Θέλω..

Μυρίζει κάτι και το μυαλό μου χάνεται…
Πίσω, χθες και ακόμα πιο παλιά…
Γελάω σε ένα μπαλκόνι και αμέσως μετά δε μπορώ να με κρατήσω.
Μετανιώνω και το σιχαίνομαι αυτό.
Πονάει…
Καμιά φορά νιώθω πως έχω χάσει μια ζωή μακριά από όλα, πως έχω χτίσει ένα ψεύτικο εαυτό και τον έχω σκορπίσει παντού, έχω καλύψει τα πάντα με κάτι άλλο..δανεικό.
Θέλω πολλά και τίποτα.
Το θέλω μου..
Ειλικρινά ακατανόητο.
Αληθινό όμως, γι’αυτό το κρύβω μη πέσει και σπάσει και είναι το μόνο που έχω κρατήσει από εμένα.
Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για όπου..να μη με ξέρουν, να μη τους έχω ξαναδεί.
Ένα σπίτι με κήπο και πολλά δέντρα, ένα σκύλο, μια ξύλινη κουνιστή καρέκλα και συννεφιά.
Απόγευμα …
Τρία σκαλοπάτια για την είσοδο, πέτρινα.
Χοντροί τοίχοι και κιτρινωπές κουρτίνες, από αυτές που φτιάχνουν φως από έναν ήλιο που απλά αχνοφαίνεται. Έχω δει τέτοιες στην Πάτμο…
Λίγα αντικείμενα μέσα, μεγάλοι καναπέδες με ριχτάρια από αργαλειό…Έφτιαχνε η γιαγιά μου.
Κάτω κουζίνα, σάλα και μπάνιο..
Πάνω μια κρεβατοκάμαρα και ένα γραφείο.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι θα βλέπω ουρανό από ένα φεγγίτη, την ονειρεύτηκα κάποτε αυτή την εικόνα μόνο που δε θυμάμαι πια με ποιον.
Το κουρτινάκι του φεγγίτη μου θα είναι κόκκινο, ζεστό…
Στο γραφείο θα είναι όλα ξύλινα, σκούρα και παλιά.
Ένα μεγάλο παράθυρο θα βλέπει στον κήπο, στα δέντρα μου…να ηρεμώ.

Θα έχει μια φουσκωτή μαξιλάρα μπεζ σαν του μπαμπά και θα κάθομαι εκεί να μυρίζω τα φύλλα που περνάνε από μπροστά μου.

Θα μυρίζω τον έξω κόσμο μου και θα γράφω.
Μια μπλέ πολυθρόνα..

Και μια βιβλιοθήκη..
Ήσυχο σπίτι, δικό μου, γεμάτο απ΄το φως της μέρας και ικανό να αντέξει όποια νύχτα έρθει.
Γερό σπίτι, δικό μου.
Μακριά.
Θέλω…

Να φτιάξω κόκκινο απ΄το μαύρο..
Ένα εισιτήριο για όπου…
Ένα παράθυρο να ανοίξω να μπει η συννεφιά…

Απόγευμα και δέντρα, χαμόγελο και ένα κρεβάτι που να βλέπει ουρανό.

Ο εαυτός μου για μια φορά έξω από εμένα...
Δεν υπάρχουν όλα αυτά ..τα φαντάστηκα.
Μόνο το θέλω μου υπάρχει και αυτό το κρύβω…να μη σπάσω.

'Cause everybody hurts..sometimes

"Feeling as though you never belong

This feeling is not sadness, this feeling is not joy

I truly understand, Please, don't cry now"

VNV Nation

Λοιπόν το Luthienaki ζήτησε τα τραγούδια που με κάνουν να κρύβομαι...

Έγραψα μερικά, μη ψάξετε να βρείτε νόημα.. εγώ μπορώ να κρυφτώ και με τη "λυγαριά" αν μου θυμίζει κάτι... ;p

Anyway follow me!

..........................................................

REM-Man on the moon

REM-The one I love

Radiohead- Street spirit
David Bowie-Space Oddity
James-Sometimes
Guns N' Roses - November Rain

MSG-Nightmare

Bruce Dickinson-Tears of the dragon
Deep Purple - When a blind man cries
Pink Floyd-Wish You Were Here
Pearl Jam-Nothingman
Pearl Jam-Wishlist
Pearl Jam-Given to fly
Portishead - Glory Box

Portishead - Wondering star
Placebo-Song to say goodbye

Placebo-Since I was born I started to decay

Make Believe-Last Impression
Enya-May it be

The Rolling Stones-Paint it black

Nick Cave-Whipping song

Porcupine tree-Sentimental
This mortal coil-Mr Somewhere
Dream Theater-Wait for sleep

VNV Nation-Illusion (υπέροχο video ..!!!)
The Cure-Forest
Silke Bischoff-On the other side
Π.Σιδηρόπουλος-Κάποτε θα΄ρθουν
Ν.Άσημος-Μπαγάσας (για όσους το γράφουν έτσι..)
Ν.Άσιμος-Venceremos (για όσους δεν το γράφουν αλλιώς..ουφ! vou..ουφ!)

