Λόντον απ΄την καλή και απ΄την ανάποδη!

Λοιπόν παίδες...γύρισα!

Να προειδοποιήσω πριν ξεκινήσω οτι δεν είμαι καλά.

Έχω ένα πρόβλημα υγείας που δεν έχω διευκρινήσει ακόμα και πολλά πολλά νεύρα.

Παρ'όλα αυτά θα σας πω δυο λογάκια για το Λόντον.

Συνοπτικά για πρώτη φορά..

Έφτασα. Πολιτισμικό σοκ. Ο Χατζηχρήστος με τα πανέρια τίγκα στην κότα και τα αυγά να ψάχνει την Ομόνοια και να είναι ακριβώς στο κέντρο της λέμε!

Ο χάρτης έγινε το δεύτερο πετσί μου, ένας για το Λονδίνο και ένας για το Μετρό με τις 300 γραμμές και τις 800 διακλαδώσεις. Ήμαρτον μαλάκα μου, ή κάνουν τα παιδιά μετρό ή δεν κάνουν.

Τεσπα.

Πρώτη κρυάδα που έφαγα ήταν το τσιγάρο. ΉΤΤΑ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

ΠΟΥΘΕΝΑ ΦΙΛΕ...ΠΟΥ ΘΕ ΝΑ!

Μόνο στο πεζοδρόμιο και στο μπαλκόνι σου.

Δεύτερη κρυάδα, η ακρίβεια. Νερό 2 ευρώ στην καλύτερη, γάλα φθηνότερο αλλά ούτε να το φτύσεις. Φαγητό (κινεζικοινδικοταυλανδεζικοιταλικοοτιθελειηψυχησου) πανάκριβο.

Εεεεεεεεεεεεμ τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους, από αυτούς που τρώνε γύψο και χέζουν αγαλματάκια! Που πας ρε Καραμήτρο με τις λιρίτσες σου Θρι εντ σίξτυ?? Ε? Ε? Το ξεπέρασα κι αυτό. Συκρατήθηκα στα ψώνια, έφαγα και 325 φορές στα Μακντόναλντς και έβγαλα άκρη.

Τι έχουμε μετά?

Περπάτημα παίδες. Έλιωσαααααααααααααααα

Τσίτα ο ήλιος, πέταξα και το παλτό και του'δωσα και κατάλαβε. Στον αυτόματο τα πόδια λέμε!

Οκτώ και εννιά ώρες την ημέρα περπατούσα. Τα είδα όλα, όοοοοοοοοοοοοοοοολα.

Τι πάρκα, τι μουσεία, τι εκθέσεις, γέφυρες, πύργους, κολώνες, ποτάμια, συντριβάνια, πλατείες, τρένα, ποταμόπλοια, κάψουλες, υπαίθριες αγορές, φρίκουλα. Το άπαν είδα και έχασα και ενάμιση κιλό. Ααααααααααμ πως!

Τι δίαιτες και γυμναστικές. Πάρτε το χάρτη αγκαζέ παίδες μου και διαλέξτε πόλη. Μόνο μην είναι τσουρούτικη και γυρνάτε γύρω γύρω και ζαλιστείτε...δε θα φταίω εγώ!

Για το τέλος σας άφησα τις στιλιστικές παρατηρήσεις μου για τις Αγγλίδες.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ!

Αυτό έχω να σας πω.

Δε ξέρω τι φταίει...

το κρύο?

η βιασύνη?

οι ασπιρίνες?

τα προφυλακτικά?

Ξέρω και εγώ...λέω!

Χρυσά κολάν, ροζ λουστρινέ τσάντες, άσπρες γούνες, βινύλ πέδιλα...πέδιλααααααααααααααααα.

Αμάνικο και τιραντέ τίγκα, πέδιλο χωρίς καλσόν απ΄τη μία και απ΄την άλλη καλσόν και σαγιονάρα (!)

