Αν προσπαθούσα μια σχηματική απεικόνιση της κατάστασης του νευρικού μου συστήματος αυτή τη στιγμή…μάλλον θα έμοιαζε με ομελέτα.Υποθέτω πως θα άλλαζα το κίτρινο βέβαια…
Κατάπια τόσο θυμό και τόση απογοήτευση μαζεμένη αυτές τις δύο εβδομάδες που έχω χάσει κάθε πιθανό τρόπο έκφρασής τους. Δε μπορώ ούτε καν να φωνάξω…
Τίποτα.
Μέσα μου βράζω όλο και περισσότερο και στη φάτσα μου βασιλεύει μια ανεξήγητη και εκνευριστική ηρεμία.
Από κάπου ουρλιάζω..δεν ακούγεται όμως.
Μμμμμμ…το βρίσκω πολύ ανησυχητικό γιατρέ!
Φέρτε το άσπρο το πουκάμισο με τα λουριά ρεεεεεεεεεεεε!
Και χάνω…
Λες και ξεχνάω σε δευτερόλεπτα, όπως η Ντόρι.
-Και για πες μου μικρέ…πως είναι ο βαθύς μπλε ωκεανός?
-Εεεεχμ…βαθύς…και μπλέ!
-ΉΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ!
Δεν είμαι καλά σου λέω γιατρέ!
Είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ!
Και πως νιώθεις?
Χμμμμ…όχι καλά …και σίγουρη!
-ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ!
Ούτε το πήγαινε έλα βοηθάει, ούτε η σιωπή, ούτε το παράπονο, ούτε η φασαρία, ούτε το έξω, ούτε το ποτό, ούτε οι καινούργιοι, ούτε οι παλιοί, ούτε εσύ, ούτε ο άλλος…ούτε καν εγώ!
ΝΑ ΜΗ ΓΑΜΗΣΩ ΛΕΜΕ!!!!!!!!!!!
ΝΑ ΣΠΑΣΩ ΤΟΝ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ, ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ, ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ…ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ…
Ακούς?
Όχι ε?
Σου είπα γιατρέ δεν ακούγομαι………
Σίγουρα?
ΣΙΓΟΥΡΑ ΓΑΜΩ ΤΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΣΟΥ…ΣΙΓΟΥΡΑ!
Έλα?
Τι θες?
Όχι ρε μαλάκα δεν ακούω...δεν έχω.
Μια χαρά.
Εσύ τι νέα?