....

A.. και μη ξεχάσω το "σήμερα γάμος γίνεται..."

;pPpPPpPpppppp

After sun..story

Λογικά το συναίσθημα της απόλυτης μιζέριας μετά τις διακοπές είναι αναπόφευκτο…
Αρχικά με πήρε ο ύπνος στο πλοίο και ξύπνησα με τον Πειραιά κολλημένο στη μούρη μου, καταλαβαίνεις…δεν πρόλαβα να κάνω ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης, να οραματιστώ το τέλος των διακοπών, να έρθω σε επαφή με το εσωτερικό μου μπινελίκι για να το συγκρατήσω..έστω! Τίποτα…
Άσε που, από ότι φαντάζομαι, το συναίσθημα «βοήθεια πνίγομαι λέμε…»που με έχει πιάσει αυξάνεται σε ένταση ανάλογα με το πόσο εξωτική και ειδυλλιακή είναι η πόλη στην οποία γυρίζει κανείς…Επειδή λοιπόν η γαμόπολη δε συγκρίνεται σε κάλος ούτε με το Αλκατράζ…ε…πνίγηκα λίιιιιιγο παραπάνω…
Τι τα θες τώρα και τα συζητάς, θα φτάσουμε πάλι στο σημείο που θα μου πείς αυτή τη λατρεμένη λέξη που όσοι έχουν μπει σε αυτό το σπίτι πάνω από δύο φορές ξέρουν πόσο την αγαπάω….ΥΠΟΜΟΝΗ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
Θα έρθει ο αγαπημένος μου χειμώνας με λίγο λιγότερες ανέσεις βέβαια-εσωτερικές- μη φανταστείς τίποτα φτερά και πούπουλα, αλλά δε γαμιέται θα περάσει και αυτός και θα έρθει κι άλλο καλοκαίρι και βλέπουμε…
Προς το παρόν παραμένω στο καβούκι μου μουδιασμένη από θάλασσα και ήλιο και περιμένω…
Όλο και κάτι θα έκανε μέσα μου το καλοκαίρι απλά δεν το έχω βρει ακόμα…όλο και κάτι θα ηρέμησε, θα εξαφανίστηκε…τι να πω…
Θα δείξει…

Back again....

Πίσω πάλι...

Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη χαρά μου οπότε ας σας αφήσω με τη φωτό στην οποία χάθηκα και με αναζητάω ακόμα...

Προτείνω -αν αντέξει κάποιος από εσάς- να ακούσει το εξής κομματάκι το οποίο περιγράφει την κατάστασή μου τη δεδομένη στιγμή.

Τα λέμε παίδες...

Φεύγω λέμεεεεεεεεεεεεεεεεεεε....

Ώρες μου μείνανε...
Πάω στο μέρος που ερωτεύτηκα πριν χρόνια...

Σας αφήνω για λίγο με φωτό απ΄τις δύο πιο γαμάτες παραλίες που μου έχουν λείψει τρελά! Φιλιά και τα ξαναλέμε -δυστυχώς- σύντομα!

ΥΓ.Το τραγουδάκι παίζει να είναι παντελώς άσχετο αλλά..με φτιάχνει λέμε!!

...after all life should have a little noise...

;p

Μααααααααατς

Στο νησί...