Τι να πώ ρε...σύγχυση. Γουός εντ γκόου όλες! Και καλά βγαίνεις, δε ρίχνεις και ένα βλέφαρο στον καθρέφτη να δεις βλέπεσαι? Φοριέσαι? 'Ένα λεπτό θα πάρει και θα σωθούν τόσες αθώες ψυχές.

Είδα όμως και θεές Ινδές, κουκλάρες μαύρες, ωραιότατους γκόμενους παντός είδους και καιρού...δεν έχω παράπονο κανένα.

Μέσες άκρες αυτά ήταν λοιπόν!

Γύρισα και μου ήρθαν κάποια πράγματα ανάποδα αλλά δε τρέχει...δε μασάμε είπαμε.

Καλά να είμαστε μόνο.

Αυτό.

Μααααααααααααααααααααααατς

YΓ. 'Οποιος από εσάς ανέλαβε το Μέρφυ ...είναι θεός!

Να μου πείτε ποιος ήταν να τον φιλήσω και να τον έχω στα υπόψην για ώρα ανάγκης!

Γυναίκες δε φιλάω , να ξέρετε!

;P

PARTY TIME!!!!!

Nτριιιν Ντριιιν...

Εεεεεεεε άκου!

Μετά τον τυφώνα "Κωλόγρια" που διέλυσε το Λονδίνο...καταφθάνει καταιγίδα αγνώστου προελεύσεως, έντασης και ταυτότητος.
Ναι σου λέωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!

Τουυυυ τουυυυυυτ.....

..................................................
Αφήσαμε τα παιδιά να ανασάνουν λίγο και πάω και εγώ ακολουθώντας τα χνάρια της ατομάρας για να σκορπίσω τη Β' Δόση του θανατηφόρου ιού "μαλακία στην τρίτη ηλικία"!
Σας έρχομαι Λονδίνα, Πορτομπέλλα, Σόχα, Ξόχα, Τσόχα...Το'χα και Δεν το΄χαααααααααααααααααα!!!!

PARΤΥ TIME ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!

ΥΓ1.

Ευχαριστώ για τη βοήθεια
-το Luthienaki (για τις πληροφορίες εώς το ΕΛ ΒΕΛ καθώς και για την παραμονή και ψυχαγωγία μου σε αυτό!)
-την Κωλόγρια (για τις πληροφορίες με το που θα βγάλω το πόδι μου στο αεροδρόμιο του Λόντον μέχρι να το ξαναβάλω με λιωμένα παπούτσια μέσα για επιστροφή στο Ελλάντα!)
-το θεό που θα αναλάβει να πάει να γαμηθεί ο Μέρφυ να περάσω και εγώ λίγο καλά!
-όποιον άλλο αναλάβει το Μέρφυ αν με κλάσει πάλι ο Θεός!

ΥΓ2.

Θα γούσταρα Γ΄Δόση του ιού με τη θεότητα και εμένα μαζί να ουρλιάζουμε στο καράκεντρο της Αγγλίας!
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Φιλάκια παίδες τα λέμε σε μια βδομαδούλα!!!!!

Τους εφιάλτες μέσα..γαμώ!

