου το πρωί στο αυτοκίνητο , το μεσημέρι στο φαγητό μου και το βράδυ στον ύπνο μου.
Βρήκα φιλί και αγκαλιά, βρήκα συζήτηση και γέλιο..
Κάπου μέσα σε όλα αυτά βρήκα και εμένα.
Τώρα που κατεβαίνω το βουνό μου ξέρω...
Όσες φορές κι αν έσκυψα το κεφάλι, περπάτησα χωρίς να πέσω.
Γιατί υπήρχαν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι μες στο μυαλό μου.
Με κράτησαν όλοι μαζί από τόσο μακριά.
Με κράτησα και εγώ μαζί τους.
...................
Για πάρα πολύ καιρό φοβόμουν να πω τη λέξη αγαπάω.
Τώρα που αχνοφαίνεται το τέλος του δρόμου...δε με νοιάζει πια.
Θέλω να τους κοιτάξω έναν έναν και να τους το πω..
Έναν έναν..