Πήγε επιτέλους στο νησί…
Καιρό το περίμενε να βρεθεί μακριά απ΄το θόρυβο των ανθρώπων που τη γνώριζαν..μόνο που αυτή τη φορά θα πήγαινε μόνη.
Άνοιξε την πόρτα του δωματίου και ακούμπησε τα πράγματα δίπλα στο κρεβάτι, απ΄τη μεριά της.
Άνοιξε τη βαλίτσα και τακτοποίησε στη ντουλάπα τα ρούχα και στο μπάνιο τα καλλυντικά. Πάντα στη δεξιά πλευρά, έτσι χωρίς κανένα λόγο…
Άνοιξε το παράθυρο και κοίταξε το λιμάνι, η μυρωδιά της θάλασσας την έκανε να βρει ένα παλιό χαμόγελο που φανταζόταν πως είχε ξεβάψει απ΄το δέρμα. Κι όμως…
Φόρεσε ένα κοντό πολύχρωμο φόρεμα και τα σανδάλια της, έριξε στη τσάντα το σημειωματάριο και έφυγε…
Περπατώντας παράλληλα στα κύματα η μνήμη την ταξίδεψε σε παλιές νύχτες αυτής της παραλίας, σε μια μπλε άσπρη ψάθα και μικρές κοφτές ανάσες, σε μια φωτιά και μια αγκαλιά τεράστια που φώτιζε πιο πολύ απ΄το φεγγάρι…
Είχε βγάλει τα παπούτσια της και η άμμος κολλούσε στα πέλματα..
Όμορφα ήταν πάντα στο νησί....
Ανέβηκε στην πάνω μεριά του λιμανιού και έκατσε σε ένα καφέ που στέκεται ακριβώς πάνω απ΄το νερό, πάνω απ΄τις βάρκες και τα δίχτυα…
Παρήγγειλε καφέ και άνοιξε την τελευταία σελίδα στο σημειωματάριό της.
Ξεκίνησε να γράφει χωρίς να γνωρίζει που θα την πάει το μελάνι-όπως πάντα- και ξαφνικά αισθάνθηκε κάποιον να την κοιτάζει…
«Μήπως είσαι η Ζωή?»
Η σερβιτόρα ..είχε δυο μεγάλα πράσινα μάτια και ένα ντροπαλό χαμόγελο…
Ενοχλήθηκε λίγο αλλά δεν το έδειξε..
«Ναι…»
«Έχω ένα γράμμα για ΄σένα» είπε και της έδωσε ένα φάκελο, λευκό και τσαλακωμένο. Πρέπει να τον είχε καιρό…
Άνοιξε το γράμμα και αφού έστριψε ένα τσιγάρο και το άναψε, τράβηξε μια ρουφηξιά και άρχισε να το διαβάζει..

Γύρισα για λίγες μέρες στο νησί, να θυμηθώ τα παλιά, να τα σβήσω, να τα ξορκίσω από μέσα μου για να μη βασανίζομαι τις νύχτες. Μου έλειψες πολύ μέσα στη θάλασσα, μου έλειψες το πρωί στο μπαλκόνι και τη νύχτα στο κρεβάτι μας.
Συνήθισα τόσα χρόνια και σε έχασα μες στη συνήθειά μου…Τώρα το ξέρω…
Όπως ήξερα και το καφέ που θα διαλέξεις για να γράψεις, τι θα παραγγείλεις και ότι αυτή τη στιγμή που διαβάζεις το γράμμα καπνίζεις ένα στριφτό τσιγάρο..
Πάλεψα και έδιωξα τον κακό μου εαυτό, τον είδα να με κοιτάζει από μακριά φεύγοντας, δε θα σου κάνει κακό ξανά…
Δε θα σε πληγώσει ποτέ πια..Το ξέρω..
Μου άλλαξες τη ζωή και αυτή θέλω πίσω μαζί σου..
Ν.

Κοίταξε τα χέρια της, έτρεμαν πάλι …Βούτηξε το γράμμα στο ποτήρι με το νερό, να πνιγούν όλα…
Έσκισε την τελευταία σελίδα απ΄το σημειωματάριο και έγραψε στο μέσα μέρος
απ΄το εξώφυλλο λέξεις απ΄τις δικές του…αλλιώς.
Είμαι η Ζωή και άλλαξα, θέλω εμένα πίσω…Τώρα ξέρω.

Πλήρωσε και έφυγε για μια βόλτα στο κάστρο, μια ματιά σε ένα ηλιοβασίλεμα που
δεν έχει ορίσει κανείς σε κανένα χαρτί…

O έρωτας...