Λοιπόν έχει ένα εκπληκτικό τρόπο το σύμπαν όταν γαμιέται και σε πηδάει παντοιοτρόπως, να σταματάει τα πάντα γύρω σου για να νιώσεις το γαμήσι σε όλο του το μεγαλείο.
Ξέρεις μοιάζει με εκείνες τις ταινίες που παγώνουν ξαφνικά όλα και κινούνται μόνο οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπο. Γλιστράνε σαδιστικά αργά λες και υπάρχει μόνο ιδρώτας σε αυτή τη ζωή, λες και τα πάντα εκφράζονται με αυτές τις μικρούλες σταγόνες και δεν έχει σημασία τίποτα άλλο.
Δε παίζει ρε φίλε...υπάρχεις άμα σου λέω απλά δε το ξέρεις ούτε εσύ, ούτε εγώ. Κανείς δεν το ξέρει. Δεν έχει σημασία ακόμα.
Ακόμα.
Εικόνα. Φαντάσου λίγο...
Είσαι σε ένα στενό ασανσέρ. Απ' αυτά που μπαίνεις με τη μούρη και βγαίνεις με τον κώλο γιατί δε παίζει μέρος για αναστροφή. Κυριλέ..όλα καλά. Και μέσα σου η φωνίτσα λέει χεσμένη.."φαντάζεσαι μαλάκα μου να κοπεί κανένα ρεύμα και να μείνουμε στα μαύρα σκοτάδια και να μας πιάσει πανικός?"
Άλλη εικόνα τώρα. Είσαι στο ασανσέρ με τη μούρη και μόλις σφηνώνεις ακούγεται γκόμενα από το υπερπέραν του ταβανιού και λέει "θα κοπεί το ρεύμα". Για πόσο? Δε ξέρουμε...για όσο.
Πες τώρα. Σε ποια απ΄τις δυο περιπτώσεις σταματάει το σύμπαν, νιώθεις επικά το γαμήσι και τρέχει μόνο ο ιδρώτας του πανικού απ΄το μέτωπο?
Αφού κλειστοφοβία έχεις όπως και να΄χει, αφού και στη πρώτη φάση έπαιζε να κοπεί...
Η μαλακία είναι ρε να ξέρεις πως κλείδωσε η επιλογή.. τότε μαγκώνεις.
Και εμένα άμα μου πεις θα κοιμηθείς το βράδυ και θα σε κυνηγάει η φλοκάτη ...ε δε θα κοιμηθώ ρε. Από μικρή με κυνηγούσε μια κόκκινη γαμημένη φλοκάτη. Μα να με έχει στο μάτι η πουτάνα λέμε...
Στο σπίτι δεν έπαιζε τέτοια φλοκάτη.
Αρρωστημένη φαντασία, μαλακία στο έπακρο..ότι νομίζεις πες. Με κυνηγούσε πάντως! Σηκωνόταν όρθια πάνω απ΄το κεφαλάκι μου και μου ρούφαγε την ανάσα η τσούλα. Και ξύπναγα μετά από ώρα μούσκεμα, αφού είχα πείσει στον ύπνο μου τον εαυτό μου ότι κοιμάμαι και είναι όνειρο και άμα προσπαθήσω αρκετά θα με ξυπνήσω!

Τώρα είμαι ξύπνια όμως. Πουστιά.
Τι σκατά να με πείσω τώρα ε?
Ότι δε θα κοπεί το ρεύμα? Αφού κόπηκε.
Ότι δεν υπάρχουν κόκκινες φλοκάτες?
Αφού την κρατάει την ανάσα μου ήδη μία.

Στα λέω από τώρα να τα ξέρεις, μη μου λες μετά άλλα.
Σύνελθε ..υπάρχεις σου λέω.
Περίμενε και θα δεις.

Και με κομμένο το ρεύμα άλλη ανάσα θα βρω.

Δεν έχει σημασία ακόμα.

Πέτρα-ψαλίδι-χαρτί!

Έχασα?
Έπρεπε να φύγω όσο νικούσα.
Έτσι έμαθα εγώ..να φεύγω όσο νικάω.
Τους πιο πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου έτσι τους έχασα. Ενώ νικούσα..
ΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑ

Είμαι εγώ ..κανείς δεν είναι εγώ ρε και ποτέ δε θα' ναι. Γι' αυτό δεν ακούω κανέναν, γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο βαρύ είναι καμιά φορά το να' σαι εγώ και να το κρύβεις.
Για να μη χάσεις.

Κι εσένα έτσι σε έχασα μπορώ να σου πω. Την έκανα ενώ νικούσα. Πιο πολύ δεν πρέπει να έχω χάσει ως τώρα στη ζωή μου. Επική νίκη!

