Έχασα?
Έπρεπε να φύγω όσο νικούσα.
Έτσι έμαθα εγώ..να φεύγω όσο νικάω.
Τους πιο πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου έτσι τους έχασα. Ενώ νικούσα..
ΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑ
Είμαι εγώ ..κανείς δεν είναι εγώ ρε και ποτέ δε θα' ναι. Γι' αυτό δεν ακούω κανέναν, γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο βαρύ είναι καμιά φορά το να' σαι εγώ και να το κρύβεις.
Για να μη χάσεις.
Κι εσένα έτσι σε έχασα μπορώ να σου πω. Την έκανα ενώ νικούσα. Πιο πολύ δεν πρέπει να έχω χάσει ως τώρα στη ζωή μου. Επική νίκη!
Πως νιώθεις να είσαι μόνος σου τη νύχτα με ανακατεμένα σεντόνια?
Πόσο πιο πολύ ψηλώνει η μοναξιά σου έτσι?
Πόσο πιο πολύ μικραίνει η ψυχή σου? Δε μαζεύεται τότε? Πες μου δε κρύβεται ακόμα και από εσένα?
Δεν φτάνει λίγος ιδρώτας ρε..
Δε φτάνει να περνάς καλά και να κοιμάσαι μόνος σου.
Εμένα δε μου φτάνει. Γιατί εγώ είμαι εγώ. Στο είπα απ΄την αρχή.
Νίκησες εσύ κανέναν? Εκτός από εμένα. Καλά είναι ...
Μετράμε ήττες άλλων και οι δικές μας μαζεύονται κρίκοι στην αλυσίδα που χωρίζει τα πόδια μας. Κι ανοίγει όλο και πιο πολύ η απόσταση και ελευθερώνονται τα βήματα και τρέχουμε όλο και πιο μακριά από ότι υπάρχει.
Ό,τι.
Βαρέθηκα να νικάω ρε.
Βαρέθηκα εμένα ..εγώ!
Νόμιζα πως θέλω κάποιον που θα βρει τρόπο να με νικήσει.
Μαλακίες.
Όχι.
Θέλω κάποιον να μη σκεφτεί ποτέ να μετρηθούμε, να μη τον νοιάζει καν.
Ποιος είναι τελευταίος, ποιος έδωσε και ποιος πήρε..τίποτα να μην τον νοιάζει απ'όλα αυτά.
Να κάνει βήματα μόνος του, να μη περιμένει τα δικά μου.
Να νικάει γι' αυτόν και εγώ για' μένα. Να χάνουμε και οι δύο.
Πως νιώθεις να είσαι πρώτος και να μην έχεις κάποιον να το μοιραστείς?
Να γυρίζεις σπίτι γεμάτος αγκαλιές, γεμάτος φιλιά, κουρασμένος, πιωμένος, γαμημένος και να ξαπλώνεις στο κενό που σχηματίζουν οι τοίχοι γύρω σου?
Αυτούς έχεις βρεί τρόπο να τους κερδίσεις?
Πώς καταφέρνουν να ρουφάνε τα πάντα και να σε γδύνουν πιο πολύ απ' ότι χίλια χέρια?
Γαμημένοι τοίχοι...
Χα
Πάντα με νικάνε αυτοί!
Δεν είμαι αντιγραφή κανενός ρε...
Τουλάχιστον δεν είμαι αυτό.
Είμαι ένας μαλάκας που τρέχει να γλιτώσει απ΄τον εαυτό του που είναι πιο μαλάκας.
Αστείο?
Είναι.
Είμαι εγώ.
Εγώ που είμαι πάντα πρώτη, εγώ που ξέρω να φιλάω, ξέρω να γαμιέμαι, ξέρω να γλύφω, ξέρω να γελάω...να πείθω.
Εγώ που δε ξέρω να μιλάω, να μένω, να ανοίγω, να δένομαι, να αφήνω...
Εγώ είμαι μόνο...
Πέτρα-ψαλίδι-χαρτί..
Πώς νιώθεις που σε έχασα?
Αν δεν υπήρχε κανένα παιχνίδι...
Θα με φιλούσες τώρα?