Ένεκα που βαριέμαι να γράψω κάτι και ένεκα που έχω θολώσει περιμένοντας να περάσουν οι μέρες ώσπου να φύγω διακοπές…σήμερα θα ανοίξουμε το κεφάλαιο «έρωτας»!
Τι μόνο οι άλλοι θα βγάζουν τα παιδιά τους στα παράθυρα? Το δικό μου δηλαδή στο πηγάδι κατούρησε??
Οοοοοοχι!
Λοιπόν, ο κούκλος της φωτό είναι ο Ερμής και είναι δύο χρονών σαταναδάκος.
Γουστάρει να κάνει ότι θέλει και την ώρα που εκείνος το θέλει, είναι νευρικός και τσαμπουκάς μέχρι μαλακίας-δεν ξέρω αν διακρίνετε καμία ομοιότητα του παιδιού με την φερόμενη ως μητέρα…(!!!)
Το ΣΚ κοιμήθηκε στο κρεβάτι μου-όπως πάντα άλλωστε-και περίμενε να γυρίσω τα χαράματα λιώμα για να παίξουμε μπάλα!
Μαλάκες όταν μιλάμε για βασανιστήριο το εννοούμε…
Φανταστείτε να είστε κομμάτια με το πάτωμα-ταβάνι και το ταβάνι-πάτωμα, να βγάζετε τα ρούχα μετά βίας και μόοοολις ξαπλώνετε να ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος της ουράς που κουνιέται με τρελή ταχύτητα και να πέφτει μια μπάλα στη μούρη σας με μία γλώσσα από πάνω της να περιμένει στάζοντας για να την κυνηγήσει…
Την πέταξα δυο τρεις φορές η άμοιρη αλλά κάπου στην τελευταία προσπάθεια με πήρε ο ύπνος και ανεβαίνοντας στον κόσμο του ονείρου ένα θυμωμένο γάβγισμα με πέταξε να κρέμομαι μαζί με το φωτιστικό…
Είπαμε άμα θέλει κάτι το τρελό αγόρι το θέλει επί τόπου ΤΕΛΟΣ!
Μη με ακούτε που γκρινιάζω…περιμένω αυτές τις ώρες παιχνιδιού και εγώ όπως και αυτός και μου τη δίνει όταν έρχεται η στιγμή να φτιάξω πάλι τη βαλίτσα και τον βλέπω να πηγαίνει στην εξώπορτα να ξαπλώνει και να κλαίει…
Τα ζώα καταλαβαίνουν πιο πολλά από εμάς ρε…κι όποιος δεν τα σέβεται για αυτό και μόνο είναι παπάρας…
Γιατί σε αγαπάνε αληθινά και δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ μα ποτέ να σε πληγώσουν…

Δε μισούν…δε ξέρουν να λένε ψέματα…
Όμορφο δεν είναι αυτό?
Το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο είναι ρε…
Ευτυχώς!

Καλημέρεεεεεεεεεεεεες

ΥΓ. Παίζει και δεύτερο παληκάρι στο σπίτι απλά θα το μοστράρω άλλη φορά.

;p

Και περνάει ο καιρός...

Βρέχει δευτερόλεπτα, βρέχει μήνες ολόκληρους και εγώ κρατάω την ομπρέλα μου ανοιχτή.
Προσπαθώ να μασήσω το χρόνο καλά πριν να τον καταπιώ, προσπαθώ να μη μου κάτσει στο λαιμό αυτός ο χρόνος..
Υπάρχουν χίλια πράγματα που σκέφτομαι, υπάρχουν κι άλλα τόσα που κρατάω με νύχια και με δόντια έξω απ΄το μυαλό μου.
Χμμμμ…δε τα χρειάζομαι όλα αυτά τώρα.
Σίγουρα δεν τα χρειάζομαι!
Αν είχε σύρτη το μυαλό θα τον έκλεινα με δύναμη τουλάχιστον για χθές, ίσως και για απόψε…Τι? Δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ?
Δεν σου έχει περάσει ποτέ απ΄το κεφάλι σου η ιδέα του πως θα ήταν να επιλέγεις εσύ αυτά που θα κρατάς μέσα και να είσαι σε θέση να πετάς τα υπόλοιπα στα σκουπίδια της κουζίνας του μυαλού σου? Όχι ? Ψέματα…
Μη λες ψέματα…
Να σου πω εγώ τι θα προσπαθήσω να κρατήσω?
Ένα τηλέφωνο, μια αγκαλιά και ένα κερί αναμμένο στην κουζίνα να φωτίζει μια παλιά φωτογραφία. Αυτά θα κρατήσω για να έχω ένα χαμόγελο, λίγη παρέα και μια γλυκιά ανάμνηση ως τις διακοπές μου.
Κι ύστερα μια βδομαδούλα θάλασσα, άμμο, αλάτι και τρελές-ήρεμες νύχτες.
Μόνο μια εβδομάδα θα μου πείς…
Έστω μια εβδομάδα θα σου απαντήσω!
Έστω …
Γιατί περνάει ο καιρός γεμάτος ανούσιες μαλακίες και δε γεμίζω με τίποτα.
Ας με γεμίσουν 7 ημέρες λοιπόν και όσο φτάσει…
ΥΓ. Καλό μήνα να έχουμε παίδες!