Πως νιώθεις να είσαι μόνος σου τη νύχτα με ανακατεμένα σεντόνια?
Πόσο πιο πολύ ψηλώνει η μοναξιά σου έτσι?
Πόσο πιο πολύ μικραίνει η ψυχή σου? Δε μαζεύεται τότε? Πες μου δε κρύβεται ακόμα και από εσένα?
Δεν φτάνει λίγος ιδρώτας ρε..
Δε φτάνει να περνάς καλά και να κοιμάσαι μόνος σου.
Εμένα δε μου φτάνει. Γιατί εγώ είμαι εγώ. Στο είπα απ΄την αρχή.

Νίκησες εσύ κανέναν? Εκτός από εμένα. Καλά είναι ...
Μετράμε ήττες άλλων και οι δικές μας μαζεύονται κρίκοι στην αλυσίδα που χωρίζει τα πόδια μας. Κι ανοίγει όλο και πιο πολύ η απόσταση και ελευθερώνονται τα βήματα και τρέχουμε όλο και πιο μακριά από ότι υπάρχει.
Ό,τι.
Βαρέθηκα να νικάω ρε.
Βαρέθηκα εμένα ..εγώ!
Νόμιζα πως θέλω κάποιον που θα βρει τρόπο να με νικήσει.
Μαλακίες.
Όχι.
Θέλω κάποιον να μη σκεφτεί ποτέ να μετρηθούμε, να μη τον νοιάζει καν.
Ποιος είναι τελευταίος, ποιος έδωσε και ποιος πήρε..τίποτα να μην τον νοιάζει απ'όλα αυτά.
Να κάνει βήματα μόνος του, να μη περιμένει τα δικά μου.
Να νικάει γι' αυτόν και εγώ για' μένα. Να χάνουμε και οι δύο.

Πως νιώθεις να είσαι πρώτος και να μην έχεις κάποιον να το μοιραστείς?
Να γυρίζεις σπίτι γεμάτος αγκαλιές, γεμάτος φιλιά, κουρασμένος, πιωμένος, γαμημένος και να ξαπλώνεις στο κενό που σχηματίζουν οι τοίχοι γύρω σου?
Αυτούς έχεις βρεί τρόπο να τους κερδίσεις?
Πώς καταφέρνουν να ρουφάνε τα πάντα και να σε γδύνουν πιο πολύ απ' ότι χίλια χέρια?
Γαμημένοι τοίχοι...
Χα
Πάντα με νικάνε αυτοί!

Δεν είμαι αντιγραφή κανενός ρε...
Τουλάχιστον δεν είμαι αυτό.
Είμαι ένας μαλάκας που τρέχει να γλιτώσει απ΄τον εαυτό του που είναι πιο μαλάκας.
Αστείο?
Είναι.
Είμαι εγώ.
Εγώ που είμαι πάντα πρώτη, εγώ που ξέρω να φιλάω, ξέρω να γαμιέμαι, ξέρω να γλύφω, ξέρω να γελάω...να πείθω.
Εγώ που δε ξέρω να μιλάω, να μένω, να ανοίγω, να δένομαι, να αφήνω...
Εγώ είμαι μόνο...

Πέτρα-ψαλίδι-χαρτί..
Πώς νιώθεις που σε έχασα?
Αν δεν υπήρχε κανένα παιχνίδι...
Θα με φιλούσες τώρα?

Εμείς οι δυνατοί...

Κλειδοκράτορες μουχλιασμένων κόσμων, νικητές παιδικών μονομαχιών.
Δον Κιχώτες στον καθρέφτη και σκιές στη ζωή.

Πολεμίστρες από άμμο και πληγές από σκοτάδι.
Χρωματιστοί μανδύες και αποδεκτές συμπεριφορές.

Τσαλακωμένα χαρτιά με φωνές και σφαλισμένα σημειωματάρια με θέλω.
Κόσμοι ολόκληροι θαμμένοι σε μήνες και χρόνια.
......................................................................

Λευκά θα φορέσω και θα ζωγραφίσω με μαύρη φωνή..
Θα ουρλιάξω και θα ακουστεί και πάλι σιωπή.

Σιωπή μη με τρομάξω, γιατί είμαι ...δυνατή.